Somewhere only we know

Amberstorm had net haar ontbijt binnen. Ze ging wat verliggen in haar nest. Ze voelde zich ongemakkelijk - niet dat ze per se pijn had, fysiek toch niet, maar eerder alsof ze wat krampen had. De jonge tabby schudde het echter gewoon van zich af. Ze had ergere dingen om aan te denken. Haar buik was niet bijzonder opgezwollen, zeker niet als je het vergeleek met sommige andere hoogzwangere queens. Daarbij was ze altijd zeer slank gebouwd geweest. Als je niet wist dat ze zwanger was, had je misschien gewoon gedacht dat er een overvloed van prooi was in Windclan. Was dat maar zo - niet dat ze een tekort hadden, maar een overvloed had ze toch nog nooit meegemaakt.

De jonge tabby kneep haar ogen toe toen plotseling een steek door haar buik schoot; maar ze was koppig en verlegde zich niet. Ze had geen ervaring, ze was jong en had absoluut geen kennis van zaken; ze dacht dan ook dat er niks aan de hand was. Aan haar buik lagen de twee kittens van Icecloud lustig te drinken. Het was ook voor hen ochtend, ook zij mochten de belangrijkste maaltijd van de dag niet missen. Amberstorm wist nog steeds niet volledig in hoeverre ze voor hen moest zorgen - moest ze echt een pleegmoeder zijn? Of zou ze gewoon melk moeten voorzien? Ze hoopte dat de kittens in ieder geval een moeder of een vader hadden die voor hen zou zorgen. Ze had zelf meegemaakt hoe het was om zonder vader op te groeien, sinds ze niet eens mochten bestaan voor hem, en ook zonder moeder, toen die de clan verlaten had omdat ze dacht dat dat "beter zou zijn". Nooit zou ze zelf haar kittens zo verraden; en als het moest, dan zou ze deze twee er ook bijpakken. Niet dat ze daar zo zeer naar uitkeek, maar hen achterlaten was ook geen optie.

Een nieuwe, fellere steek onderbrak haar gedachten. Deze werd meteen gevolgd door nog één. Maar toen was het weer niets meer. De jonge poes ging iets rechter zitten, al was die positie nog oncomfortabeler, en fronste haar wenkbrauwen. Haar groene ogen zochten een ervaren queen om advies aan te vragen, maar er was niemand meer in de nursery. Wat moest ze doen? Ze had weinig zin om te roepen om een medicinecat en nog minder om recht te gaan staan en hen te gaan halen. Daarbij, moest ze de twee kittens dan alleen laten? Nee, ze wachtte wel. Nog een steek doorboorde haar lichaam en Amberstorm ging weer op haar zij liggen, haar ogen sluitend. Een volgende volgde; en daarna nog twee. Het ging steeds sneller, steeds feller, steeds dichter op elkaar.

+medicine cats (ik zeg het als de kits mogen <3)
+Anderen als die willen, vraag dan eerst even :')

De dood van Icecloud had haar zwaar geraakt. Het was de reden dat ze opnieuw weer slecht sliep en ze soms zo hard moest huilen dat haar oogjes er rood en droog van werden. Ze was zo stupide geweest om met Oceanstar, toen nog Oceanbreeze, te vertrekken naar de Moonstone, zonder ook maar een medicine cat of kat met genoeg verstand van kruiden achter te laten in het kamp. Dat, terwijl de oudere Icecloud die al niet in een goede staat was, hoogzwanger hier verbleef. Ze had Panthersoul nog zo beloofd voor haar te zorgen, dat alles goed moest komen. En zag nu, ze waren weggegaan en nu was haar vriend niet alleen diens oudere zus kwijt, maar ook nog eens zijn moeder. Het had er wel voor gezorgd dat de jonge poes nu nog meer op haar hoede was, nog beter de veel stillere nursery in de gaten hield. Niet alleen voor de kittens van Icecloud, maar ook natuurlijk voor de hoogzwangere Amberstorm. Bij haar bevalling zou ze wel zijn, zou ze wel kunnen helpen. Voor de zoveelste keer deed ze dan ook haar rondje langs het kamp en de nursery, een kort oog werpend op de jonge queen. Ze was sterk, maar wel onwijs jong. Het baarde haar zorgen. Al helemaal toen ze ook zag dat de andere poes pijn leek te lijden, terwijl ze daar op haar zij lag. Ze had nu genoeg geboortes gezien om te weten wat er ging gebeuren. Paniek sprong op in haar borstkas, maar ze dwong zichzelf rustig te zijn. "Amberstorm..?"miauwde ze zachtjes, waarna verder naar binnen stapte. "Ik.. Ik denk dat je gaat bevallen," ze slikte en vermande zichzelf. "Blijf rustig ademhalen, ik pak wat kruiden en kom dan weer bij je," de poes draaide zich om en rende zo snel ze kon naar de Medicine cat's den, waar ze kortaf en wat in paniek Lizardpath riep en het pakketje met kruiden dat ze al een paar dagen geleden had neergelegd oppakte, alvorens terug te keren naar de gestreepte poes. Eenmaal daar pakte ze haar pakketje uit en rolde een jenever bes op in een frambozen blad, alvorens dat vriendelijk naar Amberstorm te schuiven. "Dit zal de pijn van zo meteen verzachten," ook legde ze een klein stokje in de buurt, waar de poes op kon bijten als het nodig was.  Nu was het enkel afwachten en bidden tot Starclan dat deze geboorte wel vlekkeloos zou verlopen.

Amberstorm opende haar ogen opnieuw toen ze haar naam hoorde. Ze was opgeluchter dan ze gedacht had toen ze zag dat het Routpaw was, de medicine cat apprentice - een kundige ziel. Die zou haar wel kunnen helpen, haar hier doorheen loodsen.. De poes, die even oud was als haar, ging kruiden halen en de tabby kon niet veel meer doen dan te wachten en de pijn te verbijten. Het ging eigenlijk veel trager dan ze gedacht had - ze had gedacht dat kittens er gewoon uit zouden komen floepen, hups, hier waren ze. Niet al die.. Weeën, waarschijnlijk? Steeds opnieuw en opnieuw zonder dat er echt iets leek te gebeuren. Routpaw kwam terug en schoof een bundeltje van Starclan mocht weten wat naar haar toe, mauwend dat het zou helpen tegen de pijn. De jonge kattin verdeed geen tijd en slikte de licht bittere planten snel in, waarna ze haar kopje weer neerlegde. Een steek die harder was dan de andere zorgde ervoor dat ze zachtjes kreunde, maar over het algemeen was ze koppig en maakte ze bijna geen lawaai en bewoog ze ook praktisch niet. En daarbij, de kruiden leken ook te werken en verdoofden de pijn lichtjes - al ging er niet volledig weg. "Wil je.. De kits.. Weghalen..", mauwde ze, steeds even zwijgend als een nieuwe steek van pijn door haar lichaam gleed. Ze doelde op de twee kittens van Icecloud die nog steeds aan haar buik lagen. Ze wou hen er niet bij hebben terwijl ze beviel. Ze zou hen überhaupt niet moeten hebben - maar Icecloud kon nu eenmaal niet meer voor hen zorgen. Desondanks had ze hen hier nu liever niet. Dit was het moment van haar eigen kittens, niet voor die van een ander.

Ze moest eens weten hoe haar hart in haar keel klopte, hoe droog haar mond was. Dit was niet de eerste bevalling die ze had meegemaakt, vele moons geleden had ze Oceanbreeze ook geholpen toen ze op bijna dezelfde leeftijd als Amberstorm aan het bevallen was. Toch, na het ongeluk van Icecloud leek alles zo onzeker, iedere kat zo breekbaar. Daarom had ze ook al een paar dagen het bundeltje kruiden voor de gestreepte poes klaar staan, wat nu een goede beslissing bleek te zijn. "Wil je.. De kits.. Weghalen.." Routpaw knikte alleen rustig, toen een andere kat zich bij hen voegde. Menig ander kat had ze weggestuurd, omdat het belangrijk was een rustige omgeving te hebben, maar Oceanstar was een ander verhaal. Sterker nog, ze kon haar hulp goed gebruiken. "Hulp nodig?" ze kon geen woorden uit haar keel krijgen, dus knikte ze enkel en glimlachte de ander ter begroeting toe. "Als het nodig is kan ik ze meenemen naar mijn nest; of anders iets verderop in de Nursery met ze liggen zodat ik kan helpen als het nodig is." vertelde ze, alvorens een van de kittens op te pakken. Starclan, zij moest natuurlijk beslissen wat er gebeurde. De verantwoordelijkheid lag bij haar. "A-als," begon ze met een klein stemmende, waarna ze zichzelf afkapte en dwong tot rust te komen. "Als je verderop zou kunnen liggen met ze zou dat perfect zijn, Oceanstar. Het is fijn om iemand erbij te hebben die zelf al eens kittens heeft geworpen," ze gunde de ander nog een vluchtige glimlach en pakte Coccoonkit voorzichtig op om de kleine kit bij Oceanstar te leggen. Vervolgens wendde ze zich weer tot Amberstorm, al behield ze wel een comfortabele afstand voor de Queen. "Wij zorgen voor Cocoonkit en Mintkit, jij hoeft je alleen te focussen op je ademhaling. Instinctief zal je weten wanneer je moet persen, vertrouw me," het instinct van een moederpoes was wonderbaarlijk sterk en niets was beter dan daar op vertrouwen. Ze zou ingrijpen als dingen fout liepen, maar het was het beste alles zo natuurlijk mogelijk te laten gaan.

De twee kittens werden bij haar weggehaald en de jonge kattin legde zuchtend haar kopje opnieuw neer. Oceanstar was er uiteindelijk bijgekomen - en ze wist niet volledig hoe ze zich daarbij moest voelen, maar ze was momenteel ook iéts te druk bezig met, wel, bevallen om zich af te vragen hoe ze zich daarbij voelde. Want aan de ene kant was het fijn, een ervaren queen die al meerdere keren zelf kits had gekregen, en aan de andere kant had ze het nooit zo op de leidster gehad, omdat die net haar moeder leek te spelen - en ook op dit moment had ze zo veel liever een moeder gehad die haar hierbij kon ondersteunen, in plaats van iemand die daar maar dienst voor moest doen. De jonge kattin begon te hijgen maar probeerde op haar ademhaling te letten zoals Routpaw gezegd had. De steken volgden elkaar kort opeen, ondertussen, en de pijn begon eerder een waas te worden dan afzonderlijke steken zoals daarvoor. Ze kneep haar groene ogen toe en nam het stokje dat voor haar neus lag in haar bek. Ze begon instinctief te persen. Veel denken kwam er neit aan te pas. Dit was leven en dood, dit was voor echt; ze voelde zich levender dan ooit tevoren, maar ze voelde zich ook alsof ze elk moment kon sterven en de kittens mee kon nemen. Zou ze dit overleven? Was ze heirvoor sterk genoeg? Starclan aan toe, ze was nog zo jong, waarom moest dit haar nu al aangedaan worden, waarom was ze zo dom, waarom had hij haar.. - nee. Dit was de gedachtegang die zijn dood veroorzaakt had, daarin mocht ze niet hervallen. Nee. Ze liet een schreeuw los als een bijzonder harde wee door haar slanke lichaam gleed; ze kon het niet langer inhouden. Haar flanken zwoegden, haar korte vacht doorweekt van zweet. Maar uiteindelijk was het daar toch; het wonderbaarlijke gekrijs van een pasgeboren kitten. Even gunde haar lichaam haar rust. Amberstorm aarzelde even, maar opende toen toch haar groene ogen en hoewel haar hele lichaam pijn deed draaide ze zich om om de kitten aan te kijken. Het was een rood-witte tabby. De jonge kattin wist niet helemaal wat ze moest doen, maar handelde vooral uit instinct. Aarzelend en heel zachtjes, alsof ze bang was om hem pijn te doen, likte ze hem over zijn kleine kopje. Het was.. Wonderbaarlijk. Er was werkelijk geen ander woord om het te beschrijven. Voor ze echter veel kans kreeg om hem verwonderd aan te blijven kijken, legde ze zich terug kreunend op haar zij omdat een nieuwe steek duidelijk maakte dat het nog niet afgelopen was.

Falconkit mag nu posten! (Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik even de geboortevolgorde beslist heb oeps)

Wonderbaarlijk echt, hoe sterk je instinct kon zijn. Al helemaal voor een moeder poes zo jong als Amberstorm, die geen kennis had van dit soort zaken. Toch deed ze precies wat ze moest doen en hoewel de pijn in haar ogen Routpaw haar hart lieten vast houden, ging alles voorspoedig. De jonge poes bleef oplettend toe kijken hoe haar leeftijdsgenootje haar uiterste best deed om nieuw leven op aarde te zetten, en daarin slaagde. Na een angstige schreeuw van de moederpoes klonk er hard gepiep, afkomstig van een kleine kitten die daar hopeloos lag. Routpaw kreeg ondanks alles een glimlach op haar gelaat bij het zien van de kitten. Ze liet Amberstorm hem zelf schoon likken, zodat ze even volledig kon genieten van haar jong. Toen ze echter weer gedwongen verder moest persen, boog Routpaw zich over de kitten en likte het verder droog, alvorens het goed te inspecteren en met haar neus naar de buik van de moeder te begeleiden. "Gefeliciteerd Amberstorm, je eerste zoontje. Hij lijkt kerngezond," spinde ze zachtjes, waarna ze de poes weer wat ruimte gaf voor zichzelf. "Dat moet een gezonde kit zijn, Amberstorm; aan het gepiep te horen," klonk er van Oceanstar. Routpaw knikte instemmend, dat was het zeker. Even gleden haar ogen over de tabby poes, ze was bezweet. Het warme weer hielp ook niet mee. Routpaw stak kort haar kop uit de nursery en vertelde een voorbij komende apprentice wat vochtig mos te halen. Snel genoeg keerde hij terug, waarna de Medicine cat apprentice hem kort bedankte, alvorens het vochtige mos in de buurt van de Queen te leggen. Ze slikte kort. "J-je doet het geweldig Amberstorm, hier is wat water als je dorst hebt," Oh starclan, liet de rest van de bevalling even spoedig vergaan.

Zowel Routpaw als Oceanbreeze merkten op dat de kitten wel gezond moest zijn, afgaand op het geluid dat hij maakte - en Routpaw zag dat ook vast met haar medische kennis en zo. Daar had ze zelf geen verstand van en op het moment ook weinig tijd om erover na te denken. Ze kreunde, kneep haar groene ogen dicht en klemde haar kaken op elkaar om niet te hard te schreeuwen. Het stokje dat de medicine cat hier daarnet gelegd had, kwam daarbij goed van pas. Haar korte vacht was nat van het zweet en het leek niet echt meer vooruit te gaan. Ze perste en perste maar haar spieren waren moe, haar hele lichaam deed pijn. Starclan, zeg alsjeblieft dat dit de laatste was want ze dacht niet dat ze hierna nog een kitten levend ter wereld kon brengen.. Dat was, natuurlijk, als de volgende leefde. Ze zuchtte en opende haar ogen toen er een pluk mos voor haar gelegd werd. De jonge queen spuugde het takje uit en nam dankbaar het natte mos in haar mond, niet eens beseffend hoeveel dorst ze had tot ze het koele water begon te drinken. Het vernieuwde haar energie, toch een beetje, en ze perste door. Het duurde nog een hele tijd, maar plots ging het opeens sneller - en toen, opeens, een tweede piepende kitten op de koude harde vloer. Amberstorm bleef even liggen, doodop, maar rechtte zich uiteindelijk toch, wetend dat ze moést. Het was een poesje. Deze kon ze wel volledig drooglikken, omdat haar hele lichaam zich nu ontspande; nog steeds deed alles pijn, maar de onweerstaanbare druk om te persen was er in ieder geval niet meer. Ze keek het tweetal aan, niet met moederlijke liefde in haar ogen maar eerder wat afstandelijk, alsof dit niet haar kittens waren die ze net uit haar lichaam had moeten persen, maar die van iemand anders waar ze uit beleefdheid eens bij op bezoek ging. Alsof ze nog niet besefte dat ze zes manen voor hen zou moeten zorgen; en dat ze hen nu zelfs nog een naam moest geven, omdat dat nu eenmaal de taak was van de ouders en de vader was nu niet echt meer hier om dat te doen. Ze maakte dan ook nog geen aanstalten om hen te benoemen, maar legde haar kopje uitgeput neer en sloot haar ogen. Ergens hoopte ze dat dit gewoon een nachtmerrie was, maar ze wist dat dit de harde realiteit was, dat ze voor hen zou moeten zorgen en dat ze dat ook goed wou doen omdat ze hen een betere jeugd zou willen geven dan ze echt had. Maar die roes waarvan moeders soms spraken, het gevoel dat ze de wereld aankon, dat ze sterk was en dat ze meer hield van haar kittens dan van haar eigen leven - nee, dat had ze nog niet.

(Hazelkit mag geboren worden! De namen zullen in een latere post in dit topic gegeven worden maar omdat ik een weekje op vakantie ga mogen ze al op twee weken gezet worden zodat jullie met hen kunnen beginnen posten als jullie dat willen ; ) )

De queen dronk gulzig van het natte mosballetje en Routpaw was dankbaar voor die gouden tip van Lizardpath. Ze wist niet precies waar haar mentor op het moment was, allicht opzoek naar kruiden buiten het kamp. Hoe dan ook hadde zwart-witte poes haar genoeg geleerd om dit zelfstandig te kunnen maar zeker na Icesong was dit erg spannend. Ze bleef dan ook scherp toe kijken hoe Amberstorm de bevalling voorzette. Hoewel het de jonge poes duidelijk al haar moeite kostte, wist ze nog een kit op aarde te zetten. Het kleintje piepte en omdat Amberstorm doodmoe bleef liggen, boog de Medicine cat’s apprentice zich naar voren en scheurde het zakje waar de kit in zat open, zodat deze onbelemmerd kon ademhalen. Meteen inspecteerde ze het goed, waarna ze vast stelde dat er niets mis leek te zijn. Het was een dochtertje. Toen Amberstorm aan stalte maakte om haar droog te likkenstapte ze weer naar achteren. Het baarde haar lichtelijk zorgen om te zien hoe afstandelijk de poes leek jegens haar eigen kittens. Maar, hield ze zich voor, misschien was dat enkel de vermoeidheid. Zijzelf was nooit moeder gewees en zou dat ook nooit zijn, dus ze had geen idee hoe het zat met dergelijke moederliefde. De poes zuchtte opgelucht toen er gee andere kittens meer leken te komen, het was goed gegaan. Kort gunde ze de tabby queen een glimlach, alvorens te spreken. “Je deed het geweldig, Amberstorm. En, uhm, als je me nodig hebt, voor de kits of voor... Wat dan ook, je mag altijd langs komen,” haar stem was warm maar serieus, ze meende haar woorden met heel haar hart.

[Telefoon postje!]

De bruine tabby keek de medicine cat aan toen die weer begon te spreken. Dat ze het geweldig had gedaan - maar waarom voelde ze zich dan niet zo? Ze voelde zich bijna leeg, als een schil van wie ze was geweest, haar levenskracht uit haar geperst samen met de twee kittens. De jonge poes zuchtte lichtjes, bijna onhoorbaar, en deed de moeite niet om een glimlach op haar snuitje te forceren om Routpaw te tonen dat ze haar hulp apprecieerde; al deed ze dat wel, ze dacht niet dat ze het alleen had gekund en de kundigheid van de even oude poes had haar hier doorheen geloodst. Ze schoof de kittens iets dichter naar haar buik toe toen ze hen niet voelden drinken, eerder uit instinct dan echt uit bezorgdheid. Ze was er niet helemaal bij met haar hoofd als ze neerkeek op het tweetal. Het voelde geheel anders om hen te zien daar aan haar buik dan om Mintkit en haar zusje bij haar te zien. Dit voelde echter, alsof ze niet gewoon een babysit moest zijn maar echt een moeder. Ze kon hen niet dumpen als ze genoeg van hen had - ze waren haar vlees en bloed, maar ook van Cootsnarl. Zijn geest was nu in Starclan, maar een deel van hem was hier nu nog op aarde; al zou je het niet zeggen, aan de kittens te zien. Beiden hadden haar tabby vacht geërfd; het katertje wat rood, met ook wat wit bij, en het poesje was ook rood, alleen veel lichter - bijna zandkleurig, of beige. Vooral het katertje leek wel wat op haar grotere broer Quietstep, op wie ze zo boos was geweest toen ze uitgevonden had dat hij, samen met Puddleshine, de drijvende kracht was geweest achter haar moeders vertrek. Maar wat kon je eraan veranderen? Niets. Het was zoals het was. Terwijl ze zo neer keek op de kittens, in gedachten verzonken, klikte er opeens iets - ze hadden nog geen naam. En het was aan haar om hen er eentje te geven. "Ze hebben nog geen naam", mompelde ze zachtjes, bijna vragend, alsof ze liever wou dat iemand het voor haar deed. Hoe kon ze hen nu ooit een naam geven die ze de rest van hun leven zouden dragen - die hen zou beschrijven, die hen zou kenmerken, een naam waar ze niet vanaf konden. Het was de eerste van vele beslissingen die ze voor hen zou moeten nemen, tot ze oud genoeg waren om zelf beslissingen te nemen, en ze kon al geen goede beslissingen nemen voor zichzelf. Waarom vertrouwde Starclan zoiets aan haar toe? Amberstorm slikte, bijna nerveus - of misschien eerder onzeker. Ze wenste voor de zoveelste keer dat haar moeder hier was, om haar advies te geven; maar zoals altijd was het een wens die nooit zou kunnen uitkomen, want haar moeder had haar clanleven achtergelaten om bij de tribe te gaan leven. Ze dacht aan haar naam, en aan die van haar siblings. Het waren nooit ingewikkelde namen geweest - Amberkit, Leopardkit, Stonekit, Mousekit, Puddlekit, Quietkit, Polarkit, Everkit. Misschien moest ze ook die simpele route op.

De jonge kattin keek naar het katertje, de oudste van de twee; hij zou de grote broer zijn, en hij moest sterk zijn voor zijn zusje. En zelfs al telde ze de pleegkittens - waren het überhaupt haar pleegkittens? Of gaf ze hen gewoon melk? - mee, dan nog was hij de enige kater. Ze wou hem een stoere naam geven, ééntje die sprak van kracht maar ook snelheid. Dit was immers nog steeds Windclan. "..Falconkit..", mauwde ze, héél zachtjes, als om te testen hoe de naam klonk in haar mond. Een valk, een roofvogel; sterk en snel en hoog boven de wereld, waar de triviale dingen hier in het woud hem geen pijn konden doen. Ze hoopte dat hij sterk zou zijn, voor zijn zusje, want ze wist niet of zij dat voor hen kon zijn. Ze was geen zwakke kattin, nee; maar ze had nog nooit voor iemand anders moeten zorgen, voor iets levend, ze had nooit aan iemand anders dan zichzelf moeten denken. En dat had ze dan ook genoeg gedaan. Amberstorm besefte wel dat haar gedrag soms egoïstisch was, soms misschien grenzend aan narcissistisch, maar ze wist niet hoe ze het aan kon passen, in het moment zelf dacht ze niet na maar dan stormde ze gewoon. De storm waarnaar ze vernoemd was; een eeuwige herinnering aan hoe ze overkwam, hoe ze was, al wou ze dat het niet zo was. Maar ze voelde zich ook alsof het nu te laat was om het te veranderen, na meer dan een jaar zo geweest te zijn. Het grootste deel van haar leven. De slanke kattin haalde diep adem, schudde even haar kopje en keek toen opnieuw naar de kater, bijna met nieuwe ogen. Falconkit. Het paste eigenlijk wel bij hem. Misschien waren er een miljoen betere namen die ze hem had kunnen noemen - maar haar hoofd kon niets anders bedenken, en de naam bleef nu al steken. "Falconkit.", herhaalde ze, alsof ze zichzelf de naam wou inprenten, zodat ze hem niet vergat, of alsof ze wou bevestigen wat ze daarnet zo onzeker zei.

En dan nog het poesje. Zij was kleiner dan haar broer, ze zag er bijna fragiel uit; zoals ze daar lag, aan haar buik, met haar lichtgekleurde vacht en haar kleine gestalte. Als ze niet zo zou piepen, zou je je kunnen afvragen of ze wel gezond was.. Of misschien was dat gewoon omdat Amberstorm niets wist van dit soort dingen. In ieder geval zag ze er sterker, gezonder, uit dan de twee kittens die ze de voorbije twee weken gezoogd had; ook al waren die twee twee weken ouder dan deze twee. Het poesje had een lichtrode vacht, al waren er bruine strepen in te zien. Anders dan haar broer had ze geen wit, maar was ze volledig tabby - net zoals zijzelf. De jonge kattin wist niet zeker of ze blij was met het feit dat de kittens duidelijk hun genen van haar hadden, of verdrietig, omdat Cootsnarl zelfs niet de kans kreeg om een kitten te hebben die op hem leek. Althans, ze dacht toch niet dat hij enige andere kittens had gehad - had ze dat dan niet geweten? Waarom zou hij zoiets geheim moeten houden, tenzij het halfclankittens waren? Maar dat zag ze hem nooit doen. Hij was zo liefdevol en trouw geweest, en dat had zij verpest met haar bitterheid, haar onzekerheid, haar neiging om zich altijd af te sluiten van wat goed was. Misschien zouden ze zijn blauwe ogen erven; dat kon ze nu nog niet zien, nu ze hier nog blind lagen, hun ogen toe, volledig aan haar afhankelijk. Hoe moest ze het poesje noemen? Wat voor naam zou haar passen? De jonge kattin zocht haar inspiratie weer in de namen van haar en haar siblings. De meesten waren vernoemd naar vachtkleur; dat was dan ook één van de weinige dingen waar je op af kon gaan. Ze keek even terug naar Falconkit. Hij zag er niet écht uit als een valk; maar dat was ook niet echt de reden waarom ze hem zo genoemd had. Daarna richtte ze haar groene ogen weer op het poesje. Ze wou geen naam die haar zwak zou doen lijken, ook al was ze dan zo klein. Ze zou haar kittens nooit Littlekit noemen - dat was zo neerbuigend, want dan zou hun naam hen er altijd aan herinneren hoe klein ze waren, en dan moesten ze de rest van hun leven proberen er bovenuit te stijgen. Nee, ze zou het poesje een neutralere naam geven - zoals haar moeder ook gedaan had toen ze haar Amberkit noemde. Ergens was de kattin bang om te veel parallellen te trekken met haar ouders, omdat deze situatie helemaal anders was; en ook omdat ze haar kittens nooit zou achterlaten, ook al voelde ze zich dan niet zo verbonden met hen, ook al voelde het niet als wie ze was, ook al leek dit allemaal meer één grote droom dan werkelijkheid. Ze keek weer naar haar lichtrode vacht, met die bruine strepen die haar waarschijnlijk zouden kenmerken - tabby's mochten misschien op elkaar lijken, maar elke vacht was anders, de kleuren, de patronen. "Hazelkit.", mauwde ze, uiteindelijk, na opnieuw een lange stilte, opnieuw bijzonder zachtjes. Het was een neutrale naam, een naam die ze zelf mocht bewijzen - maar die geen verplichtingen oplegde. Ergens voelde ze zich nu weer schuldig over Falconkit, die misschien altijd verplicht zou zijn om sterk te zijn omdat ze hem zo genoemd had - maar de naam paste bij hem, ze kon hem nu geen andere naam meer geven want het zou nooit zo juist voelen als die die ze net had gegeven.

De slanke poes keek naar het tweetal dat aan haar buik lag, pasgeboren, nu nog klein en fragiel - en het was aan haar om voor hen te zorgen. Het voelde op de één of andere manier echter nu ze hen namen had gegeven, alsof ze zich meer moeder voelde, een diepere connectie had met hen. Misschien omdat die verantwoordelijkheid aan haar gegeven was, of ze nu wou of niet, en omdat ze zich langzaamaan ook begon te realiseren dat er geen weg meer terug was. Deze twee kittens waren voor altijd haar kittens, ongeacht wat er gebeurde of hoe groot ze werden of hoe ze zich om haar voelden - of omgekeerd. En hoewel ze hen nooit zou verlaten, wist ze niet of ze onvoorwaardelijke liefde nu al kon beloven. Veel moeders deden dat misschien, zij keken neer op hun kroost met warmte in hun ogen, zworen dat ze hun leven zouden geven voor hun kittens. Maar Amberstorm wist niet of ze dat nu kon - of ze dat ooit zou kunnen. Op een bepaalde manier voelde het al alsof ze haar leven had gegeven voor dat van hen. Het zou immers nooit meer hetzelfde zijn; en of dat goed of slecht was, dat kon alleen de tijd uitmaken.