Lovers of the sun.

Het was natuurlijk allemaal fun en games om een lange pels te hebben, tot het moment dan dat het zomer werd. Dan was het verschrikkelijk. Shrednight had het na een paar meter rennen al verschrikkelijk warm en zijn pels was dan ook binnen enkele minuten doordrenkt van het zweet waardoor het leek alsof hij in het water was gesprongen. In de winter had hij de beste pels van ze allemaal, maar dit was gewoon marteling. Tijdens het vechten was het natuurlijk wel fijn omdat de klauwen van zijn vijanden altijd in zijn pels bleven haken. Niet altijd prettig en op sommige momenten echt pijnlijk, maar het gaf hem eerder een voordeel dan dat de anderen er echt iets mee konden. Eer dat ze hun nagels uit zijn pels gehaald hadden – en meestal waren die met grof geweld ook nog eens afgebroken ook als ze ze er eenmaal uit kregen – had hij al een tegenaanval gedaan. Zo had hij de meeste gevechten tegen de BloodClan wel goed kunnen winnen. En zo hoopte hij op een dag ook wraak te kunnen nemen op de nieuwe BloodClanleader. Als sommigen al dachten dat ze het grootste gevaar uitgeschakeld hadden, dan wist Shred dat dit nog lang niet zo was. BloodClan zou wraak nemen en weer een nieuwe poging proberen te doen om hun uit hun territoria te verbannen. Maar eerlijk was eerlijk: ze hadden een lange reis erop zitten en toen de BloodClan al weten te verjagen; de kans was klein dat BloodClan hun dan op volle sterkte aan zou kunnen. Nee, hij had er wel alle hoop in dat het goed zou komen. Een kleine glimlach speelde om zijn lippen toen hij de eiken al in de verte op zag doemen. Ha, eindelijk. Schaduw! Hij zou natuurlijk terug kunnen gaan naar zijn eigen territorium, maar hij wilde nog heel even op zichzelf zijn. Niet dat hij geen zin had in een gesprek of zo, maar het was ook wel eens fijn om gewoon door het woud te rennen met de brandende zon op zijn pels en als enige gezelschap zichzelf. Oké, die brandende zon hoefde nu niet per se, maar de rest was wel oké. Shred liet zich dankbaar in de schaduwen van de eiken vallen toen hij bij Fourtrees was en liet zijn kopje naar opzij zakken. Hoewel het leek alsof hij in slaap gevallen was, was de waarheid dat hij alert was op zijn omgeving. En merkte hij de RiverClanner die hem naderde heus wel op, maar gaf hij er gewoon geen acht op. Nog niet, tenminste.