You're the most beautiful creature on earth.

Een kleine grijns verscheen om zijn lippen toen hij merkte dat bijna alle warriors uit zijn den vertrokken waren behalve hijzelf. Hij moest die ochtend niet meer op patrouille en had lekker uit kunnen slapen, iets waar hij uitgebreid gebruik van had gemaakt. Hij vond het vooral leuk om naar die zure gezichten te kijken van katten die verlangend naar hun nest keken, hun hoop verkeken op nog een paar uurtjes heerlijke slaap door het feit dat ze nutteloos lang door het bos moesten rennen en waarschijnlijk toch niks tegen gingen komen. BloodClan was te zwak om hun aan te vallen en de Clans waren te bang om een poging te doen, dus waarom zou hij überhaupt zijn tijd verspillen aan een patrouille? Bovendien was slaap het echte leven, dus ja. Voor hem prima redenen om te blijven liggen. Thistlefang besloot, toen hij als laatste overbleef in de den, om nu toch maar overeind te komen en iets te gaan doen, al was het maar zijn spieren strekken. Hij zag Smokegaze al echt de den binnenkomen om hem een opdracht te geven, de perfectionist die hij was. Nee, dan besloot hij liever zelf wat hij met zijn tijd wilde doen. Dadelijk ging Smokegaze nog klagen bij Butterstar en zadelden ze hem op met een apprentice. Ew, nee. Het was niet dat hij niet om apprentices gaf, maar hij hield van zijn slaap en een apprentice hebben wilde zeggen dat hij ’s morgens vroeg op moest staan. Bovendien was hij totaal niet serieus genoeg om een training te geven. Behalve als hij zijn best deed dan. En liet hij daar nu nét geen zin in hebben! Dus nee, hij hoopte dat hij nog een paar moons rustig een warrior zonder apprentice kon blijven totdat zijn slaap niet meer op de eerste plek kwam. Wat waarschijnlijk betekende dat hij na zijn moons als senior warrior nog geen apprentice zou hebben, maar goed. Dictator Butterstar zou daar wel verandering in brengen als ze vond dat hij te weinig werkte, daar was hij zeker van. Thornfang – man, wat moest hij wennen aan zijn nieuwe naam, echt vet cool! – kwam overeind en ging op een sukkeldrafje het kamp uit. Toen hij voorbij de eerste boom kwam – en dat was redelijk snel – had hij al spijt dat hij uit zijn nest was gekomen. En hij was ook zeker omgedraaid als hij de geurspoor van zijn goede vriend Bugpaw niet had opgemerkt. Nieuwsgierig zijnde volgde hij het spoor en een grijns kwam op zijn gezicht toen hij merkte waar Bugpaw naartoe was gegaan. Was hij gaan trainen met zijn mentor of was hij alleen? Thornfang hoopte op het laatste. Snel overbrugde hij de laatste meters en zag, met tranen bijna springend in zijn ogen, zijn vriend een eindje verderop staan. “Bugpaw!” riep hij op een dramatische manier uit. “Ik dacht dat onze wegen gescheiden waren, maar ik ben blij om te concluderen dat dat toch niet zo is!” Hij deed een paar rare sprongetjes terwijl hij zogenaamd in slow motion naar Bugpaw toe rende. “Kom hier en geef me een knuffel, lekker ding!”