Shooting stars

Alles was zwart geworden en ze wist dat ze Panthersoul had achtergelaten met haar twee kittens. Ze hoopte dat de kater een beetje zou weten wat hij moest doen, ook al was er de mogelijkheid dat hij te verslagen zou zijn door het verlies van haar. Icecloud opende haar ogen en stond langzaam op. Ze merkte op dat de pijn die ze nog maar kort geleden had gevoeld weg was en dat ze op een plek was waar groen zich tot veruit strekte. Het was zeker een mooie plek, echter wist ze wat ze had achtergelaten en zo ook haar dochter die nu onderweg was om haar negen levens te ontvangen. Die zou er pas later achterkomen dat ze haar leven had verloren. Ze hoopte ergens dat ze de kans zou krijgen om nog met haar te spreken, maar daar kon ze niet zeker van zijn. Ze had haar zoon achtergelaten met haar twee pasgeboren kittens en had maar aan eentje een naam kunnen geven. Dat was iets waar ze de meeste spijt van had, niet dat ze haar kittens achter had gelaten, maar dat ze aan haar laatstgeboren kitten geen naam had kunnen geven.

[Eerste post Skykit]

Bij het horen van haar naam keek ze in de richting waar de stem vandaan was gekomen en merkte een Bengaalse kitten op. Ze moest kort nadenken, maar dacht toen de kitten te herkennen als Skykit, de zoon van Oceanbreeze die vlak na de geboorte overleden was. "Ik weet dat ze voor ze zal zorgen." Zei ze tegen de kitten. "Echter weet ik niet hoe ze zal reageren als ze erachter komt dat ik dood ben." Voegde ze eraan toe. Maar dat was niet de enige waar ze zich zorgen over maakte. Ergens maakte ze zich nog meer zorgen om Panthersoul en de twee kittens. "Ik kreeg niet eens de kans om een van de kittens een naam te geven en heb Panthersoul er nu mee opgezadeld." Ze wist dat ze niet terug kon, maar ze wilde op zijn minst dat dingen goed zouden gaan met haar kittens. "Ik weet niet eens of hij echt ervaring met kittens heeft, laat staan of hij weet wat hij moet doen." Ze wilde het hem namelijk best toevertrouwen om de kitten een naam te geven, maar het was duidelijk dat hij dat tot nu toe nog niet had gedaan.

Het was waar dat Panthersoul niet alleen was en dat Oceanbreeze sterk was, toch maakte ze zich zorgen om de twee en de twee nieuwe kittens. Ze zouden zonder haar moeten opgroeien en dat was toch wel iets waar ze het meest spijt van had. Nu ze echter in Starclan was, had ze wel de mogelijkheid om haar andere kittens te zien. "Zijn Whitelion en Snowbird hier ook?" Was de vraag dan ook die ze stelde. Whitelion was al een tijdje terug doodgegaan en Snowbird pas recentelijk, maar mogelijk zou ze nu de kans hebben om die twee weer te zien. Ze wist echter dat Oceanbreeze hier naartoe zou komen om haar levens te halen en ze zou haar best doen er te zijn en als het kon haar een leven te geven en haar kort te spreken. Echter wist ze niet in hoeverre dat mogelijk zou zijn. "Ik hoop dat ik de kans krijg om Oceanbreeze te zien." Zei ze dan ook nog.

Whitelion was hier en Snowbird niet. Dat betekende dat ze de poes waarschijnlijk niet meer zou zijn. Kort liet ze haar kop hangen. Haar dochter had ze nog maar net verloren en nu kwam ze erachter dat ze haar ook niet meer zou zien. Whitelion wilde ze aan de andere kant wel graag weerzien. Het was zo lang geleden sinds ze hem had kunnen zien en het was überhaupt niet duidelijk geweest hoe hij dood was gegaan uiteindelijk. Voor nu zette ze het echter achter zich en begon de kitten te volgen, benieuwd waar hij haar mee naartoe zou nemen. Ze hoopte wel dat ze geroepen zou worden voor de ceremonie van Oceanbreeze, ze wilde fatsoenlijk afscheid kunnen nemen van haar dochter. Ook al zou haar tegenkomen in Starclan niet de beste manier zijn om het te brengen.

Er stond een ietwat droevige blik op de snuit van de witte kater. Zijn moeder had zich net bij hen gevoegd. En hoewel Whitelion wist dat het haar tijd was, dat ze een lang leven had mogen leiden - langer dan hijzelf - was de dood van een kat altijd verdrietig. Daarnaast leefde hij ook mee met zijn halfzus, en met zijn jongere halfsiblings, die nu alleen achterbleven. Zelf had hij gelukkig nooit zijn moeder moeten verliezen - en zijn vader, tsja, dat was natuurlijk een heel ander verhaal en eentje waar hij liefst niet over begon. Het was gedaan, want de kater zou zich nooit bij Starclan kunnen voegen. De statige kater keek zijn moeder aan als ze op hem afliep, geleid door zijn neefje Skykit. Hij had het laatste deel van hun gesprek kunnen horen; over hoe Icecloud vroeg naar hem en naar zijn zus. Skykit antwoordde met wijsheid in zijn jonge stem. In de manen dat hij hier doorgebracht had, was Whitelion ervan overtuigd dat de wijsheid van Starclan altijd duidelijker doorklonk in de stem van een kitten - zij waren nog niet gecorrumpeerd door de wereld, zoals de oudere katten. De witte kater glimlachte naar zijn moeder, hun zelfde vacht nu nog meer op elkaar lijkend, bedekt met glanzende sterretjes. Ze zag er jong en lenig uit, vervuld van de jeugd die Starclan hen aanbood. Ook zelf was hij niet meer het wrak dat hij de laatste manen geweest was - een schril contrast, waarschijnlijk, voor de poes die hem zoveel manen had moeten missen. "Mama.", mauwde hij, zachtjes, een glimlach in zijn stem al was de blik in zijn tweekleurige ogen nog steeds licht triest. Hij noemde haar niet moeder, zoals hij in zijn leven gedaan had - in Starclan deed reputatie er niet veel meer toe, en hij schaamde zich niet meer om die dingen. Hij had beloofd om zijn tijd in Starclan beter door te brengen dan zijn tijd op aarde, als dank aan Starclan om hem ondanks alles toch een tweede kans te gunnen.

Het duurde niet al te lang voor ze een bekende witte vacht zag verschijnen. Ze had hem zo lang al niet meer gezien en haar blik verzachtte dan ook meteen toen ze naar hem toeliep. Ze was opgelucht dat ze de kater nu weer kon zien, ook al wist ze dat het alleen maar kwam omdat ze nu zelf bij Starclan behoorde. Ze liep op de witte kater af en drukte haar neus tegen die van hem. Het was nu anders, maar toch voelde hij nog steeds vertrouwd. Hij zag er beter uit dan de laatste keer dat ze hem gezien had, maar dat deed ze zelf waarschijnlijk ook. Ze voelde zich op dit moment namelijk een stuk jonger dan dat ze was geweest. "Het is goed om je weer te zien." Zei ze dan ook tegen de kater. Dit was toch een van de voordelen van Starclan, echter moest ze haar andere kittens nu wel missen en dat was ergens nog wel zwaar. Vooral omdat ze niet eens de kans had gehad eentje een naam te geven.