Young lives.

Een rustige blik lag in de ogen van de BloodClanleader terwijl hij de muis tussen zijn kaken geklemd hield. Hij had vannacht weer nauwelijks geslapen. Hij wilde het met niemand delen, maar de nachtmerries hielden hem soms wakker en alert. Alert was hij altijd al, maar dan werd hij nog alerter. Het waren nachtmerries waarin hij keer op keer weer zag hoe zijn beste vriend de keel door werd gebeten. Hij zag keer op keer weer hoe de bek van de ThunderClanwarrior dichtklapte en zijn beste vriend hem een laatste blik toewierp. Dan gonsde weer door zijn oren dat hij op de kittens moest letten. Maar nu kwam er een nieuw einde aan de nachtmerrie: Jackdaw die ontevreden over zichzelf was en uiteindelijk de Elite verraadde. Shark had tijdens de final assesment heus wel gezien hoe erg Jackdaw het vond om de moord te plegen, maar had daar op dat moment expres geen aandacht aan besteed. Hij had Jackdaw nooit als het kille type ingeschat, maar ook niet als iemand die het vreselijk zou vinden om te moorden. Op dat vlak pasten Shallow en de zoon van zijn beste vriend wel goed bij elkaar, dacht hij bitter. Hij vond het nog steeds moeilijk te geloven dat zijn dochter nu zwanger was. Hoewel het betekende dat er nieuw leven zou zijn voor de Elite betekende het ook dat zijn dochter een rol op zich moest nemen waar ze misschien niet eens klaar voor was. Nee, waar ze zeker weten nog niet klaar voor was. En het was Jackdaw’s schuld. Vooral dat laatste kon hij maar moeilijk begrijpen. Er ontgingen hem, net als Claw trouwens, niet zo heel erg veel dingen. En hij had heus wel gezien dat Runa, de dochter van Hellhound, een bepaalde genegenheid voelde voor de tom. En hoewel hij dat aan de ene kant wel goed vond omdat Jackdaw misschien die genegenheid terug zou geven, betekende dat aan de andere kant dat zijn dochter aan de kant gezet zou worden en zij de kittens misschien wel alleen moest opvoeden. En die gedachte irriteerde hem mateloos, want hij was zelf een behoorlijk slechte vader geweest en hij wilde niet dat dat zijn kleinkinderen zou overkomen. Hij zuchtte zachtjes en besloot om maar naar zijn barn te gaan. Daar werd hij tenminste niet lastiggevallen. En dat wilde hij in eerste instantie ook doen, maar een beweging trok zijn aandacht. Hij keek over zijn schouder en zag Beef, de kitten van Brat. Hij wist niet waarom, maar hij hield halt en zag toe hoe de kitten steeds verder naar buiten ging. Hij draaide zich een kwartslag en liep naar de kitten toe waarna hij de prooi vlak voor de kitten op de grond liet vallen. “En waar denken wij naartoe te gaan?” Zijn blik nam Beef kil in zich op, maar hij was lang niet zo kil als anders.

Shark keek de kitten afwachtend aan en onderdrukte een zachte zucht toen de kitten antwoordde. Natuurlijk. Hij dacht niet dat het de queens waren die een competitie hielden onder elkaar – ze wisten immers dat als hij daar ooit achter kwam dat er iets zwaaide met hun omdat ze nieuw leven voor de Elite onvoorzichtig behandelden – maar eerder dat de andere kittens tegen hem gezegd hadden dat hij maar prooi moest gaan halen. Hij nam een mental note waarin hij zichzelf eraan herinnerde dat hij de queens nog eens duidelijk moest verwittigen dat ze hun kittens beter in het oog hielden en ook de gespreksonderwerpen die zij hadden en richtte zijn ogen weer streng op de kitten. “Zo lang je geen toestemming van je moeder of van een andere oudere kat hebt, mag je niet eens buiten de barn komen.” In elk geval deed deze kitten het opvallend. Hij wist nog goed toen Razor en Jim ongeveer Beef’s leeftijd waren dat ze eens stiekem naar het onderkomen van Claw waren gegaan, die zich toentertijd bevond in Fourtrees. Hij kreeg een weeë gevoel in zijn maag bij die gedachte en probeerde zich dus al snel op iets anders te concentreren. Het was moeilijk voor hem te bevatten dat het onderwerp over zijn beste vriend hem nog steeds zo lastig lag, zelfs nu hij al enkele weken het leiderschap over had genomen. “En het lijkt me sterk dat iemand je toestemming heeft gegeven om alleen naar buiten te gaan. Zeker op jouw leeftijd.” Was dat wel zo, dan moest hij nog maar eens een hartig woordje met de queens spreken. “Dus hup, ga maar weer terug naar binnen jij.” En hij pakte de kitten zonder pardon op, draaide hem een kwartslag om zodat hij met zijn neusje in de richting van de barn wees en gaf hem toen een heel klein zetje onder zijn kont met zijn neus zodat hij ging lopen.