Good old friend.

Aaaah, ze waren eindelijk weer terug thuis. Na een hoop drama. Drama, drama en nog eens drama. De reis, de ziekte, het gevecht met BloodClan. Zeer tragisch allemaal. Maar hé, de leader van BloodClan was dood. En die achterlijke tabby die naar hun had staan schreeuwen vlak nadat zijn groep van zielige katten met hun staarten tussen hun poten waren weggerend? Daar was hij niet bang voor. Dat hij maar naar hier kwam, ja! Hij zou hem wel eens laten zien wat een échte kat kon doen. Tsk. Alle ladies – en Smokegaze – wisten precies waar hij toe in staat was. Oh ja, over Smokegaze gesproken… Hij deed zijn naam de laatste tijd wel eer aan. Thistle zag hem echt helemaal van de wereld kijken als er één of ander iets gebeurde. Wat dat iets was? Hij wist het nog niet, maar hij zou er snel genoeg achter komen. Hij vermoedde dat het iets met een lady te maken had. Zo’n blik herkende hij uit duizenden. Of… of een tom. Hij probeerde zich Smokegaze voor te stellen met één van de andere robuuste toms die rondliepen in het kamp en trok een gezicht. Kijk, het was natuurlijk niet onmogelijk, maar… eh? Oh well. Ieder zijn ding zeker? Hij was voor de ladies. Zeker weten. Maar goed, over nogmaals over Smokegaze gesproken… Hij zou binnenkort eindelijk warrior worden. En zijn mentor wist dat, want opeens kwamen er allemaal weetjes van links en rechts en technieken die hij moest weten en… ABORT MISSION, ABORT MISSION! Thistle draaide zich met een ruk om en meende zijn naam geroepen te horen worden door de kat in kwestie, maar deed net alsof hij niks hoorde en rende het kamp uit. Hier zou hij straks waarschijnlijk een hele preek over krijgen, maar om eerlijk te zijn, maakte hem dat weinig uit. Hij wilde gewoon even door zijn territorium rennen en naar Fourtrees gaan, het even er lekker inwrijven dat die plek nu weer voor hun was. Zijn grote voorbeeld Tallshadow had een fout gemaakt en de dictator in spé had dat rechtgezet, maar dat veranderde niets aan Thitsle’s mening. Hij vond nog steeds dat de Clans beter bij elkaar konden blijven en dat die eeuwige rivaliteit nergens voor nodig was. En dat Butterstar op moest rotten en plaats moest maken voor Tallshadow. Eh… shttt. Anyways, hij kwam dus na een poosje aan in Fourtrees – een half uur was een poosje, right? Right – en hij merkte al direct een geur op. Een geur die hij herkende. Een geur waar hij wel naar uitkeek om die kat terug te zien. En dus, zo discreet als hij was, schalde er niet veel later door heel Fourtrees heen: “HALLO DAAR SERPENTPAW! LEUK OM JE WEER TERUG TE ZIEN!”

Thistlepaw voelde een harde snor in zijn keel opkomen toen Serpentpaw al even enthousiast leek te zijn om hem terug te zien. Hij hield zijn lichaam – dat nog groter was geworden de afgelopen moons – wat lager tegen de grond toen zij omhoogkwam en haar poten om zijn nek sloeg. Zijn wang werd zowat in haar gezicht gedrukt hierdoor, maar dat vond hij helemaal niet erg en even betrapte hij zichzelf erop dat hij zijn ogen genietend sloot. Hij gaf haar een snelle lik over haar wang voordat ze hem weer losliet en hem een vraag stelde. Hij trok een bekakt gezicht, legde zijn poot tegen zijn borst alsof hij één of andere hoge chef was en schraapte toen overdreven zijn keel. “Wel, de raad heeft heel even samen gezeten en het is gebleken dat het onmogelijk is om je te leren zwemmen omdat men tot de conclusie is gekomen dat zwemmen enkel weggelegd is voor RiverClanners.” Hij liet zijn bekakte houding al snel vallen en grinnikte naar haar. “Grapje,” zei hij snel. “Hier ergens in de buurt liggen the Wastelands. Daar is een soort van meer. Misschien kan ik het je daar wel leren?” Zijn ex-mentor, de brombeer voor Smokegaze, zou hem voor zijn kop geslagen hebben als hij dit hoorde, luid aangevend dat het een heilig meer was en dat daar zeker niet in gezwommen mocht worden. Maar Thistlepaw wilde het Serpentpaw rustig aanleren en beginnen in een rivier zou echt al next level zijn. Bovendien had hij, zoals ze al fijntjes aangaf, haar beloofd om het haar in de bergen te leren, maar toen brak de ziekte opeens uit en was er een hoop drama waardoor ze weg moesten. Die oude zak van een Smokegaze zat hem dan ook nog eens op te fokken dat hij zijn training moest doen omdat hij zijn final assesment zo snel mogelijk af moest leggen en ja. Hij had er geen tijd meer voor gehad, maar hij was het zeker weten niet vergeten. Over uiterlijk gesproken… Heel subtiel, niet erg subtiel dus, liet Thistle zijn blik over Serpentpaw glijden. En boy, wat hadden de afgelopen moons haar toch goede dingen bezorgd. Hm-hm-hm. “Maar hoe gaat het voor de rest met je?” vroeg hij. “Al iemand tegengekomen die nog charmanter is dan mij?” Subtiel, Thistle, subtiel.

Aaaah, Serpentpaw was in elk geval niet zo saai als zijn mentor. In plaats van het idee volledig af te keuren, leek ze er juist enthousiast van te worden en Thistle knikte tevreden toen ze volledig met hem instemde. “Dat is dan een deal,” zei hij tevreden tegen haar. Toen gaf ze een antwoord op zijn vraag en hij vond het vreemd dat hij opluchting door zijn lijf voelde gaan toen ze aangaf dat ze niet geïnteresseerd was in ook maar één Clanmate die bij haar in de buurt rondliep. Toen besefte hij zich dat ze nog een vraag aan hem had gesteld en dat ze letterlijk had gezegd dat ze hem miste. Hij wist niet waarom, maar hij voelde zijn vacht prikken en de huid onder zijn vacht werd, niet onaangenaam, warm. Een lichte snor kwam opzetten en hij glimlachte naar haar. “Nee, hoor,” zei hij geruststellend tegen haar. “Ik heb precies hetzelfde. Ik wilde dat we nooit meer van elkaar gescheiden waren. Ik snap niet waarom we de oude gewoontes weer terug op zouden pakken na moons en moons samen te hebben geleefd, maar het lijkt net alsof iedereen zo snel mogelijk wil vergeten wat er is gebeurd en weer terug naar hun oude gewoontes terug willen keren na heel dat gevecht.” Plotseling kwam er een zorgelijke frons in zijn voorhoofd te staan en snel scande hij haar lichaam. Deze keer niet omdat haar uiterlijk te complimenteren, maar om te zien of ze geen krassen had die hij toevallig had gemist. “Je hebt toch geen ernstige verwondingen tijdens dat gevecht opgelopen, hè?” Hij kon zich haar aanwezigheid tijdens het gevecht niet zo goed meer voor de geest halen; hij had het zelf vooral lastig gehad met een BloodClanner die door de defensieve linie was geraakt en een zwakke uitval had gedaan naar veel te jonge apprentice. Thistle had hem een klap van jewelste tegen zijn kop gegeven, maar hij had zelf niet al te veel verwondingen opgelopen. “En als het aan die oude zak ligt die ik mijn mentor mag noemen, dan duurt het wellicht nog wel even. Hij vindt dat ik te weinig respect heb en zaken niet serieus genoeg neem en blah blah blah.” Hij rolde met zijn ogen. “Ik denk dat ik binnenkort wel mijn naam ga krijgen, tho. Ik heb me tijdens dat gevecht prima ingezet en ik denk dat dat hem ook wel opgevallen is.” Hij kon het niet laten om zijn kopje even fier de lucht in te steken nadat hij dit had gezegd.

Thistlepaw merkte pas dat hij aan het snorren was nadat ze haar verhaal had gedaan over wat haar mening betrof in verband met de Clans. Hoe heerlijk zou het zijn als ze allemaal samen konden leven en hij zonder bang te hoeven zijn betrapt te worden door zijn Clanmates haar kon leren hoe ze één kon worden met het water? But nooo, ze moesten weer ergens afspreken. En dan was het nog toevallig dat ze elkaar tegengekomen waren, wie weet hadden ze elkaar helemaal niet meer gezien. En hij wist niet waarom, maar die gedachte veroorzaakte even een vervelend gevoel in zijn borst. Hij negeerde het al snel toen ze een rondje voor hem draaide en haar slanke lichaam aan hem liet zien. Een brede jongensachtige grijns verspreidde zich om zijn lippen en hij ontmoette haar blik met de zijne. “Nope, je ziet er nog altijd fantastisch uit.” Het klonk deze keer niet glad of flirterig, maar eerder oprecht. Alsof hij niet al te veel had na moeten denken over die woorden en ze er gewoon spontaan naar buien waren gekomen. En misschien was dat ook wel zo. Want liet hij eerlijk zijn: Serpentpaw was echt een plaatje. Hij snapte niet waarom die domme Clanmates van haar geen poging deden om haar beter te leren kennen. Of misschien hadden ze dat al wel gedaan, maar was haar mening echt van kracht en vond ze echt niemand knap in haar Clan. De gedachte alleen al liet hem grijnzen en hij moest zijn kopje afwenden om te zorgen dat ze zijn brede, domme grijns niet zou zien. Toen ze aan hem vroeg hoe dat het gevecht bij hem was gegaan, kon hij het niet laten om zijn kopje even de hoogte in te richten. “Ze waren verbaasd dat ik nog maar een apprentice was,” grijnsde hij. “En ze hadden me overduidelijk minder serieus ingeschat. Dus zagen ze het ook totaal niet aankomen toen ik ze overviel met een paar snelle halen.” Hij grinnikte. “Thistlepaw-style!” zei hij vervolgens en deed er een “psshh”-geluidje achteraan. Geen idee waar hij dat precies vandaan haalde, maar hij vond het wel stoer klinken. Toen ze Thistlesting uitkoos als naam voor hem, begonnen zijn ogen te glommen. “Dat klinkt wel vet, ja,” zei hij oprecht tegen haar. Toen zuchtte hij diep. “Maar Butterstar gaat mijn naam kiezen. Het zou me niets verbazen als ze een stomme naam kiest voor alle kopzorgen die ik haar heb bezorgd toen ik een apprentice was.” Hij lachte al bij het idee, want hij vond dat eigenlijk nog wel grappig klinken. Alleen misschien iets minder leuk als hij aan Serpentpaw moest vertellen wat zijn naam geworden was, maar als hij het écht niet goed vond klinken, kon hij nog altijd liegen, niet dan? Ja hoor. “Maar kom, dan gaan we naar the Wastelands,” zei hij tegen haar en hij wenkte haar met zijn staart. Hij had inmiddels zo vaak de code overtreden dat hij precies wist waar alles buiten zijn Clan lag en zonder aarzelen leidde hij haar naar de plek waar volgens de legendes vroeger een vijfde Clan leefde. “Laten we één afspraak maken,” zei hij tegen haar op een voor hem ongewone serieuze manier. “Als we een BloodClanner tegenkomen, maken we dat we weg zijn. We gaan niet stoer doen en als hij aanvalt, blijf je achter me staan. Ik bescherm je wel.” Bij dat laatste brak een brede grijns uit, maar aan zijn ogen kon je zien dat hij oprecht was en dat als hij echt zo ver zou komen dat hij Serpentpaw met al zijn macht zou beschermen.