Second chance. [Open!]

Uitgebreid rekte de kater zich uit. Poten naar voren, kont omhoog, en stréééék. Heerlijk. Possums teentjes kneedde de aarde en zijn staart krulde verrukt omhoog. Zon scheen op zijn vacht, het was nog vroeg in de morgen. Dit was onkarakterstiek voor hem, maar eens in de drie jaar wou het nog weg eens gebeuren. De kater slenterde het kamp door, zijn poten zwart door de modder. Binnenkort zou hij wel weer een mentor krijgen en moeten trainen, dus hij moest genieten van deze dagen zolang het kon. En genieten deed je, in zijn boek, door niet heel veel te doen. Dit ging helemaal volgens plan, fantastisch, puik, precies zoals hij het in gedachten had, tot de kater iets tegen zijn poot voelde. Zijn eerste gedachte was een spin; hij wou net gaan krijsen tot hij, bij nader inspectie, zag dat het een kitten was. Nieuwsgierig bracht hij zijn spitste kop naar beneden, en zag dat het een van die nieuwe was. "Hallo kleine man," begon hij vriendelijk. Wat deed deze eigenlijk hier? Hoorde kits niet rond de nursery? Possum wierp een blik naar binnen, waar het vredig en slaperig leek. Hij zou zich er zo bij voegen. "Niet slaperig?"

De kit leek maar wat enthousiast te zijn om hem te overtuigen dat hij niet slaperig was. Hij schudde hard met zijn kop, en piepte: “N-nwee!” Een zachtaardige glimlach kroop over de snuit van de apprentice. Goed, misschien zou hij nu eigenlijk de voorbeeldige clankat moeten uithangen en het zwarte wezentje terugsturen naar zijn nest, maar hij was veel te schattig. En het duurde toch niet lang. De moeder zou het wel oke vinden, niet? Wat was het ergste wat er kon gebeuren? Ze bleven toch in het kamp. Ja, dit was helemaal prima. Possumpaw zakte naar de grond, zodat hij compleet op ooghoogte was. "Wil je het kamp bekijken?" Hij zwaaide uitnodigend met zijn staart naar zijn rug. Als de kitten oud genoeg was om zich vast te houden, kon hij hem dragen en rondleiden.

Possumpaw besloot dat de stralende oogjes van de kitten alle mogelijke toorn van de moederkatten waard was. Hij keek toe hoe het zwarte bolletje naar hem toe waggelde en op zijn rug krabbelde. Hij voelde af en toe wat prikjes van de klauwtjes van de kit, maar dat betekende enkel dat hij stevig zat, toch? De apprentice keek even om zich heen: Het laatste wat hij nodig had was een brompot van een warrior of een wraakzuchtige queen die niet alleen de kit maar hem ook zou straffen. Toen de kater de kust veilig had verklaart, stond hij langzaam op. Hij wachtte even tot de kit gewend was, en begon toen langzaam te lopen. Hij moet rustig aan doen, anders konden er gewonden vallen. Hoe ging hij dat aan Chivypaw uitleggen, hmm?

Kalm stapte de kater weg van de nursery, op weg naar de apprentice den. Toen hij er voor stond, stopte hij even. "Dat is de apprentice den. Daar slaap ik, Possumpaw, met andere." Als een echte galante tourguide zwiepte hij dramatisch met zijn staart naar de den. "Wat is je naam, kleine man?"

Een brede glimlach was op Ravenkit’s zijn zwarte snoetje geplakt. Hij wou ontzettend graag het kamp zien en nu werd hij gewoon zelfs gedragen als een koning. Koning van Riverclan! Ow wat zou Chivypaw trots op hem zijn dan zeg. De tom, waar de kitten stevig op zijn rug geklemd zat, hees zichzelf overeind en begon te lopen. Woei een hobbelpaard! De kitten spitse nieuwsgierig zijn oortjes vooruit en keek rond toen de apprentice een bepaalde richting opliep. Dat is de apprentice den. Daar slaap ik, Possumpaw, met andere." Ravenkit keek bewonderend rond toen de ander uitlegde wat de hol voor diende. Zijn mondje in een ‘O’ vorm geopend. “P..pw-Possuwmpwaw!” Piepte de kitten een paar keer. Hij moest natuurlijk wel de naam van zijn nieuwe vriendje goed onthouden dus een paar keer zijn naam herhalen deed ging kwaad, toch? Toen Possumpaw zijn naam vroeg liet hij zijn vacht trots overeind komen. Hij was apetrots op zijn naam want hij was enorm speciaal. “R-rrravenkit” Ja, Chivypaw had hem vernoemd naar Ravenfall de Riverclan Elder die gestorven was om hem en zijn broertje en zusje te redden.

Hij kon de kit niet zien, maar zijn stem was al genoeg. “P..pw-Possuwmpwaw!” Zijn hart smolt, wat was deze lief! Het gepiep klonk de kater als muziek in de oren. Na even kon de kitten ook zijn eigen naam zeggen. “R-rrravenkit” Possum kon nu al een beetje trots in de toon onderscheiden, en grijnsde. Het was goed dat Ravenkit al trots was. "Nou, Ravenkit," begon hij, plechtig, alsof hij iets formeels te melden had, "Op een dag zul je Ravenpaw heten, en slapen in deze den." Goed, hij wist niet of de kitten al een concept had van de toekomst, maar dat was iets om naar uit te kijken, niet? "Tot die tijd mag je me alles vragen!" Snorde hij blij. Hij had altijd al siblings gewild, maar nooit gehad. Hij had zijn ouders gesmeekt, maar a la. Nu was hij dus enorm dol op kits, afgezien dat ze super schattig waren, waren ze vaak ook nieuwsgierig. En de apprentice was dol op de leraar uithangen. Als Ravenkit hem zou herinneren, zou hij hem misschien vaker komen opzoeken! Bij dit vooruitzicht begon hij zachtjes te spinnen. Hij zette zijn levende tourbus weer in gang, langzaam hobbelend naar de warriors den. Hij was nu vlakbij de uitgang, maar zou wel binnen blijven. Anders had hij echt de poppen aan het dansen. "Dit is de warriors den. Hier slapen alle grote en sterke warriors die de clan draaiende houden." Binnenkort zou hij daar ook slapen, al was dat een raar vooruitzicht. Dan moest hij nóg meer doen, en daar had hij eigenlijk niet zo veel zin in. Langzaam liep de apprentice verder, naar de andere zijde van kamp, zo rustig mogelijk. Possumpaw stopte voor een grote heuvel. "Dit," Sprak hij eerbiedig, "Is de leaders den. Hier slaapt Butterstar!" Hij wist dat zijn vriend Thistlepaw niet zo'n groot fan van haar was, maar hij had niks tegen haar.

Ravenkit leek zeer onder de indruk van alles, waardoor een sukkelige grijns op Possum's snuit verscheen. Het was zo schattig hoe kittens nog niet helemaal konden goed konden praten, al was het dan soms wat moeilijk om ze te begrijpen. Hij wou net antwoord geven op de vraag, toen een stem hem deed bevriezen. "Possumpaw," De kleine zwarte kater leek ook geschrokken te zijn, want hij spartelde maar wat rond op zijn rug. Gelukkig bleef hij uiteindelijk wel zitten, anders was hij echt nog niet jarig. Maar nu had hij dus een probleem: Een groot grijs deputy probleem. "H-heeeeeeey Panthergrowl!" Sprak de kater, een wiebelige lach op zijn snoet toverend. Gewoon doen alsof er niks aan de hand was. "Wat precies ben je aan het doen met kleine Ravenkit?" Ah, kijk! Daar was de hamvraag. Hij voelde hoe Raven rondwroette op zijn rug, waarschijnlijk opzoek naar beschutting. Sorry jochie, mijn vacht is daar niet lang genoeg voor, schoot er door zijn kop. Een groot wiel van antwoordden draaide rond in Possum z'n kop, maar hij kon er van uit gaan dat ze bijna allemaal in straf resulteerde. Nerveus kneedde hij de grond een beetje. "Nou, eh, kijk, eh, het zit dus zo..."
Hij was niet zoals Thistlepaw, die had nu al lang een vlijmscherpe opmerking gemaakt en zou niet zo bang zijn. Maar hij was Thistle niet, en hij vond de hoge rangen, zeker Panthergrowl, nou eenmaal heel intimiderend. "Ik zag onze kleine vriend buiten de nursery, en eh, iedereen leek binnen te slapen..." Hij deed zijn uiterste best oogcontact te houden met de grijze tom. "Dus ik dacht..." Volhouden, Possum, volhouden! "Dus ik... Dacht..." Nee! Hij kon het niet! Verslagen gleed zijn blik naar zijn poten. Starclan, waarom was dit zo moeilijk? "Ik wou hem alleen het kamp laten zien, ik zweer het!" Bracht hij uiteindelijk uit, Panther weer aankijkend. Hij moest opletten dat hij niet te wild bewoog, hij had natuurlijk nog een kleine lifter op zijn rug.