{Mistpaw} Hazy maze

Een lichte huivering ging door Basilfang's lichaam heen toen hij het heidelandschap opstapte. Een dichte mist kroop met lange strengen over de lavendel en andere heideplanten heen, het zicht tot een vossenlengte beperkend. Basilfang hield er niet zo van om te jagen in mistig landschap. Het leek alsof al zijn zintuigen beperkt werden. De geur en de geluiden werden gedempt door de dikke deken en zien ging al helemaal niet. Het enige voordeel wat hij hierop nog kon bedenken was dat de prooi hier ook last van had, wat het speelveld weer gelijk trok.

Het was doodstil op de heide. Basilfang werd er bijna een beetje ongemakkelijk van. De kater had zijn grote oren gespitst om zelfs het kleinste beetje geluid op te vangen. Hij had helaas alleen niet zo heel erg veel succes. Helemaal niks... Een zucht rolde over zijn lippen heen en hij ging even zitten, met zijn voorpoot over één van zijn oren wrijvend. En toen hoode hij het. Een klein geluidje. De kater bleef als een standbeeld zo stil zitten, met zijn oren draaiend. Ja.. Daar hoorde hij wat. Hij sloop dichterbij, dicht tegen de grond gedrukt om onopvallend te blijven. Hij kon een silhouette zien in de mist, zette zich af, sprong en kwam met een geschrokken geluid tot een halt toen hij bijna zijn prooi al omver gegooid had. Het was een apprentice. Oeps. "Oh, sorry Mistpaw," miauwde hij, "Ik dacht dat je een konijn was, oprecht." Een verontschuldigende grijns verscheen op zijn lippen.

{Eerste post voor Mistpaw}

Een grap, dat was het. Bijtende ironie, niet meer dan dat. Ze dankte haar naam aan deze dikke, witte substantie die de velden als een deken in mist hulden. Toch voelde ze zich niets behalve misplaatst hier, hoewel haar lichte vacht perfect in de omgeving op ging. Ze had haar -paw achtervoegsel toegeschreven gekregen toen de clans zich nog in d ebergen bevonden. Niets aan dit gebied was haar echt bekend, afgezien van het kamp en de Gorge. Crowfur was niet alleen een goede kat, ook een welbedachte mentor. Hij had rekening gehouden met haar zichtbeperking en had haar zo snel mogelijk een rondleiding gegeven, zo dat ze bekend kon worden met dit voor haar nieuwe gebied. Toch, nu de mist haar al slechte zicht nog erger maakte had ze geen idee meer waar ze was. Mistpaw verloren in de mist, hopeloos in paniek. Opnieuw; bijtende ironie. Want waar moest ze heen? De dikke nevel maskeerde haar geur en haar zicht had haar toch al bedrogen. Net nu, die dag dat ze haar moed bij elkaar had gesprokkeld om alleen het kamp uit te gaan overviel dit haar. De poes deed haar uiterste best zich te focussen op het landschap, maar alles bleef een deken van wit. Er was niets aan de hand, maar haar getekende brein speelde allerlei doemscenario af voor haar netvlies. Het enige wat haar beschermde tegen deze zogenaamde gevaren was haar gehoor. Door het gebrek van zich dat ze had, waren die namelijk juist wél goed ontwikkeld. Ze had haar oortjes, nat van de mist, dan ook strak naar voren gericht. Alsof haar nachtmerries uit moesten komen, klonk er een zacht geritsel. Angst lag in haar ogen en instinctief dook ze ineen groot, donker geval door de mist heen sprong. Een zacht kreetje - dat eerlijk wel wat weg had van een konijn- verliet haar keel en angstig sloot ze haar ogen. Net voor haar kwam de schim tot stilstand, ineengedoken bleef ze liggen, rillend. Een overdreven reactie, allicht, maar de poes wist niet beter."Oh, sorry Mistpaw," klonk een niet onwelkome stem. Angstig keek ze op, nu hij zo dichtbij was herkende ze hem als slechts een warrior, Basilfang. Oh Starclan, hij was hier niet om haar pijn te doen. Geen enge roofvogel. "Ik dacht dat je een konijn was, oprecht." Langzaam en nog steeds angstig kwam ze overeind, overrompeld door dit alles. Ze was al amper sociaal contact gewend, laat staan dat ze, letterlijk, zo overvallen werd. "E-eh, ah, k-" stamelde ze wat halve woorden terwijl haar ogen van links naar rechts vlogen, zijn blik ontwijkend. "S-s-sorry, Basilfang," klonk haar stem zachtjes, niet wetend hoe ze moest reageren. Haar beste optie was haar excuses aanbieden voor in de weg staan, ervaring had geleerd dat katten dan meestal niet boos werden. behalve Burnetpaw dan, die was altijd boos.

Basilfang was glijdend tot een halt gekomen om Mistpaw uiteindelijk niks aan te doen en liet zich uiteindelijk maar op zijn achterwerk vallen om zijn balans weer opnieuw te herpakken. De kater grijnsde wat schaapachtig naar de jonge apprentice, die er zo geschrokken uitzag dat Basilfang zich afvroeg of ze er ooit nog te boven zou komen, dat of dat ze een flink aantal grijze haren had gekregen dankzij deze ontmoeting met hem. De kattin kon ook alleen maar stamelen op zijn woorden, waardoor Basilfang het flink met haar te doen kreeg. Dit was helemaal niet de bedoeling geweest. Oeps. De kater liet één van zijn grote oren hangen en keek haar verontschuldigend aan. "Nee, nee, je hoeft geen sorry te zeggen Mistpaw," reageerde de kater haastig, "ik zat fout, geen zorgen, niks aan de hand. Tenzij jij boos op mij bent althans." Hij keek haar wat bezorgd aan. "Moet ik je anders naar Lizardpath brengen? Voor de zekerheid?" Hij wilde niet dat de arme kattin een hartverzakking kreeg of zo. Misschien was de medicine cat den wel de veiligste optie. Hij had geen idee wat hij hiermee aanmoest immers.

De kater liet zijn, bijzondere, grote oren meteen hangen. Mistpaw keek geschrokken toe, nee! Ze wilde hem niet schuldig laten voelen, dat was alles behalve haar bedoeling. "Nee, nee, je hoeft geen sorry te zeggen Mistpaw," reageerde de kater en haast had Mistpaw opnieuw sorry gezegd voor haar overbodige excuses, ze besefte zich echter snel genoeg dat dat de situatie niet beter zou maken. "ik zat fout, geen zorgen, niks aan de hand. Tenzij jij boos op mij bent althans." ze schudde met haast en wat paniekerig haar kop. "N-n-nee! Nee, nee, j-juist niet," stamelde ze wat onwennig. De poes hield zich voornamelijk op de achtergrond in de clan, om nu plots zoveel aandacht te krijgen van een volgroeide, senior warrior was vrij veel voor Mistpaw, wiens wereld altijd heel klein was geweest. "Moet ik je anders naar Lizardpath brengen? Voor de zekerheid?" haar ogen werden groot en ze schudde nu misschien nog wel angstiger dan net haar kop. Crowfur, haar mentor, had ook eens aangeboden haar naar de medicine cat den te brengen, om te checken of ze met haar slechte zicht nog wel warrior kon worden. Dat was haar grootste angst, dat Oceanbreeze haar de elders den in zou moeten sturen en ze haar al weinige nut voor de clan volledig zou verliezen. "Mm, n-n-ne," stamelde ze wartaal, in paniek over zoiets kleins. De poes wist zichzelf met moeite wat te kalmeren. "D-dat hoeft niet hoor, B-B-Basilfang. Ik ben oké, ik ben prima... Laten we gaan.." de poes slikte een brok weg. "Jagen?"

Basilfang grijnsde verontschuldigend in de richting van Mistpaw. Oh jee toch wat had hij haar nu weer aangedaan. Als hij niet beter wist zou hij zeggen dat Mistpaw ter plekke flauw kon vallen. Sterker nog, hij mocht ergens wel blij zijn waarschijnlijk dat ze niet van de schrik van haar stokkie was gegaan. Hij haalde eventjes diep adem en plofte maar voor haar op de grond neer, zodat ze nog enigszins op gelijke hoogte waren. Met zijn bijna onhandig lange sprietebenen torende hij hoog boven de meeste apprentices uit. In het geval van Mistpaw, een heel slecht idee. De kattin leek alleen maar verder in paniek te raken van wat hij ook zij en Basilfang's eigen gedachten begonnen er ook wat koortsachtig van te worden. Hoe ging hij dit nou weer oplossen dan? "Gelukkig maar, ik denk niet dat ik een boze apprentice aan zou kunnen." Weer een onschuldige blik, waarna hij zich bedacht dat het plagen wat hij normaal deed misschien niet super verstandig was. Oh dear. Ze raakte ook weer compleet in paniek. Misschien dat hij Lizardpath hier maar eens over moest vragen, maar tegelijkertijd was het zijn zaak niet. "Jagen is prima," bevestigde hij vlug. "Eens zien of we nog iets kunnen vangen nu het zo mistig is."

Hij ging zitten en hoewel Mistpaw blij was dat ze niet meer naar hem op hoefde te kijken, vond ze het allicht nog wel lastiger om hem nu zo recht in zijn groene kijkers aan te staren. Ongemakkelijk schuiffelde ze dan ook over de aarde met haar poten, haar ogen op iets heel erg anders gericht. ”Gelukkig maar, ik denk niet dat ik een boze apprentice aan zou kunnen,” zijn blik was onschuldig maar Mistpaw, die vrij weinig sociale contacten had, begreep zijn grap niet. Waarom niet? Zij was zo klein, zo onbelangrijk, waarom zou hij zich überhaupt om haar en haar mening bekommeren. Ze raakte al helemaal in paniek toen hij over de medicine cats begon en de poes wist heel snel het onderwerp een andere kant op te sturen. Jagen. Waarom jagen? Ze was zo goed als blind in deze mist en het grootste prooidier dat ze ooit had gevangen was een musje. Oh Starclan.. ”Jagen s prima,” bevestigde hij. Even keek Mistpaw, die in haar gedachten verzeild was geraakt, verbaasd op. ”Oh, ja, jagen, ja,’ Ze moest zich hieruit krijgen, of zich bewijzen. Hoe? ”Eens zien of we nog iets kunnen vangen nu het zo mistig is,” Haar ogen gleden over de omgeving. Ze slikte een brok in haar keel weg en besefte dat voor haar deze mist ondoordingbaar was. Haar ogen waren nutteloos, zoals atijd faalde haar lichaam. ”Ik-ik... Ik kan niet zien, de mist, te dik, het... Het lukt niet,” Het was de mist, niet haar slechte ogen. Oh liet hem dat alsjeblieft geloven.

Basilfang had zijn grote oren al in de lucht gestoken als radartjes, zoekend naar de geluiden van prooien om zich heen. In dit weer had hij vrij weinig aan zijn zicht immers. Geritsel was echter ook gedempt, dus hij moest echt goed opletten... In zijn concentratie had hij echter niet de groeiende paniek bij Mistpaw kunnen meemaken, pas toen haar stem zijn oren weer bereikte had hij door dat het weer helemaal mis was. Basilfang liet zijn grote oren iets hangen, hoe kon hij de jonge apprentice nou duidelijk maken dat hij echt niks kwaads in de zin had en dit weer in goeie banen leiden. "Ho, Mistpaw, rustig maar, rustig meisje," bracht hij uit op een zo sussend mogelijk toon. "Ik zie ook bijna niks, het geeft niet, de mist is ook verrekte dik." Hij trok eventjes lichtjes met zijn snorharen. "Maar wij katten zijn uitgerust met meer dan alleen ogen. Doe ze maar eens dicht en gebruik je oren. Wat hoor je allemaal?" Als de oefening haar iets rustiger zou maken was het al een overwinning op zich.

${Mistpaw} Hazy maze Roses_by_thispoisonedone-dbk3eit$

Ze wist dat haar angstige gedrag hem een schuldgevoel bezorgde, iets wat haar enkel nog slechter liet voelen. Alles aan deze situatie maakte haar ongemakkelijk, ze wilde simpelweg verdwijnen. De werkelijkheid was dat er vrij weinig aan de hand was, niets dat door een snelle 'sorry' opgelost zou kunnen worden, alleen Mistpaw had de neiging dergelijke situaties op te blazen totdat ze uit de hand liepen. "Ho, Mistpaw, rustig maar, rustig meisje," zijn stem was rustig en vriendelijk, het deed haar aan haar vader denken. Hij was de enige die haar meisje noemde op een dergelijke manier. Het voelde vreemd. "Ik zie ook bijna niks, het geeft niet, de mist is ook verrekte dik." een zware last viel van haar schouders, dit was een probleem dat niet alleen op haar lag. Dat niet alleen door haar ogen kwam. Of, bedacht hij dit slechts om haar beter te laten voelen? Was het een leugen omdat hij in zag hoe zwak ze was? Mistpaw slikte en keek op naar hem, naar zijn lange, hoge gestalte en diens groene ogen, wat schuilde erachter? ".. J-ja," klonk er fluisterend van haar kant, terwijl ze ervoor zorgde dat ze dicht in zijn buurt bleef. "Het spijt me," kwam er al even plompverloren uit. "Maar wij katten zijn uitgerust met meer dan alleen ogen. Doe ze maar eens dicht en gebruik je oren. Wat hoor je allemaal?" meteen schrok ze op, haar ogen opnieuw wat benauwd op de zijne gericht. "Blind..?" sluit je ogen, dat was alles, niet? Dat was alles dat hij van haar vroeg, zoiets moest ze kunnen. Huiverend ademde ze in, er was niets dat ze meer vreesde dan het verliezen van haar zicht. Ze was daar zo op gefocust dat ze amper gebruik maakte van haar andere zintuigen, terwijl daar juist haar sterke punten lagen. Zoals Basilfang vroeg, sloot ze haar ogen, een duisternis daalde om hen heen. Het bracht haar angst, maar ook een bepaalde rust. ".. Ademhaling," die van hem verstrengeld met het hare. Er was meer, alleen alles leek in elkaar over te vagen. Met haar verbeelding kon ze haast de mist zelf horen, die geluidloos om hun heen hing.

Het leek erop dat ze in ieder geval iets kalmeerde van zijn woorden, iets wat hem meer opluchtte dan dat hij wilde toegeven. De kater stond zichzelf toe om zachtjes te glimlachen bij het zien daarvan, al leek ze weer te schrikken bij het horen van zijn volgende woorden. Maar toen ze haar ogen sloot zag hij wat veranderen, haar huiverige adem werd wat rustiger. Stilletjes wachtte de kater af naar wat ze zou zeggen, haar in haar concentratie niet onderbrekend. Dat voelde verkeerd. In dit soort mistige omgevingen moesten ze niet in paniek raken, maar juist vindingrijk zijn en dat probeerde hij haar te leren. Ze merkte op dat ze ademhaling hoorde en hij verschoof zijn poten expres iets, heel zachtjes. "Heel goed," miauwde de kater zachtjes, om haar niet te laten schrikken. "Focus je eerst maar even op je ademhaling, kijk daarna of je meer kan horen." Opnieuw glimlachtte hij zachtjes, al kon de kattin dat niet horen, "en probeer dan eens goed op te letten wat je allemaal ruikt."