Icarus, don't fly so high

De jonge kattin lag met haar snuitje richting de uitgang van de nursery, kijkend naar de opgaande zon. Waar een nieuwe dag - weer een nacht waarin ze amper had geslapen. Ze vond het vreselijk om hier zo te liggen; het was eenzaam en ze voelde zich zo nutteloos. Amberstorm geeuwde even en sloot haar ogen maar werd meteen weer gestoord door het piepen van een kitten. De bruine tabby kreunde geïrriteerd en draaide zich weg van het zonlicht. Waarom moest hij haar dit toch aandoen? Waarom was ze zo dom geweest? Dit was allemaal niet gebeurd als ze een moeder had gehad om haar advies te geven - maar dat was haar nooit gegund. Eén ding wist ze in ieder geval zeker: zij zou haar kittens nooit achterlaten, hoe graag ze ook had gewild dat ze hen nooit had gehad.

+Routpaw - Dit is voor Icecloud's en na Cootsnarls dood c:

De dood van Cootsnarl had de clan opnieuw diep getroffen. Na Snowbird nu ook nog eens dit. Ze waren terug in hun eigen gebied, de zon scheen en de planten groeiden; toch werden er nog steeds lijken het kamp in gedragen. Ze had er al genoeg gezien tijdens de reis, kon Starclan niet voor eens een paar zielen sparen? De poes wist goed dat het geen optie was, toch kon haar kinderhartje hopen. Van alle katten was het echter waarschijnlijk Amberstorm die het diepst getroffen was door de dood van de kater. Routpaw was niet altijd op de hoogte van de laatste roddels, voornamelijk omdat zijzelf niet betrokken mocht zijn in dergelijke romantische relaties. Toch had ze wel gezien dat de twee vrij dicht bij elkaar stonden en dat de kittens in haar buik vast niet van een wild vreemde kwamen. En nu moesten ze zonder vader opgroeien, en Amberstorm ze alleen grootbrengen. Routpaw maakte zich zorgen, al helemaal omdat de ander ook nog eens vrij jong was. Daarom had ze besloten even bij haar langs te gaan. Bovenal zou ze Icecloud even moeten checken en de andere queens. Eenmaal in de nursery deed ze dat dan ook, waarna ze een muisje van de prooistapel haalde en vervolgens terug keerde om deze bij de cyperse poes neer te leggen. "Hey Amberstorm, ik kwam even checken of alles goed is. Is.. Is dat oké?" het liefst wilde ze aan haar buik voelen om te schatten hoeveel kittens ze droeg, alleen niet iedereen stelde dat fysieke contact even erg op prijs.

De groene ogen van de tabby stonden dof toen ze de medicine cat aankeek - en niet alleen van verdriet, maar ook van spijt, van vermoeidheid. Ze keek niet uit naar het moederschap, zoals de meeste queens waarschijnlijk deden. Een bitter, haatvol deel van haar zou liever hebben dat de kittens doodgeboren zouden worden - al wist ze ook wel wat voor een verkeerde gedachte dat was. Routpaw vroeg of het oké was als ze kwam checken of alles goed was. Datzelfde bittere deel wou haar kopje nee schudden; dan kon er niets aan gedaan worden als er effectief iets mis was, en dat zat ze niet in deze situatie. Dan kon ze weer vrij jong zijn, warrior zijn, zonder kittens te moeten opvoeden. Niet dat ze ooit genoten had van haar jeugd; ze was altijd te moody geweest, te boos op alles en iedereen rondom haar. en nu leek het alsof ze hem nooit meer terug zou krijgen. Amberstorm knikte echter toch haar kopje, keek weg van de bruin met witte kattin en legde zich toen op haar zij, om de medicine cat haar werk te laten doen.

Als ze eerlijk was, moest ze toegeven dat Amberstorm er slecht uit zag. Aan haar mooie gestalte en groene ogen lag het niet, het was eerder dat de blik die haar gegeven werd dof was en vol emoties stond. Routpaw slikte, wensend dat ze meer kon betekenen voor de jonge poes die al voor zoveel ongelukken was gegooid. Toen de ander knikte glimlachte de poes alleen kort, waarna ze iets naar voren stapte en met haar kleine pootjes voorzichtig over de buik van de ander wreef. Geconcentreerd voelde ze, voorzichtig om de ander geen ongemak aan te doen. Door alleen te voelen kon ze weinig over de gezondheid vaststellen, maar wel een gok maken naar het aantal. “Uhm, Ik geloof dat het niet heel veel kits zijn, maximaal 3,” deelde ze de ander mee, waarna ze weer wat afstand nam. Even wat ongemakkelijk keek ze naar het muisje dat ze had meegebracht, alvorens die naar Amber te schuiven. “Heb je honger?” een vaag glimlachje sierde haar lippen. ”Ik kan niet zeggen dat ik hem zelf gevangen heb, maar hij zal vast wel smaken,”

Maximaal drie. Het vervulde haar niet met warmte, zoals iemand misschien zou kunnen verwachten - de confirmatie van het leven dat in haar groeide leek alleen maar het leven in haar ogen weg te zuigen. Ze wou dit niet; maar ze kon er absoluut niets aan doen, dus zou ze erdoor moeten leven. In ieder geval waren het er al niet heel veel wiens leven ze miserabel zou maken met haar gebrek aan liefde; maar twee of drie kittens. Routpaw vroeg of ze honger had. De slanke kattin ging weer recht liggen en keek even naar het muisje dat de medicine cat haar richting uitschoof alvorens haar kopje te schudden. Eigenlijk had ze wel degelijk honger - alleen geen zin om te eten. Ze wist dat ze sterk moest zijn om de bevalling goed te laten verlopen; maar aan de andere kant wou ze soms ook dat de bevalling juist niet goed zou verlopen. Alsof ze een soort hongerstaking deed weigerde ze dan ook af en toe eten, onder het excuus dat ze toch net gegeten had. Een groter deel van haar nam echter over wanneer ze echt honger begon te hebben - en dan gaf ze toch toe, ondanks het feit dat haar koppigheid een groot deel van haar karakter was. en misschien was het juist die koppigheid die haar dan toch deed eten, als het écht nodig had; misschien kwam die koppigheid dan tot uiting als haar overlevingsinstinct. De bruine tabby zuchtte even, geluidloos, en legde toen haar kopje op haar poten. "Ik verveel me hier.", mauwde ze, zachtjes, niet eens zeker waarom ze dat aan Routpaw toevertrouwde. Ze was zo goed in zwijgen - maar ze wou niet langer eenzaam zijn en met de queens kwam ze niet zo goed overeen omdat ze het eigenlijk niet zo op kittens had.

De afstandelijke blik in de ogen van de ander baarde haar zorgen. De meeste poezen waren verrukt wanneer ze zwanger raakten, zij niet. Allicht was het door haar broze band met haar eigen moeder geweest, dat zou Routpaw goed kunnen snappen. Het feit dat de poes ook nog de muis afsloeg liet haar zorgen slechts groter worden. "O-oh, ik, eh, ik zal het aan de elders geven, dan," hakkelde ze wat ongemakkelijk, niet precies wetend wat ze hier mee moest. Amberstorm moest blijven eten, maar de poes voelde zich niet in staat haar hiertoe te dwingen. Met een zucht legde Amberstorm haar kop weer op haar poten. "Ik verveel me hier." Routpaw gunde haar een glimlachje. "Dat kan ik wel snappen. Maar het duurt een stuk minder lang dan je zou denken,"tenminste, dat was wat ze van moederkatten hoorde. Voor je het wist waren het al apprentices. Routpaw leek even na te denken en slikte uiteindelijk. "Uhm, we kunnen we even een korte wandeling maken?" stelde ze wat voorzichtig voor, niet zeker wetend of de ander haar aanwezigheid daarbij wel op prijs zou stellen. "Zolang we dichtbij het kamp blijven en jij je er goed genoeg voor voelt, is het geen probleem," een korte afwisseling van de nursery.

Het duurt een stuk minder lang dan je zou denken? Hmpf, dat betwijfelde ze eigenlijk. Ze lag hier nog niet zo lang, misschien maar een week, en toch voelde het al een eeuwigheid te lang. Maar dat zei ze niet tegen de jonge medicine cat, enerzijds uit beleefdheid - en anderzijds uit vermoeidheid. Routpaw stelde voor om een wandeling te maken. Amberstorm hief even haar kopje op, maar de realiteit van haar situatie drong al snel weer tot haar door en zuchtend schudde ze nee. "Ik heb kamparrest.", mauwde ze, zachtjes. Ze mocht niet buiten, en dat hielp haar verveeldheid niet - en ook haar bitterheid niet. Ze zag hier elke dag queens met hun kittens, gelukkig, met de vader die af en toe eens kwam opletten. Het deed haar denken aan alles wat zijn ooit gehad had en ook nooit zou hebben - een liefdevolle moeder, een relatie die ze niet verknalde, kittens die zo gelukkig zouden opgroeien als die van hen. Waarom was hun geluk gegund, en haar niet? Wat had zij ooit verkeerd gedaan? Maar zij had niets verkeerd gedaan. Haar ouders hadden haar vervloekt, met hun relatie die tegen de regels inging, en daarmee hadden ze haar kans op geluk afgepakt voor ze zelfs maar geboren was. soms wou ze dat ze meer was als haar broertje Everkit, die geboren was en dan meteen gestorven. Hij had nooit moeten lijden, had nooit moeten zien hoe vreselijk de wereld was - en nu had hij voor altijd zijn kittenachtige onschuld in het paradijs dat Starclan vast was. Maar nee, aan haar was dat niet gegund.  

Ze was blij om te zien hoe enthousiast Amberstorm haar kop hief bij haar voorstel en begreep de teleurstelling enkele seconden daarna dan eerst ook niet goed. De ander schudde zuchtend haar kop. "Ik heb kamparrest." oh, dat was waar ook. Schuldgevoel stak haar, nu had ze de ander blij gemaakt met een dode mus. "Oh, sorry Amber.." murmelde ze schuldig en kneedde onrustig de grond. Eigenlijk was ze het hier niet mee eens. Hoewel ze Oceanstar meer dan alles respecteerde, niet alleen als leader maar ook als vriendin, vond ze dit oordeel niet redelijk. Het was een ongeluk geweest. Ja, een ongeluk met een vreselijke uitkomst. Toch had ze het idee dat Amberstorm zichzelf al meer dan wat dan ook strafte. Daarom slikte de poes, dit ging tegen haar principes in, maar ze vond dat de ander beter verdiende. "Toch.. We kunnen gaan.. A-als je wilt." ze gunde de ander een vaag glimlachje. "Onder mijn verantwoordelijkheid voor, uh, medische redenen; je hebt wat frisse lucht nodig, dat is goed voor je." Was dit misbruik van macht? Misschien, maar er zat ook een kern van waarheid in. Ze betwijfelde dat hier stilzitten en de hele dag eenzaam spenderen goed voor haar mentale staat zou zijn. Oceanstar zou dat vast wel begrijpen. "Hier enkel stil zitten de hele dag is ook niet goed voor je,"

Amberstorm keek de medicine cat aan met nieuwsgierige en licht hoopvolle ogen toen deze zei dat ze misschien toch konden gaan. Onder haar verantwoordelijkheid dan. De queen aarzelde even. Ze wou Oceanbreeze niet tegen de haren in strijken - ze was de poes bijzonder dankbaar dat ze überhaupt niet uit de clan gezet was.. Maar aan de andere kant wist ze ook wel dat ze hier de muren op zou kruipen als ze hier nog veel langer gewoon vast moest zitten, en even buiten de nursery gaan hielp ook niet. Ze leek nooit te ontsnappen aan het vrolijke kittengepiep - en ze wist goed genoeg dat dat voor de volgende zes manen nog altijd zo zou zijn. Daarom stond ze ook op, met een beetje meer moeite dan normaal maar nog steeds vrij soepel. Ze mocht dan wel zwanger zijn, ze droeg niet veel kittens en was sowieso zeer slank gebouwd - heel opvallend was het dan ook niet. Als ze Cootsnarl niet van de afgrond geduwd had, had ze het waarschijnlijk lang geheim kunnen houden. Maar zo was de situatie nu eenmaal niet. De jonge poes keek Routpaw aan, niet met haar kenmerkende bittere en boze blik maar een zachtere, dankbare blik in de plaats. "Oké, dankjewel..", mauwde ze, zachtjes. De laatste tijd leek haar stem heel zwak - en dat was misschien ook gewoon omdat ze hem de laatste tijd niet zo veel gebruikte. Ze had hier immers toch niemand om mee te praten.

Het was vreemd, toen Amberstorm haar aankeek stonden haar ogen zacht en dankbaar. Amberstorm had haar suffix -storm niet zomaar gekregen; ze stond bekend als een felle, vastbesloten warrior die niet op haar mondje gevallen was. Het deed haar pijn om de cyperse poes zo te zien, de dood van haar soort van partner en de zwangerschap moesten zwaar gevallen zijn. "Oké, dankjewel.."Routpaw glimlachte haar warm toe. "Geen probleem Amberstorm. Daar zijn, uhm... Daar zijn vrienden voor," het laatste kwam er wat snel uit. Waren ze dat, vrienden? De poes wist niet hoe Amberstorm het zag, maar zijzelf beschouwde haar leeftijdsgenoot wel zo. Wat onzeker stond ze maar op, spijt van het feit dat ze dat zo open en bloot gezegd was. Misschien was ze voor Amberstorm slechts de Medicine cats apprentice die kwam helpen, niet meer dan dat. Dat was ze voor zoveel katten in de clan. "Oh, uhm, ja, kom, dan gaan we een blokje op lopen," ze vertelde een van de andere queens wat er gaande was en begeleidde de poes toen richting de uitgang van het kamp.

De slanke kattin antwoordde niet echt op het antwoord van de medicine cat. ze wist niet of ze vrienden waren. Had ze überhaupt ooit vrienden gehad? Ze was door haar leven gegleden als een kat die met niemand contact maakte, te bitter of te veel vastzittend in het verleden. Tot Cootsnarl, natuurlijk - hij was anders geweest, hij had haar anders doen voelen.. Maar dat was zo'n onbekend terrein geweest voor haar, zo eng en zo onzeker. Ze was nog niet zeker wat het nu eigenlijk was. Was het liefde? Of eenzaamheid? Niemand zou het haar kunnen zeggen. Misschien zou ze het later weten, als ze reflecteerde over haar leven en de beslissingen die ze gemaakt had. Misschien zou ze later zelfs kunnen zeggen dat ze geen spijt had van de kittens in haar buik; maar op dit moment had ze dat wel. Immens veel. Hoeveel ze wel niet zou geven opdat dit allemaal maar een droom was, een nachtmerrie. Maar het was écht. Amberstorm stond op, met meer moeite dan ze gewend was dankzij haar opzwellende buik. In ieder geval was ze geen echte watermeloen, zoals sommige queens. In ieder geval zouden het blijkbaar niet al te veel kittens zijn. De queen volgde Routpaw zwijgend de nursery en toen het camp uit. Het voelde goed om haar poten wat meer te strekken, om de frisse buitenlucht op te snuiven en om weer uit te kijken over het grote gebied. Tot de kittens geboren waren zat ze in principe vast in het camp en dat was vreselijk; ze voelde zich een gevangene, ze kroop zo de muren op. Maar dankzij Routpaw had ze nu even een momentje rust, een momentje van die schaarse vrijheid. Ze keek opzij naar de kattin, die even oud was als haar maar zelfs haar volwassen naam nog niet gekregen had. Raar, hoe anders levens konden lopen, ook al waren ze naast elkaar opgegroeid. "Dankjewel..", mauwde Amberstorm zachtjes, bijna onhoorbaar. Ze was het niet gewend om anderen te bedanken; ze had ook nooit echt reden gehad, misschien. Hoewel ze Oceanbreeze kon bedanken voor haar vergevingsgezindheid en ook voor haar zorgzaamheid in haar jeugd - en Bronzemask kon ze ook bedanken, voor de manen dat ze haar getraind had en voor hoe ze haar best gedaan had om het verlies van haar moeder, Bronzemask's zus, op te vangen. Maar Amberstorm was te druk bezig geweest met zichzelf, met haar pijn en haar bitterheid, om dankbaar te zijn voor wat haar gegeven was, om dankbaar te zijn voor het feit dat het eigenlijk zo slecht nog niet ging met haar. Ze mocht hier dan wel staan, praktisch net warrior geworden, met kittens in haar buik en bijna geen familie meer om haar te ondersteunen; maar ze stond hier toch nog. Koppig als altijd.  

Er werd niet gereageerd op haar hele 'vriendinnen' kwestie. Ouch, die deed wel een beetje pijn. Routpaw probeerde het van zich af te schudden, ergens snapte ze het ook wel. Hoe erg Routpaw haar best ook deed, ze was meestal meer bezig met haar rang dan haar vrienden. Het voelde verschrikkelijk, ook omdat ze nooit een den met hen zou kunnen delen. Ze hield van haar vak, maar het isoleerde haar soms ook een beetje, en dat was een groot nadeel want ze hield zielsveel van de vrienden die ze had. "Dankjewel..", klonk er zachtjes terwijl ze het kamp uitstapten. "Geen probleem," kort keek ze over haar schouder en glimlachte warm naar de zwangere poes. Eenmaal het kamp uit kwam ze kort even tot stilstand. "Is er een bepaalde plaats waar je graag heen wilt? We, ehm, we kunnen niet al te ver weg, maar anders weet ik wel een fijn stukje om te lopen..?" het was geen geheim dat Routpaw er vaak op uit ging om een wandeling te maken. Wanneer ze even vrij had, wandelde ze vaak door het territorium heen. Het hielp haar haar gedachten te ordenen wanneer het zo druk was in het kamp, vandaar ook dat ze meer dan goed begreep dat Amberstorm zich opgesloten moest voelen.

Amberstorm glimlachte lichtjes terug naar de medicine cat apprentice toen die haar een warme glimlach zond. Het voelde goed om iemand te hebben die haar wou helpen, maar waarvan ze ook wist dat die dat deed omdat ze wou en niet omdat ze moest. Routpaw moest haar helemaal niet mee naar buiten nemen - ze had net zo goed gewoon wat kruiden in haar bek kunnen duwen en naar de volgende klant kunnen gaan. Maar dat had ze niet gedaan. De poes vroeg haar naar waar ze zouden kunnen gaan en ze zei ook dat ze wel een goed stukje wist om te lopen. Eigenlijk maakte het de queen niet zo veel uit - er was maar één ding dat belangrijk was. "Euhm, gewoon niet naar de.. De Outloock rock.", antwoordde ze zachtjes, haar blik wegdraaiend van de andere poes. Daar waren slechte herinneringen aan verbonden. Het beeld van de kater die naar beneden tuimelde, naar zijn dood, zou voor altijd op haar netvlies gebrand staan.

Afwachtend keek ze de ander aan, alleen Amberstorm wendde haar blik af. "Euhm, gewoon niet naar de.. De Outloock rock." kort trok ze met haar oren, natuurlijk begreep ze dat. Ook zij kwam nog altijd niet graag op de plekken waar nare herinneringen hingen, al was dat voor haar eerder de gorge dan waar anders. De poes zuchtte zachtjes en streek bemoedigend met haar staart langs de gestreepte poes. "Komt goed, volg mij maar," er hing een glimlach op haar gelaat terwijl ze met vernieuwde energie een stukje van het kamp vandaan begon te wandelen, al hield ze haar tempo in voor de hoog zwangere poes. De medicine cat apprentice leidde de queen langs wat struiken het hoekje om, waarbij ze plots tussen een aantal felgekleurde bloemen liepen. Er groeide lavendel en wat klaprozen, die op zichzelf niet zoveel nut hadden, maar er wel mooi uitzagen. "Uhm, Amber?" ze draaide haar kopje naar achteren, zodat ze de ogen van de ander kon ontmoeten. "Ik weet dat je niet veel troost hebt aan mij.. Of aan de clan, maar ik wordt altijd net iets gelukkiger als ik tussen deze bloemen loop, en ik hoop jij ook," ze gunde de ander een warme, wat onzekere glimlach.

Amberstorm volgde de medicine cat doorheen het gebied. Routpaw hield haar tempo laag maar haar poten jeukten om weer te vliegen, om te kunnen rennen met de wind door haar korte vacht en om de adrenaline door haar aderen te voelen stromen wanneer ze hijgend tot stilstand kwam. Maar de kittens in haar buik verhinderden dat. Plotseling liepen ze tussen heel wat verschillende fel gekleurde bloemen. De jonge poes had niet opgelet en de pracht had haar doen schrikken en benam haar de adem. Ze keek naar de jonge medicine cat toen die haar uitleg deed en bood haar diezelfde warme, onzekere glimlach. Dit was onbekend terrein voor de anders zo moody kattin. "Het is.. Prachtig..", mauwde ze, zachtjes, bijna alsof ze bang was dat haar stem de bloemen kapot zou scheuren wanneer ze te luid sprak. Woorden konden zo veel kapotmaken; ze wou dit niet ook verpesten. De zwangere queen ging zitten, voorzichtig, haar groene ogen gericht op de bloemen om haar heen, en netjes sloeg ze haar staart om haar voorpoten. Ze voelde zich hier zo.. Rustig. Alsof de chaos van de wereld, al de pijn en het verdriet en de dood haar hier niet konden raken. Ergens wou ze de poes bedanken om haar te helpen, om haar mee naar buiten te nemen, om haar deze plek te tonen - maar ze kon de juiste woorden niet vinden en ze was ergens ook bang dat ze te veel zou zeggen, dat ze het opnieuw zou verpesten, dat ze met haar woorden opnieuw iets moois kapot zou maken. De blik op haar snuitje zei misschien ook al genoeg; er lag een kalme blik in haar ogen, een ontspannen glimlach om haar lippen geplooid. Even was het alsof ze niet zwanger was, alsof ze niet een kat van de rots geduwd had, alsof ze niet haar hele leven boos was op iedereen omdat haar moeder haar verlaten had. Ze wou dat dit moment voor eeuwig zou duren.

Zijzelf voldeed perfect aan het stereotype beeld dat katten nog wel eens van Medicine cats en hun apprentices hadden; ze hield van bloemen, had een uitstekende neus en een zachtaardig karakter. Voor haar waren dergelijke kleine dingen als velden vol bloemen dan ook genoeg om haar in een betere gemoedstoestand te brengen. Alleen... Amberstorm was heel erg anders dan zij, zij was een sterke warrior met scherpe tong en rebelse houding. Niet een kat waarvan je zou gokken dat ze vertederd kon raken door bloemetjes, zoals zij. Toch, de waarheid bleek anders te zijn, gelukkig maar. Toen de ander plots doorkreeg dat ze zich tussen verschillende bloemen bevonden, keek ze haar ogen uit. "Het is.. Prachtig.." Routpaw glimlachte breed, oprecht gelukkig dat ze dit moment met haar kon delen. De ander ging zitten en nam de omgeving in zich op, Routpaw volgde haar voorbeeld. Ze hadden geen haast, er was tijd genoeg om hier te verdoen. Als ze de opgekropte poes zo rustig en ontspannen kon zien, was dat meer dan de tijd waard. "Je mag altijd naar me toe komen," klonk haar stem zachtjes. "Dan neem ik je hier mee terug, even geen kittens of warriors aan je oren,"