Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl]

De kater was in de buurt van de Outlook Rock geweest om te kijken of hij een goede trainingsplek kon vinden voor toekomstige Apprentices. Het was een plek waar je kon oefenen om vanuit een hoger punt aan te vallen en hier kon je spring technieken oefenen. Hij duwde wat gras uit de weg en bleef aan de grond genageld staan. Het duurde een paar tellen maar de sneeuw Bengaal die voor hem op de grond lag herkende de kater gelijk. Zijn groene ogen werden groot van schrik en hij schudde de verlammende schrik van zich af. Met een paar grote sprongen naderde hij Cootsnarl en zocht hij naar sporen van gevecht. De blauwe ogen van de kater waren gesloten en hij zag gebroken botten. Hij duwde zijn neus in de vacht van de Warrior. "Moge StarClan je pad verlichten Cootsnarl. WindClan zal je missen" murmelde hij zacht en hij keek naar hoe het levenloze lichaam van nóg een Warrior hier voor hem lag. Eerst Snowbird, nu Cootsnarl.. Hoeveel meer katten zouden nog volgen? De kater keek omhoog en wist zeker dat de Cootsnarl gevallen was van grote hoogte. De botten in het lichaam van de Warrior waren gebroken. De kater sloot zijn ogen even en schraapte de moed die hij had bijeen om Cootsnarl voorzichtig bij zijn nekvel te pakken. Diep van binnen deed het de gevlekte kater veel pijn dat er weer een goede Warrior dood was. De weg die hij terug liep naar WindClan leek lang te duren maar uiteindelijk kwam het Camp in zich. Bij de ingang draaide de kater zich om om Cootsnarl's dode lichaam zo goed mogelijk mee naar binnen te nemen. Op de open plek legde hij het lichaam voorzichtig neer en keek hij hulpzoekend om zich heen. "Bronzemask? Oceanbreeze?" riep de kater waarna hij zijn ogen weer tot de dode Warrior wendde. Het was een groot verlies.

OOC: Iedereen mag reageren!

The heart of a Stallion

So bite your tongue and choke yourself to

sleep

Begrip. Dat woord spookte door zijn hoofd al de hele dag. Hij moest meer begrip tonen. Medelijden. Emoties. Zijn vader had hem verteld dat hij dat niet mocht doen. Niet bij hem, niet bij zijn moeder. Owlpaw moest geen emoties tonen en zich focussen op zijn trainingen. Pas als hij warrior was kon hij nadenken wat hij wou worden, wat hij zou willen zijn. Zijn Clan trots maken of zijn vader? Een keuze die hij nog niet echt hoefde te maken, maar zich wel gedwongen voelde om zo te doen. Hij was naast de apprentice’s den zijn vacht schoon aan het maken. Nadenken over wat katten tegen hem hadden verteld. Hij zwiepte even met zijn staart en begon maar met zijn poot totdat hij wat gemompel hoorde. Zijn bruine ogen zochten naar de bron van de schok en gelijk stond hij op toen hij een dood lichaam zag. De dood was altijd interessant. Vooral na de dood van Raptorecho, het was... bijna walgelijk. Maar dat trok juist de apprentice’s aandacht. Stallionheart, een krijger, riep om Oceanbreeze en Bronzemask. Tja, het was niet dagelijks dat een warrior dood gevonden werd.
En toen kwam het weer, ze hadden zijn vader nooit echt zo waardig behandelt. Ze hadden zijn lichaam niet terug gebracht om als volgt het een respectvolle ‘gedag’ te zeggen. Ze hadden hem in de kou gelaten. Waarna zijn leader het hem volgens als kitten had uitgelegd dat zijn vader niet meer terug kwam. Bijna schopte Owlpaw tegen het dode lichaam van Cootsnarl aan. Oneerlijk. Toch, Owlpaw mocht zijn emoties niet de baas maken. En hield hij zijn woede en verdriet in.
“Jep, hij is dood.” Zei hij uiterst droog, alsof het al niet duidelijk was. Als volgt draaide de jonge kater zich om en liep weg. Wat kon het hem schelen. Stomme Clan, stomme Leafbare. Hij wou zijn vader terug. Geen dood lichaam.

x

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] FKz3Blu

Rabbitfoot

Lucky rabbit's feet come
from unlucky rabbits

De hele dag was gewoon z'n gangetje gegaan voor Rabbitfoot. Ze had net gejaagd en nam even een pauze in het kamp. Dit veranderde allemaal compleet toen ze vanuit haar ooghoek Stallionheart naar binnen zag lopen. Hij had iets in zijn bek, eerst leek het slechts op prooi, maar het was veel te groot. Ze draaide haar kop, en bevroor. De kater sleepte een lichaam binnen, levenloos en slap. Stallionheart legde het lijk neer, Cootsnarl, zag ze nu. De warrior leek vervormd, gebroken. De gevlekte kater riep Oceanbreeze en Bronzemask, en Rabbit kwam omhoog. Ze zag een apprentice ook al op de dode kater af lopen, en het bijna porren. “Jep, hij is dood.” Ving ze nog net op, aflopend op Cootsnarl. Een vlaag woede wakkerde op. Het gore lef om zo respectloos te zijn. Ze wierp hem een pisnijdige blik, maar bedaarde snel. Ze wist niet of dit haar plaats was om hem te corrigeren. Bovendien was er nu iets belangrijkers aan de hand. De calico stond bij het lijk. "Moge starclan je pad verlichten, Cootsnarl." Ze gaf hem een kort neusje. Twee doden, in zo'n korte tijd. Het maakte haar enigszins nerveus, wat was er aan de hand? Was iets, of erger nog, iemand, verantwoordelijk? Was het gewoon ongelukkig toeval? Hoe dan ook een enorm verlies. Ze wende zich tot Stallionheart. "Waar vond je hem?" Vroeg ze zacht.

tag; Stallionheart

THANKS!

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] Rrr10

Lucky rabbit's feet come from unlucky rabbits

De geur van bloed kwam de neusgaten van Bronzemask binnen. Haar vacht kwam overeind en ze stond snel op toen ze kreten van verdriet hoorde. Stallionheart was het kamp binnengelopen met het lichaam van een kat. Ze herkende Cootsnarl en liep naar hem toe. "Jep, hij is dood." Merkte Owlpaw droog op. Bronzemask wierp een boze blik op de apprentice. Die zal ze later nog wel even aanspreken. Nu was dit belangrijker. "Waar heb je hem gevonden?" Vroeg ze Stallionheart terwijl ze fronste naar het verminkte lichaam van Cootsnarl.

Tag: @Stallionheart

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] Bronze11

:::

Nog een klein beetje shaky stond de kater daar te wachten op Oceanbreeze of Bronzemask. Hij keek nog een tel naar Cootsnarl en wendde toen zijn blik af. Arme Amberstorm dacht de kater. Hij wist dat de twee iets met elkaar hadden gehad maar hoe het precies zat wist de kater ook niet. Vanuit een van de hoeken van het Camp zag hij Owlpaw naar Cootsnarl's lichaam toelopen en hij verwachtte dat de jonge kater een laatste eer kwam betonen maar in plaats daarvan zei de Apprentice “Jep, hij is dood.” en de gevlekte kater wierp hem een strenge waarschuwende blik toe die hij ook zag van twee andere katten die zich inmiddels bij hem gevoegd hadden. Rabbitfoot en Bronzemask keken hem net als hijzelf waarschuwend aan. Aangezien Bronzemask dit verder op zich zou nemen nam de kater het woord om haar en Rabbitfoot antwoord te geven. "Ik heb Cootsnarl's lichaam gevonden onderaan de Outlook Rock" zei hij kalm. "Er was geen geur van BloodClan of een andere Clan. Enkel onze eigen geuren" miauwde hij en zuchtte. Wat was er mis de laatste tijd?

The heart of a Stallion

Met gehaaste passen kwam Oceanbreeze het kamp binnen gestapt. Op de voet gevolgd door Amberstorm; ze had de hele weg hierheen zwijgend doorgebracht. Er was immers weinig te zeggen; de enige troost die de andere kattin kon hebben was dat Oceanbreeze niet wraakzuchtig was ingesteld en door had dat het enkel een ongeluk was geweest. De relatie tussen Amberstorm en Cootsnarl had meer problemen veroorzaakt dat ze had kunnen voorspellen. Ergens had ze verwacht dat de sneeuwbengaal het prima zelf had kunnen oplossen met de jongere kattin; echter had ze niet kunnen voorspellen dat die kattin een toekomstige Queen zou worden en door haar trauma's zich zo af zou reageren op de kater. Met het moment dat ze het kamp binnen stapte kwam ook het besef dat ze de Clan aan moest spreken en hen moest verklaren wat er was gebeurd. Ze zou Amberstorm beschermen tegen mogelijke aanvallen; gezien de stress een behoorlijke aanslag op het lichaam kon zijn en daarmee de ongeboren kittens. "Ik heb Cootsnarl's lichaam gevonden onderaan de Outlook Rock." Klonk een kalme stem, die van Stallionheart. Oceanbreeze hield even stil in de buurt van de katten terwijl haar blauwe ogen afgleden naar het gebroken lichaam van de kater. "Er was geen geur van BloodClan of een andere Clan. Enkel onze eigen geuren." Mauwde de kater waarna hij zuchtte. Oceanbreeze wierp een bezorgde blik op de dochter van Brindleleaf waarna ze rustig sprak. "Amberstorm, neem afscheid van Cootsnarl en ga daarna even naar Lizardpath, dan kom ik je daar straks opzoeken." Mauwde ze kalm. Ze zou de Clan zodra de kattin onder de zorg van Lizardpath en Routpaw zat aanspreken en vertellen wat tot de dood van Cootsnarl had geleid. Maar eerst zou ze de ander de kans geven van de vader van haar ongeboren kittens afscheid te nemen. Zelf stapte ze ook naar het lichaam toe en raakte ze het kort met haar neus aan. "Moge Starclan je pad verlichtten," Mauwde ze zacht waarna ze haar kop boog en plaats maakte voor Amberstorm.

Tag: Amberstorm en indirect Stallionheart en de rest

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] Oceano10

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] LcrIgCQ

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] JwNO92g

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] EjrsROF

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] UK1ajoI

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] 3qCkg2fp_o

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] 0V0T0ZLL_o

Amberstorm volgde achter de leidster aan met haar staart tussen haar poten - letterlijk én figuurlijk. Haar oortjes lagen in haar nek gevouwen, haar groene ogen op de grond gericht. Ze voelde zich een verrader die naar het camp gebracht werd voor die verbannen werd; al wist de jonge poes gelukkig dat dat niet het geval zou zijn, omdat Oceanbreeze vergevingsgezind was. Ze kwamen het camp binnen en ze voelde meteen alle ogen op haar gericht. Nu nog met medelijden, waarschijnlijk - omdat ze dachten dat haar partner dood was. Niet dat ze ooit écht, officieel partners geweest waren.. Hij had het haar voorgesteld en zij had hem bot afgewezen, omdat ze voor zoiets nog niet klaar was. Na deze rollercoaster wist ze niet of ze er ooit klaar voor zou zijn. Ze knikte bij wat Oceanbreeze haar zei, en ergens voelde het goed om niet steeds tegen te krabbelen; en ergens voelde ze zich ook gewoon zo zwak, zo hulpeloos. De slanke kattin duwde haar neusje niet direct in zijn vacht. Ze keek zijn levenloze, verminkte lichaam aan, zonder tranen in haar ogen. De kittens in haar buik waren van hem en ze zouden nooit een vader kennen, dankzij haar. De katten om haar heen wisten nog niet van dit alles; ze wisten niet dat ze zwanger was, ze wisten niet dat zij de oorzaak was van zijn dood. Als ze de waarheid wisten zouden hun blikken wel anders zijn. Binnenkort zou het zo zijn. De jonge tabby duwde haar neusje in zijn vacht, rook zijn bekende geur en onderdrukte een droge snik. Ze had geen tranen meer om te geven maar de brok in haar keel was dikker dan ooit tevoren. "Het spijt me zo..", murmelde ze in zijn vacht, zacht genoeg dat niemand anders het hoorde; maar hopelijk hard genoeg dat hij het vanuit Starclan zou horen. Daarna draaide ze zich om en liep ze naar de medicine cats, zonder om te kijken, omdat ze niet wist of haar poten dan nog sterk genoeg zouden zijn om haar lichaam verder te dragen.

Tag: Oceanbreeze, Routpaw & Lizardpath

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] WpFgCIB

Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] 2gxnp75

Waarom was het altijd slecht nieuws? De dood van Winterbird, de dood van Icesong en nu moest de jonge poes nogmaals toezien hoe een levenloos lichaam het kamp in werd gedragen. Haar ogen werden dof van de pijn toen ze zag hoe Cootsnarl eraan toe was. Routpaw had al genoeg gezien in zowel de bergen als hier, om te weten wat hiertoe geleid had. De gorge, hij moest gevallen zijn. Oh, Starclan, of iemand anders had tot zijn dood moeten leiden. De poes slikte een pijnlijke brok in haar keel weg en liep naar de andere rouwen de katten toe. Zachtjes hoorde ze Stallionheart zeggen dat hij inderdaad onderaan de Gorge was gevonden, met slechts Windclan geur om hem heen. Geen moord dit keer, al maakte dat zijn dood niet minder triest. Routpaw sprak geen woorden tegen de anderen, daar had ze de puf niet voor. Erg persoonlijk had ze Cootsnarl niet gekend, maar hij was een goed warrior geweest. De jonge poes zuchtte en drukte teder haar neusje tegen zijn wang. ”Moge... Moge Starclan je pad verlichten Cootsnarl, bedankt,” klonk haar stem zacht maar hees, waarna ze zich van zijn lichaam afwendde en de rest van de katten een somber knikje gaf, alvorens terug te keren naar de medicine cat’s den. Wat voor nut had ze nog, als katten toch wel bleven sterven? Ze kon Icesong niet redden, Winterbird was toch gegrepen door honden en de Gorge had Cootsnarl te pakken gekregen. Geen kruiden die helpen konden. De poes werd echter ontwaakt uit die donkere gedachtes toen Oceanbreeze het kamp in kwam met Amberstorm achter haar. Een diep verdriet bevond zich in haar groene blik. Oh nee, ze had wel door gehad hoe die twee een koppel waren. Of leken te zijn, tenminste. Snel genoeg stuurde de leader Amberstorm hun kant op, nadat ze een laatste keer afscheid had genomen. De poes huilde niet, noch keek ze om naar de kater, maar Routpaw kon het gebroken verdriet in haar ogen zien. Starclan, hoe moest ze haar geruststellen als ze zich zelf al zo zwak voelde? De poes drukte haar gevoelens weg en drukte voorzichtig haar neusje even tegen de wang van de bruine poes toen die langs kwam, in de hoop haar iets van troost te gunnen. “Gecondoleerd Amberstorm,hij jaagt nu met starclan,” murmelde ze zachtjes, waarna ze de poes met een tedere aanraking van haar staart de Medicine cat’s den in probeerde te leiden. Hier rommelde ze kort door de kruiden, waarna ze paar blaadjes van een camomile bloemetje af plukte en die met wat honing aan een jenever besje liet plakken. De camomile en het jenever besje zouden kalmerend werken, de honing was meer voor de smaak, omdat ze de arme poes niet ook nog eens vieze kruiden wilde laten slikken. Dit plakkerige mengsetje gaf ze aan de jonge poes. “Dit laat je wat beter voelen, beloofd,” ze gunde de ander een waterig glimlachje

It is both a blessing and a curse
Warriors will never die [Mourning topic-Cootsnarl] 30590612_yVgB0fTiWICp29j

to feel everything so very deeply

Oceanbreeze

Amberstorm volgde haar zonder mokken met haar staart letterlijk tussen de poten. Hoewel Oceanbreeze haar acties duidelijk niet goedkeurde had ze de straf mild gehouden. Immers had ze al eerder de angsten en woedeproblemen van Amberstorm aan moeten laten pakken. Dit had ze niet gedaan en dus had ze zelf ook geen invloed op deze situatie uit kunnen oefenen al deed ze dit nu wel. Amberstorm was een zwangere kattin en had dus de spanning alles behalve nodig. De kittens zouden nog gezond ter wereld kunnen komen en de kattin leek in shock. Waarschijnlijk had ze het nooit voor mogelijk gehouden dat ze Cootsnarl wat aan kon doen. Oceanbreeze zuchtte even terwijl ze wachtte totdat Amberstorm afscheid had genomen en zich in de Medicine Cat Den had gevoegd. Haar blauwe ogen stonden alert terwijl ze in de richting van de Tallrock stapte en er met een soepele beweging op. Even zwiepte ze vermoeid met haar staart waarna ze met een rustige maar ook emotionele stem sprak. "Cootsnarl is overleden door een val van de Outlook Rock. Amberstorm en hij hadden ruzie en tijdens de woordewisseling is hij over de rand heen gevallen. Amberstorm heeft het mij meteen daarna verteld en hierop heb ik een passende straf aan haar gegeven; omdat haar woedeprobleem zijn dood tot gevolg had." Mauwde ze kalm en helder al voelde ze de pijn van het verlies van een goede Warrior natuurlijk wel. "Tot de kittens zijn geboren heb ze kamp arrest. Daarna mag ze 3 Moons niet zonder begeleiding van mij of Bronzemask het kamp verlaten. Nadat de kittens Apprentice zijn geworden zal ze twee Moons onder mijn toezicht staan; terwijl ze de Warrior taken op pakt. Daarbij zal ze verplicht zijn met mij of Lizardpath te praten om de woede onder controle te leren houden. Om toekomstige problemen te voorkomen." Verklaarde ze waarna ze van de Tallrock af sprong en haar kop even schudde.

Sean ♥