My last breath

Na de dood van Snowbird had ze nauwelijks kunnen eten. Katten probeerden haar wel te forceren vanwege de kittens in haar buik, maar toch kon ze de prooi amper wegkrijgen. Het verlies van haar dochter was haar zwaar gevallen en daarbij leek haar zoon haar nu te vermijden. Hij was dan wel degene geweest die het lichaam had gevonden, maar dat had voor hem ook zwaar moeten zijn. Ze gaf hem er in ieder geval niet de schuld van en ze hoopte dat hij er zelf ook niet zo over dacht. Ze had hem graag gesproken, maar hij was niet naar haar toegekomen en daarbij had ze hem ook niet weten te vinden. Ze maakte zich dan ook zorgen om hem en dat hielp niet met haar huidige situatie.
Dan was vanochtend haar dochter ook nog eens vertrokken naar de moonstone om haar negen levens te halen. Ze wist dat negen levens betekende dat Oceanbreeze iets veiliger zou zijn, maar dat nam niet weg dat ze zich nog steeds zorgen om haar maakte. Ze hoopte dat de reis goed zou verlopen, gelukkig had ze in ieder geval een warrior en een apprentice meegenomen samen met de medicine cats, dus dat maakte het wel beter. Toch had ze een gevoel dat er iets mis zou gaan en gevoel ging maar niet weg.
Het werd dan ook alleen maar bevestigd toen ze een stekende pijn door haar buik voelde gaan en wist meteen wat er te gebeuren stond. De kittens hadden besloten te komen op het moment dat beide medicine cats het kamp uit waren en Oceanbreeze onderweg was om haar levens te ontvangen. Elk van haar kittens kreeg het voor elkaar om haar bezorgd te maken, want deze kittens krijgen terwijl er geen medicine cat was, was geen goed plan.
Ergens begon ze nu spijt te krijgen dat ze niet naar de andere katten had geluisterd, want ze wist dat ze haar krachten nodig zou hebben voor deze bevalling en de hoeveelheid die ze gegeten had sinds Snowbirds dood was daar niet genoeg voor. Ze kromp ineen bij de volgende wee. Het deed pijn, meer pijn dan haar vorige bevallingen hadden gedaan. De drang om te persen was er nog niet, maar een volgende wee volgde al snel. De weeën kwamen steeds dichter naar elkaar toe en ze raakte uitgeput en haar hele lichaam deed pijn. Het duurde naar haar gevoel lang voor de eerste kitten kwam, maar ze begon nu eindelijk de drang te voelen om te persen. Ze zette zich dan ook schrap bij de eerstvolgende wee en begon de eerste kitten eruit te duwen. Echter kostte het haar veel moeite en ze had het gevoel alsof ze de energie er niet voor had en de kitten was nog steeds niet geboren. Met een laatste pijnlijke wee voelde ze de kitten haar eindelijk verlaten, maar dat was niet het enige. Ze merkte op dat er een plas van iets aan het vormen was en ze draaide zich naar waar de kitten lag, zich verzettend tegen de pijn die ze voelde. Ze beet de vruchtzak rond de kitten door en legde de kitten daarna naast zich neer. Ze probeerde niet in paniek te raken, maar ze wist dat het foute boel was. Toen ze de witte kitten had opgepakt had ze de plas bloed gezien en ze merkte ook hoe ze zich steeds zwakker begon te voelen. De weeën waren echter nog niet gestopt, dus ze wist dat er een tweede kitten aankwam. Ze hoopte maar dat ze nog genoeg kracht zou hebben om deze kitten eruit te laten. Kort keek ze om zich heen, maar ze zag nog geen andere kat, geen kat die haar zou steunen. De meeste waren of met andere dingen bezig waarschijnlijk of het kamp uit. Ze had dan ook geen kans gehad om om hulp te vragen, want de weeën hadden haar in haar nest gehouden.
Een reeks nieuwe weeën kwam tot het tijd was om deze kitten eruit te persen. Ze was al zwak en er begonnen al zwarte vlekken in haar ogen te ontstaan. Ze wist echter dat ze niet kon opgeven en dan was er ook nog dat er iemand moest zijn waar ze de namen van de kittens aan kon vertellen. Ze wist dat als er nog een was ze niet de kracht zou hebben om die eruit te persen, dus ze hoopte dan ook met heel haar hart dat dit de laatste was. Ze vond het dan ook al erg genoeg dat ze deze twee kittens achter zou moeten laten. Ze perste nog een keer hard en voelde de kitten uit haar lichaam gaan. Uitgeput legde ze haar kop neer in haar nest, zoekende naar kracht om de laatste kitten ook te helpen. Ze boog zich nog een keer over haar heen, de zwarte vlekken steeds groter wordende en pakte de tweede kitten ook op waarna ze deze bij haar neerlegde.
Ze had de kracht niet meer om de kittens droog te likken en legde dan ook haar kop neer in haar nest. Ze wilde dat er een kat kwam, iemand aan wie ze de namen van de kittens kon vertellen, ze had de kittens amper kunnen zien, maar een naam geven kon ze op zijn minst nog doen. Er leek een schaduw over de ingang van de nursery te vallen, maar ze had geen idee of het door haar zicht kwam die steeds zwarter werd of dat het echt een kat was. Ze merkte dat het bloeden niet stopte en ze had zelf geen idee hoe het te stoppen. Het enige dat ze kon doen was hopen dat de kittens snel warmte zouden kunnen voelen. Ze merkte dat de schaduw dichterbij kwam en begon het vachtpatroon te herkennen. ”Panther,” Zei ze zwakjes, ze was er niet zeker van of het haar zoon was of haar broer die haar zou komen begeleiden naar Starclan. Als het Panthersoul was had ze hem zoveel dingen nog te vertellen, maar daar zou ze de mogelijkheid niet voor. ”Het… spijt me.” Was alles dat ze zei, voor ze haar blik naar de eerste kitten liet gaan. Een witte vacht, net zoals die van haar, haar moeder en Snowbird hadden gehad. ”Mint… kit.” Haar zicht werd steeds zwakker, maar ze had de naam van haar eerste kitten uitgesproken. Nu liet ze haar blik naar haar tweede kitten gaan, maar de vlekken in haar zicht waren nu ernstig geworden. Ze opende haar bek, proberend de woorden te vinden voor de tweede kitten, maar er kwam niks meer uit. Haar zicht werd volledig zwart en haar hoofd viel in haar nest, ze ademde nog een paar keer door voor ze laatste uiteindelijk uitblies.

[Icecloud is dood, Cocoonkit en Mintkit eerst, daarna Panthersoul en dan mogen anderen reageren. Dit gebeurd in de tijd dat Oceanbreeze onderweg naar de moonstone is.]

De kitten groeide langzaam maar zeker in haar moeders buik tot de dag kwam dat het tijd was voor haar om geboren te worden. Ze had geen idee van de moeite die het haar moeder had gekost om haar ter wereld te brengen, maar het eerste dat ze merkte toen ze haar moeder verliet was de koude buitenlucht die op haar lichaam kwam. Het werd niet beter en ook toen ze verplaatst werd en naast iets warms werd gelegd, voelde ze zich nog steeds koud. Ze probeerde adem te halen, maar veel lucht kon ze niet binnen nemen. Toch bleef ze proberen meer lucht binnen te krijgen, om te overleven. Er kwam geen geluid uit haar bekje en voor nu was alles dat ze deed om te blijven ademen.

Het had Panthersoul tijd gekost om genoeg moed bij elkaar te rapen om bij zijn moeder langs te gaan in de nursery. Hij had erover gesproken met Routpaw, maar zelfs daarna had het hem nog tot vandaag gekost om te besluiten naar binnen te gaan. Het was de dag dat zijn zus naar de moonstone vertrokken was om haar negen levens te halen en waarom hij precies deze dag koos om de nursery binnen te lopen? Hij had geen idee. Echter wat hij aantrof toen hij naar binnen liep was niet iets dat hij verwacht had. De geur van bloed was sterk, iets wat je niet in de nursery zou moeten ruiken. Voor een moment werd hij teruggenomen naar hoe hij Snowbird had gevonden in het territorium, de witte vacht die hij nu voor zich zag leek er zoveel op en voor een moment was hij bang dat het al te laat was. Echter werd hij uit zijn gedachten gehaald toen hij zijn naam zwakjes hoorde. Het was zijn moeder die hem had aangesproken. Voorzichtig zette hij een stap vooruit, bedenkend of hij iets kon doen, iets zodat het niet te laat was, maar bij haar volgende woorden brak zijn hart. De realisatie dat het te laat was drong tot hem door, hij opende zijn bek, probeerde woorden eruit te laten, maar hij had geen idee wat. Hij merkte dat zijn moeder nog haar laatste kracht bij elkaar probeerde te verzamelen om hem iets te vertellen. Hij kwam dan ook dichterbij en merkte toen de twee kittens naast haar op. Een had een witte vacht, net zoals zijn moeder en de ander was een wit met grijze kitten. Twee poesjes voor zover hij kon zien. Hij probeerde een glimlach op te zetten voor zijn moeder, maar hij kon het niet en toen ze een naam uitsprak voor de witte kitten, wist hij dat hij deze moest onthouden. Hij wachtte dan ook op een volgende naam, voor de tweede kitten, maar die kwam niet. Icecloud's kop viel neer in haar nest en hij zag hoe haar flank nog een paar keer op en neer ging voor deze stilviel. Het besef dat Icecloud haar laatste adem had uitgeblazen kwam langzaam maar zeker tot hem door en hij had geen idee wat te doen. Hier stond hij dan met twee kittens en zijn moeder die net was overleden. Hij verkeerde in lichte shock en keek van zijn moeder naar de twee kittens, niet wetend wat te doen. Een van de kittens had niet eens een naam, wie zou die nu moeten geven? Waarom was Oceanbreeze of Routpaw er nu niet wanneer hij ze nodig had? Zou zijn moeder dan wel dood zijn gegaan? Als er een medicine cat was geweest? Of was de bloeding te extreem geweest? Er ging van alles door zijn kop heen, maar hij had geen idee wat te doen of waar te beginnen.

Het leek alsof voor een moment alles stilstond en dan voornamelijk hijzelf. Er kwam geen beweging uit hem voort, de shock hield hem vast op een punt. Hij merkte het eigenlijk niet eens toen er nog een witte vacht de nursery in kwam en zich begon te fermen over de witte kitten. Hij had zijn ogen op het lichaam van zijn moeder gehouden en was er niet meer van af geweken, althans tot hij zijn naam weer hoorde. Deze keer was het echter niet zijn moeder die het uitsprak, maar een andere witte poes, namelijk zijn nichtje, Faithleap. Ze was de dochter van Oceanbreeze en het was duidelijk dat ze was begonnen met het drooglikken van Mintkit. Hij liet nu zijn blik naar de tweede kitten gaan en merkte op dat die ook drooggelikt moest worden. Hij zakte dan ook voorzichtig naast de kitten neer, zijn poten niet vertrouwende hem veel langer te dragen en begon voorzichtig de kitten droog te likken. Hij had voor nu even weer iets te doen, maar het besef dat zijn moeder dood was bleef zwaar op hem wegen. Hij had eerder naar haar toe moeten gaan en niet moeten wachten. Waarom had hij gewacht tot het laatste moment?

De vacht van de kitten leek droger te worden, dus hij deed toch iets goed. Toch verdween de pijn en het verdriet dat hij voelde niet. Hij wist niet eens of het goed ging met de kittens en hij was nog wel bevriend met Routpaw. Alles wat hij hierover wist was op het moment nergens te vinden. Hij liet zijn blik kort naar Faithleap gaan toen deze begon over Bronzemask. Was het verstandig om de deputy erbij te halen? Waarschijnlijk wel, maar dan zou hij mogelijk dingen moeten uitleggen. Hij slikte, de brok in zijn keel wilde maar niet weggaan, dus knikte hij alleen maar als antwoord. Hij hoopte dat Faithleap de bedoeling ervan begreep. Hij wilde hier namelijk nog niet weggaan, dus als ze Bronzemask erbij wilde halen moest ze dat zelf doen. Hij was er niet klaar voor om zijn moeder alleen te laten. Waarom had ze hem überhaupt met de kittens achter gelaten? Hij wist niks van kittens, behalve van toen hij zelf een kitten was, maar dat was alweer even geleden. Hij liet zijn blik weer gaan naar de kitten die hij had drooggelikt. De kitten had nog steeds geen naam, was het aan hem om de kitten er een te geven? Of zou iemand anders het doen?

Hij had gemerkt dat Faithleap had begrepen wat hij bedoelde en hem alleen had gelaten voor nu. Hij liet zijn blik over de twee kittens gaan die hij nu had en merkte op dat ze allebei nog geen geluid hadden gemaakt. Zou dat normaal niet moeten gebeuren? Hij had Routpaw hier meer dingen over moeten vragen, hij had moeten weten dat zoiets als dit kon gebeuren. Hij merkte dat hij wat aan het kalmeren was, maar daarbij kwamen er teveel vragen naar boven. Had dit voorkomen kunnen worden? En zo ja hoe? Hij legde de beide kittens dichter bij elkaar en wikkelde zijn lichaam er omheen. Hij wist dat ze warm zouden moeten blijven, ook al wist hij dat hij ze geen melk zou kunnen geven. Hij merkte dat er een kat de nursery binnen kwam en hij keek op om te zien dat het Bronzemask was. Ze begon vragen te stellen over hoe de gezondheid van de kittens waren. Hij liet zijn blik kort naar de twee gaan, maar hij had geen idee hoe het met ze ging. Het enige dat hij kon zeggen was dat ze beide nog geen geluid hadden gemaakt en dat Mintkit's ademhaling wat oppervlakkig leek. "Ze hebben nog geen geluid gemaakt." Was alles wat hij dan ook zei. Hij merkte dat de poes niet vroeg naar Icecloud en daar was hij ergens wel blij mee, want hij was bang dat hij dan niet kon zeggen wat er aan de hand was.

De kittens moesten inderdaad naar een queen toe die ze melk kon geven, want anders zouden ze het sowieso niet volhouden. Hij liet zijn blik naar de twee kleine kittens gaan, voor hij doorhad dat Bronzemask tegen hem sprak. De namen, dat was inderdaad nog een punt. Eentje had wel een naam, maar de ander niet. "De witte is Mintkit." Sprak hij zachtjes terwijl hij kort zijn blik op haar liet rusten voor het naar de tweede kitten ging, de kitten zonder naam. "Deze heeft nog geen naam," Hij kon er niet meer over zeggen. Hij zag weer voor zich hoe zijn moeder de naam probeerde uit te spreken, maar de kans er niet meer toe kreeg.

Amberstorm lag in de nursery, kijkend naar de commotie die aan de gang was. Ze kreeg het niet helemaal mee - maar ze wist dat het niet goed was, en dat Icecloud het niet gehaald had. Dat maakte haar verdrietig. Icecloud was een vriendelijke kattin geweest, een poes die haar en de andere jonge queens hier in de nursery advies had gegeven en had geholpen. De jonge poes ging iets rechter liggen, maar drong zich niet op. Panthersoul had net zijn moeder verloren - hoewel haar eigen moeder nog leefde, kende ze het gevoel. Haar eigen kittens zouden ook binnenkort komen, en eigenlijk vond ze het ook jammer dat Icecloud haar er niet doorheen zou kunnen helpen. Ze kon wel een ervaren kattin gebruiken, want zelf zou ze het helemaal verpesten; zoals ze alles verpestte. Daarbij kwam ook dat ze eigenlijk helemaal geen kittens zou hebben.. En ergens had ze verwacht dat ze zelf haar kittens achter zou laten bij een ander - maar misschien was het nu aan haar om minder egoïstisch te zijn en eens iets te doen voor een ander. "De kittens kunnen misschien wel bij mij.", mauwde ze daarom opeens zachtjes, ook al had ze misschien liever dat ze zouden weigeren, dat ze nog even had zonder voor kittens te moeten zorgen. Ook al zou het in een paar dagen waarschijnlijk al werkelijkheid worden. "Ik heb al melk.." Haar stem verzwakte op het einde toe. Nee, ze had absoluut geen zin om moeder te spelen, laat staan voor de kittens van een ander - maar haar moederinstinct begon op te komen en ze kon een kitten toch niet aan zijn lot over laten?

Na hij zijn woorden had uitgesproken, kwam er ineens nog een stem bij. Deze keer was het die van Amberstorm, die aanbood om de kittens melk te geven. Dat was tenslotte wat de twee kittens nodig hadden waarschijnlijk. Hij merkte echter op dat Bronzemask Amberstorm eerst nog een keer vroeg of ze het echt wilde, daarom had hij zijn aandacht alweer naar de kittens gericht. Ze waren zo klein en zo kwetsbaar en hun moeder had het leven al gelaten. Zijn blik ging weer naar Icecloud, vol van verdriet keek hij haar kant uit. Hoe zouden deze kittens moeten opgroeien zonder hun moeder? Hij kon zich dat niet eens voorstellen. Hij had dan wel geen vader in zijn leven gehad, maar Icecloud was er wel voor hem geweest.

Wist ze het zeker? Nee. Maar Amberstorm was al haar koppigheid nog niet kwijt, en ze krabbelde nooit terug als ze iets gezegd had. Dus knikte ze als antwoord, haar stem niet volledig vertrouwend, een lichte aarzeling in de beweging. Ze stond op en liep op hen af. Ze was nog steeds slank, ook al zou ze nu bijna bevallen - als je oplette zag je wel een lichte bolling van haar buik, maar ze kon het eigenlijk goed verstoppen. Niet dat dat nu nog een optie was, na al het drama, alles wat er de afgelopen dagen gebeurd was. Ze wou goed doen om al het kwaad tegen te gaan; leven geven, in plaats van dood. Ze had hier veel tijd gehad om na te denken, te veel tijd misschien. De jonge kattin keek neer op het lichaam van Icecloud, zo zwak, zo levenloos; en toch vrediger dan Cootsnarls lichaam geleken had. Misschien lag dat ook gewoon aan haar. Aan de buik van de overleden kattin lagen twee kittens; een zwart-witte en een witte. Amberstorm slikte even, maar toen ze weer opkeek naar de drie katten die om het lichaam heen stonden waren haar groene ogen vastberaden.