Get burned

Puur toeval had hem dicht bij Fourtrees gebracht. Hij was tot stilstand gekomen boven aan de heuvel en toen hij zich realiseerde waar hij was stopte hij meteen met dromen. Hij wierp een blik naar beneden en legde voor de tweede keer zijn ogen neer op het tafereel voor hem. De grote rots en de vier bomen. Hij moest nog steeds een gathering bijwonen in dit gebied, iets waar hij naar uit keek. Hij daalde dus ook af naar beneden en besloot om zichzelf alvast te trakteren op een voorproefje. Toen hij bij de hoge rots was sprong hij er op en bekeek hij het tafereel. Volgens de verhalen stonden de leiders van elke clan hier boven om met elkaar te spreken. Daar beneden zaten alle warriors en leerlingen. Yarrowlight voelde geen speciale verbinding met deze plek zoals zijn ouders dat wel deden, hij was immers niet hier opgegroeid. Desalniettemin realiseerde hij zich wel dat hier eeuwen lang katten gekomen waren. Talloze leiders op deze rots hadden gezeten en hun clan hadden toegesproken. Hij streek met zijn voorpoot over het gladde oppervlak. Dit was wellicht de enigste keer in zijn leven dat hij hier op kon staan, tenslotte was de kans klein dat hij ooit 'star' achter zijn naam krijgen kon. Hij werd echter al snel uit zijn gedachten gehaald toen hij het rook. ShadowClan. Hij draaide zich om en speurde de omgeving af. Hij rook het, met zijn neus was niets mis. "Wie is daar?" Riep hij met enige stemverheffing. Alle rust was uit zijn spieren verdwenen terwijl hij zich omkeerde naar de gedaante die tevoorschijn kwam.

Tag: @Flameleap
Gesloten topic!

Voor hem was dit niet anders dan jagen. Gewoon rondlopen en hopen om ergens zijn frustraties mee te uiten. Een prooi of iets dichtbij dat. Zijn staart zwiepte heen en weer terwijl hij richting Fourtrees liep. Waar het gevecht tegen BloodClan niet zo lang geleden was. Toen was hij nog dom, lichtelijk naïef. Hij had met ze meegevochten. Nogmaals StarClan’s kant gekozen. Verdomme. Die neppe clan had niets anders gedaan dan katten de dood in drijven en toekijken hoe dat gebeurde. Dat klonk voor hem niet als een heilige clan.
"Wie is daar?" klonk er opeens. De rode kater kroop de struiken in en zocht voor de bron van de stem. Een roodwitte kater. Die de duidelijke geur van Thunderclan met zich meebracht. Hij voelde een golf van woede over hem. Hij kende deze kater niet, maar het leek bijna schattig hoe onbenullig hij was. Het was duidelijk dat Flameleap aan het schuilen was.

Eventueel, sprong de rode warrior uit en liep langzaam, maar lichtelijk dreigend richtijg de jongere kater toe. Alsof zijn lot al uitgeschreven was. “Het is mij alleen maar.” Zei hij in een laag gemiauw. Een sneer was nog net te horen. “Wat doe je hier alleen? Besef je niet dat de BloodClan nog terug kan komen? We willen geen dood lijk vinden bij Fourtrees.” Lachte hij terwijl wat dichter bij de onbekende kat liep. Hij kon bijna zijn hartslag zelfs horen. ”We willen geen verdriet en gerouw onder al jouw familieleden, hm? Dat ze je lijk naar de Clan brengen en jouw open buik moeten aanzien. Want ik ga jou zeker niet helpen.” Snorde hij vervolgens. ”Waarom zou ik jou helpen?”

Niet lang nadat hij zijn vraag had uitgesproken verscheen en vuurrode kater. Hij had onvriendelijke ogen en een tred alsof hij heel de wereld aankon. Meteen wist hij dat hij in het nadeel was. Deze kater was groter maar ook gespierder. Yarrowlight haalde diep adem en besloot zijn hoofd er bij te houden. Tenslotte waren ze op de Fourtrees. Neutrale grond. De ShadowClan kater zou wel beter moeten weten. Zijn toon beviel Yarrow al meteen niet en hij voelde hoe zijn oren naar achteren draaide. Hij bleef staan waar hij stond maar zijn ogen vernauwde zich. "Ik kan wel op mezelf passen" Antwoordde hij scherp bij de kater zijn woorden over een lijk. Toen de kater tot stilstand kwam ontmoette Yarrowlight de koude groene ogen met de zijne. Hij beantwoordde zijn blik niet, staarde enkel fel terug. "Ik heb geen hulp nodig, maar je om mij maak geen zorgen" Naast zijn eerdere observatie merkte hij ook dat de rode shadowclanner ouder moest zijn dan hij. Een flink stuk ouder. Hij was pas net een warrior geworden nog geen twee weken geleden. "Fourtrees is een neutraal terrein, voor alle clans" Bracht hij bij de rode kater in herinnering. "Ik heb net zo veel recht om hier te zijn als jij" Hij deed een stapje achteruit om hem wat ruimte te geven en ging wat rechter staan.

Helaas had de voorzichtige zijn stap achteruit gaan zin gehad want de rode kater stapte gewoon weer naar voor. Het leek er op dat hij er gebrand op was om zijn persoonlijke ruimte binnen te dringen in een poging hem te intimideren. Hoewel Yarrowlight niet zo gemakkelijk geïntimideerd kon worden was hij wel op zijn hoede. Hij vertrouwde de kater voor geen meter. Alles aan hem schreeuwde 'gevaarlijk'! Toch plaatste hij enig vertrouwen in hun aanwezigheid van de Fourtrees. "Een gesprek doet niemand pijn" reageerde hij met een felle blik in de kater zijn ogen. Toen die zijn naam vroeg aarzelde hij even, iet wat uit het veld geslagen door zo'n schappelijke vraag. Hij zag niet in waarom hij zijn naam niet vertellen zou. Hoewel de kater een wat meer relaxte houding had aangenomen voelde Yarrowlight aan dat hij alles behalve relaxed leek. Zijn staart zwiepte onaangenaam snel heen en weer. "Yarrowlight" Zei hij dus ook langzaam met zijn oren wat naar achteren gedraaid. "En jouw naam, shadowclan kater?" vroeg hij op zijn beurt. Zijn blik gleed voor enkele tellen naar zijn omgeving om te kijken of er toevallig iemand in de buurt zou zijn. Natuurlijk was dat niet het geval. Zijn blik keerde weer terug naar de onvriendelijke ogen. Zijn staart begon zachtjes heen en weer te wiegen. Wat de kater ook wilde hij zou het gauw bekend moeten maken. Een praatje was niet waar hij naar opzoek leek.

Verwachtingsvol wachtte Yarrowlight af toen hij zijn naam had prijs gegeven. Toen de vreemdeling zijn naam niet wilde onthullen voelde hij een steek van irritatie boven komen. Dit was foute boel.. de situatie kon elk moment omslaan en Yarrow vond dat maar niets. Toen de kater nog dichterbij kwam en zijn klauwen dan eindelijk liet zien rezen zijn haren omhoog en werd zijn staart dik. "Weet je wel waar je mee bezig bent?" Riep hij uit in een uitbarsting van frustratie en onbegrip. Hij rechtte zijn rug en bleef staan. Zijn klauwen waren een millimeter uit hun hulst gekomen, klaar om zichzelf te verdedigen, maar hij weigerde om mee te gaan in de rode kater zijn schouwspel. Hij was beter dan dat. "We zijn op heilige grond, keer terug en laat deze onzin voor wat het is" Riep hij uit in een poging om de situatie in te dimmen en de rode kater bij zijn verstand te laten komen. Hij wilde het liefst omkeren en meteen vertellen aan iedereen die het horen wilde over de vijandige houding van de kater. Maar dat kon niet. Dus moest hij blijven staan en vechten. Vechten, schoot er door zijn hoofd. Dat was wel het laatste wat hij wilde.

Met een vurige blik staarde Yarrowlight terug in die helse groene ogen van de kater. Zijn hart ging wild tekeer bij de adrenaline die door zijn lijf begon te pompen. Hij kon het niet menen.. toch niet hier? Zijn ogen werden groot van ongeloof toen de rode kater zo neerbuigend sprak over zijn voorouders. Voor hij een snijdende reponse terug kon roepen schoot de shadowclanner naar voren. Yarrow was niet snel genoeg en belandde onder zijn zware gewicht. Hij voelde iets scherps langs zijn wang schieten en hij siste nijdig. Hij deed een poging zich los te worstelen maar het leek net alsof er een betonnen monster op zijn wang neer duwde. Vergeef mij StarClan dacht hij met een onprettig gevoel over wat hij nu moest doen. Al zijn nagels schoten uit zijn hulzen en met alle kracht die hij in zich had begonnen zijn achterpoten wild tegen de kater zijn buik aan te krabben in een poging hem van zich af te krijgen. Tegelijk schoten zijn lange nagels van zijn voorpoot in de richting van de kater zijn gezicht.

Zijn strategie scheen te werken want het zware gewicht kwam van hem af. Meteen draaide hij instinctief om en duwde hij zichzelf overeind. Met een dikke vacht en een hoge rug staarde hij de kater aan. "Dan had je dat dus verkeerd gedacht" spuwde hij. Yarrowlight spande zijn spieren aan toen de kater dat ook deed. Hij zette zich schrap om opzij te springen toen er stemmen klonken. Ze waren ver weg maar zouden weldra hier zijn. Ze kwamen vast op hun verse geuren af. Toen hij de kater zich zag omdraaien kwam hij ook in beweging en sneed hij hem af. Met een dikke vacht blokkeerde hij zijn pad. "Waar dacht jij heen te gaan? Ik dacht dat shadowclanners zo moedig waren?" snauwde hij met zijn oren plat in zijn nek. "Dit is heilige grond.. zo te zien heeft starclan geen donder naar beneden gestuurd maar wel een patrouille" zijn mondhoeken krulde om en hij keek de kater triomfantelijk aan.

Acorndust had er voor gekozen om vandaag zelf een border patrol te leiden. Hij wilde ook zelf namelijk in de gaten blijven houden hoe het er bij de grenzen aantoe ging en niet alleen via woord van de warriors van Shadowclan. Ze kwamen al dichter naar fourtrees toe en hij begon verse geuren op te merken. Een van een Shadowclanner en de andere van een thunderclanner. Het was waarschijnlijk beter als ze zouden gaan kijken wat er aan de hand was en of de Shadowclankat eventueel hulp nodig zou hebben of niet. "Ik ruik de verse geur van een van onze warriors en een Thunderclankat." Gaf hij aan, terwijl hij kort zijn kop naar achteren draaide om de katten achter hem aan te kijken. "Laten we gaan kijken wat er aan de hand is." Voegde hij er nog aan toe, terwijl hij de patrouille wenkte hem te volgen. De geur leidde hem richting fourtrees waar hij al snel genoeg de twee katten zag waar het om ging. Een was Flameleap en de ander was de Thunderclankat. "Wat is hier aan de hand?" Vroeg hij kalm, terwijl hij tot stilstand kwam en beide katten kort aankeek, voor hij zijn blik rustte op Flameleap.

Borderpatrols waren niet altijd even spannend, maar als er wel wat gebeurde, was de spanning altijd goed te voelen. Toen de geur van ShadowClan en ThunderClan duidelijk geroken werden, en ook nog een lichte geur van bloed, waren de katten meteen alert. De senior warrior stapte de deputy achterna toen deze hen signaleerde hem te volgen, waarbij ze goed om zich heen keek voor eventuele onaangename verrassingen. Het was onwaarschijnlijk, aangezien de Clans nog aan het herstellen waren van de reis en fourtrees vaak gezien werd als heilige grond - al was dit eigenlijk alleen tijdens de gatherings werkelijk zo. Toen ze aankwamen bij de plaats waar de geuren vandaan kwamen, zag ze een redelijk jonge ShadowClan warrior, Flameleap. Hij had een bloedlip, zag ze vrijwel meteen. Met vernauwde ogen keek ze naar de ThunderClanner toen Acorndust vroeg naar een verklaring.

De bruine kater was eindelijk meegegaan in een patrouille. Hij mocht wel toegeven dat hij nogal nerveus was over dit. Want een patrouille was er om alles in de gaten te houden. En hij had pas een training achter de rug dat eigenlijk niet echt een training was- eerder om de plekken te leren kennen. Vandaar dus dat hij naast Acorndust aan het lopen was. Want hij mocht van geluk spreken dat hij naast ervaren warriors kon lopen. En dat ze hem ervoor hadden uitgekozen. Dus deed Chickenpaw zijn best niet al te schichtig uit te zien. Toch, toen de Deputy meldde dat hij ShadowClan en een ThunderClangeur rook voelde de jonge Apprentice zich verstijven toen hij ook zelf wat bloed rook. Zijn groene ogen keken op naar Acorndust nadat hij hun wenkte on hem te volgen. Hij begon langzamer te lopen, zodat hij als laatste aankwam. Pas toen hij merkte dat er niet veel aan de hand was behalve twee krijgers die gevochten hadden, deed hij een stap naar de zijkant om het beter te kunnen zien. “Vechten op StarClangebied.” Fluisterde hij iets te luid, meer tegen zichzelf dan tegen de rest. Was Fourtrees geen heilige plek? Zijn ogen schoten op naar de lucht, zolang StarClan maar niet boos werd.

De rode kater versmalde zijn ogen nogmaals toen de ThunderClanwarrior het pad voor hem blokkeerde. Maar toen hij een stap naar achteren deed kwam de patrouille eindelijk in zicht. Dat bestond onder Acorndust, Hailstorn, Waspsting, Demonslayer en een jonge apprentice genaamd Chickenpaw. Hij hoorde de Deputy vragen wat er aan de hand was. En gelijk zag de jonge warrior zijn kans. Hij probeerde zo gepijnigd mogelijk uit te zien voor hij terug naar Yarrowlight keek. Hij zag nog de zwarte vacht van Swallowflight tevoorschijn komen. Als hij het goed had zou zij ook hem herkennen als een loyale krijger dat een vlieg pijn zou willen doen. ”Ik liep hier om te zorgen dat de BloodClangeur zo veel mogelijk wegvaagde, en plosteling viel de ThunderClanwarrior me aan.” Zei hij eventueel. Terwijl hij zijn kop gebogen hield en zich op Acorndust richtte. ”Het spijt me dat ik op heilig gebied heb gevochten, Acorndust. Het was echter uit zelf-verdediging. U kan mij een straf geven, als ik dat niet al van StarClan ga krijgen.” Een zucht volgde. Was het maar goed dat hij kon acteren. Hij richtte zich weer op Yarrowlight. ”Ik hoop dat je van dit leert, ThunderClanner. We willen situaties met de Clans niet laten escaleren. Vooral niet sinds we zo lang een bondgenootschap met iedereen hadden. Swallowflight, jij begrijpt het toch?” Hij keek op naar zijn vriendin. Zijn lip was nog steeds aan het bloeden terwijl hij zijn oren gezakt hield in schuldgevoel.

Het triomfantelijke gevoel wat Yarrowlight had gevoeld toen hij de rode kater tegenhield begon al wat weg te ebben zodra hij rook dat de patrouille die hem naderde shadowclan was. Hij keerde zich om en zag vijf figuren verschijnen. Ze kwamen hun kant op. Het zou een leugen zijn geweest als hij op dit moment niet had toegegeven aan zichzelf dat hij iet wat nerveus begon te worden. Hij stapte gauw uit de buurt van de kater en wachtte af tot ze hier zouden zijn. Vier volwassen warriors en één leerling voegde zich al gauw bij hen. De warriors waren stuk voor stuk een flink stuk groter en ouder dan hij en ongetwijfeld sterker. Hij wierp snel een gebedje omhoog naar starclan. Kijk neer op mij en verleen alsjeblieft uw hulp bad hij. Hij voltrok in ieder geval hoop uit het feit dat dit heilige grond was. De oudere warriors zouden wel beter weten dan hun bloeddorstige clangenoot. Kort wierp hij een blik opzij naar de rode kater voor hij die op de leider van het groepje richtte. Yarrowlight wist wie het was. Acorndust, de deputy van shadowclan. 'Wat is hier aan de hand?' luidde de vraag. Yarrowlight slikte. Hij voelde de oordelende blikken van de shadowclan patrouille gewoon prikken. Hij deed zijn mond open, klaar om eens haarfijn uit te leggen wat hier gebeurt was, toen hij een nieuwe geur rook. Hij keek opzij toen een zwarte schim zich bij hen voegde. Hij voelde zich bijna slap worden van opluchting toen hij Swallowflight zag. Hij zou tenminste niet de hele patrouille in zijn eentje onder ogen te hoeven zien. Swallowflight stuurde een  waarschuwende blik zijn kant op. Hij voelde zich net weer een leerling toen hij haar zo naar hem zag kijken. De woorden van de leerling waren hem echter niet ontgaan. Zo te merken had een jonge leerling nog meer gezond verstand in zijn lijf dan de rode shadowclanner als het om StarClan ging. Yarrowlight deed zijn bek open, klaar om eens uit te leggen wat er gebeurt was, toen de rode kater begon. ‘Ik liep hier om te zorgen dat de BloodClangeur zo veel mogelijk wegvaagde, en plosteling viel de ThunderClanwarrior me aan’ “Wat?!” Riep hij uit, zijn ogen groot van verbazing. Yarrowlight bekeek hem eens goed en het leek wel alsof hij opeens in een andere kat was verandert. Een woedend gevoel ontvlamde binnen in hem. ‘Het spijt me dat ik op heilig gebied heb gevochten, Acorndust. Het was echter uit zelf-verdediging. U kan mij een straf geven, als ik dat niet al van StarClan ga krijgen’ Hij was sprakeloos. Met open mond staarde hij naar de shadowclanner. Dit meende hij toch niet? Ze zouden hem toch niet geloven?! Hij wierp een blik op de patrouille en vervolgens op Swallowflight. “Hij liegt” Zei hij ook tegen haar met boze ogen. ‘Ik hoop dat je van dit leert, ThunderClanner. We willen situaties met de Clans niet laten escaleren. Vooral niet sinds we zo lang een bondgenootschap met iedereen hadden. Swallowflight, jij begrijpt het toch?”’ O nee, haar moest hij er buiten laten. “Jij hebt je verdedigt tegen mij? Sorry maar als ik het mij goed herinner ben jij diegene die mij uit het niets aanviel! Ik heb geen enkele regel gebroken, shadowclanner” snauwde hij, zijn oren plat in zijn nek en zijn honingkleurige ogen vlammend van woede. Hij wendde zich tot Acorndust, hun deputy en voelde hoe de spanning zijn lijf uit stroomde als het waren. Hij kon het niet over zijn kant laten gaan als hij de schuld krijgen zou van dit alles. “Ik was hier op onderzoek uit in de Fourtrees toen hij opeens op mij af kwam-” hij gaf een tik met zijn staart in de richting van de kat in kwestie. “Hij kwam op mij af met ontbloten klauwen en voor ik wist wat er gebeurde dook hij op me! Uit zelfverdediging heb ik hem van mij af geslagen en dat was dat, jullie arriveerde kort daarna.. ik heb hem zelfs nog gewaarschuwd dat we op heilige grond waren!” moest hij er aan toe voegen. Het idee al dat hij zo’n regel zou overtreden bezorgde hem hoofdpijn. Hij keek omhoog. StarClan, je stuurde mij een patrouille, laat dit alsjeblieft goed aflopen...