Doubting

Het had een tijdje niet geregend wat betekende dat hij deze keer de Swamp cavern een keer wat beter kon gaan bekijken. Ook al was hij er nog steeds niet heel huiverig op, maar hij wist dat het onderzocht moest worden om te bepalen hoe gevaarlijk het was. Hij was er dan ook naartoe gegaan en stond nu naar de opening te staren, niet wetende of hij naar binnen zou moeten gaan. Het was niet alsof hij bang was voor krappe, donkere plekken, maar erin verdwaald raken was ook niet wat hij wilde doen. Voorzichtig zette hij een stap naar voren en probeerde zo ver mogelijk naar binnen te kijken, toch was het duidelijk dat hij niet heel ver zou kunnen zien en uiteindelijk zou moeten vertrouwen op zijn andere zintuigen. Toch twijfelde hij nog.

[Astershred]

De langere dagen en warmere temperaturen brachten haar nieuwe energie. Voornamelijk omdat ze nu ook haar warriornaam droeg en genoot van de vrijheden die daarmee kwamen. Eerder die dag was ze mee gegaan op een patrouille langs de grenzen, niet een al te interessante bezigheid, maar dit keer wel zonder een mentor die haar moest vertellen wat ze wel en niet kon doen. Nu was ze uit jagen gegaan. Opnieuw, niet al te boeiend, maar alles voelde zo vrij zonder mentor. Niet dat ze Gravelfur niet dankbaar was, absoluut niet, maar eerlijk, hij was nogal nors geweest en kleefde altijd zo aan de regels. Niets voor haar.
De poes keek op toen ze een bekende geur rook, niet zo ver van haar vandaan. Haar nieuwsgierigheid bracht haar ertoe om het jagen te staken en te kijken wat hun deputy moest bij het moeras. De vieze, natte poten deerden haar absoluut niet, en stilletjes bewoog ze zich naar hem toe. De kater leek van plan de cavern in te stappen, maar twijfelde. Dit bracht een vaag geamuseerd glimlachje op haar gelaat. Ze kwam naast hem tot stilstand en zwiepte met haar staart. "Enig idee wat zich daar bevind?" zonder nog echt te wachten zette ze al een stap naar binnen. Astershred was apprentice geworden tijdens de reis, voor haar was alles hier toch al nieuw.

De kater had nog lopen twijfelen of hij wel naar binnen moest gaan, maar voor hij het besluit definitief kon nemen, trok een stem zijn aandacht. Hij was zo bezig geweest met de opening dat hij de poes niet had horen aankomen. Voor hij echter kon antwoorden had ze al een stap naar binnen gezet. Het was niet dat het niet was toegestaan, maar toch voelde hij zich niet volledig prettig bij het feit dat iemand er naar binnen zou gaan zonder dat hij wist wat het was. "Ik heb geen idee wat daar is. Dat wilde ik eigenlijk gaan onderzoeken." Hij zei er maar niet bij dat hij twijfelde om naar binnen te gaan. Het was niet alsof hij bang was voor het donker, maar wel om de weg kwijt te raken. Toch had het al een tijd niet geregend, dus het zou er nu veilig moeten zijn. Of nouja zo veilig als het kon zijn. "Ik kan alleen niet ver naar binnen kijken, dus om meer te weten te komen, moet ik waarschijnlijk naar binnen." Waarom kon hij hier niet zekerder over klinken? Hij kon natuurlijk ook gewoon het voorbeeld geven en naar binnen stappen, maar iets hield hem tegen.

Ze zette haar eerste poot in het donkere hol, dat vrij muffig en vochtig bleek te zijn. Bovenal heel erg donker, dat zeker. "Ik heb geen idee wat daar is. Dat wilde ik eigenlijk gaan onderzoeken." Ja, zover was ze ook al gekomen. Waar wachtte hij dan op? Ze zette nog een stap en draaide haar kop toen om, zodat ze hem aan kon kijken. "Ik kan alleen niet ver naar binnen kijken, dus om meer te weten te komen, moet ik waarschijnlijk naar binnen." hij klonk niet al te zeker over zijn zaak. Astershred lachte rustig en zachtjes, met een geamuseerde blik in haar ogen. "Ik denk dat je waarschijnlijk gelijk hebt. Oh komaan Acorndust, je gaat niet zeggen dat je bang bent voor het donker, toch?" plaagde ze hem vriendschappelijk. Allicht niet de normale, respectvolle manier om met je deputy om te gaan, maar Aster deerde dat niet. Hij was ook maar een kat, enkel wat ouder dan haar en bekroond met een andere rang. De poes stapte verder naar binnen, totdat enkel het puntje van haar staart nog buiten was. Haar snorharen stonden naar voren opdat ze haar weg kon voelen, het enige licht dat er namelijk was kwam van piepkleine gaatje in de wand. "Het lijkt wel vrij ver door te gaan, ik vraag me af waar naar toe,"

Misschien had hij toch gewoon naar binnen moeten stappen, het was duidelijk dat de poes nu wel doorhad dat hij niet zeker van zijn zaak was. Bij haar vraag schudde hij zijn kop, maar het leek niet dat ze dat nog zou zien, gezien ze verder naar binnen ging. Hij stapte wat voorzichtig achter haar aan. Hij was niet bang voor het donker, eerder wat huiverig voor het onbekende. "Niet bang voor het donker, maar wel op mijn hoede voor wat onbekend is." Antwoordde hij dan ook, terwijl hij nu dan toch maar achter haar aanging. Als de opening verder zou leiden in een tunnel, zouden ze overal uit kunnen komen als er überhaupt een opening was aan het andere einde. Anders zouden ze weer terug moeten. "Misschien is er een andere opening ergens in het territorium," Zei hij. Het kon waar zijn, maar ze konden ook heel ergens anders uitkomen wat geen Shadowclan territorium meer zou zijn. "We zullen echter wel voorzichtig moeten zijn als we echt naar binnen gaan." Hij wilde dat benadrukken, want als er iets mis zou gaan zou dat niet best wezen.

"Niet bang voor het donker, maar wel op mijn hoede voor wat onbekend is." Zijn woorden brachten opnieuw een glimlach op haar gelaat, al keek ze dit keer niet om. "Maar het onbekende heeft nu juist zoveel te bieden," Aster was ongekend nieuwsgierig, waarbij vaak geen angst kwam kijken. Dapper was misschien de juiste benaming, want bij haar ontbrak soms ook de gezonde portie angst die bij dit soort situaties zou moeten komen kijken. "Misschien is er een andere opening ergens in het territorium," sprak hij. De poes tuurde verder naar binnen en keek rond. Door kleine gaatjes en kiertjes tussen verschillende wortels vielen soms streepjes licht naar binnen. "Het zit niet al te diep onder de grond, ik denk dat het wel ergens uit moet lopen," Sprak de bedenkelijk. Bovendien leek er een zekere lucht door de grotten te stromen. Niet veel en zeker niet fris, maar dat moest toch ergens vandaan komen. "We zullen echter wel voorzichtig moeten zijn als we echt naar binnen gaan."Benadrukte de kater. Astershred gunde hem een knipoog. "Zeker, Voorzichtig is mijn tweede naam," of dat waar was, bleef maar de vraag. Hoe dan ook bleef ze wel lichtelijk op haar hoede terwijl ze door stapte de tunnel in. "Het wordt hier wel al wat nauwer," een beetje modder van de vochtige grond kleefde aan haar poten. Gelukkig was ze geen ijdeltuit.

Het was duidelijk dat ze nu echt naar binnen zouden gaan, hij liet zijn blik nog een keer naar binnen gaan voor hij zich vermande en dan ook naar binnen liep. Hij merkte inderdaad ook al vrij snel op dat het niet heel diep onder de grond was, toch vond hij het niet heel prettig om iets boven zijn hoofd te hebben dat naar zijn mening risico had op instorten. Dit was echter niet iets dat hij over na moest denken als hij hier liep. Hij merkte dat er een kleine luchtstroom door de tunnel heenging, wat waarschijnlijk betekende dat het ergens uit zou komen. Toch was er altijd nog de kans dat het te nauw zou worden. Hij was zelf tenslotte niet de kleinste, dus het zou hem niks verbazen als hij op een gegeven moment niet meer verder zou kunnen gaan. Het maakte hem niks uit als zijn poten en vacht vies zouden worden, maar vastzitten was iets dat hij liever niet zou doen. "Zolang we er nog door passen kunnen we wel doorgaan." Hij was hier nu toch en terug was altijd een optie, maar als hij wist wat hier was kon hij ook bepalen of het gevaarlijk was of niet.

Bijzonder, dus zo moest een worm zich voelen? Of een mol, of enig ander beest dat zich onder hun poten bewoog. Allicht waren er nu wel katten die recht boven hun stonden om te jagen of wat dan ook, geen van hun zou het weten. Een bijzonder iets, het voelde haast als de grotten in het berg gebied. Unheimisch ergens, maar anderzijds ook ontzettend interessant. "Zolang we er nog door passen kunnen we wel doorgaan." ze keek achter zich en knikte instemmend. Hoewel ze dol graag wilde weten waar dit op uit liep, had ze niet zo veel zin om ergens vast te komen zitten. Dat was dan weer net één stapje te ver. De jonge poes bukte wat om verder te komen, terwijl ze nu tot haar knieën in de modder wegzakte. Ze grinnikte zachtjes. "Ik hoop dat je tegen vieze poten kan, Acorndust," anders zou hij het nog leuk krijgen. Het vooruitzicht dat ze ofwel pootje zou moeten gaan baden in de Little Creek ofwel handmatig al deze modder uit haar vacht zou moeten verwijderen, was niet al te fijn. Ach, het was het avontuur waard.

Als modder hem zoveel deerde was hij in de verkeerde clan geboren. Hij vond het dan ook echt niet erg om zijn poten of vacht vies te krijgen, dat hoorde erbij. Met het modder dat toen het kamp in was gegaan had hij zijn best gedaan om de modder weg te graven, vies worden was het probleem niet. "Als ik niet tegen vieze poten kon, was ik in de verkeerde clan geboren." Zei hij dan ook eerlijk. Zijn poten zouden wel schoon te krijgen zijn, misschien met wat moeite, maar dat zou het wel waard zijn. Eerst moesten ze kijken tot hoever ze door konden gaan. De modder bedekte tenslotte al een gedeelte van zijn poten, het was dus al te laat geweest om nu terug te keren. Zijn buikvacht vies krijgen zou wel lastiger zijn, maar dat zouden ze moeten bekijken. Toch was het een apart gevoel om onder de grond te zijn. Op het moment konden er tenslotte katten of andere dieren boven hun lopen zonder dat ze het doorhadden. "Het is toch apart om onder de grond te zijn." Gaf hij dan ook aan. Hij hoopte dat het einde van deze tunnel wel binnen Shadowclangebied zou blijven, want anders zou het nog lastig kunnen zijn om te bepalen waar ze uit waren gekomen.

Ze lachte om zijn opmerking. Daar had hij zeker een punt, Shadowclanners waren niet zulke ijdeltuiten als de Riverclanners, die met liefde de rivier in gingen om hun vacht schoon te krijgen. Zijzelf banjerde nog liever door deze modder dan dat ze zou moeten zwemmen in de rivier. Nee, dat zat er echt niet in. "Het is toch apart om onder de grond te zijn." ze knikte opnieuw. "Ik voel me net een worm. We hebben absoluut geen idee wat er boven ons gebeurd," sprak ze verwonderd, terwijl ze door de modder bleef ploeteren. De ruimte werd nu iets groter weer, enkel werd het al zwakke licht nog vager, waardoor haar ogen bijna nutteloos waren geworden. Nog net kon ze echter twee donkere gangen onderscheiden; ze waren bij een splitsing aangekomen. De poes keek om naar waar ze dacht dat Acorndust zat. "Welke kant, Acorndust?" hij bleef natuurlijk de deputy hier.

Ergens voelde het inderdaad alsof hij een worm was. Die dingen leefden tenslotte zo goed als onder de grond. Waar ze nu niet wisten wat er boven hen gebeurde, wisten ze normaal niet wat er onder hen gebeurde, ook al waren er natuurlijk niet overal van dit soort gangen en was het boven juist wel uitgestrekt. Hij merkte dat het licht al een stuk minder was geworden en dat hij Astershred al niet echt meer kon zien en maar moest gokken waar ze ongeveer was. Hij merkte echter wel dat de ruimte om hen heen wat groter geworden was, maar hij kon nog niet zien wat verder lag. Astershred kwam met de vraag welke kant ze zouden kiezen en hij draaide zijn kop naar waar haar stem vandaan was gekomen. "Laat me even kijken," Was alles dat hij zei voor hij dichter naar de twee openingen toeliep. Er leek niet veel verschil te zijn, maar toch zouden ze degene moeten kiezen die naar de uitgang zou leiden. "Laten we de rechter nemen." Zei hij dan ook, ook al was het een gok, hij had geen ervaring met tunnels onder de grond, dus hij had geen idee of hij de goede beslissing had genomen.

Het werd telkens donkerder en donkerder, waardoor ze nu vrijwel alleen nogmaar door haat snorharen kon voorkomen dat ze ergens tegenaan botste. "Laat me even kijken," ze knikte, maar dat zag hij natuurlijk niet. De poes maakte plaats voor hem, het was haar om het even welke kant ze op gingen. "Laten we de rechter nemen." waar hij zijn antwoord op baseerde, wist ze niet. Voor haar waren de gangen identiek, allebei pik zwart. Ah wel, hij klonk alsof hij er niet over twijfelde. "Yes, sire," grapte ze. Als Acorndust echter de verkeerde keuze maakte, was het nu zijn fout, bedacht de poes geamuseerd. Ach, ze zouden zeker er wel uit komen, daar twijfelde de poes niet echt over. Daarom ging ze inderdaad rechts en bleef door de modder ploeteren. Een tijdje was het echt pikke donker, maar toen kwamen er weer een paar plekjes waar de zon vanaf het plafond naar binnen leek te schenen tussen een stel wortels door. "Ah, volgensmij heb je de juiste keuze gemaakt," luck was on their side.

Het was een complete gok geweest, ook al hoopte hij dat Astershred dat niet merkte. Ook al zou het moeten blijken uit waar ze uit zouden komen. Was het een dood einde, dan zouden ze terug moeten gaan en hij had geen idee hoe ze dat zouden moeten doen in deze smalle gangen. Hij was echter opgelucht toen hij weer wat meer licht in de tunnel begon te zien. Blijkbaar had hij toch de goede keuze gemaakt, tenzij deze weer verder omlaag zou gaan of nog steeds geen uitgang had. "Hopelijk komen we snel weer boven de grond." Zei hij dan ook na haar opmerking. Ergens had hij het wel gehad met onder de grond zijn en wilde hij weer wat frisse lucht hebben. In ieder geval wist hij dat niet elke kat zomaar de tunnel in zou moeten gaan, want de modder was nu al niet prettig, laat staan als het geregend had.

Ah, kennelijk had Acorndust voorspellende gaves, zo bleek maar weer. Een vaag, fris windje begon namelijk na verloop van tijd haar snuit te strelen. Gelukkig maar, want de donkere aarde begon haar een beetje te vervelen. Er waren hier geen geheime schatten noch leken deze tunnels te leiden tot het gebied van andere clans. ”Hopelijk komen we snel weer boven de grond,” Astershed lachte zachtjes, kennelijk deelde de deputy haar mening. Ze hadden geluk, want na nog een aantal minuten in stilte door te stappen kwam er een licht aan het einde van de tunnel. “Kijk!” miauwde ze tevredne, waarna ze de frisse lucht weer instapte. De poes moest een goed tijdje snel knipperen om te wennen aan het licht, dat veel feller was dan in het gangenstelsel. Toen ze eenmaal gewend was bekeek ze haarzelf, haar normaal vrij mooie, glanzende vacht was volledig bedekt met modder. Briarthorn zou waarschijnlijk niet al te blij zijn als ze zo het nest in zou stappen. Ook Acorndust zou zijn partner waarschijnlijk niet gelukkig maken zo. “Well, dat was een avontuur, jammer dan ze niet al te bruikbaar zijn. Geen geheime schatten of routes dit keer,” ze schudde zich uit, maar het had weinig zijn. Er zat niets anders op. “Ik ga me maar een beetje schoon spoelen bij Little creek, voordat Briarthorn me vermoord,” Astershred haar ogen glommen, haar relatie met Briar was geen geheim. “Ga je mee, grote, modderige deputy?”

Het werd langzaam maar zeker lichter in de tunnel, waar hij wel blij mee was, vooral toen hij eindelijk uit de tunnel stapte en de frisse lucht weer voelde. Hij had niet door gehad dat hij dat zo erg miste beneden in de tunnel. Zijn vacht zat ook nog eens onder de modder, wat hij zelf niet erg vond, maar hij wist dat Northernfaith het niet op prijs zou stellen als hij met een vieze vacht naast haar kwam liggen. "Klinkt als een goed plan, anders wordt ik mogelijk ook vermoord door Northernfaith." Gaf hij als antwoord. Hij hoopte wel dat het water genoeg zou zijn, ook al twijfelde hij lichtelijk of dat zo zou zijn, maar dan had hij er in ieder alles aan gedaan om zijn vacht schoon te krijgen.