Muddy waters.

De jonge poes was nog altijd bezig met het ontdekken van het gebied. Dit zou thuis moeten worden, ze zou hier iedere uithoek van moeten kennen. Ergens voelde het vreemd, dat katten zoveel waarde hadden gehecht aan dit specifieke gebied. Dat ze zelfs een heuse oorlog aan waren gegaan met de Bloodclan hiervoor. Ja, het was zeker een stuk veiliger dan de enorme rotspieken van de Tribe katten. Toch, het was hier allemaal zo stil, zo donker, zo.. mossig. De poes verbaasde zich erover dat het dit hele gevecht met de Bloodclan en alle moeite waard was geweest. Speaking of Bloodclan. De poes hief haar kop op en spitste haar oren. Er hing een vage, bittere geur in de lucht die tot geen van de andere clans kon toebehoren; het moest wel Bloodclan zijn. Hij bevond zich wat van de grenzen verwijderd, maar dit hield haar niet tegen. Ze had de policy van Tallshadow wel gehoord, maar dat 'eerst slaan dan vragen' was niet helemaal haar ding. De poes stapte dan ook angstvrij de grens over, richting de Bloodclan kat die tot nu toe onzichtbaar was. "Jullie hebben Warlord vermoord," sprak ze, niet eens verwijtend, eerder alsof ze het vast stelde. "Waarom?"

[Hellhound c; ]

Zijn ontspannende wandelingen langs de clangebieden waren inmiddels niet zo heel ontspannen meer. Er was nu veel meer aandacht bij nodig. Hij kon niet zomaar zijn gangetje meer gaan. De clans waren extreem gespannen, de grenzen lieten ze geen moment meer open. Hij moest dan ook opletten dat hij er een relatieve afstand van hield. Een poot er over en hij zou recht gedoe krijgen. Zoals gewoonlijk was gedoe ook het laatste wat hij wilde. De rosse kater spitste zijn oren dan ook zodra hij pootstappen hoorde. Het was gelukkig maar een kat en hij stond op het moment niet in het gebied van een clan. Wat zou dit dan weer moeten betekenen? Een kat die gek genoeg was om na dat gevecht nog een keer met de Elite te gaan vechten? Alsof er nog niet genoeg gewonden waren gevallen aan beide kanten. "Jullie hebben Warlord vermoord," sprak een stem die nog geen lichaam leek te hebben. De stem klonk als een jonge kattin, aka niet heel gevaarlijk om een gesprek mee aan te gaan. "Waarom?" vervolgde de stem. De rosse kater zette een paar stappen zodat de struiken tussen hun in plaats maakte voor een open stuk grond. Het was inderdaad een jonge kattin, waarschijnlijk nog niet lang warrior. Een die dit gebied dus nooit echt gekend zou hebben. "Ook goedemiddag. 'Jullie' hebben er ook zo veel van ons vermoord, had dat ook een reden nodig?" verzuchtte de grote kater. Hij werd er zo moe van om altijd maar recht als deel van de groep gezien te worden, als een stereotype domme moordenaar. Niet bepaald een compliment als je het hem vroeg.

Haar ogen bekeken hem onderzoeken. De kater voldeed volledig aan het stereotype beeld van een bloodclan kat; groot, gespierd en met enkele littekens verspreid over zijn lichaam. Het enige wat miste was de moordlustige blik in zijn groene ogen, die eerder vermoeid stonden. "Ook goedemiddag. 'Jullie' hebben er ook zo veel van ons vermoord, had dat ook een reden nodig?" verzuchtte hij. Haar ogen keken hem afwegend aan, niet zeker hoe ze hem moest inschatten. Bang was ze echter nog niet, de kater leek geen aanstalten te maken om haar keel door te snijden, zoals ze bij Warlord gedaan hadden, dus ze besloot haar kans te grijpen om deze discussie aan te gaan. Niet perse omdat ze hem het tegendeel wilde bewijzen, eerder omdat ze benieuwd was naar zijn kant van het verhaal. De jonge poes ging zitten, al wel op een veilige afstand van de kater. "Eigenlijk wel, ja," sprak ze enkel kalm. "Anderzijds, dit was ons gebied al. Wij hebben hier altijd gewoond en geleefd, we hadden jullie de kans gegeven om te vertrekken. Alleen weigerden jullie. Is dat reden genoeg?" ze gunde hem een vrij vriendelijke glimlach. "De naam is Astershred, trouwens. Ik zoek geen gevecht, enkel antwoorden," ze lapte de 'eerst slaan dan vragen' policy volledig aan haar laars.

De kattin ging zitten, dat was op zich al een goed teken. Al zittend kon een kat je niet zo makkelijk aanvliegen zonder dat je het door had. Dat betekende dat hij zich in ieder geval voorlopig niet druk hoefde te maken over een gevecht. "Eigenlijk wel, ja," begon de kattin. Hellhound besloot om ook maar rustig te gaan zitten. De hele tijd blijven staan was immers vermoeiend en het was niet dat hij zo barstte van de energie. "Anderzijds, dit was ons gebied al. Wij hebben hier altijd gewoond en geleefd, we hadden jullie de kans gegeven om te vertrekken. Alleen weigerden jullie. Is dat reden genoeg?" Hij verbaasde zich lichtelijk over de glimlach die op haar woorden volgden. Er waren weinig clankatten die iemand uit de Elite een glimlach gunde. Zelfs als ze al rustig praatte, was dat iets wat vrijwel niemand deed. "De naam is Astershred, trouwens. Ik zoek geen gevecht, enkel antwoorden," stelde de kattin zich voor. Alright, een gesprekje kon hij wel even aan. Hoopte hij. Daarvoor waren namen ook wel handig. "Aangenaam, mijn naam is Hellhound." En nu even wachten op de reactie van zijn oh zo geweldige naam die meer op een gewelddadige clannaam leek dan een naam voor een Elite kat. Hey, hij had het nooit bedacht. Dan nu weer verder met deze discussie. "Dat zeg je goed. Het was jullie gebied. Tot jullie het vrijwillig achterlieten zonder iemand om het te beschermen. Het is logisch dat wij het innamen, meer gebied staat gelijk aan meer prooi. Wij hebben ook kittens om te voeden. Jullie waren degenen die dit gebied gewelddadig van ons afpakte. Deze keer." Hij wist heel goed wat hij zei. Over vrijwel elk woord was nagedacht voor het uitgesproken werd. Daarom waren ook de twee laatste woorden die hij toevoegde op hun plaats.

Als ze de queens moest geloven, zou deze reus van een kater van plan moeten zijn om haar in een tijdsplan van een paar seconde de strot door te bijten. Wel, dat leek niet echt het geval te zijn. In tegendeel, de kater ging ook rustig zitten en stelde zich voor. "Aangenaam, mijn naam is Hellhound." Hm, dat klonk nog vrij veel als een Clan naam. De poes keek hem met een schuine blik aan, maar maakte er geen opmerking over. Het was nu even minder relevant."Dat zeg je goed. Het was jullie gebied. Tot jullie het vrijwillig achterlieten zonder iemand om het te beschermen. Het is logisch dat wij het innamen, meer gebied staat gelijk aan meer prooi. Wij hebben ook kittens om te voeden. Jullie waren degenen die dit gebied gewelddadig van ons afpakte. Deze keer." Well, dat was meer intellect dat ze van menig Bloodclan kat had verwacht. Al die stereotypen die haar aan waren geleerd bleken plots niet gerecht te zien, wat haar best wel zorgen baarde. Wat voor leugens waren haar nog meer voor gehouden?"Hm," sprak ze dan ook even bedenkelijk, waarna ze zijn woorden goed in overweging nam. "We hebben het niet vrijwillig achtergelaten; de rampen dwongen ons weg. Daarbij vertelde Starclan ons dat we moesten vertrekken," de poes lachte kort met wat zelfspot na haar woorden. "Maar natuurlijk is dat voor jullie als non-gelovigen een bar slechte reden," wat maakte goden uit voor katten die er niet in geloofden? "Dan toch, jullie zijn een kleinere groep dan wij. In de bergen konden we niet blijven, dus moesten we hier terug komen. De stad heeft niet genoeg plaats voor ons, het clangebied was de enige plek waar we terecht konden," haar ogen keken de ander afwachtend aan. "Is er niet genoeg voedsel in de Twoleg place?"

"Hm," kwam er op een wat bedenkelijke toon van de Shadowclan kattin. Het leek er op dat ze inzag dat hij eigenlijk toch wel een punt had ergens. Al betekende dat natuurlijk niet dat ze er niet tegenin zou gaan. "We hebben het niet vrijwillig achtergelaten; de rampen dwongen ons weg. Daarbij vertelde Starclan ons dat we moesten vertrekken," begon ze. Right... lag er aan hoe geldig je die reden wilde verklaren. Zelf leek ze dat ook door te hebben door het korte lachje na haar woorden. "Maar natuurlijk is dat voor jullie als non-gelovigen een bar slechte reden," vulde ze het verhaal zelf al in. Hellhound wachtte geduldig af tot ze klaar zou zijn met praten. Eens kijken of ze verder nog meer verklaringen in huis zou hebben. "Dan toch, jullie zijn een kleinere groep dan wij. In de bergen konden we niet blijven, dus moesten we hier terug komen. De stad heeft niet genoeg plaats voor ons, het clangebied was de enige plek waar we terecht konden," vertelde de kattin hem. Het verhaaltje van de bergen had hij natuurlijk al wel eerder gehoord, het was inmiddels niets nieuws meer voor hem. "Is er niet genoeg voedsel in de Twoleg place?" besloot Astershred tot slot te vragen. Okay dan, dat was een hoop om antwoord op te geven. Op het Starclan gedeelte zou hij niet verder in gaan, daar had ze zelf al de nodige verduidelijking over uitgesproken. "Toch waren er clankatten die bleven dus geheel gedwongen valt het niet te noemen." Als elke kat mee was gegaan was het een ander verhaal geweest. Maar nee, een pootje vol katten uit de clans was achtergebleven. Zij hadden moeten afzien hoe uiteindelijk hun gebied toch nog uit hun poten werd getrokken. Was het niet door de rampen, dan was het door de Elite. "Deze wereld is groter dan je, je ooit zal kunnen voorstellen. Er zijn genoeg plekken voor de clans om te leven, allicht niet alle vier bij elkaar maar dan neem je recht het rivaliteit probleem weg." Hij snapte so wie so niet heel goed waarom die vier clans - die elkaar regelmatig slecht lagen - zo nodig bij elkaar moesten blijven. Als elke clan zijn eigen weg was gegaan, zou dat probleem al snel worden opgelost. "En ik hoop eerlijk gezegd dat je die laatste vraag niet serieus meent. Of dan in ieder geval nog nooit in de buurt van de Twoleg Place bent geweest," verzuchtte de kater aan het eind van zijn argumenten.