Safe ground.

Runa had eerlijk gezegd geen idee hoe ze zich moest voelen met de nieuwe ontwikkelingen in de Elite. Ze was blij dat Shark weg was, maar ze wist niet of diegene die zijn plaats had genomen zo veel beter was. Ze had nog niet veel gesproken met Cobra, maar ze wist dat je koel bloed door je aderen moest hebben stromen als je zomaar de leader uitdaagde en hem dreigde te vermoorden en te vernederen voor heel de groep katten om te zien. Het was niet het soort kat waar zij mee in aanraking wilde komen. Nee, dan had ze misschien nog liever Thora. Maar ook Thora raakte helemaal doorgedraaid naarmate ze meer hondentanden verdiende. Je moest wel doorgedraaid zijn als je van een veilige, liefhebbende Clan naar een plek als deze wilde verhuizen, niet dan? Als Runa in Thora’s poten had gestaan, was ze in ThunderClan gebleven. Ze wilde maar al te graag weten hoe het was om op te groeien tussen een groep katten waar ze niet constant over haar schouder hoefde te kijken, maar ze wist dat dit nooit ging gebeuren. En ze wilde ook niet zoals Shark verjaagd worden; ze dacht niet dat ze dat ging overleven. Een leven zonder haar vader, een leven zonder zekerheid, een leven zonder Jackdaw. Ze slikte. Vooral dat laatste was pittig om over na te denken met de vier nieuwe leventjes die ervoor zorgden dat het leven weer bruiste binnen de Elite. Vooral Jaws leek erg op Jackdaw, maar de andere drie des te minder. Gall leek haar wel een karakter waar ze het beste mee om kon gaan; over de andere twee had ze nog niet echt een mening. Ze had ook niet al te lang naar ze kunnen kijken zonder herinnerd te worden aan het feit dat Jackdaw een andere kat liefhad. Ze schudde haar kopje. Nu was niet het moment om over dat soort dingen na te denken, niet in een kamp waar iedereen naar haar kon kijken en haar in zich op kon nemen. Ze wilde niet het volgende slachtoffer op Cobra’s lijst worden, al werkte het feit dat haar vader al zijn hondentanden en een redelijk hoog aanzien binnen de Elite had wel in haar voordeel. Ze draaide haar kopje lichtelijk toen ze pootstappen hoorde naderen en keek in de richting van een grijze she-cat die haar naderde. Runa herkende Ara, de voormalige young one van Shark. Haar spieren spanden zich kort aan. Ara was, toen zij nog een kitten was, redelijk oké geweest, maar ze had geen idee hoezeer Shark dat veranderd kon hebben. En op dit punt had ze ook geen idee of ze dat wel uit wilde vinden. Waarschijnlijk niet.

De benadering van Ara was rustig en Runa ontspande enigszins. Je kon merken dat ze anders was als kitten, maar wie was dat niet? Misschien zij wel. Ze had al kitten al niet graag in de Elite gezeten en dat was met de moons alleen maar erger geworden. De enige voor wie ze momenteel nog in de Elite bleef, was haar vader. Hij zou kapotgaan als ze zou ontsnappen en Cobra haar vogelvrij zou verklaren, net zoals hij zo gemakkelijk met Shark had gedaan. Ze vond het niet erg dat hij weg was, al deelde niet iedereen die mening. Ze leken zich maar met moeite aan te kunnen passen aan Cobra en Runa vroeg zich af of er eindelijk wat barsten in de Elite zouden ontstaan. Als meerdere katten ervoor kozen om weg te gaan, wie was zij dan om nog hier te blijven? Dan zou ze haar vader mee kunnen nemen, hem kunnen overtuigen dat ze samen als rogues konden overleven als ze hun best maar deden. Maar haar vader was hier bijna zijn hele leven opgegroeid en hij zou waarschijnlijk echt niet zo gemakkelijk met haar meegaan als zij nu in haar hoofd had. En dus was het op de tanden bijten en hopen dat het beter werd, al zag het er nog niet zo snel naar uit. “Wel oké,” antwoordde ze. Ze had geen zin om Ara haar problemen uit te leggen en had zo’n voorgevoel dat de grijze she-cat daar ook helemaal niet op zat te wachten. Runa wist dat als Ara haar final assesment moest afleggen en ze moest een kat vermoorden dat ze dat waarschijnlijk zonder aarzelen zou doen. Een kat zoals Shark als je mentor hebben, kon je echt helemaal veranderen, al was die verandering nu nog niet duidelijk zichtbaar. Waarschijnlijk ging Thora of Cobra de training van Ara nu overnemen en die twee waren al echt niet veel beter om in je buurt te hebben. Runa zuchtte zachtjes. “En met jou?” vroeg ze. “Het moet vast vervelend zijn om nu weer een andere mentor te krijgen nadat je Shark zo gewoon was.” Hoewel ze Shark geen aangename kat had gevonden, vond ze het toch wel vervelend voor Ara dat zij nu opeens zonder mentor kwam te zitten. Dat verdiende ze nu ook weer niet. “Maar mijn training is bijna klaar. Misschien mag mijn vader wel je volgende mentor worden?” Ze deed haar best om haar stem niet hoopvol te laten klinken. Als haar vader de training over zou nemen, zou er misschien nog een kans zijn dat Ara geen harteloos monster werd. Dan was er nog hoop.

Runa gaf enkel een beleefd knikje toen Ara vertelde dat ze Shark zou gaan missen, want meer had ze daar eigenlijk niet op te zeggen. Ze deelde die gevoelens helemaal niet, al was ze één van de weinigen. Shark was redelijk populair geweest, zelfs voordat Claw stierf. Katten waren hem langzaamaan meer gaan respecteren, maar Runa had hem altijd al een harteloze bruut gevonden. En zijn kittens zouden misschien later niet veel beter worden. Runa had verhalen gehoord over kittens die zich in andere Clans bevonden, maar ze wist niet of het waar was. En het was niet alsof hij er nog was om aan te vragen. Ze vroeg zich af wat hij zou doen als ze elkaar buiten het kamp tegen zouden komen. Ze vroeg zich ook af of hij überhaupt nog contact had met één van de Elite cats. Cobra had heel duidelijk gemaakt dat Shark verbannen was, dus in principe mocht het niet meer. Ze slikte en richtte haar blik terug op Ara, met een knikje aangevend dat Hellhound inderdaad haar vader was. “Daar zorgt hij wel voor,” sprak ze met een warme blik in haar ogen, blij zijnde dat ze het over iets anders dan Shark konden hebben. “Hij heeft al meerdere young ones gehad, dus hij is op dat vlak ervaren. En hij is ook een rustige mentor, iemand waarbij je je snel op je gemak voelt.” Het was waarschijnlijk sowieso niet echt goed gekomen met haar als ze haar bij één van de brutere katten hadden gezet om getraind te worden. Op dat vlak prees ze zichzelf echt de hemel in dat ze haar vader had om haar te trainen. “Is er ook iemand die je absoluut niet als mentor zou willen hebben?” Nu klonk haar stem ook zacht. Ze nam aan dat Ara geen voorkeur had. Als ze Shark kon tolereren, kon ze waarschijnlijk de andere bruten in de Elite ook wel tolereren.