Memories, scary memories...

Barbossa, een grote, bruine kater, werd wakker in zijn mand. De mand was heerlijk zacht van binnen en hij kon er heerlijk in slapen. Zijn vaalgroene ogen keken slaperig rond in de kamer, alles stond waar het hoorde en en klonken geluiden uit de kamer waar zijn tweebenen zich meestal bevonden. Hij gaapte even en rekte zich uit, daarna liep hij naar zijn voerbakje, er zat een roze hoopje in dat rook naar vis. "Alweer?!" Dacht hij hardop, maar at het vage roze hoopje toch op. Naast zijn voerbak stond een bakje dat tot de rand gevuld was met melk, hij dronk het bakje helemaal leeg. Toen hij klaar was mete eten en drinken trippelde hij naar het kattenluikje en glipte erdoor, de tuin in. Zijn tweebenen hadden een grote tuin, met in de midden een meertje met fraai gekleurde vissen er in. Barbossa rekte zich nog even uit en liep naar de rand van het meertje, waar hij zich begon te likken. Eerst zijn poten, daarna zijn rug enzovoorts. Toen hij bij zijn staart aan kwam, stopte hij. Op de plek waar ooit een prachtige, langharige staart had gezeten, zat nu nog maar een klein, pluizig stompje. Zijn gedachten gingen terug in de tijd, hij zag het ongeluk weer voor zich. Hij en zijn beste vriendin Pearl, de poes die naast hem woonde, werden aangevallen door een grote, schuimbekkende, grommende hond. Barbossa vocht tegen de hond, net zoals Pearl, maar toen de hond Pearls zwartwit gevlekte vacht in zijn bek nam, durfde hij niets meer te doen. Hij probeerde te vluchten, maar de hond had zijn staart te pakken en toen hij omkeek, zag hij het levenloze lichaam van zijn beste vriendin en geliefde besmeurd met bloed op de grond liggen. Hij wist te ontsnappen, maar zonder zijn staart. "NEE!" Schreeuwde hij en vergat even dat het al lang geleden was gebeurt. Hij liep naar de zijkant van de tuin, een mooi tuinhek scheidde zijn tuin van die van het tweebeennest langs het zijne. Hij sprong op het hek en probeerde te balanceren. Zijn ogen vielen op een kat die aan de andere kant van het hek liep. "Hallo," Zei hij vriendelijk "Ben jij de kat die hier woont?" Bijna verloor hij zijn evenwicht vanwege zijn korte staart, maar kon nog net weer in balans komen. "Pfieuw" zuchtte hij en richtte zijn vaalgroene ogen weer op de kat.

(iedereen welkom :3)

De langharige kattin liep langs de bekende en tevens ietwat gevreesde Tweebenerplaatsen. Het stikte hier zowel van de Tweebeners als van de Kittypets, en met geen van beide had ze een bepaalde klik. Ze had geen vooroordelen over Kittypets, maar een hoog beeld van hen wist ze ook niet te scheppen. Waarschijnlijk waren ze niet in één hokje te plaatsen, en verschilden ze net zoveel van elkaar als Clankatten onderling. Tenslotte was haar eigen Deputy ook geboren en gedeeltelijk getogen als een Kittypet; Fireheart. Ondanks dat had hij wel bewezen een waardige Clankat te zijn. De levensstijl van een Kittypet was dan ook heel anders dan die van een Clankat, en je kon er niet zomaar voor kiezen om een Kittypet of Clankat te zijn. Kittypets kregen nooit die training die Clankatten vanaf hun tweede halve jaar kregen, dat was ook niet niets. Haar felgroene ogen tuurden rustig om zich heen, er waren grote gebouwen van steen. Het opvallende was dat de meesten erachter nog een stukje gras hadden, af en toe met vreemde voorwerpen erin. Sommigen hadden zelf een kleine plas water. Eén van de grasperken trok echter haar aandacht; er was daar een kat. Nightwish concentreerde zich op de geur, maar wist geen Clangeur te vinden. Een Rogue of een Kittypet. Ze gokte dat een Rogue niet zomaar bij een Tweebenernest ging zitten, en nam aan dat deze kat een Kittypet was. Het was een bruine kater, iets ouder dan zij en hij miste het grootste deel van zijn staart. Ze bleef even staan, zich afvragend of de kater haar ook had gezien. Blijkbaar wel, hij had haar gegroet met een simpel 'hallo'. Hij vroeg haar of ze hier vandaan kwam, waarop ze langzaam haar kop schudde. "Nee, ik kom hier niet vandaan," antwoordde ze. Ze keek even met grote ogen hoe hij bijna viel, maar toch nog bleef staan. Met een soepele sprong landde ze ook op het hek, en balanceerde rustig. Ze kon dit, dit had ze geleerd met haar training. Ze keek de kater even aan. "Woon je bij de Tweebeners?" vroeg ze terwijl ze haar kop schuin hield. Dit zou dan de eerste keer zijn dat ze een Kittypet ontmoette.

Barbossa bekeek de kat nog iets duidelijker, het was een poes, ongeveer een jaar jnger dan hijzelf. Haar vacht was bruin achtig met wit en haal ogen waren net zo groen als boombladeren in groenblad. "Nee," Zei de poes "Ik kom hier niet vandaan." Ze pauzeerde even om bij hem op het hek te springen, Barbossa zag nu hoe mager de kat was. "Woon jij bij tweebeners?" Vroeg de poes aan hem. "Ja." Zei hij terug "Ben jij een van die wilde katten die hier in het bos wonen?" Hij sprong met net zo'n sierlijke sprong als die van de poes naar beneden, zijn eigen tuin in. "Mag ik vragen hoe je heet?" Vroeg hij en knikte beleefd zijn hoofd. Gedachten spooken door zijn hoofd, zou deze poes gevaarlijk zijn? Zou ze hem aanvallen zodra hij niet oplette? Was ze wel te vertrouwen? Hij schudde zijn bruine kop en keek om zich heen, waarom, dat wist hij niet. Daarna staarde hij weer in de richting van de poes, maar verzonk in gedachten over Pearl...

Haar oren trokken alle kanten op, maar haar felgroene blik bleef op de donkerbruine kater gefocust. Ze verwachtte niet dat een Kittypet als hij haar snel aan zou vallen, maar verwachtingen waren nooit zeker. Misschien was dit wel een echte vechtersbaas. Een gevecht zou pittig worden; zij was waarschijnlijk beter getraind, maar hij was een stuk ouder. En wie wist wat een Kittypet in zijn mars kon hebben? Het zou haar naam weinig goed doen in de Clan; Nightwish, de ThunderClankat die verslagen werd door een Kittypet. Ze snoof minachtend bij die gedachten, dat zou ze niet laten gebeuren. De kater bevestigde haar vermoedens met één simpele 'ja' als antwoord. Hij was inderdaad een Kittypet, woonde in een Tweebenernest bíj de Tweebeners. Ze vroeg zich af of deze kater dan echt zo'n simpel leven had als ze van de Kittypets verwachtte. Hij vroeg haar of ze één van de 'wilde katten' was, en ze gokte dat hij hoogstwaarschijnlijk de Clankatten bedoelde. Dat de Kittypets daar dan ook van wisten. "Ik ben een Clankat, ja," antwoordde ze rustig. Hij sprong naar beneden, de tuin in, en Nightwish bleef rustig op het hekje balanceren terwijl ze op hem neer keek. Vervolgens vroeg hij haar naam, en ze vond dat het geen kwaad kon die te hem te vertellen. "Mijn naam is Nighwish, aangenaam." Ze keek de kater nog steeds aan, maar die leek met zijn kop op een andere plek te zijn. Ze sprong met een soepele sprong van het hekje, ook de tuin in. "Is dit jouw Tweebennest?" vroeg ze toen, haar ogen liet ze rustig over het huis glijden. Ze keek bewonderend maar toch ook argwanend. Die Tweebeners bouwden de meest wonderbaarlijke dingen, helaas werden ze niet altijd voor goede doeleinden gebruikt.

Onderwerp: Re: Memories, scary memories...