Drowning in guilt

Waarom er vanalles mis leek te gaan sinds ze terug waren van de bergen wist hij niet. De ene na de andere kat leek het leven te laten en hij kon er niks aan doen. Hij had op het moment toen zijn moeder doodging geen idee wat te doen met de kittens die ze had achtergelaten en als er geen andere katten waren geweest had hij die kittens misschien ook nog verloren. Het gaf hem een hopeloos gevoel, het gevoel dat hij niks kon doen om dit soort dingen te voorkomen. Het was dan ook niet een groot wonder dat hij het kamp en daarbij vooral de nursery probeerde te vermijden. Het bracht hem alleen herinneringen terug waar hij eigenlijk niet mee geconfronteerd wilde worden. Toch wist hij dat hij zijn halfzusjes een keer op zou moeten zoeken. Een van de twee had nog geen naam gekregen en hij wist dat het daar tijd voor was. Toch kon hij zichzelf er niet toe zetten om de twee te zien. Het was hetzelfde als wat hij had gedaan na de dood van Snowbird toen hij zijn moeder ontweek en het was bekend hoe dat was afgelopen. Zijn blik die tot nu toe ongefocust was, begon zich weer te focussen en hij merkte waar hij was. Zijn poten hadden hem naar de Small Lake gebracht, over ironie gesproken. Zijn poten hadden hem naar de plek in het windclangebied gebracht waar hij een hekel aan had. Nou ja niet per se hekel, maar het water hier beviel hem niet. Hij was hier tenslotte bijna een keer verdronken en had er een angst voor water aan overgehouden. Iets wat na al die manen nog steeds niet was weggegaan. Toch hadden zijn poten hem hierheen gebracht, ook al had hij geen idee waarom.

[Routpaw]

Een lafaard, dat was ze. Toen de poes het bericht van Icecloud haar dood had gekregen, had ze haar vriend Panthersoul meteen op moeten zoeken. Ze had hem meteen moeten gerust stellen, hem moeten vertellen hoeveel het haar speet en wat voor een domme fout ze begaan waren. Maar dat had ze niet gedaan, nee, ze was in haar eentje weggekropen en had daar gehuild als een kitten. Hoe kon men ooit van haar verwachten een volledig medicine cat te worden als ze niet alleen katten liet sterven, maar vervolgens ook nog eens te zwak was om diens dierbaren bij te staan? Het maakte haar gillend gek, al helemaal omdat toen ze eenmaal in staat was om haar vriend onder ogen te komen, hij telkens weg leek te zijn. Misschien ontweek hij haar, misschien ontweek hij het kamp überhaupt. Ze wist het gewoon niet, maar ze kon gokken naar wat er in hem om ging. Toen ze hem dan ook kort zag, volgde ze hem haastig totdat ze aan kwamen bij de Small lake. Daar stonden de beiden stil, zij op enkele staartlengtes afstand van hem. Haar groene ogen bekeken de bengaalse kater die daar zo stond. Starclan, hij moest haar wel haten nu. Ze had beloofd voor Icecloud te zorgen, en in plaats daarvan had ze haar alleen in het kamp achtergelaten. Nu had hij zijn eigen moeder moeten zien sterven. De poes slikte en stapte iets dichterbij, haar groene ogen wazig van onderdrukte tranen. "Panther, ik-" haar stem brak en ze beet hard op haar lip. "H-het spijt me zo van Icecloud, we hadden nooit weg mogen gaan, we hadden..." ze had geen woorden. Hoe moest je überhaupt woorden hebben voor een situatie zoals deze? Ze keek haar vriend innig triest aan, waarna ze haar kop tegen zijn schouder aandrukte.

Hij had niet doorgehad dat iemand hem volgde, te veel in zijn eigen gedachten ervoor geweest. Hij kon het echter niet helpen, het leek namelijk dat alles dat hij deed fout ging, elke beslissing die hij maakte de verkeerde was, terwijl hij zoveel had kunnen doen. Zoveel dingen die mogelijk anders waren geweest als hij anders had gehandeld. Zijn moeder had mogelijk nog geleefd als hij eerder naar haar toe was gegaan of had geweten wat te doen. Hij verweet het echter geen andere kat, behalve hemzelf. Hij was degene die er was op dat moment en niemand anders. Hij was degene die had kunnen handelen, terwijl er niemand anders was, maar alles dat hij had kunnen doen was als verstijfd staan, niet volledig beseffende wat er gebeurde. Hij had de kittens niet aangeraakt tot Faithleap begon met een van de twee droog te likken. Hij had gefaald en dat wist hij. Dat nam de pijn van het verlies echter niet weg, het had zijn hart verscheurd en hij had geen idee hoe het te repareren. Een stem haalde hem uit zijn gedachten en hij draaide zijn kop in de richting waar het vandaan was gekomen. Routpaw was hem blijkbaar gevolgd, dat had hij niet eens doorgehad. Echter haar volgende woorden deden hem zijn kop schudden. Het was niet haar fout maar de zijne. Hij was degene die er geweest was en niet in staat was geweest om iets te doen. "H-Het is niet jouw schuld." Bracht hij eruit, de woorden kwamen met moeite, maar ondanks alles wilde hij niet dat zij zich schuldig zou voelen. "Het is mijn schuld." Voegde hij er zachtjes aantoe, terwijl hij haar kort met een verdrietige blik aankeek, voor hij deze naar zijn poten richtte. Het was tenslotte allemaal zijn schuld, zeker niet de hare.

Even was ze bang dat hij haar weg zou duwen, dat hij haar uit zou schelden en vervolgens al het contact zou verbreken. Misschien was dat wel juist geweest, had ze dat toch verdient. Waarom maakte je dan ook loze beloftes die je niet na kon komen? Hoe dan ook, alles was beter dan de blik die ze in zijn ogen zag toen de gevlekte kater zijn kop schudde. "H-Het is niet jouw schuld." bracht zijn stamelende stem moeizaam uit. Ondanks alles deed hij nog zijn best haar gerust te stellen, waar haalde hij zijn hart toch vandaan. "Het is mijn schuld." Alles, álles was beter dan die woorden uit zijn mond te horen komen. Zijn verdrietige blik brak haar, waarna de tranen over haar wangen begonnen te lopen. Routpaw was altijd al geneigd geweest tot tranen, als kitten was ze er wel eens door gepest. Toch, niets was zo oprecht als de tranen die nu uit haar groene ogen ontsnapten. Ze drukte zich vol overgave tegen haar vriend aan. "Z-zeg dat nooit meer, Panther, alsjeblieft, geef jezelf nooit, nooit de schuld," sprak ze met een onvaste stem, omdat haar keel was dichtgeknepen van de tranen. Starclan, hoe kon hij zichzelf van alle katten dit kwalijk nemen? "Het is niet jouw schuld, het is niet jouw schuld," murmelde ze herhaaldelijk, haar kop tegen zijn borst gedrukt. Het zou nooit zijn schuld zijn, meer het hare dan die van wie dan ook. Was hij maar kwaad op haar geworden, had hij haar maar verrot gescholden. Dat zou minder pijn hebben gedaan.

Hij voelde hoe Routpaw haar lichaam tegen die van hem drukte, maar op keek hij niet. Hij wilde niet weten wat voor een blik ze op het moment had, ze had tenslotte net al gekeken alsof ze elk moment in tranen uit kon barsten. Dat was hoe hij zich ook voelde, ergens wilde hij janken, ergens wilde hij schreeuwen, maar niks kwam. Aan haar stem was echter duidelijk te horen dat de tranen aan het stromen waren. Ze vertelde hem echter hemzelf niks te verwijten, maar dat deed hij wel. Hij was de enige die in de buurt was geweest op het moment dat zijn moeder doodging en hij was degene geweest die Snowbird het kamp in had gebracht, waarna hij zijn moeder had vermeden. Bang dat hij haar aan Snowbird zou doen denken. Het was het ene na het andere dat hij had gedaan tot in zijn gedachten tot zijn moeders dood had geleden, geen andere kat die hij daar de schuld van zou geven. Zijn zus moest tenslotte haar levens een keer halen en dat verweet hij haar dan ook zeker niet en het was normaal dat de medicine cats daarbij mee zouden gaan. Echter was hij degene geweest die achter was gebleven. "Maar ik ben degene die er was!" Forceerde hij eruit. "Ik ben degene die Snowbird's lichaam het kamp in heeft gebracht, hoe kan het niet mijn schuld zijn?" In eerste instantie schreeuwde hij bijna, maar zijn stem werd langzaam maar zeker zachter. "Het is mijn schuld." Routpaw zou waarschijnlijk er weer wat tegenin willen brengen, maar dit was hoe hij zich voelde en op het moment had hij geen idee wat eraan te doen.

"Maar ik ben degene die er was!" zijn verheven stem liet haar wat afstand nemen, een brok in haar keel en haar oren diep in haar nek. "Ik ben degene die Snowbird's lichaam het kamp in heeft gebracht, hoe kan het niet mijn schuld zijn?" zijn luide stem liet haar iets in elkaar duiken. De laatste keer dat iemand zo luid tegen haar sprak, was dat Tigergaze geweest, die haar in blinde woede had aangevallen. Maar zo was Panthersoul niet, en dat wist ze. "Het is mijn schuld." zijn stem stierf weg. Haar keel was dichtgeknepen. Ze had honderd en een argumenten waarom dit niet zijn schuld was, maar er lag een verslagen blik in zijn ogen. Eentje die zij kende, een die ze met geen woorden kon veranderen. Toch zou ze het proberen, toch zou ze hem op welke manier dan ook de waarheid laten zien. De poes stapte dichterbij en probeerde door een tikje van haar staart Panthersoul haar aan te laten kijken. "Jij was er," herhaalde ze zachtjes, haar stem onvast. "...Ik niet," ze haalde diep, haperend adem. Verdomme, ze moest nu sterk zijn, aan haar tranen had hij niets. "I-ik, de medicine cat, die weet wat je moet doen bij bevallingen, die katten zou moeten redden, was er niet. Een van ons had moeten achterblijven, w-we hadden haar nooit achter moeten laten, Starclan..." ze kneep haar ogen even stevig dicht. "Niemand heeft jou ooit verteld wat je moet doen in zo'n situatie, Panthersoul... Er was niets dat je kón doen." zou Icecloud het haar kwalijk nemen, boven vanuit Starclan? De sterren waren niet zichtbaar door de zon, maar ze wist dat ze keken.

Hij was er, maar dat had niet veel uitgehaald. Hij had niet geweten wat te doen, terwijl het zo logisch was geweest om de kittens droog te likken, was het iets geweest dat niet bij hem opkwam en zoveel andere dingen ook niet. Hij wist echter wel dat het niet de schuld van Routpaw of Lizardpath was. Ze gingen mee omdat Oceanbreeze haar levens ging halen en dat was logisch. Ze zouden maar even weg blijven, niet eens heel lang, maar alles was misgegaan in die korte tijd. "Jij en Lizardpath moesten mee met Oceanstar." Zei hij, de nieuwe naam van zijn zus was nog steeds wennen. "En je kon dit niet weten." Eindelijk hief hij zijn kop op om Routpaw aan te kijken. Hij besefte langzaam maar zeker wel dat er niet veel was dat hij had kunnen doen, maar dat nam niet weg dat hij had gewild dat hij wat kon doen. "Ik wou dat ik wat had kunnen doen." Zei hij dan ook. Als hij wat zou kunnen doen om degene die hij liefhad te redden, dan zou hij daar alles voor willen doen. "Ik wou dat ik haar had kunnen redden." Er was echter veel bloed, dus hij had geen idee of iets haar had kunnen redden, maar hij had het op zijn minst kunnen proberen.

"Jij en Lizardpath moesten mee met Oceanstar." maar was hun aanwezigheid het leven van een andere kat waard? Zij was nog een apprentice, ze had hier achter kunnen blijven. Maar nee, ze was zo enthousiast en naief geweest dat ze er vanuit was gegaan dat alles goed zou komen. Het maakte haar misselijk, hoe vaak zouden er nog katten om moeten komen omdat zij te zorgeloos was? Echter vertelde ze dit niet tegen Pantersoul, wetend dat het een hopeloze discussie was. "En je kon dit niet weten." hij hief dan uiteindelijk zijn kop op om haar aan te kijken. Routpaw voelde zijn groene blik branden en ook zij keek op, waarbij ze zijn ogen ontmoette. "Ik wou dat ik wat had kunnen doen." oh, dat snapte ze zo goed. Als kittten had ook zij moeten zien hoe haar moeder stierf, toen was ze nog zo jong geweest dat ze überhaupt niets kon doen. Hij daarentegen, had hopeloos moeten toezien hoe zijn moeder stierf voor zijn ogen. Starclan, haar hart lag bij hem. "Ik wou dat ik haar had kunnen redden." ze keek schuinnaar de grond en sloeg wat verloren haar staart om hem heen. ”Ik ook,” klonk haar stem als slechts een fluistering. De poes zette haar tanden op elkaar. Starclan, wat moest van haar worden. In plaats van hem gerust te stellen zoals een medicine cat moest doen, zat ze hier zelf met tranen in haar ogen. Verdomme, ze moest eens meer zijn dan dat kleine, huilende poesje. “Maar... Ze was al oud, ze jaagt nu tussen de sterren, met Snowbird,” deed ze een poging hem wat troost te bieden, een waterig glimlachje op haar gelaat. “E-en, als je wilt, ik kan je wat tips geven wat je kan doen bij een geboorte, zodat je vanaf nu altijd precies weet wat te doen..?” stelde ze twijfelend voor. Voor Icecloud was het misschien wel te laat, maar allicht zou hij zich dan nooit meer zo hopeloos voelen. En dat was al heel wat waard.

[telefoon postje c:]

Het was waar dat Icecloud al oud was, te oud waarschijnlijk om nog kittens te krijgen. Mogelijk had zijn moeder het zelf geweten, maar hij niet. Dit was een kant waar hij zelf niks vanaf wist en de vraag was of hij het ook ooit nog een keer zelf zou meemaken. Toch als het nog een keer zou gebeuren met iemand die hij liefhad, zou hij niet weer machteloos willen staan. Hij knikte dan ook kort bij het aanbod van Routpaw. "Ik wil bij een eventuele volgende keer niet weer machteloos toekijken." Zei hij, ondertussen al wat meer gekalmeerd. Hij wist dat het grootste gedeelte van het gesprek was gegaan over hoe hij zich schuldig voelde en hij wist dat hij er niks aan had kunnen doen, maar toch ging het schuldgevoel niet weg. Hopelijk zou tijd de wonden helen, maar daar kon hij niet zeker van zijn. "Ik kan haar niet meer redden, maar misschien een volgende wel." Zei hij dan ook met een sombere glimlach, proberend wat zelfverzekerder over te komen. Hij had Routpaw hier nu al genoeg mee lastig gevallen.