High as a kite

Het overkwam hem weer. Amper een week droeg hij de naam Chickenpaw en de kater was al onderweg naar de medicine den wegens een verdomme doorn in zijn poot. Zijn kop was lichtelijk gebogen terwijl Chickenpaw de den binnenliel. Met zijn voorpoot in de lucht had hij vanuit het territorium zijn weg terug het kamp in gehopt. Op drie poten kon hij nog net lopen. Maar hij zou het niet erg gevonden hebben als hij zijn vierde poot mocht houden. Daarom was hij ook zeer dramatisch toen hij de den binnen liep. Hopend op de vacht van Bitterpaw of Acefray. ”Man down, man down!” Riep hij dan ook, maar toen hij in een paar seconden geen antwoord kreeg, en ook niemand in de den zag. Ging hij toch dieper naar binnen hoppen. Alle kanten waren er kruiden gestapeld. Netjes of niet, hij kon wel het verschil zien. Bij de meesten. Chickenpaw had altijd respect gehad voor Medicine cats. Zo een speciaal plekje in zijn kippenhart. Omdat ze zulke magische krachten hadden om dingen zo geordend te hebben. Terwijl het bij de bruine apprentice zelf in zijn hoofd al een warboel was zodra hij nieuwe namen uit zijn kop moest leren.
Zijn passen versloomden zich bij een hoopje dat nogal lekker rook, aantrekkelijk ook. Chickenpaw keek om zich heen, bang om betrapt te worden, en tikte lichtjes de groene blaadjes aan met zijn neus. Vervolgens likte hij eroverheen met zijn tong. Een domme move. Maar hij was immers nieuwsgierig. En wie kon hem nou tegenhouden, toch?

+ Acefray

Hoe dichter hij kwam, hoe sterker de blaadjes roken. En dat stuurde Chickenpaw in een soort rare frenzy. Hij voelde lichtjes in zijn kop, en probeerde om het nog een lik te geven, maar hij voelde iemand hem via zijn nekvel oppakken. En ondanks zijn bouw leek de kat geen moeite te hebben om hem op een nest neer te leggen. Zijn groene ogen keken op en werden gelijk groot toen hij Acefray aankeek. De kater was niet echt zijn vader, maar de jonge Apprentice had hem zeker als vaderlijk figuur geaccepteerd. En nu hij zijn aandacht had wou hij niets anders dan hem trots maken. Alleen... Zonder doorn in zijn poot. “Chickenkit, je weet dat je niet aan mijn kruiden moet zitten.” Sprak hij in die strenge toon waar de bruine kater automatisch naar beneden keek in lichtelijke schaamte. Tuurlijk wist hij dat, niemand mocht het aanraken. En hij al helemaal niet gezien hij geen idee had wat voor kruiden dat waren. Het kon misschien zelfs dodelijk voor hem zijn. “Maar zeg eens kit, ben je hier alleen gekomen om al m’n kruiden op te eten of ook om een andere reden?” Toen pas merkte Chickenpaw op dat hij via zijn vorige naam genoemd werd. En hij vond dat hij hem maar is moest corrigeren. “Het is geen Chickenkit meer,” sprak hij uiterst trots. Ja, zelfs hij was eindelijk apprentice. “Tallstar heeft mij de naam Chickenpaw gegeven en hij heeft mij ook gelijk zijn Deputy genoemd.” Een leugen, wel duidelijk. Maar een beetje overdrijven kon toch wel? Bovendien zou Acefray het wel opmerken dat zijn zoon niet aan de realistische kant zat. But one can dream.
Nu pas kwam hij op het... uh... minst belangrijke nieuws. Chickenpaw voelde zijn wangen heet worden toen hij zijn opgetilde voorpoot omdraaide zodat hij de doorn tussen zijn donkere kussens liet zien. ”Ikbengevallenindedoornstruiken.” Zei hij heel snel aan een stuk door. Verdomme, de schande die hij nu droeg. So much for being a Deputy.

Zijn ogen waren gericht op Acefray terwijl hij hem liet verder spreken. “Het spijt me, maar voor een ouder is hun kit voor altijd een kit. Een tragische realiteit.” Legde hij uit. Chickenpaw zei niks terug, maar kon echter de glimlach niet wegdrukken. Hij was blij dat de andere kater hem als zijn zoon zag. Het zou behoorlijk ongemakkelijk zijn als hij de enige was die hem als een vaderfiguur zag. Hij had zijn echte vader niet echt gekend, maar het leek alsof de Medicine Cat zelf zijn echte vader kon zijn, aangezien ze qua uiterlijk en personaliteit op elkaar leken. “Arme Acorndust. Is hij gewoon vervangen? Maar wat is je volle deputy naam dan? Ik wil mijn leiders wel goed aanspreken natuurlijk.” Begon het volgende onderwerp. Waardoor de Apprentice zeker twee keer voor moest nadenken. "Chickenhunter leek me wel badass," zei hij met een opgetilde kin. Maar het feestje was al snel voorbij toen hij de doorn in zijn poot liet zien. Zijn eerste training en hij was al gewond, hij kon soms zo onhandig zijn. “Het overkomt zelfs de beste deputies. Je moet eens weten wat voor kattenkwaad ik en Tall allemaal hadden uitgehaald in onze jongere jaren.” Gelijk keek Chickenpaw op van zijn poot, en voor hij wat kon zeggen trok de grijze kater de doorn uit zijn poot. "Auw!" Gromde hij zachtjes, om het zo nonchalant mogelijk te laten klinken. Alsof het hem niets deed. "Waren jullie ook in de doornstruiken gesprongen?" Vroeg hij met een licht gelach, alsof dat zelfs voor hem stom klonk. Want dat was dus ook wat er met hem gebeurd was.
Hij keek weer toe hij de oudere kater zijn poot behandelde met een of ander voorgekauwd plantje. “Laat dit heel even zo zitten tot het in getrokken is. Daarna wassen we het af en kan je weer verder met je deputy taken. Maar vertel eens, wie is je mentor?” Hij knikte, maar bij de vraag keek hij uit de Medicine Cat den, op zoek naar de rode vacht van zijn mentor. Toen hij haar zag knikte hij naar haar richting. "Russetfur." Zei hij als volgt. Hij was duidelijk trots voor dat, want de poes was zeer ervaren met haar warrior taken. Vandaar dat hij dan ook de schuld aan zichzelf gaf telkens als hij met zijn trainingen faalde. Het zou niet lang duren voor ze gefrustreerd zou raken op hun trainingen.

Chickenpaw keek de grijze kater aandachtig aan terwijl hij verder praatte over zijn verleden met Tallstar. “Yup. En we hebben iedere grens overgestoken die we konden vinden. Je zou eens moeten weten wat ik allemaal heb meegemaakt als medicine cat. Ik ben geen goed rolvoorbeeld” Kwam er als volgt. Waardoor zijn groene ogen een speelse fonkeling gaven. “Geeft me des te meer redenen waarom ik u als mijn rolvoorbeeld zie.” Gaf hij eerlijk toe. Hij moest wel inzien dat ze soort van hetzelfde karakter deelden. En de bruine kater was veel te trots om dat te zeggen. Want sinds jongs af aan wou hij niets anders dan als Acefray worden. Iedereen mocht je, ze vonden je populair en hij had nooit echt iemand gezien die zich met de medicine cat wou bemoeien. Hij hoopte alleen niet dat Acefray hem nu als een irritant joch zag. Chicken deed immers ook zijn best om een goede warrior te worden. “Ik weet zeker dat ze je kan helpen een goed warrior te worden, de eerste manen zijn wel het moeilijkste, hou dat in je achterhoofd“ het leek alsof de kater zijn gedachtes kon lezen. Hij keek voor kortverward voor hij voor kort zijn schouder ophield. “Het gaat oké.“ Was daarbij zijn antwoord. Hij had het zelf gehoord; in de doornstruiken gevallen. Wat voor warrior deed dat nou weer? Maar zulke gesprekken probeerde hij zo goed mogelijk te vermijden. Het was beter als je positief bleef.
Toen pas kwam het in hem op, het gesprek met zijn moeder. “Er was volgens mij nog een reden waarom Ace jou die naam heeft gegeven, maar die weet ik niet. Dat zal je aan hem moeten vragen.“ Het leek alsof ze naast hem stond. Maar toen Chickenpaw even met zijn ogen knipperde en weer omhoog keek in de groenige ogen van de kater, kwam er eindelijk een verandering in onderwerp. “Veel katten maken grappen over mijn naam. Omdat... Ja... Chicken. Het is duidelijk geen warriornaam dat iemand serieus kan nemen. Als niemand het hier al sereisu neemt. Mijn moeder zei dat ik vernoemd was naar de plek waar ze mijn vader- mijn echte vader, begraven hadden.“ Hij pauzeerde even. Was dit het juiste moment? Waarschijnlijk niet, want het negatieve kwam toch terug. Maar hij was nu ermee begonnen en er was geen enkele weg eruit. “Ze zei dat er nog een reden was, maar alleen u wist het.“ Hij hoopte maar niet dat hij teveel druk op de medicine cat gelegd had. Maar misschien dat de grappen over zijn naam hem minder raakten als hij voluit de reden ervan wist.

De bruine kater had zijn blik op de medicine cat gericht terwijl hij hem liet verder praten. “Puffin heeft inderdaad gelijk dat je vernoemd bent naar de plek waar Lurking begraven was… maar er zit nog meer achter. Wat ik je nu ga vertellen is een geheim oké? .... omdat we jullie wilden beschermen.” Hij kantelde zijn kopje een beetje, in lichte verwarring. Oh jee, kwam hij nu achter dat zijn vader een moordenaar was? Of dat ze niet eens ShadowClanbloed hadden? Chickenpaw's fantasie begon al tekeer gaan. Want hey, dat was zijn beste vaardigheid. Denken aan de meest ergste dingen. Maar gelukkig liet Acefray hem niet al te lang wachten. “Dit mag je tegen niemand anders zeggen behalve je moeder… Maar de waarheid is dat je niet twee ouders hebt… maar drie. Lurkingshade was mijn partner.” Zijn ogen werden groot. Hij... Met een kater? “Ik was nog maar net een warrior geworden toen Lurkingpaw mijn apprentice werd, hij had een hekel aan me en we hadden veel ruzie… Ik werd medicine cat en Tallshadow nam de trainingen over. Net voor het beginnen van de Journey begonnen we weer meer naar elkaar toe te trekken. Steun te zoeken bij elkaar in stilte. Hij was zo klein vergeleken met mij… maar zo slim. Ik hielt van hem… en uiteindelijk besloten we dat we kittens wilden. Puffin was altijd een goede vriendin van ons beiden geweest, waardoor we aan haar vroegen of ze de draagmoeder wilde zijn.” Hij merkte de tranen in zijn ogen en keek naar beneden, naar de grond. Het gaf hem altijd een ongemakkelijk gevoel wanneer volwassenen huilden. Als iemand als Acefray er verdrietig van werd, dan nam Chickenpaw het automatisch over. Het was instinct. Een kater zo sterk als Acefray zou niet moeten huilen, tenzij het wel erg was. “In de reis naar de bergen kwamen we langs een plek met two-leg huizen, ik kwam terug van planten verzamelen… en hij was dood. Hij had iets gegeten wat we niet kenden, iets giftigs en zo snel als dat… was hij dood… Waar hij stierf waren kippen te vinden, en zelfs hun hielden stil toen je vader stierf. Ik heb bij hem gewaakt en hem hierna begraven. Niet lang daarna werden jullie geboren… En hoewel ik blij was met mijn kittens, miste ik mijn partner enorm… De eerste keer dat ik verliefd werd was bij een two-leg place geweest, maar het is ook de plek waar ik liefde ben verloren. Hier ben jij naar vernoemd, naar liefde.” Het was voor even stil. De jonge apprentice kon de woorden niet bij elkaar vinden. Zijn vader was verliefd geweest op een kater, hij had een familie met hem gestart zelfs. Maar... Zou dat de reden geweest zijn van Lurkinshade's dood? Was dat hoe StarClan het behandelde? "Denk je," begon hij. Nog steeds oogcontact vermijdend terwijl hij het zo zachtjes mogelijk probeerde over te komen. "Denk jij dat het StarClan's doen was? Om je zo te straffen?" Hij had het niet eens persé over zijn rang in het algemeen. Hij wou er alleen zeker van zijn.