Summer nights

Het waren lange, vermoeiende dagen. Het gevecht met de Bloodclan was alweer enkele dagen terug, maar vele katten hadden nog steeds last van de hun opgelopen wonden. De hitte zorgde ervoor dat ze nog sneller ontstaken ook. De hele weg naar de bergen en de tijd dat ze daar hadden doorgebracht had Routpaw gedroomd om weer terug te keren naar dezelfde velden als waar ze nu door heen drentelde. Toch, waren het die doden waard? Ja, de Bloodclan zat vol met moordlustige katten zonder geloof, maar toch, betekende dat het niet erg was als ze zouden sterven in gevecht? De jonge poes had een kater zien huilen toen zijn beide ouders in de strijd waren gedood, een kat niet ouder dan haar die ondanks de bloed aan zijn poten nog in staat was om lief te hebben. Hadden de clans niet beter in de bergen kunnen blijven en de elite zo eindelijk een plek gunnen om als normale katten te leven? Misschien hadden ze alleen een kans nodig, en die was hun nu samen met hun leader ontnomen.
De avond begon te vallen, waardoor het eindelijk afkoelde naar een aangename temperatuur. Meestal rond deze tijd begon de Sharing Tongues, maar deze keer wilde ze die drukte juist ontsnappen. Na alles wat er de laatste tijd was gebeurd, werd de drukte in het kamp haar meer dan eens te veel. Daarom was ze maar kruiden gaan zoeken. Goudsbloem, specifiek, dat groeide bij het kleine meer.

[ Het is weer even inkomen :'D Eerste post Stallionheart!]

Veel kruiden hadden geen opvallende geur, waardoor het lastig was ze te vinden. Gelukkig had Lizardpath haar daar goed in getraind, waardoor ze na haar neus in de lucht te hebben geheven de licht zoete geur van de bloemetje wist te vinden. Voorzichtig trippelde ze naar die plek, waar ze voorzichtig een paar van de bloemetjes begon te plukken. Het was toen dat de stilte verbroken werd door het geluid van pootstappen. Even keek Routpaw geschrokken op, met de bloemetjes bengelend tussen haar kaken geklemd. Haar uitdrukking verzachtte echter toen ze haar oude mentor herkende. De jonge poes legde de Goudsbloempjes neer en begroette hem met een zacht gesnor. "Hey Stallionheart," toen hij dichterbij kwam borrelde er toch iets van zorgen in haar op. Hij zag er vermoeid uit. "Kan ik je helpen?" ze keek even om zich. "Oh, ehm, ja hoor, als je tijd hebt..?" Goudsbloem was altijd wel nodig, dus het zou niet verkeerd zijn om een extra paar kaken te hebben om de bloemetjes naar het kamp te vervoeren. Daarbij, zou ze het stiekem erg fijn vinden om wat tijd met hem te spenderen. "Hoe is het met je? En met Rainkit en Toxickit?" het laatste snorde ze. Ergens was het een raar idee dat hij nu vader was, maar ze was bovenal blij voor hem.

Haar gezicht vertederde. Hij maakte tijd voor haar, wat een schat. De jonge poes drukte haar neusje nogmaals tegen zijn wang en vroeg hem vervolgens hoe het met hem en zijn kinderen ging. Ze was helaas niet bij de bevalling geweest en er hing iets van een mysterie rond de kittens heen, maar Routpaw maakte zich daar geen zorgen om. Ze waren gezond, dat was belangrijk. "Het gaat goed met ze, ze groeien als een dikke muis in het voorjaar" sprak hij trots. Het was grappig deze kant van hem te zien; dat vaderlijke. Ergens bracht het een soort heimelijk verlangen in haar op. Jaloezie zou ze het niet noemen, eerder een stil sentimenteel heimwee naar een vader figuur da ze nooit had gehad. Haar vader had ze slechts één keer in haar leven gezien, en dat was toen hij haar broertje mee had genomen naar de Riverclan en haar moeder in de Gorge was gevallen. "Voor je er erg in hebt worden ze al Apprentices" ze werd door zijn woorden uit haar gedachtes getrokken. "Oh, ehm, inderdaad," lachte ze wat afwezig. "Ze zagen er iniedergeval gezond en sterk uit," vertelde ze warm, waarna Stallionheart haar weer op zaken bracht. "Waar zijn we naar opzoek?" Ja, natuurlijk. Ze waren naar kruiden opzoek. "Oh! Goudsbloem," ze wees naar de bloemetjes bij haar poten. "Ze groeien dicht bij het water. Je hoeft niet zuinig te zijn met plukken, zolang je ze bijde stengels afbijt en de wortels er maar niet uittrekt,"ze stond op en streek met haar kop langs zijn zij. "Bedankt voor de hulp Stallion,"

Natte poten waren nooit fijn, maar soms waren ze nodig om de juiste kruiden te krijgen. Met een speelse blik keek ze toe hoe Stallionheart duidelijk niet blij naar het water stapte. Oh, wat mishandelde ze hem ook. Zachtjes sniffelde de poes en ging ook zelf opzoek naar de wit met gele bloemetjes. "Oh, en als je nog een kleine bosjes met groene bladeren ziet zoals deze," ze wees naar een klein kluitje bij haar poot "mag je die ook meenemen. Hoefblad is altijd handig," daarbij betekende het dat ze niet nogmaals haar poten nat hoefde te maken binnenkort. Hoefblad konden ze altijd wel gebruiken, sinds het tegen hoest en kleine pijntjes aan de pootkussentjes hielp. De poes ging door met plukken maar merkte aan een zwaai van zijn staart dat Stallionheart iets dwars zat. Oh nee, had ze hem iets heel vervelends gevraagd..? "Routpaw? Kan ik je iets in vertrouwen vertellen?" meteen nerveus trok ze haar oren wat naar achteren. Was er iets aan de hand? "Ehm, ja Stallionheart. Altijd," en dat meende ze, al was het duidelijk dat ze zich zorgen maakte.

Ze keek de kater met grote, mint groene ogen aan. "Oceanbreeze is al op de hoogte hiervan maar..." begon de kater met een onvaste stem. "Maar het gaat om Toxickit en Rainkit" de poes slikte bezorgd. Oh nee, ze waren toch niet ziek? Had ze ze niet goed genoeg nagekeken? Waren ze niet zo gezond als ze dacht? Zorgen gaven haar paniek, al helemaal omdat het even duurde voordat haar ex-mentor verder sprak. "Shatteredice en ik hebben ze gevonden" Oh, dat was niet wat ze verwacht had. Om het een opluchting te noemen ging een stap te ver, maar de poes was blij dat ze iniedergeval gezond waren. Toch, het was vreemd om te horen dat het niet zijn kits waren en een frons lag op haar gelaat, zich afvragend hoe ze ze dan gevonden hadden. Het antwoord volgde spoedig. "Het regende toen ik op Patrol was langs de borders van het territorium en ik hoorde toen een hoop gepiep. Daarna ben ik op het geluid afgegaan en vond ik die twee kittens. Ik kon ze niet achterlaten. Ik kon het gewoon niet" de kwelling in zijn stem brak haar hartje en ze moest een brok in haar keel wegslikken, zichzelf dwingend hem uit te laten spreken. "Ook roken ze naar WindClan dus er moet een Queen zijn in onze Clan die ze niet heeft gewild" hoe..? De poes dacht diep na, niet alleen welke queen in staat zou zijn haar kittens zo achter te laten, maar ook over wie het had kunnen zijn. Meestal viel het haar wel op wanneer een poes zwanger was. Echter was dit nu niet belangrijk, ze wist dat dit zwaar moest zijn geweest voor hem. Dus stapte ze op hem af, de hoefbladeren even laten liggend, en drukte troostend haar neusje tegen zijn nek. "Je hebt ze gered Stallion, zonder jullie zouden ze zijn gestorven. Jullie hebben de juiste keuze gemaakt," ze maakte zich los van zijn aanraking en keek hem warm aan. "Of ze nou je eigen kittens zijn of niet, je bent sowieso de beste vader die ze hadden kunnen wensen,"

Kort gespin klok van zijn kant. Ergens een vreemd, maar welkom geluid. Een grote, robuuste kater als hij zo te zien spinnen. "Dankjewel Routpaw. Gewoon voor alles. Ik weet zeker dat je een geweldige Medicine Cat wordt binnenkort. StarClan mag blij zijn met jou" die woorden brachten haar lichtelijke zenuwen, en dat was te merken van haar lachje. "O-oh, dat zullen we nog wel zien," het was waar wat de kater zei; ze had gehoord dat Chivypaw de plaats van Silverstream had ingenomen en dat Rousepaw nu al Rousebell was. Het duurde niet lang meer of ze zou eindelijk het achtervoegsel -paw achter zich laten en de volledige rang op haar schouders dragen. Gelukkig wel met Lizardpath nog aan haar zijde. Toch bracht het haar angst. Nu keerde ze zich nog vaak naar haar mentor om te kijken of wat ze deed het juiste was, ze had haar nog vaak nodig voor geruststelling. Dat zou dan niet meer kunnen, niet meer hoeven te kunnen. Katten zouden haar serieus moeten nemen, naar haar op kijken allicht. Oh starclan, hoe kon iemand ooit naar haar als klein, onhandig en onzeker poesje op kijken?

Hij gaf haar een lik over haar kop, iets waar ze even verbaasd door was. Ze was altijd al vrij close met hem geweest maar nooit op deze wijze. Het voelde fijn. Haar vader kon hij niet vervangen, maar het kwam in de buurt. Niet dat het daarmee haar nervositeit over de toekomst afnam. "Het komt echt wel goed Routpaw. StarClan is met je. Wie kan er dan tegen je zijn?" ze zuchtte zachtjes. Zijzelf. Zij stond zichzelf in de weg, en ergens wist ze dat ook wel. Ze wenste te zijn zoals Lizardpath, die zichzelf grotendeels de kunsten van het vak had geleerd, die zeker wist wat ze deed. Probleem was dat er soms letterlijk levens in haar poten waren. Voor een kat die zichzelf altijd al zo klein had gevonden, was dat een behoorlijke last op de schouders. "Toen ik Apprentice was, lang geleden" ze keek op toen Stallionheart begon met een verhaal. De kater sprak over hoe hij een soortgelijke onzekerheid had gevoeld als jonge kat, maar nu was hij hier, met een partner en twee kittens.  "Maar in het onbekende liggen kansen. Durf ze te pakken"   beëindigde de kater. Misschien was het feit dat hij vertrouwen in haar had eigenlijk nog wel angstaanjagender. Toch glimlachte ze hem dankbaar toe, zijn woorden waarderend voor wat ze waren.  "Zullen we nog wat hoefblad en goudsbloem verzamelen?" ze knikte en stond ook op. "Bedankt Stallion,"snorde ze zachtjes, nog éénmaal met haar staart langs zijn flank strijkend. Vervolgens liep ze naar de hoopjes planten toe en pakte ze op in een bundeltje. "Zwullen we gwaan?"