Little bulbs of light

Het was laat in de nacht, of vroeg in de ochtend, het was maar net hoe je er over na dacht. In ieder geval stond de maan hoog aan de hemel en glinsterde de sterren en vrolijk om heen. Op zijn rug, in de ingang van de Apprentice Den, lag een half lang harige bruine tabby kater. Zijn buik was bloot, zijn pootjes omhoog gestoken. De sterren glinsterde in zijn grijsblauwe ogen, terwijl hij een vrolijke grijns op z'n snoet had. Quickpaw vond het heerlijk om te kijken naar de sterren en te dagdromen over dingen die hij nooit zou kunnen. Vliegen bijvoorbeeld, vliegen was een heel goed voorbeeld. Zo vrij zijn als de vogels die over de vlakte van het territorium scheerde. Ja, dat was iets wat hij ook wel zou willen kunnen. Zo vrij zijn als een vogel. Natuurlijk was het leven in Windclan prima, maar soms vroeg hij zich af wat er gebeurde als alle vier de clans zich zouden strippen van alle regels. Waarschijnlijk zou het een grote chaos worden, maar daar kon hij zich wel in vinden. Quickpaw grinnikte zachtjes, terwijl hij zich focuste op een andere ster in de donkerblauwe lucht. Wat een rust, wat een geweldige nacht.

[+Spottedpaw]

Eindelijk begon hij een beetje weg te zakken. Misschien was het beter als hij maar gewoon terug zou gaan naar zijn nest, zijn pluizige pelt hielt de ingang nogal... overvol. En precies op dat moment gebeurde wat hij eigenlijk al langer had zien aankomen. Er struikelde iemand over hem heen en terwijl hij eigenlijk verwacht had geplet te worden onder wie dan ook, gebeurde dat niet. Snel kwam Quickpaw overeind en draaide zich om, om recht in de groenige ogen van Spottedpaw te kijken. "Ja, dat weet ik. Ik lag te kijken naar de sterren," zei hij op een rustige toon, al kon hij het niet laten om een kleine glimlach op zijn lippen te laten spelen. "Doe je mee?" Hij besloot wel dat hij dan misschien beter ín het kamp kon gaan liggen, in plaats van in de ingang van de Apprentice Den. Maar aan de andere kant had hij ook niet echt verwacht dat er iemand naar buiten zou komen op dit late uur. Niet helemaal zijn schuld dus.

Quickpaw haalde zijn schouders op toen Spottedpaw zei dat daar het hele kamp voor was. "Maar als ik nu moe wordt, lig ik sneller in m'n nest en kan 't niet gebeuren dat ik midden in het kamp in slaap val," zei hij op een snuggere toon, terwijl een grijns zijn gezicht sierde. Hij stond al op en ging normaal zitten, zodat hij de gevlekte kattin makkelijker kon aankijken. "Zullen we dan maar naar het midden van het kamp gaan, anders laten we straks nog slaapwandelende apprentices struikelen," grinnikte hij daarna. Quickpaw vond zichzelf zoveel grappiger dan dat hij was en dat boeide hem totaal niet. Hij had plezier in het leven, maar wist toch wel wanneer hij serieus moest zijn. Hij probeerde de hoeveelheid serieuze momenten alleen zo minimaal te houden, want echt leuk vond hij ze niet.

De kater haalde zijn schouders op bij de opmerking van de gevlekte kattin. "Ik was er dan ook niet vanuit gegaan dat iemand naar buiten wilde op dit tijdstip." En dat was niet een leugen. Zijn groenblauwe ogen gleden van de kattin terug naar buiten toe, de nacht was rustig geweest, maar was nu verstoord door Spottedpaw. Maar aan de andere kant, misschien had hij nu wel iemand om nu mee samen te kijken. Want gelukkig vond ze het niet erg om met hem mee te komen kijken naar de sterren. Hij glimlachte dan ook en kwam overeind, zodat ze richting het midden van het kamp konden gaan. "Waarom kon je trouwens niet slapen?" vroeg de fluffy kater nieuwsgierig aan de kattin, terwijl hij een goed plekje vond in het kamp en zichzelf liet neerploffen. Vacht en stof werd overal heen geblazen en, alsof hij niet doorhad wat hij net had gedaan, liet Quickpaw een nies door het kamp galmen. Ugh.