It's calling me back

De grijze kat had zijn weg gevonden naar Thunderpath. Herinneringen kwamen snel terug en hij voelde het grote litteken in zijn flank branden. Hij was nog jong geweest, zo enorm jong toen het monster hem had geramd. Het had pijn gedaan, het deed nog steeds pijn wanneer de nachten koud waren. Maar alsnog was hij met gemak genezen, hij was gelukkig toen. Geluk hielp wonden meer dan iedere plant ooit zou kunnen doen. Echter was hij zijn geluk kwijt, net zoals zijn angst voor dit pad. De kater opende zijn mond en nam kort de lucht in zich op, de geuren van Shadowclan, Thunderclan en de weg vulde zijn neus. Toch had hij hier ook goede herinnering aan, met vele vrienden die hij niet meer zag, die hem waren vergeten of die hij zelf had verjaagd. Hij stapte dichterbij, door de planten heen die hij herkende… de eerste planten die hij ooit had leren kennen dankzij zijn aanrijding. Zijn poot raakte het asvalt, een ondergrond die niet mee gaf op dezelfde manier dat de aarde en gras deden. Het voelde warm door de zon en prikte onder zijn poten. Een monster raasde voorbij aan de andere kant van het pad, het leek hem niet te ruiken. Ze waren zo luid.. hoe konden ze ooit genoeg jagen om zo snel te kunnen gaan? Hij zou het nooit begrijpen. De zware kater hief zich eigen omhoog en liep verder het pad op, om hierna te gaan zitten op de warme ondergrond, in het midden. Natuurlijk voelde hij angst, hij kende de pijn die dit pad droeg. Hij had het overleefd… een queen had het de poot gekost. Hij herinnerde zich hoe hij haar naar Thunderclan kamp had gedragen… hij herinnerde haar kittens… een jonge point kattin, op de rand van apprentice die dichterbij kwam dan ieder ander van het nest. Ze was niet bang van de misvormde poot… Mistkit… nu Mistgaze. Hij vroeg zich af wat er van haar was geworden, of ze wist hoeveel het hem speet. Ace zuchtte diep terwijl zijn blik de hemel afzocht, opzoek naar een antwoord.

Eerste post Mistgaze~

Een monster raasde langs hem heen en hij voelde hoe diens kracht hem omvertrok, hij hapte kort naar adem. Meer herinneringen vlogen naar binnen van de tijd hoe Innerghost en Littlestream hier hadden gestaan. Hun verwondingen. De reden waarom hij nu een medicine cat was. Zijn gedachtes gingen terug naar de training die hij hier had gehad als apprentice, toen hij nog warrior zou worden. Hij had veel te danken aan dit pad. Hij sloot kort zijn ogen, in de hoop dat de beelden zijn kop zouden verlaten. Denken was niet zijn ding, hij was altijd al een kat van acties geweest. Jammer genoeg had dit ook in zijn nadeel gewerkt. Het had hem manen gekost om te realiseren dat zijn trainingen in dark forest waren, want hoe kon hij ook verwachten dat het Starclan niet was? Als je er een geliefde tegen kwam? Zijn mentor die als een vader voor hem was… die hem had gebruikt voor zijn eigen doeleindes. Rowanflame had hem weleens eerder afgezonderd van iedereen, en dat was hem nu alweer gelukt. Hij was alleen… En het was zijn eigen schuld. Zijn moment van pure zelfmedelijden werd verstoord toen hij ineens een bekende geur binnenkreeg. De geur van iemand waardoor hij zijn leven had gegeven enkele manen terug… waarvoor hij nog steeds zou doen als het nodig was. Hij draaide zich eigen half om, al bleef hij zitten in het midden van Thunderpath. “Mist…” Zijn stem klonk schor, vermoeid en vooral vol spijt. “…Ik weet dat ik het niet verdien… maar zou je me uit willen horen?” zijn heldergroene blik bleef in haar blauwe hangen, al kon hij niet haar emoties aflezen, dat hij had hij nog nooit gekund. “Asjeblieft?”

Ze zou hem nooit vergeven. Ze zouden nooit meer dagen hebben zoals bij Fourtrees, rond elkaar gewikkeld in een gevoel van veiligheid, nooit meer elkaar troosten en met elkaar lachen… Ace was nooit goed in zijn emoties te verbergen en in zijn heldergroene blik lag een diepe pijn. Pas bij haar commando kwam de berg vacht weer in beweging, langzaam duwde hij zichzelf omhoog en liep naar het Thunderclan gebied toe, nauwelijks kijkende of er monsters aankwamen. Hij volgde onkarakteristisch stil dankzij zijn verdriet, zijn oren slap naast zijn gezicht en zijn staart slepend over de mossige ondergrond. Het maakte hem niet uit waar ze heen gingen, hij volgde enkel de kattin die hij terug wilde in zijn leven. Want nog steeds, ondanks de stemmetjes achterin zijn kop hield hij van haar. Op welke manier kon hij niet zeggen, dat kon hij nooit. Maar hij hielt van haar, hij wilde haar veilig hebben, haar gelukkig maken. En hij had haar pijn gedaan, terwijl ze zo veel voor hem betekende. Manen lang waren ze zo hecht geweest dat de manen die in eenzaamheid waren gevolgd nieuw leken. Maar ze wilde hem uithoren, en dat was voor nu genoeg. “H-Het spijt me Mist… Het spijt me dat ik tegen je was uitgevallen… je wilde me enkel helpen” Zijn stem sloeg over alsof hij een apprentice was, hij voelde zich even hulpeloos als toen. “Maar ik wilde je niet pijn doen… iedereen die van me houd… waar ik van hou wordt van me ontnomen, naar Starclan genomen… ze hebben het me zelf gezegd…” Bij de herinnering van het gesprek met Lurking kwamen er tranen in zijn ogen, hij stopte in zijn pas en keek naar de grond alsof het gras hem moed zou geven. “Ik was bang om nog meer te verliezen… maar nu… ik ben je nog steeds kwijt geraakt door mijn eigen domme fouten”

Bij haar woorden kromp de enorme kater wat in. Hij begon zich af te vragen waarom hij het nog probeerde. Waarom deed hij nog moeite? Waarom probeerde hij het nog goed te maken als ze hem toch nooit meer zouden vergeven. Zelfs Tall was hem beu… echter kreeg hij het niet mentaal voor elkaar om nu weg te lopen en bleef de poes volgen, om enkel op te kijken toen hij haar stem hoorde breken. Van alles wat ze de kattin had gegund was het een goed leven met katten waarvan ze hielt om haar heen. Het had hem nog niet uitgemaakt als hij geen deel meer uitmaakte van haar leven zolang ze maar gelukkig was. Maar ze begon te huilen en te spreken… ze had haar kittens moeten begraven. Een koude pijn stak hem in de borst terwijl hij de rouwende moeder zag breken. Hij kende dat gevoel. Twee van zijn eigen kittens had hij ook moeten begraven. Twee kende niet eens zijn naam nog wisten dat hij hun vader was. Het oudste nest wilde niks meer met hem te maken hebben en het jongste mocht nooit weten dat beiden papa’s hun de wereld hadden willen geven maar het niet konden doen. Hij huilde met haar mee, voelde haar pijn als de zijne, wetende dat je hier nooit overheen zou komen want verdomme je houd nergens zo veel van als van je eigen kittens. Geschrokken voelde hij hoe de kattin zich in zijn vacht verstopte en zonder enige twijfel boog hij zich rond de kattin heen in een diepe omhelzing. “…Het spijt me Mist… Ik weet hoe het voelt om kinderen te verliezen. Om een geliefde te moeten begraven in vreemd gebied. Maar ik kan je wel zeggen dat ze in Starclan zijn… mijn… Mijn partner is daar gestorven… ik heb hem begraven bij het two-leg gebied daar. Ik heb hem in Starclan gezien. Hij heeft tegen me gesproken” Zijn stem klonk gepijnigd, duidelijk makend dat het geen goed afscheid was geweest. “Ik had er voor je moeten zijn Mist, ik had je moeten helpen. Maar ik was zelf zo gebroken. Met Lurking die dood was… zijn verschrikkelijke woorden en mijn kittens die geboren werden maar nooit hun andere vader zouden kennen… Ik had weer zo veel verloren en toen met dark forest…” Het was niks meer dan een fluistering geweest toen hij die naam uitsprak terwijl hij zich dieper in de vacht van de ander werkte. “Sorry… ik weet dat het te laat is… maar ik wil er nu voor je zijn. Zoals vroeger… bij fourtrees”

Bij haar vraag knikte hij traag, niet durven te spreken in angst dat zijn stem zou overslaan. Ja hij had veel voor hem betekend. Hij was iemand waarvan hij had gehouden, waar hij een toekomst mee had gezien. Waar hij zijn hele leven bij had willen blijven. Maar het ergste waren zijn woorden geweest na zijn dood. Dat hij geen liefde mocht kennen. Dit kon hij niet verhelpen, het was nu eenmaal wie hij was. Het nadeel van eerlijk zijn is dat er meer vragen op kwamen. Hij drukte zijn oren in zijn pels. “Ik wist eerst niet dat het Dark Forest was, ik zag er mijn ex mentor, hij was als een vader voor me… hij trainde me daar en gaf me deze wond” Hij draaide zijn kop om zodat de ander het grote litteken kon zien, een die dodelijk had kunnen zijn “Hij had me altijd getraind om hard te zijn… sterk te zijn. Nu ook… hij zorgde ervoor dat ik me zo afsloot” Een pijn klonk in zijn stem. Niet alleen was hij nu zijn vadertype nogmaals kwijt, er was wederom misbruik van hem gemaakt. En wie weet wat er nu nog met hem zou gebeuren. Hij was medicine cat geworden om hem van het kwade pad af te helpen, kijk wat er nu van hem gekomen was. Hij was zwak en een lachertje van de clan. Net zoals Mistgaze dacht hij graag terug aan de mooie tijden, toen ze jong waren. “We kunnen het weer over niks bijzonders hebben… verhalen vertellen van betere tijden… zou je dat willen Mist? Kunnen we weer zijn wat we hiervoor waren?”

Ace keek onzeker naar de ander, hij had dit nog nooit eerder met iemand anders gedeeld en dit maakte hem nerveus. Wat als het contact tussen hun hierdoor nog slechter zou worden? Wat als ze het tegen… iemand zou zeggen waardoor hij geen medicine cat meer mocht zijn? Nee, Mistgaze zal dat niet doen. Bij haar woorden kon hij het niet laten om een kleine glimlach te geven. “Ik mag het hopen, een grote fluffy kater zijn is veel fijner dan die stomme trainingen” Het was moeilijk geweest, maar zijn behoefte om een indruk te maken en serieus genomen te worden was groter dan om zichzelf in leven te houden. Nu probeerde hij van deze slechte eigenschap af te stappen. Verdrietig knikte hij toen de she-cat verder ging. Dat was toch alles waarvoor hij kon hopen? Eerlijkheid en zo veel mogelijk normaal doen? Hij beet op zijn wang, net van plan wat terug te zeggen toen hij ineens haar neus tegen de zijne aan voelde. Een warmte overviel hem terwijl hij haar in een volle omhelzing nam zoals ze manen geleden vaker hadden gezeten. Hij krulde rond haar heen en duwde zijn kop tegen de hare. Een omhelzing vol dankbaarheid en warmte, van gemis en rouw. “Zolang we maar weer vrienden kunnen zijn Mist… Dat zal voor mij een wereld van verschil maken.” Hij gaf een schaapachtig lachje naar de kattin “Dark Forest is niet aan te raden nee. Super donker, lichtgevende paddenstoelen en een lucht die niet dag is maar ook geen nacht. Er zijn geen sterren daar. Geen knuffelige Mistjes”