Red snow

Waarom hij precies op de dag dat hij had besloten om naar het Skyclangebied te gaan een dode Snowynight zou aantreffen, was iets waar hij geen antwoord op wist. Toch was het duidelijk dat Bloodclan nog steeds dacht dat ze het konden maken om een Shadowclanner te vermoorden. Ongeacht of het in de buurt van Shadowclan territorium was of niet. De woede die hij had gevoeld toen hij haar lichaam had gevonden was nog steeds aanwezig, maar op een lager pitje. Echter als iemand hem goed kende zouden ze het kunnen merken. Hij bereidde zich dan ook voor, voordat hij door de kampingang naar binnen ging. Hij had dit al een keer meegemaakt toen hij Warlord naar binnen had gedragen, waarschijnlijk zouden er weer dezelfde vragen zijn over wat er was gebeurd. Echter was het enige dat hij wist dat een bloodclanner het gedaan had, maar niet wie. Dat was iets dat frustrerend bleef. Als hij de bloodclanner had gezien, dan had hij tenminste een kat voor zich, maar hij moest het nu alleen doen met de geur die achtergebleven was. Hij stapte door de kampingang en liep recht naar het midden van het kamp waar hij Snowynight neerlegde. Hij drukte zijn neus nogmaals in haar vacht, voor hij een stap achteruit nam en wachtte tot meer katten zouden komen. Dan zou hij kunnen uitleggen wat er gebeurd was en hopelijk zou hij ondertussen de woede onder controle kunnen krijgen.

[Snowynight is vermoord in Skyclan gebied door een bloodclanner en Acorndust heeft haar terug gebracht naar het kamp.]

De jonge kater was nog maar net wakker van een dutje. Hij lag nog voor even in zijn nieuw nestje terwijl hij zijn voorpoot aan het schoonmaken was. Pas toen hij wat geschrokken gemompel hoorde en een Apprentice de den uit zag lopen keek Chickenpaw ook al op in nieuwsgierigheid. Hij stond op en liep met een rommelige vacht naar buiten, gelijk daar zag hij een witte vacht van een warrior. Een kattin. “Snowynight!” Kwam er opeens in hem op. Gelijk voelde hij zich meer aangetrokken. Veel over de witte poes wist hij niet. Maar wel dat ze familie was van zijn dode vader, had hij gehoord. “Oma!” Hij ging tussen de menigte door kruipen tot hij het dode lichaam voor hem zag. Hij had zich nog herinnerd hoe Warlord hier naarbinnen was gebracht. Ook dood. Toen was hij nog een kitten geweest. Maar nu... Hij was pas net een Apprentice. Met het spijtig besluit dat dit langzaamaan normaal aan het worden was. “Het- wat is er gebeurd?!” Zei hij iets te luid, zijn hoge stem lichtelijk schor, iets te paniekerig voor een normale kat. Chickenpaw wist totaal niet hoe hij met de dood om moest gaan. En het feit dat nog een warrior zich bij de sterren aangesloten had hielp al helemaal niet met hoe de bruine kater zijn reacties plande. Nou, niet dus. Toch zei de paniek in zijn groene ogen genoeg toen hij Acorndust aankeek. Was dit wat het clanleven inhield?

De oudere kattin keek op toen de geur van bloed merkbaar werd. Meteen was ze alert, haar haren overeind. Ze zag gelijke reacties rondom haar van katten die de geur ook opmerkten. Haar ogen vernauwden zich automatisch toen ze zag hoe Acorndust het kamp binnenliep met een lichaam op zijn rug. De witte vacht was makkelijk te herkennen; dit was Snowynight. Haar mondhoeken drukten naar beneden. Snowynight was een warrior van rondom haar leeftijd geweest, wat de inslag van haar dood heftiger maakte. Wasp kwam overeind toen een jonge apprentice in paniek vroeg wat er gebeurd was. Ze liep naar hem toe, hield hem in de gaten, maar kwam niet te dichtbij. Ze wist dat het niet altijd op prijs gesteld werd om te troosten. De BloodClangeur was nu ook duidelijk te ruiken. Rotkatten.

Hij wachtte kort tot hij genoeg gekalmeerd was. Er waren ondertussen al een paar katten bij gekomen, waaronder Chickenpaw die vroeg wat er was gebeurd. Voor hij echter kon spreken, kwam Sunvoice naar het lichaam van haar moeder toe en zijn woede maakte plaats voor somberheid. De poes had haar moeder verloren en het leek erop dat ze alles wat ze op dat moment voelde op hem africhtte, maar dat maakte hem niet uit. Hij was tenslotte degene die nu al voor de tweede keer een lichaam naar binnen had gebracht. Echter was Tallshadow er niet op het moment, gezien hij naar de moonstone was, dus het was aan hem om nu te beslissen wat te doen. Ergens wist hij dat een patrouille eruit sturen mogelijk van hem verwacht zou worden, alleen was de vraag of hij op het moment katten kon missen om dat te doen. "Ik heb Snowynight gevonden in het oude Skyclangebied, duidelijk vermoord door een bloodclanner, die geur hing er namelijk." Zei hij duidelijk genoeg zodat iedereen het zou kunnen horen. Mogelijk zouden ze zich nu afvragen wat hij daar deed, maar dat was nu niet aan de orde. Hij wachtte de reactie van de katten af voor hij zou beginnen over een patrouille of iets dergelijks. Hij kon Sunvoice namelijk ook geen antwoord geven op de vraag waarom hij altijd degene was die de lichamen naar binnen bracht. Het was namelijk gewoon puur toeval en daar kon hij niet veel aan doen.

[Emma en ik hebben overlegd dat dit plaatsvindt in de tijd dat Tallshadow naar de moonstone is om zijn levens te halen, dit betekent dat degene die daarnaar meezijn hier niet kunnen reageren en dat Acorndust dus de leiding heeft op het moment.]

Hij werd geroepen, het was van net buiten het kamp al te horen. De zwarte kater had alles laten vallen toen hij zijn nichtje zijn naam had horen roepen. Toch bleef hij verstijft stilstaan bij de ingang van het kamp. De geur van zijn zusje, de geur van Snowynight hing hier rond. Het was gemengd met de geur van Acorndust, de Shadowclan Deputy, samen met de geur van bloed. Het beangstigde hem. Snowynight had een lastige tijd achter de rug, het leek in de familie te runnen. Op het moment dat zijn mentale gestel weer wat beter werd, ging die van haar achteruit. Nightspark slikte moeizaam, terwijl hij zich het kamp binnen werkte.
Het was het moment dat hij het groepje katten zat, de geur van bloed sterker werd en hij de bekende witte vacht zag. Sunvoice zat er naast, snikkend, de rest zat stilletjes om het lichaam heen dat hij als geen ander herkende. Het voelde alsof een bak ijswater over hem heen was gegooid en ze 'm daarna in een sneeuwstorm hadden buitengesloten. Zijn hele lichaam werd koud, verdoofd en verstijfd. Zijn hart klopte in zijn keel, maar zijn keel zat dicht. Piepend haalde hij adem, terwijl zijn poten in beweging kwamen en hij op het lichaam af liep. "Nee," murmelde hij zachtjes, er kwam nauwelijks geluid bij te pas. Pijn sneed door zijn hele lichaam heen, terwijl hij zich naast de witte vacht van zijn zusje liet vallen. Yin en Yang, weer bij elkaar. Ze hadden zo veel meegemaakt samen, hij had haar zo vaak geholpen, raad gegeven, uit de nesten geholpen. Zij had hem op het rechte pad gehouden, een luisterend oor geboden, gezegd wat hij wel en niet moest doen. En nu.. Nu zou hij er alleen voor staan. Hij begroef zijn snuit in de vacht van Snowynight. Hij kon niet eens nadenken over wat er gebeurd was, wie hier verantwoordelijk voor was. Voor nu wilde hij gewoon alleen zijn, alleen met de laatste kat die hij had willen verliezen. Voor nu hoopte hij stiekem dat Starclan hem zou komen halen, zodat hij hier nu alleen wilde zijn. Voor nu was hij het leven moe.

Haar nekharen schoten overeind bij alleen de geur al. Bloodclan. Haar ogen schoten rond het kamp van katten die zich verzamelde op een plek, ze wist meteen dat dit foute boel was. De rode kattin kwam snel in de poten en bewoog zich richting de verzameling katten. In het midden lag Snowynight, zonder enig leven en doordrongen met de geur van Bloodclan. Meteen ging haar blik naar Acorndust. Tallshadow was er niet, dus hij moest hier nu voor opdraaien. Ze voelde iets van medelijden met hem, hij zou alle woede van Snowy's familie over zich krijgen. Toch kon ze het niet helpen om zelf ook iets van woede te voelen. Dit was de zoveelste keer dat Shadowclan iets afgenomen was door die moordende beesten. "Acorndust, wanneer gaan we die vlooienbalen van Bloodclan op hun plek zetten? Dit kan zo niet langer!" haar dikke staart werd nog dikker. Lionstep wist dat ze niks konden doen zonder Tallshadow en dat alleen gaan een zekere dood betekende, maar iemand moest die katten leren dat dit soort zaken niet zonder consequenties gingen. Tallshadow daarin tegen zou zeker weten hier niks op uit halen, hij zou het gewoon accepteren en laten gaan. "Bloodclan heeft teveel van ons af genomen." blies de kattin daarna nog boos, hopend op enige bijval van iemand uit haar clan.

TAG: Acorndust

Hij wist dat Bloodclan teveel van ze genomen had, echter kon hij op het moment niet zomaar een patrouille eropuit sturen. Als Bloodclan het idee kreeg om het kamp aan te vallen terwijl hij er een patrouille uit zou sturen, zou dat niet goed aflopen mogelijk. Het was niet echt een risico dat hij zomaar kon nemen. Toch wist hij dat ze niet niks konden doen, echter niet op het moment. Dat leek hem tenminste niet, tenzij iemand met een goed plan ervoor zou komen. "We kunnen Bloodclan hier niet mee weg laten komen." Zei hij dan ook rustig tegen Lionstep. "Echter moeten we op het moment eerst aan onze eigen veiligheid denken en om er nu een patrouille opuit te sturen is niet het meest verstandige om te doen." Hij wist dat hij vele katten hiermee zou teleurstellen, echter zouden ze beter kunnen wachten tot Tallshadow terug was en dan een plan maken om iets tegen Bloodclan te doen. "Ik ben het er echter wel mee eens dat we ze niet zo door kunnen laten gaan, zodra Tallshadow dan ook terug is moeten we gaan kijken wat we eraan gaan doen." Meer patrouilles was blijkbaar nog niet genoeg geweest en Bloodclan luisterde niet, dus het was hem duidelijk dat dit niet langer door kon gaan op deze manier. Echter wist hij dat hij deze beslissing niet nu alleen kon maken.

Tag: Lionstep