[Open] Starlight Hunting

Onderwerp: [Open] Starlight Hunting di 26 jun 2018 - 21:34

Het gebeurde wel vaker dat de wereld der dromen Basilfang bleef ontlopen. De kater kon dan nog zo lang blijven woelen in zijn nest, maar slapen zou hij niet. Op zulke momenten besloot hij meestal dat hij beter zichzelf nuttig kon maken en achter konijnen aan kon gaan. Met zijn grijze pels viel hij dan toch niet op tussen de heide en konijnen waren toch het actiefst rond de schemering en in het maanlicht. Hij kon er sowieso altijd wel van genieten, het rennen over de heide. Het maakte zijn kop leeg en zorgde ervoor dat hij uiteindelijk weer ontspannen zijn nest in kon gaan. De wind gleed langs zijn snorharen terwijl hij over de heide begon te rennen, zo snel als zijn lange poten hem konden dragen. Dit was waarom hij een Windclanner was. Hier hoorde hij thuis.

Willowbreeze struinde door het gebied. Het was mooi weer vanavond, veel te mooi om te gaan slapen. Ze zou morgen weer bekaf zijn, maar nu ze eindelijk een Warrior was zou niemand haar een vermanende tik geven wanneer ze per ongeluk gaapte. Daarnaast genoot ze van de nachten, dan was het toch niet zo erg dat ze er even opuit ging? In haar langzame tred wiegde haar staart heen en weer en ze spiedde om zich heen. Ze dacht echt dat ze iets anders had gehoord, of iemand anders...
Misschien was het naïef, maar ze meende dat geen andere Clanner zo diep in het territorium van de Windclan zou kunnen doordringen. Ze bleef even staan om te luisteren, maar ze hoorde niets meer. Willowbreeze liep verder, tot de rand van de heide. Daar liet ze haar spieren rollen en in één sprong klom ze op de onderste tak van een boom. Het was helder vannacht, de Silverpelt stond hoog aan de hemel en ze had vrij zicht op het veld. Daar zag ze iemand rennen, ze wist direct dat het een kat van haar clan was door de ongelooflijke snelheid die hij maakte. De heide stond laag, maar ze kon niet uitmaken wie er nu met een noodvaart over het veld rende.
Geruisloos sprong ze op de grond en zette zich af voor een sprint. Ze voelde de koelte van de avond aan haar pootkussentjes en volgde de onbekende kat in zijn soepele tred. Hij was veel manen ouder dan zij was, maar ze moest moeite doen om hem bij te houden. Allemachtig, hij rende snel!

Willowbreeze

Hij moest zich inhouden om niet een kreetje van plezier te slaken terwijl hij zichzelf naar een nog hogere snelheid dwong. Het rennen over de heide, dat was toch wel zijn favoriete bezigheid. Niet het jagen, zeker niet de border patrols en al helemaal niet slaags raken met andere clans. Hij deed het allemaal natuurlijk wel, hij deed alles voor zijn clan. Maar als iemand hem zou vragen wanneer hij op zijn gelukkigst was? Nou dat was wanneer hij hier, onder de zilverpels op de heide kon zijn.
Hij was zo op aan het gaan in zijn eigen geluk, dat hij helemaal niet doorhad dat een andere kat hem volgde met haar ogen. Hij vervolgens tevens niet door dat iemand hem achtervolgde. Pas een flink aantal vossenlengtes verder merkte hij het geluid van sprintende pootstapjes achter hem. De kater keek over zijn schouder en zwaaide even vrolijk met zijn staart, waarna hij langzaam afrende tot een soepel maar stevig wandeltempo. "Hey Willowbreeze," groette hij de jongere warrior, "Wat brengt jou buiten het kamp vannacht?" Hij spitste zijn grote oren wat nieuwsgierig. Zijn excuus was niet kunnen slapen, wat redelijk onschuldig was, maar wie weet was er iets aan de hand.

De bijzonder grote schoteloren en de heldergroene ogen deden een lampje bij haar oplichten. Het was Basilfang die net met gigantische snelheid over de heide sprintte. Toen hij haar doorhad, liet hij zijn tempo zakken naar een stevige tred en ook Willowbreeze minderde vaart.
In veel was Basilfang het tegenovergestelde van Willowbreeze. Het belangrijkste was dat hij veel ouder en wijzer was dan Willowbreeze. Ze keek altijd met ontzag op naar oudere katten. Hoewel zij ondertussen was uitgegroeid tot een grote kat, voelde ze ze zich in hun bijzijn weer gewoon een jonge Apprentice.
Dit gevoel schudde ze van zich af. Ze was nu in ieder geval vrij om het kamp te verlaten en er in haar eentje op uit te trekken.
'De nacht is te mooi om te slapen,' miauwde ze. Toen ze besefte dat dat misschien wel heel soft klonk, schudde ze haar kop even.
'Ik had even behoefte om uit het kamp te zijn,' verbeterde ze zichzelf. 'Het is wel eens fijn om je eigen ding te kunnen doen.'

Willowbreeze

Basilfang neeg zijn kop eventjes iets naar zijn voormalige apprentice. Het was altijd prettig om nog een keer een gesprekje met haar aan te knopen na zoveel manen samen getraind te hebben. "De nacht is inderdaad prachtig," reageerde hij met een rustige grijns, waarna hij zijn groene ogen naar de hemel keerde. De sterren flonkerden hem tegemoet. Op nachten zoals dit was het zonde om te slapen. "Het was in ieder geval wat mij het kamp uitgetrokken had," bekende hij vervolgens met een schaapachtige grijns.
Hij tipte zijn spitse hoofd wat schever toen de kattin aangaf dat ze hier was om even haar eigen ding te doen. "Ik neem aan dat je niet bedoelt dat je je oude mentor hier weer weg wilt hebben toch?" reageerde hij op een onschuldige toon, "Anders ben ik zo weg hoor, ik kan hopelijk nog altijd harder lopen dan jij." Mocht hij hopen althans. Willowbreeze was ook gegroeid.

Ze voelde een vreemde warmte door haar lichaam trekken. Willowbreeze voelde zich een beetje beschaamd dat ze nu nog steeds niet precies durfde te zeggen wat haar bezighield en waarom ze uit het kamp was gelopen, zelfs niet tegen haar oude mentor.
'Ik eh... Ik wil je hier niet weg hebben,' hakkelde Willowbreeze. Er kroop een grijns langs haar lippen. 'Als je echt zo hard kon lopen had ik je in eerste instantie toch niet ingehaald?' grinnikte ze. Haar poten waren zoveel langer en sterker geworden sinds het moment dat Basilfang haar mentor was geworden. Het was grotendeels aan hem te danken dat ze uiteindelijk de Warrior was geworden die ze nu was. Hij was degene die haar door alle trainingen heen had gesleept en haar een bemoedigend steuntje in de rug had gegeven wanneer ze op het punt stond om het op te geven. Nu kon ze dat af en toe nog steeds wel gebruiken, maar ze had nu eenmaal haar Warriornaam ontvangen. Misschien zou ze binnenkort zelfs haar eigen apprentice krijgen...
'Ik neem aan dat je tegen je verlies kan?' Ze zwiepte met haar staart en dartelde speels een paar passen weg. 'Of ben je bang dat de leerling de meester overtreft?'

Willowbreeze

Basilfang glimlachte warm naar zijn voormalige apprentice toen ze zich duidelijk in bochten zat te wringen om antwoord te geven op zijn woorden. Hij vond het altijd wel leuk om haar een beetje te plagen. Nooit te erg natuurlijk, maar kleine dingetjes moesten kunnen. Zeker nu ze niet meer aan hem vast zat als een leerling. "Je had mazzel dat ik je zag en afremde," reageerde hij met een grijns, "anders had je me nooit ingehaald." Het was een uitdaging, het was af te lezen in zijn ogen.
De koele nachtbries wreef over zijn snorharen heen terwijl hij zichzelf even kort uitrekte, zijn spieren warmhoudend. Hij had op zich wel zin in een race. "Ik zou niet trotser kunnen zijn als je me overtreft, maar ik ga het je niet makkelijk maken," reageerde hij met een knipoog.

En toen stoof de kater weg.

'Als ik je overtref? Bedoel je niet wanneer ik je overtref?' miauwde ze. Basilfangs knipoog was genoeg om haar te vertellen dat hij een wedstrijd niet uit de weg zou gaan. Ze zag hoe hij zijn spieren spande en zelf zwiepte ze vrolijk met haar staart. Toen hij zijn eerste pas zette, volgde ze in zijn voetsporen en de twee katten gingen er in een noodgang vandoor. In de eerste paar sprongen struikelde Willowbreeze bijna over haar eigen poten, maar al snel voelde ze dat haar spieren wenden aan het ritme en ze verlengde haar passen. Met elke sprong kwam ze dichterbij haar mentor, tot ze uiteindelijk in hetzelfde tempo naast hem rende. De wind suisde om haar oren en ze had het gevoel dat haar poten de grond bijna niet meer raakten.
Na flink wat vossenlengtes naast haar voormalige mentor te hebben gerend, besloot ze er een schepje bovenop te doen. Ze begon meer kracht in haar passen te pompen en langzaam begon ze voor Basilfang uit te steken. Steeds een stukje verder, nog verder...
'De boomgrens!' riep ze, waarmee ze bedoelde dat de race daar kon eindigen. Ze hoorde Basilfangs poten vlak achter haar en probeerde de voorsprong te houden. Het zou niet veel schelen, misschien zou hij haar zelfs nog inhalen voor de boomgrens. Kon ze dit laatste stukje nog volhouden en haar meester overtreffen? Ze keek niet achterom, maar gaf alles wat ze had.

Willowbreeze

Een gezonde competitiedrang heerste tussen hem en zijn apprentice. Hij lachte hardop toen de kattin hem zei dat het geen kwestie was van als maar wanneer. Hij kon dit alleen maar waarderen en zou intens trots zijn als ze hem overtrof. Natuurlijk was hij al over de piek van zijn jeugd heen. Dus het was slechts een kwestie van tijd tot dit een keer zou gebeuren. Maar hij hoopte toch dat het niet vandaag is. "Dat zullen we maar eens zien, Willowbreeze," miauwde hij met een brede glimlach, waarnaar hij ervandoor stoof.

Het voelde heerlijk om over de heide heen te rennen, het ritme te voelen van hoe zijn poten de grond raakten en zijn spieren zich aanspanden en ontspannen. Hij was gezegend met een bouw zoals deze. Puur Windclan bloed wilde hij het zelf wel noemen. Maar ook met zijn korte pels wist hij zichzelf gestroomlijnd te houden. Hij ving praktisch geen wind. Maar toch, hij hoorde de pootstappen van Willowbreeze kort achter hem en dwong zichzelf naar nieuwe snelheden. Sneller.. Harder.. Ze passeerde hem en riep de boomgrens. Dit ging hij niet laten gebeuren! Niet zonder slag of stoot. Hij dwong zichzelf nog een stukje harder en wist de afstand tussen hem en Willowbreeze in te halen. Nek aan nek nu.. Nog een stukje verder.. Nog een stukje sneller!

Even had ze voorop gelopen, maar Basilfang was niet voor niets een Windclanner. Zonder ogenschijnlijke moeite verlengde hij zijn passen en hij haalde Willowbreeze in. Ze renden nu nek aan nek en de poes hield haar blik strak gericht op de boomgrens. Haar ritme ging over in langere passen waar meer kracht achter zat, iets wat ze vaak deed om energie te sparen maar geen vaart te hoeven minderen. Na een paar sprongen waarin ze bijna vloog, zag ze dat ze de boomgrens waren gepasseerd. Ze remde af en haalde diep adem.
'Ik zag je me niet nog voorbij komen,' miauwde de kattin. 'Betekent dat dat je me niet hebt ingehaald?' vroeg ze plagend. Haar spieren waren opgewarmd en ze wist dat ze nu in topconditie was om te gaan jagen. Dat zou ze zo voorstellen aan Basilfang, het zou fijn zijn om de nacht af te kunnen sluiten met een goede prooi voor de Clan. Dan zou hun slapeloosheid misschien nog als productief gezien kunnen worden.

Willowbreeze

Daar kwam de bomenrij en Basilfang sprong hijgend over de rand heen. In zijn concentratie had hij helemaal niet meer zo opgelet of zijn poten nou voor Willowbreeze's voorpoten uitgekomen waren of juist niet. Hij zette zijn voorpoten iets uit elkaar en liet hijgend zijn kop zakken. Hij was wel duidelijk over de piek van zijn jeugd heen, Starclan allemachtig. Lang niet oud, maar vroeger kon hij meer. Maar gelukkig was zijn herstelconditie prima en was hij al vrij snel niet meer zo aan het hijgen. Hij hief zijn kop weer richting Willowbreeze toen deze sprak. "Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee, ik heb op het einde niet meer zo opgelet," miauwde de kater met een schaapachtige grijns, waarna hij zijn poten een keer uitrekte. Helaas was dit ook wel echt iets voor Basilfang, de competitie half vergeten in het midden van de competitie. De kater was af en toe rustiger ingesteld dan goed voor hem was. "Tenzij jij het gezien hebt?" voegde hij er nog maar aan toe.

Ze merkte dat Basilfang er langer over deed dan normaal om zijn ademhaling weer rustig te krijgen. Het was nu makkelijk om te zeggen dat zij gewonnen had, daar zou ze de oudere Warrior flink mee kunnen plagen. Willowbreeze opende haar bek al, maar twijfelde toen ze in de groene ogen van de kat keek. Ze was geen Warrior geworden door leugens, maar door hard werken en zich keer op keer te moeten bewijzen, waarbij Basilfang altijd in de schaduw over haar waakte.
'Volgens mij heb je me overtroffen,' grinnikte ze dus. 'Er komt een moment... Ik zweer het je, dat ik sneller ga zijn!' miauwde ze lachend.
Ze richtte haar blik op de heldere avondlucht en zwiepte met haar staart. 'Zouden de konijnen sneller zijn dan wij?' Haar ogen twinkelden ondeugend. Wederom was dit geen vraag, maar een voorstel.

Willowbreeze

Basilfang lachte hardop door Willowbreeze's reactie. "Zullen we eerst maar streven naar een gelijkspel?" miauwde de grijze kater goed gehumeurd maar wel op een plagerige toon, "misschien is dat een bereikbaarder doel." Hij gaf haar een korte schuif, waarna hij weer wat verder liep. Hij wist dondersgoed dat hij binnenkort overtroffen zou worden door haar. Hij had ook wel door hoe hij sneller buitenadem raakte en zijn spieren al iets strammer werden. Hij was nog lang geen elder, maar Starclan wist dat hij niet meer zo jong was als voor de reis.
Hij knikte rustig in de richting van Willowbreeze met een rustige grijns. "Ik denk dat we die er makkelijk uitrennen," verklaarde hij met een knik, waarna hij zijn blik op de maan en de sterren richtte. "Het is een heldere nacht, dus licht genoeg op de heidelanden om te kunnen jagen." In het stikdonker had hij mer moeite mee, zelfs met nachtzicht. Hij kwam in beweging, rustig tussen de zwaaiende stengels van de heide doorstappen. "Hoe bevalt het warriorschap je eigenlijk Willowbreeze?" besloot hij te vragen. Hun dollemansrace had immers toch wel alle konijnen in dit gebied weggejaagd. Dan konden ze best nog wel wat praten.

Onderwerp: Re: [Open] Starlight Hunting