Quiznack

De jonge warrior was er op uitgetrokken naar de Lily Pool. Het was nieuw, interessant, maar vooral uitdagend en dat was wat zijn aandacht trok. Redelijk goedgezind was hij op weg naar de poel, al duurde het niet lang voor iets zijn humeur een one eighty liet doen. Zijn ogen vielen op een zwart-witte kater, eentje die hij maar al te goed kende, jammer genoeg. Darkpaw. Als je ook maar een van zijn clanmates vroeg over de dynamiek tussen de twee, dan zouden ze je vertellen dat Blithestorm en Darkpaw elkaar niet konden uitstaan. De een probeerde alles altijd beter te doen dan de ander, constante verbale gevechten als ze elkaar al spraken, en het hielp Blithestorm dan dus niet dat voor Darkpaw alles makkelijk leek te zijn terwijl hij er hard voor moest werken. Het enigste wat hij de oudere kater boven het hoofd kon houden was dat hij eerder warrior was geworden, maar dat was meer een overeenkomst tussen de clanleader en hun respectactieve mentor.
Hij slaakte een misschien wat te dramatische zucht en rolde uit reflex zijn ogen. Natuurlijk zou hij buiten het kamp niet van zijn aartsrivaal kunnen ontsnappen. 'Jij ook hier?' Sprak hij dus maar, sarcastische toon duidelijk aanwezig. Honestly, hij was hier heen gekomen om te jagen, niet voor zijn rust, al zou dat een mooie plus geweest zijn maar het was eenmaal niet anders. Hij kon nu dan tenminste proberen om de beter kat te zijn en accepteren dat Darkpaw hier was. Maar... 'Darkpaw,' Voegde hij er aantoe, nadruk leggende op het paw gedeelte.


[+Darkpaw]

Hij was hier alleen gekomen omdat deze plek hem rust aanbood. Het hield hem weg van het drukke kamp en van andere katten die hij via patrouilles kon tegenkomen. Hij zou zo wel wat vis vangen hier, maar nu moest hij zichzelf verfrissen na wat er eerder gebeurd was. Hij was dus niet de enige die opgemerkt had dat hij hier niet hoorde. Maar hij probeerde het nog steeds. Zolang hij loyaal was, toch?
De kater plaatste zijn voorpoten in het water om zijn gezicht vervolgens wat nat te maken. Het frisse water werkte al snel om zijn bloed te laten stoppen met borrelen. En voor even stond hij stil te staren in zijn reflectie in het water. Tot een dramatische zucht hem van zijn gedachtes wegtrokken. 'Jij ook hier?' Klonk er achter hem. Nu pas merkte hij dat hij gezelschap had. Maar het ergste was de stem dat aan het praten was en Darkpaw voelde zijn geduld al wegwaaien. Voor Blithestorm had niemand geduld. 'Darkpaw,' dat zou vast wel zijn doel geweest zijn. Hem herinneren van wat hij gedaan had, waardoor hij wat langer apprentice moest blijven. “Is dat alles, Blithe? Of ga je het vijf keer achter elkaar zeggen?” Sprak hij terug met een emotieloze blik in zijn ogen. Irritant joch. ”Ga dan tegen een boom aanpraten, ik heb hier geen tijd voor.”

En daar was het scherpe antwoord waar hij op zat te wachten, iets wat aangaf dat hij met een paar simpele worden de ander vreselijk erg irriteerde. Het amuseerde hem. ”Ga dan tegen een boom aanpraten, ik heb hier geen tijd voor.” Voegde Darkpaw er nog aan toe. 'En hoewel dat een interessanter gesprek zou zijn dan deze met jou, ik zie hier geen bomen,' Reageerde hij droogjes. Nu hij toch bezig was met de ander irriteren, kon hij er net zo goed mee doorgaan, hij wist dat Darkpaw niet zomaar weg zou lopen als hij hem bleef uitdagen met woorden of acties. 'Het is niet alsof ik door het dak heen spring dat jij hier bent.' Bij die woorden gin Blithestorm zitten om zijn punt duidelijk te maken dat hij nergens heen zou gaan. Als de ander kater niet bij hem in de buurt wilde zijn moest hij zelf maar weggaan, al wist Blithestorm ergens wel dat Darkpaw daar te koppig voor was.

Hij zat verkeerd. Misschien dat Blithestorm zeker  irritanter kon worden als hij het gewoon probeerde. Maar Darkpaw had geen geduld meer voor de ander. Het enige wat hem tegenhield van een klap aan de ander te verkopen was dat dat de reden was dat hij langer apprentice moest blijven. Omdat zijn mentor zijn adrenaline op een verkeerde manier had laten razen bij zijn final assessment. En daar had de zwartwitte kater zeker spijt aan gehad. En dat wou hij dus veranderen. Vooral nu hij dacht dat de Clan hem niet meer vertrouwde. 'En hoewel dat een interessanter gesprek zou zijn dan deze met jou, ik zie hier geen bomen,' zei hij als volgt in een droge toon. Darkpaw klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij over zijn schouder naar de warrior keek met versmalde ogen. Wat kon hij eraan doen? 'Het is niet alsof ik door het dak heen spring dat jij hier bent.' Kwam er als volgt. Terwijl hij toekeek hoe de ander koppig neer ging zitten. Een grom van frustrate ontsnapte uit de Apprentice terwijl hij terug in het water keek. Het duurde dan ook niet lang voor zijn ogen de bewegingen van een kleine, zilveren vis volgden. Zijn geërgerde blik veranderde dan ook al snel in een gespannen terwijl hij zijn zwarte voorpoot gelijk het water in liet gaan, zijn klauwen uitgestoken. In een paar seconden was het hem gelukt de vis aan zijn klauwen te laten haken. Darkpaw trok het uit het water in succes, wat al snel de vis liet kronkelen. Hij stond op zijn achterpoten terwijl hij de vis op de grond drukte in de hoop het dood te krijgen. Gelijk vangst voor de Clan. Toch, zijn kinderachtige zelf, gecontroleerd door zijn haat voor de warrior, keek op naar Blithestorm met een onheilspellende maar toch onschuldige grijns voor hij de vis tegen de ander zijn gezicht schopte. “Oeps, had je moeten waarschuwen.” Zei hij als volgt, duidelijk niet oprecht bedoeld. Dat was wel eten voor de Clan, gegeven door StarClan, dus hij moest er voorzichtig mee zijn.

Hij mocht toegeven dat hij nogal trots geweest was toen hij zag dat de vis nog raak was ook. Maar dat probeerde Darkpaw toch te verbergen. Zijn droge blik had een teken van triomf. Maar Blithestorm leek hetzelfde idee te hebben, en de zwartwitte kater stond dan ook gelijk op om de vis te ontwijken, als het ooit naar hem gegooid ging worden. Want hij zag wel iets zilvers over zijn schouder vliegen, compleet scheef. Maar de plons in het water achter hem had al weggegeven dat zijn vangst terug het water in was. De pret was dan ook al gelijk verpest. Het fascineerde hem hoe snel Blithestorm zo de sfeer om kon draaien. 'Oops?' Zei hij dan ook, en even dacht Darkpaw een droge toon te horen, zoals hijzelf eerder gebruikt had. Maar de emotie erachter klonk voorzichtig. “Ja, verdomme, Blithe.” Gromde hij terug. Zijn klauwen al uitgeklapr. Maar de Apprentice dwong om zijn schouders weer te ontspannen en even sloot hij zijn ogen om zichzelf in bedwang te houden. Hij opende ze weer en keek terug naar Blithestorm voor hij het water in dook om achter de zinkende vis te gaan. Hij mocht van geluk spreken dat hij de krachtige poten en zwemvaardigheden van een RiverClanner had. Ondanks dat zijn ouders niet tot deze Clan hoorden.

Het was hem al snel geluk om de dode vis tussen zijn kaken te krijgen. Het water prikte al aan zijn ogen terwijl hij al snel weer naar boven zwom. Hij voelde een paar waterplaten langs zijn achterpoten strijken. Iets dat hem in licht paniek bracht, maar gelukkig kwam hij terug bij de andere kater zonder problemen, met zijn prooi in zijn bek. Hij keek Blithestorm geïrriteerd aan voor hij zijn korte vacht snel heen en weer schudde om droog te worden. De rest zou de zon wel doen.
“Kon je niet nog schever gooien?” Siste hij nadat hij de vis weer op de grond gelegd had. En hij mocht eerder warrior worden. Yea, sure.

“Ja, verdomme, Blithe.” Gromde Darkpaw hem toe, maar hij leek zijn woede te beheersen voor hij het water insprong. Blijkbaar kon hij toch nog verrast worden door de zwart-witte kater. Blithesorm keek toe hoe hij snel de verloren vis weer te pakken kreeg, en hij betrapte zichzelf dat hij met wonder had toegekeken. Hij kon Darkpaw niet bewonderen, zelfs niet als hij er goede reden voor had, het kon gewoon niet. Al snel werd hij nat door de spetters die van de ander zijn vacht afvlogen, maar hij wist niet of het met opzet was gedaan of niet, dus zijn enigste reactie erop was een walgende blik.
“Kon je niet nog schever gooien?” Dat vroeg hij zichzelf ook af, maar Blithestorm toverde een grijns op zijn gelaat. 'Misschien wilde de vis ook niet bij jou in de buurt zijn.' Kaatste hij terug op onschuldige toon. Die opmerking zou Darkpaw niet goed komen te liggen en het zou misschien slimmer zijn als hij zijn mond hield, maar het was een tweede natuur geworden om de kater voor hem constant uit te blijven dagen. Was het nou fysiek of verbaal, dat maakte niet uit. Iedereen in de clan zou er wel gek van moeten worden, het had hem anders vaak genoeg een berispende blik van oudere warriors of zelfs straf opgeleverd. 'Dat is natuurlijk niets nieuws voor jou,' voegde hij er aan toe. Voor zover Blithestorm wist had de zwart-witte kater geen tot weinig vrienden, maar hij maakte het ook niet zijn zaak om de ander echt te leren kennen. Niet dat dat überhaupt zou lukken, met hoe ze elkaar altijd in de haren vlogen. Toch, hij zag niet het nut om zijn excuses aan te bieden. Als Darkpaw de vis in eerste instantie niet in zijn gezicht had gegooid, dan had hij er ook geen tweede keer achteraan gehoeven.

'Misschien wilde de vis ook niet bij jou in de buurt zijn.' Was daarbij Blithestorm’s antwoord. Darksoul rolde voor snel met zijn ogen voor hij zijn staart weer liet verslappem. Hij moest niet zo snel gespannen raken, het maakte hem steeds vermoeid. Naast de gesprekken met deze kater. Maar wie had er nou tijd voor dat? Hij blijkbaar, maar het was niet dat hij het vrijwillig deed. Het leek alsof de Warrior om een soort speciale aandacht vroeg. Zijn blauwe ogen keken terug neer naar de vis. Tenminste had hij zich nuttig bewezen in de afgelopen minuten. 'Dat is natuurlijk niets nieuws voor jou,' Hij tilde zijn kin weer in een licht verwarde reactie, al gauw veranderde dat in woede. Hoe kon iemand als hem nou bepalen wat er in zijn sociale leven om ging. Het was niet dat hij daar ook al ervaring in had. Daar kwam het dan. Het bloed dat in hem steeds meer begon te borrelen. Meteen draaide de gevlekte kater zich om en keek naar de ander met een hatekijke blik in zijn ogen aan. “Het is niet dat er ooit iemand in je leven graag met je om wou gaan. Anders was je hier niet.” Siste hij. Had hij gelijk? Dat wist hij niet. Maar als Blithe weer voor problemen aan het rondsnuffelen was dan was het duidelijk dat hij zich verveelde. “Het zou me dan ook niet verbazen.” Mompelde hij voor hij weer zijn rug naar de andere keerde en koppig op de grond plofte. Hij snapte ook niet hoe hij die verdomme warrior titel eerder gekregen had.

Blithestorm ontmoette de blik vol haat die Darkpaw op hem richtte. “Het is niet dat er ooit iemand in je leven graag met je om wou gaan. Anders was je hier niet.” Siste hij. Blithestorm moest moeite doen om zijn uitdrukking neutraal te houden. Het mocht dan niet de volle waarheid zijn, maar de zwart-witte kater zat er dicht bij in de buurt. Het was niet dat niemand hem mocht, hij kon goed overweg met veel katten, maar ze hadden hem niet nodig en dat deed pijn. “Het zou me dan ook niet verbazen.” Hoorde hij Darkpaw nog mompelen voordat hij zich omdraaide en op de grond plofte. "Er zijn genoeg katten die met me om wil gaan, maar er bestaat ook zoiets als de clan willen voorzien van voedsel." Vertelde hij de ander, mentaal vloekend dat zijn stem lichtelijk de hoogte inging. Een toon die aangaf dat er een gevoelige snaar was geraakt of als hij woedend was. In dit geval, beide. "Maar ik snap wel waarom geen ziel met jou om wil gaan, niet met jouw betoverende persoonlijkheid,"

Dat was het dan ook wel weer. Darkpaw probeerde zijn geduld wat verder te rekken. Blithestorm de kans geven het om te draaien. Maar wat kon je van zo´n kater verwachten? "Er zijn genoeg katten die met me om wil gaan, maar er bestaat ook zoiets als de clan willen voorzien van voedsel." Sprak hij als volgt. Waardoor de zwartwitte kater toch even een lachje moest laten horen, alsof de bruine kater zonet een grap verteld had. Behalve dat dat niet zo was, want de warrior was in geen enkele manier ooit echt grappig geweest. Tenzij we het over leedvermaak hadden. Maar Darkpaw wou alleen met rust gelaten worden. "Ik denk dat ik meer prooi heb gevangen als apprentice dan jij als apprentice én warrior." Zei hij terug voordat hij zijn rug weer naar hem keerde en neer naar de dode vis keek. "Maar ik snap wel waarom geen ziel met jou om wil gaan, niet met jouw betoverende persoonlijkheid," Hij rolde voor kort met zijn ogen voor hij zijn kop omdraaide om de ander strak aan te kijken. Zijn ogen droegen weer een geërgerde fonkeling. "Als ik alleen ben is het mijn eigen keuze, Blithe. En jij bent een perfect voorbeeld voor dat." Gaf hij aan voor hij de vis oppakte en vervolgens langs de ander liep, hij had geen zin meer in dit theekransje. Het hield hem tegen van de Clan voeden en bovendien had hij hier niet eens om gevraagd.

Blithestorm was blij om te zien dat ondanks Darkpaw hem op zijn zenuwen werkte, hij dat tenminste ook kon bij hem. Uitgelachen worden door de zwart-witte kater voor de simpelste dingen, die niet eens waar waren, was dan ook niets nieuws.v"Ik denk dat ik meer prooi heb gevangen als apprentice dan jij als apprentice én warrior." Blithestorm rolde zijn ogen. Natuurlijk moest er weer overdreven worden. 'En toch ben jij nog steeds een apprentice, dus zal jij toch wel iets fout hebben gedaan,' Spat hij naar Darkpaw, die hem weer de rug had toegekeerd, als de volwassen kat dat hij was. "Als ik alleen ben is het mijn eigen keuze, Blithe. En jij bent een perfect voorbeeld voor dat." Gaf de kater aan voor hij de vis oppakte, en langs hem liep. Dacht Darkpaw echt dat hij er zo gemakkelijk vanaf kwam. 'En daarom ben je zeker ook zo'n driftkikker,' Sprak Blithestorm, de ander volgend van een afstandje, niet echt een antwoord verwachtend vanwege de prooi in Darkpaw's bek. 'Weet je wat ik denk Dark, dat jij bang bent om katten te vertrouwen, omdat je denkt dat ze je gaan verlaten. Met hoe je je gedraagt is dat ook wel gegeven.' Okay, dat was misschien laag, dat kon Blithe toegeven maar volgens hem verdiende de zwart-witte kater het.

'En toch ben jij nog steeds een apprentice, dus zal jij toch wel iets fout hebben gedaan,' hoorde hij achter zich. Darkpaw kreeg bijna de neiging zijn vis weer op de grond te leggen en hem vertellen dat hij het wel nog is een keertje kon doen. Al bleef hij langer apprentice. Maar zijn verstand had hem verteld zich gewoon in te houden. Er zouden meer katten zoals Blithestorm zijn pad kruisen. Dus bleef hij verder lopen.
'En daarom ben je zeker ook zo'n driftkikker. Weet je wat ik denk Dark, dat jij bang bent om katten te vertrouwen, omdat je denkt dat ze je gaan verlaten. Met hoe je je gedraagt is dat ook wel gegeven.' Kwam er als volgt. Voor even stopte de zwart-witte kater met lopen en draaide met een ruk zijn kop naar de bruine kater. Hij liet de vis uit zijn mond vallen en gelijk liep hij op Blithestorm af met ogen versmald tot spleetjes. "Oh ik hoef echt niet bang te zijn dat jij mij gaat verlaten." Lachte hij bitter. Er was een gevoelige snaar geraakt, dat zeker. Maar alleen omdat wat hij zei misschien ook deels waar was. Misschien was hij wel zo voorzichtig, alleen ook omdat hij zijn tijd niet aan gevoelens wou verspillen. "Luister, Blithe. Weet je waarom niemand met jou om wilt gaan? Omdat jij je teveel met andermans zaken bemoeit, bovendien ben je luidruchtig en druk. Je bent too much to handle. Je neemt niets serieus, en zoals je zei; met hoe je je gedraagt is dat ook wel gegeven." Siste hij terwijl hij de warrior een niet-zo-vriendelijke duw gaf naar achteren. "Als je serieus genomen wilt worden, gedraag je dan ook zo."

Hij keek, misschien iets te zelfgenoegzaam, toe hoe Darkpaw de vis zonder na te denken uit zijn mond liet vallen en op hem afliep. Blijkbaar hadden zijn woorden een splinter van waarheid geraakt bij de oudere kater want de blik in zijn ogen maakte Blithestorm toch lichtelijk nerveus. Zo kwaad had hij Darkpaw nog nooit gezien in al de manen dat ze elkaar hadden getreiterd met woorden. Misschien had hij het toch niet moeten zeggen, Mousedung. "Oh ik hoef echt niet bang te zijn dat jij mij gaat verlaten." Lachte Darkpaw bitter. 'Dat zou ook moeilijk gaan, aangezien we geen vrienden zijn,' Reageerde hij even bitter terug. "Luister, Blithe. Weet je waarom niemand met jou om wilt gaan? Omdat jij je teveel met andermans zaken bemoeit, bovendien ben je luidruchtig en druk. Je bent too much to handle. Je neemt niets serieus, en zoals je zei; met hoe je je gedraagt is dat ook wel gegeven." Zijn nagels boorden nu kleine gaatjes in de grond. Met ieder woord voelde hij zijn eigen woede steeds meer beginnen te borrelen maar de duw die de kater hem gaf duwde hem over het randje. Met een grom haalde hij uit naar Darkpaw.

[Hij had gelijk al spijt van zijn actie. Want kennelijk was de andere kater ook niet in de stemming het kort te houden. Voor hij het wist kreeg hij een poot zijn richting op. Gelukkig was het hem net geluk weg te springen en zijn vacht ging gelijk overeind staan. Hij had echt geprobeerd hem te raken? En waarom moest hij nou weer langer apprentice zijn? Zijn blauwe ogen waren nogmaals versmald tot spleetjes. Dus hij wou het zo spelen? Hij klemde zijn kaken op elkaar voor hij Blithestorm´s richting op sprong in een poging hem neer te halen. De kater was duidelijk wat groter dan hem, maar niet breder. Bovendien was het enige verschil hun titel, maar Darkpaw was een betere vechter dan jager. En als Blithestorm ruzie wou, dan mocht hij het ook krijgen. Zodra je iemand als Darkpaw boos kreeg, was hij net zo moeilijk te kalmeren.

Hoewel zijn uithaal was ontweken, kon hij opmaken uit de blik van Darkpaw dat hij het niet had verwacht. Dat stopte hem echter niet om met zijn eigen reactie te komen. Blithestorm zag de spieren van de zwart-witte kater amper aanspannen voor hij naar voren sprong, woede duidelijk zichtbaar op zijn gelaat. Echter voelde hij het gewicht van Darkpaw nooit op zich, want iemand was tussen hun ingesprongen, een oudere apprentice. Mousedung! Nou zouden ze ook nog een kwade mentor op hun dak kunnen krijgen. "Wat gebeurt hier in Starclansnaam?!" Riep de apprentice, Possumpaw als Blithestorm het zich goed kon herinneren, wat paniekerig uit. 'Niets bijzonders,' Bromde hij, een dodende blik naar Darkpaw gooiende. Misschien moest hij blij zijn dat het gevecht onderbroken was voor het echt kon starten, want hij zou het nooit hebben gewonnen en ze zouden alleen maar in meer problemen komen. Iets zei hem dat hun leader het niet zou waarderen dat haar warriors elkaar zouden verwondden.

Hij wou de ander niet bewust pijn doen. Vandaar dat hij op het laatste moment zijn nagels had ingehouden. Het was nog steeds zijn Clangenoot, helaas. Toch, toen hij opeens Possumpaw herkende, die zich tussen de twee had kunnen duwen zodat er niets zou escaleren, had de zwart-witte kater zich snel terug getrokken. Maar zijn staart bleef snel heen en weer zwiepen terwijl hij geërgerd naar de bruine kater keek. Hij wist niet waarom, maar om de eén of andere manier leken zijn woorden hem meer te raken dan hij verwacht had. Maar het was ook omdat zijn woorden waar waren. Omdat hij niemand kon vertrouwen. Hij kon immers geen gedachten lezen. En hij wist dat sommige katten slechte bedoelingen hadden. "Wat gebeurt hier in Starclansnaam?!" Zei hij, zo streng mogelijk. Hij was alleen dankbaar dat een Apprentice het gevecht al had kunnen stoppen voor het erger zou worden. 'Niets bijzonders,' hoorde hij Blithestorm zeggen. Waardoor Darkpaw de dodelijke blik terug kaatste. Mousebrain. "Blithestorm is gestrest, maar zoals het duidelijk was- niets bijzonders." Siste hij meer naar de warrior toe. Alsof hij met 'niet bijzonders' Blithe bedoelde. Wat ook deels waar was. Hij was nog niet klaar met hem.

Zijn blik werd weerspiegeld door Darkpaw, die blijkbaar nog niet alles had gezegd wat hij wilde zeggen. "Blithestorm is gestrest, maar zoals het duidelijk was- niets bijzonders." Siste de oudere kater hem toe. Ik had het eerder over jou, maar dat jij zo'n mousebrain bent die dat niet begrijpt." Beet Blithestorm terug. "En hoe ik het zie begon jij dit alles, ik zei alleen hallo. Jij was degene die moeilijk moest gaan doen." Dat was alles wat hij had willen doen, hallo zeggen, misschien wat irriterende opmerkingen en gaan jagen. Maar Darkpaw had het nodig gevonden om gelijk pissig te gaan reageren, Darkpaw had hem geduwd. Hoe Blithestorm het zag, was hij dit gevecht niet begonnen. Ja, hij had een persoonlijke opmerking gemaakt, maar dat was al midden in het gevecht geweest. Een opmerking gevoed door de woede die de zwart-witte kater bij hem had opgewekt. "En nu kun je het ook niet eens met rust laten." Voegde hij er bijdehand aan toe.

"Ik had het eerder over jou, maar dat jij zo'n mousebrain bent die dat niet begrijpt. En hoe ik het zie begon jij dit alles, ik zei alleen hallo. Jij was degene die moeilijk moest gaan doen." Zijn haren gingen overeind. Wat? Hij moest hem maar niet benaderen als hij dondersgoed wist hoe hij zou reageren op hem. "En nu kun je het ook niet eens met rust laten." Meteen zette Darkpaw een stap richting Blithestorm, zijn rug gebogen in een dreigende houding. Hij wou net zijn mond opentrekken om wat terug te zeggen tot Possumpaw er gelijk weer insprong. "In vredesnaam, kunnen jullie niet normaal doen? Werkelijk ongelofelijk! Ik kom hier een beetje rust vinden bij de meest idyllische plekken in ons gebied, alleen maar om twee idioten te zien bekvechten! Bovendien zijn jullie ouder dan ik! En jullie kunnen niet eens elkaar gedag zeggen zonder elkaar te wurgen." Hij keek voor kort weg in lichte schaamte. Verdomme, hij was waarschijnlijk de oudste hier. Mentaal en fysiek gezien. Hij kon het niet helpen dat Blithestorm zelf zo chaotisch was, zo ongelofelijk irritant, dat het zelf de haartjes op zijn neus overeind liet komen. En nu moest hij gecorrigeerd worden door een apprentice een paar manen jonger dan hem. Wat zou de Clan dan wel niet denken? Vooral nadat hij zijn eigen mentor aangevallen had. "Kom. Vriendjes worden, geef elkaar eens een knuf." Bij dat klemde hij zijn kaken op elkaar, zijn ogen werden voor een seconde of twee groot en rond voor hij ze weer versmalde en licht sceptisch naar de bruine kater keek. Langzaamaan werd de expressie op zijn gezicht monotoon, emotieloos. "Dat was een grap, toch?" Probeerde hij het te verduidelijken. Excuses aanbieden? Dat kon hij net. Beloven dat het niet zou gebeuren? Dat lag eraan. Maar hem een knuffel geven? Hij zou niet eens een meter bij de warrior staan. Hij keek van Possumpaw terug naar Blithestorm, en zijn gezicht veranderde in lichte afkeer.