There was a time, when I was alone, nowhere to go and no place to call home.

Runa slikte terwijl ze haar ogen door het kamp liet glijden. Haar blik bleef hangen op de kittens en even vroeg ze zich af of er niet één exemplaar tussen zou zitten die dezelfde gedachtegang als zij volgde. Toen ontmoette ze hun blik en wist dat dit waarschijnlijk niet zo was. Deze kittens werden door hun queens gedrild tot echte monsters, ze werden klaargestoomd voor het echte leven en kregen nauwelijks de kans om een onbezorgde jeugd te hebben. Alleen in de eerste moons werden ze met rust gelaten, maar vanaf dan zou het drillen beginnen. Natuurlijk konden ze ook niet anders met Shark aan de macht. En toen werd Thora ook nog eens benoemd tot commander. Ze had al gemerkt dat velen binnen de Elite het niet helemaal eens waren met Shark’s keuze en ergens had ze gehoopt dat Thora anders zou zijn, maar ze had gezien hoe de voormalige ThunderClanner de tom die haar aanviel genadeloos door zijn strot had gebeten, recht voor de ogen van heel het kamp. Het was duidelijk dat ze wilde laten zien dat Shark geen verkeerde keuze had gemaakt en Runa wist dat ze er alles aan zou doen om in Shark’s voetsporen te treden. Hoe kon het ook anders? De kat was vrijwillig van haar Clan vertrokken en had zich vrijwillig aangesloten bij de Elite. Runa had niet anders kunnen verwachten dan dat ze dit wilde. Maar toch… Toch hoopte ze op een dag iemand met een klein beetje verstand tegen te komen die hetzelfde dacht als zij. Maar daar had ze weinig hoop op, zeker nu wraak en woede een grote rol speelden nu Claw gedood was door een ThunderClanner. Runa was niet boos; het kon haar weinig schelen dat Claw dood was. Ze had zelfs voor een moment gehoopt dat Shark ook gedood zou worden zodat de Elite uit elkaar zou vallen, maar dat was niet gebeurd. Jammer. En als ze nu zou proberen te ontsnappen, zou Shark haar zo vinden en aan de Elite opdragen haar te vermoorden. En niemand zou haar verdedigen. Haar moeder niet, haar vader niet, Jackdaw niet, niemand.

+ Eerste post voor Yu

Het kamp van de elite was nooit echt een gezellige plek geweest, maar zeker de laatste tijd bleef Yu er het liefst uit de buurt. Er was onrust. Terug verhuizen naar het oude kamp, Claw's dood, en nu de nieuwe commander: er waren een boel veranderingen in een korte tijd. Niet dat de poes zelf veel van die veranderingen had kunnen meemaken. Ze beet op haar lip en liet haar blik het kamp rondglijden. Goed, Shark deed nu zijn best om alles recht te trekken, zo goed als kwaad als dat kon. Nu kon ze nog buiten het kamp slapen, maar ze betwijfelde of de winternachten zo prettig waren in een boom. Dat betekende vechten voor een plekje in de schuur. Dat betekende meedraaien in de elite. Yu zuchtte, en sloot haar ogen voor even. Waar waren haar simpelere dagen als young-one gebleven? Elke dag leek zo spannend toen, nu leek alles gewoon... in elkaar over te lopen. Toen ze haar ogen weer open deed, zag ze Ophelia. Een schok schoot door haar heen; Ophelia, wat deed die hier? Zij was-
Het was Ophelia niet. Nee, het was een poes die ze nog nooit had gezien. Maar zwart-wit gevlekt met blauwe ogen. Het had haar zo kunnen zijn. Voordat de poes het goed en wel doorhad was ze op haar afgestapt. "Hey," Begon ze, een sympathieke toon, "Dit klinkt misschien raar, maar je deed me denken aan een iemand." Tja, niet haar beste openingszin, maar eigenlijk was Yu al blij dat ze niet al haar social skills was verloren. "Wat is je naam?" Vroeg ze aan de jonge she-cat, anders zou ze altijd denken dat Ophelia hier rondwandelde.

Ze stond al niet erg lang alleen toen een kat haar opeens naderde. Ze onderdrukte de neiging om haar oogjes wantrouwig samen te knijpen, al zeker toen de kattin op een sympathieke toon tegen haar begon te praten. Ze had het niet vaak voor dat iemand hier ook maar aardig voor haar was, dus was het wel even wennen toen dat toch gebeurde. Ze hield kort haar kopje schuin toen de poes aangaf dat ze op iemand leek die zij kende. De poes was een aantal moons ouder dan haar, dus de kans dat Runa die kat ook kende, was vrij klein. Bovendien mocht zij al een lange tijd alleen door het woud lopen en mocht Runa nog maar een paar moons naar buiten. Het was wellicht iemand die ze ontmoet had buiten de Elite. Ze wist niet zo goed hoe ze erop moest reageren, dus leek haar het veiligste om enkel een knikje te geven. De vraag die de Elite cat daarna aan haar stelde, was al iets makkelijker om een reactie op te geven. “Runa,” antwoordde ze. Ze vond het vreemd dat een kat die zo veel ouder was dan haar haar niet eens kende. En om eerlijk te zijn, had ze de kat ook nog niet eerder hier zien rondwandelen. De meeste Elite cats, zelfs de oudere katten zoals haar moeder, kwamen geregeld het kamp binnen en buiten lopen. Het feit dat de kat haar niet kende, wilde zeggen dat ze al een tijdje niet meer hier was geweest. En Runa had, om heel eerlijk te zijn, niet genoeg interesse getoond in al die bloeddorstige katten om alle gezichten bij naam te kennen. Ze vond het al erg genoeg dat ze Shark’s naam kende. Claw was in elk geval al uitgeschakeld, nu moest Shark nog komen. Hopelijk zouden Thora en hij tegelijkertijd vermoord worden zodat de Elite uit elkaar zou vallen. Een mooiere droom dan dat zou waarschijnlijk niet bestaan. Runa onderdrukte haar donkere gedachten en besloot om deze vreemdelinge een kans te geven, maar veel hoop gaf ze het niet. De kans dat deze poes al even verknipt was als de rest van dit zooitje ongeregeld was vrij groot. “Ik geloof dat ik jou ook nog niet eerder gezien heb,” antwoordde ze, misschien niet even sympathiek als de poes, maar ook zeker niet onvriendelijk.