Adventure time!

Thistlepaw had zich al een tijdje niet meer beziggehouden met zijn favoriete bezigheid: de nursery bezoeken. Hij hield van kittens en eerlijk gezegd kon hij niet wachten op het moment dat hij een partner zou vinden en zelf een gezinnetje zou stichten. Het zou hem zo leuk lijken om te zien hoe zijn eigen kittens groot werden. Maar goed, hij was ook nog wel zeer jong, dus die tijd zou vast wel komen, niet dan? Zijn blik gleed naar de nursery. Hij was er vrij zeker van dat hij toch geen taken meer had, zeker niet sinds hij geslaagd was voor zijn final assesment. De ceremonie zou er binnenkort aankomen en dan zou hij naar de warriors den mogen verhuizen. Mits Butterstar hem natuurlijk waardig achtte als warrior. Dat kon natuurlijk nog wel eens een probleem worden, maar hij wist ook wel dat ze er weinig tegenin kon brengen als Smokegaze zou vertellen dat hij geslaagd was voor zijn final assesment. En met die gedachte liep hij enigszins gerustgesteld de nursery binnen. Hij richtte zijn blik op de kleine kitten die daar zat en al meteen om een verhaaltje vroeg. Oh. My. StarClan! Thistlepaw voorkwam nog maar net dat hij luid door de nursery begon te roepen dat hij de kitten schattig vond en in plaats daarvan blies hij zijn wangen vol met lucht terwijl hij vertederd naar de kleine kitten bleef kijken. Hij herkende de kitten als Ravenkit; één van de kittens die nog niet zo lang geleden geboren was. Thistlepaw, die vrij groot was voor zijn leeftijd en met zijn grootte bijna even groot was als zijn eigen robuuste mentor, zakte door zijn poten en ging helemaal laag liggen zodat hij op gelijke hoogte als Ravenkit was. “Oké,” zei hij met een brede grijns. “Ik zal je een verhaaltje vertellen.” Hij dacht kort na, maar hij dacht wel iets gevonden te hebben. Natuurlijk kon hij hier en daar het verhaal wat aandikken, maar dat hoefde te kitten niet te weten. “Toen we nog in de bergen verbleven, ging ik op een nacht naar buiten. Het was een prachtige nacht en de sterren stonden aan de hemel. Ik ging naar een plek waar je de sterren weerkaatst kon zien in het meer en ging een heuveltje af.” Hij deed nu zijn ogen groot, zodat het net leek alsof hij iets ernstigs ging vertellen. “En daar zat ze, een grote, robuuste ShadowClanner!” En hier was waar hij het aangedikt had. Want Serpentpaw was allesbehalve heel erg groot en robuust. En ze was ook een stuk minder gemeen dan hij liet voorkomen. Een stuk minder. “Ze keek me kwaad aan met haar blauwige ogen, vroeg wat ik daar in StarClan’s naam kwam doen midden in de nacht. Ze zag echter algauw aan mijn grootte dat ze niet opgewassen was tegen me.” Hij keek trots zijnde naar de kitten. En besloot toen maar om de waarheid te vertellen. “Uiteindelijk zijn we goede vrienden geworden, maar de enige reden dat ze me die nacht niet aanviel, was omdat ze onder de indruk was van mijn gestalte.” Hij grijnsde jongensachtig en toonde met een zwiep van zijn staart aan dat het verhaaltje gedaan was. En dat hij niets meer wist, haha.