{Open} Unravel

Russetpaw had eigenlijk twee dingen willen testen: of ze iemand kon achtervolgen zonder dat diegene dat in de gaten zou hebben en of Slatefur zich veilig door het territorium zou kunnen voortbewegen zonder daarbij op gevaar te stuiten. Russet was erg begaan met de elders in haar Clan en zou, als ze daar even tijd voor vond, altijd komen luisteren voor een verhaaltje of hun helpen met hun kwalen. Dit deed ze door zelf aan de slag te gaan of door naar de medicine cat te gaan als ze iets nodig hadden. Het zorgde ervoor dat ze geliefd was bij de elders, maar ook dat haar vader trots op haar was. En voor dat laatste wilde ze wel graag zorgen. Het was niet per se haar vader die haar de opdracht had gegeven om Slatefur zo stil mogelijk te volgen, maar ze wist dat hij het des te beter zou vinden als ze het goed zou oefenen en het wel zou begrijpen als hij hoorde om welke reden ze het had gedaan. Ze had gemerkt dat Slatefur zich in de bergen niet op haar gemak had gevoeld, maar hier, in ShadowClanterritory, wist ze zich prima te redden. Russet was verbaasd toen Slatefur haar niet al te lang nadat ze de achtervolging had ingezet opmerkte. Ze stopte meteen met sluipen en nam weer een normale loophouding aan. Nu Slatefur haar in de gaten had, had het geen zin om net te doen alsof ze er niet was. “Rustig maar, Slatefur,” mauwde ze op een kalme toon. “Ik ben het maar.” Ze hoefde haar naam niet te noemen; ze kwam vaak genoeg in de elders den om voor hun te weten welke geur ze met zich meedroeg. Ze stapte naar voren totdat ze naast de elder stond en keek op een vriendelijke manier naar de she-cat, ook al zou ze dat waarschijnlijk niet zien. “Ik ben blij voor je dat we weer terug op ShadowClanterritory zijn,” mauwde ze tevreden zijnde. “Dit gebied gaat je duidelijk beter af dan de bergen. Wat niet meer dan normaal is, natuurlijk,” voegde ze er haastig aan toe. Ze wilde immers niet onrespectvol zijn naar de she-cat toe.

Natuurlijk had Russetpaw respect voor haar Clanmates, al zeker voor elders. Maar dat wilde nog niet zeggen dat ze zomaar elke opmerking langs zich heen liet gaan, zeker niet als ze er commentaar op kon geven. Ze was immers een kat die het hart op de tong had liggen, iets wat zeker niet altijd door anderen gewaardeerd werd. Slatefur maakte een opmerking en Russetpaw keek de rookgrijze she-cat kort aan terwijl ze met haar oren wiebelde, ook al kon de elder dat natuurlijk niet zien. Ze klonk gepikeerd en hoewel Russetpaw dat wel kon begrijpen, konden ze natuurlijk ook niet zomaar om de feiten heen draaien. “Dat klopt, maar als we naar de gemiddelde warrior en apprentice kijken, kunnen die zich nog net iets beter verdedigen dan een elder, zeker met de conditie waar jij je in bevindt.” Ze ging verder. “Bovendien zijn er de laatste weken twee katten vermoord. Katten die wel konden zien. Katten die zich in normale omstandigheden prima konden verdedigen. Maar de omstandigheden waar wij we ons in bevinden, zijn niet normaal. Is het dan niet een beetje vanzelfsprekend dat ik me zorgen maak als één van onze elders er alleen op uit trekt?” Ze trok haar wenkbrauw op. “Ik zeg niet dat je hulpeloos bent, Slatefur. Helemaal niet zelfs. Maar ik denk dat het juist in deze tijd belangrijk is dat we allemaal een beetje op elkaar letten, of we dat nu leuk vinden of niet. Je andere zintuigen mogen misschien wel in orde zijn, maar als er een BloodClanner voor je neus staat of er bevindt zich ergens een diep gat in de grond, dan heb je daar op dat moment niet meer veel aan.” Ze besloot dat ze haar punt nu wel gemaakt had. “Op een lichtere noot overgaande, ik denk dat je andere zintuigen zelfs scherper zijn dan die van de gemiddelde kat, juist omdat je er zo op moet bouwen op sommige momenten.” Haar toon klonk weer vriendelijk en haar stemgeluid was zacht. “En om even op dat vorige door te gaan: ík ben wél blij dat we weg zijn uit die bergen. Dit is pas echt mijn thuis."