Ceremonie [30/06/'18]

Shadowclan Ceremonie Juli

Eindelijk. Zijn laatste ceremonie zonder zijn officiële naam. Als hij de naam had gekregen zou hij hier voortaan volwaardig kunnen staan, zo niet, nou dan ging hij dit ook zeker niet meer doen. Hoewel de kater het wel altijd een van zijn belangrijkste taken had gevonden. Ook nu weer, nu er zoveel gebeurd was zeker omtrent Bloodclan.

“Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen.” Mauwde hij dus duidelijk, op zijn steen gezeten, en met serieuze blik de open plek rondkijkende. De glimlach was er nu even niet, daar was deze ceremonie niet meteen voor bedoeld. Eerst de aankomende problemen aanpakken, daarna kon wel weer gefeest worden..

De mededelingen zou hij deze keer aan het einde doen. Dan bleven ze goed hangen en kregen de katten de kans er meteen naar te handelen in plaats van eerst lang stil te zitten. Vandaar dat hij meteen met de apprentices begon. “Beste clangenoten, na een tijd van wachten en hopen, is het voor een paar katten onder ons eindelijk tijd hun actieve plaats te nemen in de clan, en de rang van apprentice te gaan dragen. Als kittens gingen zij door het leven, maar zullen die reis als apprentice voortzetten,” Hij keek naar de betreffende kittens. "Lionkit en Chickenkit, kom maar naar voren," Het bleef leuk om te zien hoe vrolijk ze dat altijd deden. " Lionkit en Chickenkit,“ Begon hij, ”Jullie hebben de leeftijd van zes maanden bereikt, en zijn nu oud genoeg om apprentice te worden. Vanaf deze dag zullen jullie bekend staan als Lionpaw en Chickenpaw, totdat jullie warrior worden.” Dat gaf hij even tijd om in te zinken, voor hij verder ging met het verdelen van mentoren. ”Lionpaw, jij zal getraind worden door Mothfire, Chickenpaw, jij zal getraind worden door Russetfur." Met een ernstige blik keek de kater rond. ”Mentoren, train jullie apprentices goed, en met blik op de toekomst, aangezien zij die toekomst van de clan zullen zijn,”

Even liet de kater de tijd voor de mentoren en nieuwe apprentices elkaar te zien en ontmoeten, daarna moest hij door met apprentices die helaas om verscheidene redenen een nieuwe mentor moesten. Altijd een treurige aangelegenheid maar misschien hoefde dat het voor één van hen vandaag in ieder geval niet te zijn.
”Nu zijn er ook wat apprentices die een nieuwe mentor nodig hebben,” Mauwde hij dan ook, de kant van de betreffende katten uitkijkend. ”De training van Venompaw zal in de handen van Acorndust komen te liggen. Die van Finchpaw in de handen van Astershred, en ikzelf zal de training van Wolfpaw op mij nemen.” Tenminste, wanneer hij terug was van zijn levens halen that was. Hij sprong van de steen en begroette zijn apprentice vrolijk, waarna hij er weer terug op sprong. Tijd voor de mededelingen.

De kater neeg zijn hoofd om de ernst van de zaak aan te duiden. "Verder valt het mij zwaar het overlijden van Warlord te gedenken, die in het verdedigen van zijn clangebied is omgebracht door een Bloodclanner” Mauwde hij, zijn clan rondkijkend. "Hij zal herinnerd en geroemd worden om zijn daden," Vervolgens werd zijn blik harder. “Bovendien zullen zijn moordenaars gestraft worden. Eenieder die een Bloodclanner binnen de grenzen ziet mag deze aanvallen zonder vragen te stellen, wij hoeven geen gratie of eergevoel te tonen aan een clan die die woorden niet eens kent.” Shadowclan zou dit niet zo over zijn kant laten gaan. ”Vanwege deze aanhoudende dreiging hebben Acorndust en ik bovendien in overleg besloten dat de patrol om mijn levens te halen morgenochtend vroeg naar de Highstones zal vertrekken. Hieraan zullen Silverwolf, Astershred, Smokebreath, Acefray en de eventuele apprentices van de vertrekkende warriors deelnemen. Aan hen de taak bij Acefray alvast de kruiden voor morgenochtend te halen.”

“Hierbij is deze ceremonie geëindigd.”

Hierna sprong hij weer van de steen en zocht met zijn ogen Wolfpaw, die waarschijnlijk met vragen zat. Zodra hij hem gevonden had kwam hij to the point. ”Van mij mag je mee naar Highstones,” Mauwde hij hem toe, maar keek er serieus bij, ”Maar je moet je er klaar voor voelen. Dit is een zware reis met veel gevaren en ik zal je niet tegen alles kunnen beschermen, vooral de terugweg is een test,” Hij moest wel eerlijk en realistisch zijn naar de leerling toe, zodat die zijn eigen keuze kon maken.



Note: De katten die mee levens gaan halen kunnen *hier* al posten

Lijstje:

Haar oortjes spitsten zich bij het horen van Tallshadow's stem. Ze stopte met hetgeen waarmee ze bezig was en trippelde richting de open plek. Eenmaal hier aangekomen liet ze zich op haar achterwerk vallen en keek ze met haar blik richting de bruine kater. Ceremonie? En ja hoor, Tallshadow begon de o zo bekende woorden uit te spreken en haar ogen volgden de katten die naar voren gingen, en vervolgens zich terug bij de menigte voegden. Pas toen ze haar naam hoorde, ging een lampje van interesse branden en keek ze weer met haar blauwe ogen naar de leider. Wat? Mocht ze mee zijn levens gaan halen? Adrenaline brandde in haar lichaam en haar pootjes begonnen te jeuken van energie. Ze was nog maar één keer naar de Moonstones gegaan, en dat was al een redelijk lange tijd geleden. Toen de kater gedaan was met praten wou ze naar hem toegaan om hem te bedanken voor deze kans, maar toen ze zag dat hij zich al met een apprentice bezig hield, besloot ze het maar zo te laten. Ze zou hem morgen wel spreken. Ze ging mee naar de Moonstones! Oké, Silver, gedraag je volwassen! Begon ze tegen zichzelf, proberende om de adrenalineboost onder controle te houden. Ze kon haar energie maar best sparen tot morgen.

Acorndust wist dat Tallshadow de clan bij elkaar zou gaan roepen. Er waren een aantal dingen die besproken waren tussen de twee en dingen die gebeurd waren en zouden moeten gebeuren. Hij zat dan ook geduldig te wachten toen Tallshadow de ceremonie begon. Dit zou als het goed is de laatste zijn voor de kater zijn volledige naam zou hebben. Eerst kwam het gedeelte van de nieuwe apprentices, waarna de apprentices volgden die geen mentor meer hadden om wat voor een reden dan ook. Bij het horen van zijn naam liep hij naar voren tot hij voor Venompaw stond en drukte zijn neus tegen die van de jonge kater. De laatste keer dat hij een gesprek met de kater had gehad was het best wel awkward geweest, dus dit kon nog wel eens leuk worden nu Venompaw zijn apprentice was. In ieder geval was het waarschijnlijk beter om op de trainingen te gaan focussen in plaats van het gesprek van toen. Hij was ondertussen weer terug gelopen naar zijn plek en luisterde naar de rest van wat Tallshadow te vertellen had. Het begon met het overlijden van Warlord en dat ze Bloodclan nu niet vriendelijk zouden gaan behandelen. Dat was iets wat hij al nooit wilde doen en hij hoopte er dan ook op dat de extra patrouilles die hij had ingepland een bloodclanner een keer tegen zouden komen. In ieder geval wist hij zelf dat hij de geur van de bloodclanner die Warlord had vermoord niet zou vergeten en mocht hij die kat ooit tegenkomen zou hij zich niet inhouden. Tallshadow maakte ondertussen de ceremonie af met de mededeling dat hij de volgende ochtend zou vertrekken om zijn levens te halen. Dat zou betekenen dat hij het kamp voor zijn rekening zou moeten nemen terwijl de kater weg was. Hij was blij dat Tallshadow in ieder geval genoeg warriors meenam voor het geval dat en dat hij er ook nog genoeg over zou hebben voor het geval er hier iets zou gaan gebeuren. Na het einde van de ceremonie liep hij naar Venompaw toe. "Zullen we dan maar een goede warrior van je gaan maken?" Vroeg hij aan de apprentice, doelend op een van de dingen waar ze de vorige keer over gesproken hadden. Hij zou eerst moeten kijken waar de apprentice al wat van wist en dan zouden ze ermee kunnen beginnen. Echter was het nog wel de vraag hoe blij Venompaw ermee was dat hij zijn mentor was geworden.

Astershred

Ah, een ceremonie. Dit betekende dat ze alweer een moon geleden haar volledige naam gekregen had. Vreemd om te bedenken, eigenlijk. Zoals gewoon was stapte de poes sierlijk naar het midden van het kamp, waar ze ging zitten en met aandachtige oogjes naar hun leader keek. Dit keer waren er geen apprentices die hun warrior namen ontvingen, er werden enkel mentoren aangewezen. Vreemd genoeg bevond zij zich onder die mentoren. ”De training van Venompaw zal in de handen van Acorndust komen te liggen. Die van Finchpaw in de handen van Astershred, en ikzelf zal de training van Wolfpaw op mij nemen.” Ze trok met haar oren en keek de open plek rond. Dat was... Bijzonder. Finchpaw was namelijk ongeveer haar leeftijd, ze waren vrijwel tegelijk apprentice geworden. Zij had echter eerder haar training afgerond, en nu moest ze hem gaan trainen? Een klein, stiekem glimlachje sierde haar snuit. Eigenlijk was dat best wel grappig. Finchpaw was geen vriend van haar, maar zoals gewoonlijk was kende ze hem wel. De poes zocht haar nieuwe apprentice op en begroette hem. "Hey Finch, zullen we vanavond beginnen?" Ze wachtte zijn antwoord af en richtte zich toen weer tot Tallshadow, die verder sprak over Bloodclanners. Zijn nieuwe policy stond haar helemaal niet aan. Ja, ze hadden een kat van hun vermoord, maar om welke reden? Wat als Warlord eerst aan had gevallen? Dat bleef verzwegen. Het zat haar helemaal niet lekker en toch was het de laatste mededeling die haar nog meer verbaasde dan al de andere. ”Vanwege deze aanhoudende dreiging hebben Acorndust en ik bovendien in overleg besloten dat de patrol om mijn levens te halen morgenochtend vroeg naar de Highstones zal vertrekken. Hieraan zullen Silverwolf, Astershred, Smokebreath, Acefray en de eventuele apprentices van de vertrekkende warriors deelnemen. Aan hen de taak bij Acefray alvast de kruiden voor morgenochtend te halen.” een frons lag op haar gelaat toen ze haar naam hoorde. Zij? Well, Tallshadow moest vertrouwen in haar hebben. Dat stelde ze op prijs.

Wolfpaw

Nieuwe ceremonie dit, nieuwe ceremonie dat, bla bla bla. Al dat gebabbel deed haar niet zoveel, Chickenkit werd Chickenpaw en van alles en nog wat. Het was saai en onbelangrijk voor de poes, wat ook duidelijk af te lezen was in haar verveelde ogen. Het werd pas belangrijk toen dan toch eindelijk een nieuwe mentor aan haar werd toegeschreven. "-en ikzelf zal de training van Wolfpaw op mij nemen." Met grote ogen keek ze naar de pseudo leader - want hij heette nog altijd Tallshadow- en stond meteen op. Haar moeder en Tallshadow hadden vrienden geleken, tot op een zeker moment. Gezien Sinclaw onzeker over hem leek, was zij dat ook. Immers had hij geweigerd Snakesong weg te doen tot nu, dus dat was stom. Maar... Hij was wel weer de leader, en dat was stiekem best wel vet. Zo cool en stoer mogelijk stapte ze op hem af, waarna ze veel te vrolijk door hem begroet werd. Toen hij weer op de steen sprong om de ceremonie te hervatten keek ze achter zich, in de hoop de ogen van haar moeder te vinden. Tevergeefs. Tallshadow ging verder over Bloodclanners, die Wolfpaw met liefde voor hem zou -proberen- te killen, en over dat hij zijn reis naar de Moonstone zou maken, samen met een aantal andere katten en eventuele apprentices.... Wait.. Wolfpaw sperde haar ogen toen Tallshadow haar kant op kwam. Dat! Dat betekende dat zij mee mocht! ”Van mij mag je mee naar Highstones,” Yes yes yes! Wolfpaw deed zo haar best om nonchalant erbij te zitten en haar schouder op te halen, alsof dit allemaal hartstikke normaal voor haar was, maar er lag toch dat enthousiasme in haar ogen. ”Maar je moet je er klaar voor voelen. Dit is een zware reis met veel gevaren en ik zal je niet tegen alles kunnen beschermen, vooral de terugweg is een test,” Meteen beledigd keek ze haar nieuwe mentor aan. "Natuurlijk ben ik er klaar voor!" sputterde ze fel tegen. "Ik ga gewoon mee, ik kan het heus wel hebben hoor," sprak ze zelfverzekerd en nog steeds wat beledigd. "Ehm, zullen we zo beginnen met trainen dan?" ze kon eigenlijk niet wachten.

Eindelijk. Het moment waar hij op gewacht had. Chickenkit’s groene ogen werden groot toen hij Tallstar de steen op zag springen. ’Zeg het, zeg het.’ Kwam de hebberige stem in zijn hoofd. Hoe kon de bruine kater hem nu negeren? Hij was al bijna de zes manen voorbij. Maar nu was het moment. Het moest haast wel. Zijn staart zwiepte trots heen en weer terwijl Chickenkit enthousiast zich bij de groep katten voegde. Zijn ogen zochten voor zijn siblings, of zijn moeder, veel vond hij niet. Het was nu hem en zijn nieuwe titel die hij vandaag zou krijgen.

“Beste clangenoten, na een tijd van wachten en hopen, is het voor een paar katten onder ons eindelijk tijd hun actieve plaats te nemen in de clan, en de rang van apprentice te gaan dragen. Als kittens gingen zij door het leven, maar zullen die reis als apprentice voortzetten,” Begon zijn leider. Met de seconde werd de oude kitten steeds meer ongeduldig. Heel ontroerend en mooi, dit. Maar hij wou zo snel mogelijk zijn nieuwe naam en mentor ontvangen. Met open armen. "Lionkit en Chickenkit, kom maar naar voren," hij wachtte niet af tot de kater op de steen zijn zin afmaakte en wurmde zich gelijk door de menigte heen tot hij bijna de steen kon aanraken. Zijn ogen waren groot en rond terwijl hij in de ogen van Tallstar keek. ”Jullie hebben de leeftijd van zes maanden bereikt, en zijn nu oud genoeg om apprentice te worden. Vanaf deze dag zullen jullie bekend staan als Lionpaw en Chickenpaw, totdat jullie warrior worden.” Zijn enthousiasme kon hij niet meer onder controle houden. Gelijk kwam het eruit als een bom. “YES!” Zei hij iets te luid, maar dat boeide hem momenteel niet. Trots keek hij terug naar zijn clangenoten. Waren ze ook net zo trots? Zijn oren spitsten weer richting zijn nieuwe leider terwijl hij verder sprak. ”Lionpaw, jij zal getraind worden door Mothfire, Chickenpaw, jij zal getraind worden door Russetfur." Een apprentice. Hij was nu een apprentice! Maar hij kon nu nog niet feesten. Oudere apprentices kregen een nieuwe mentor. Warlord was dood gevonden en Tallstar- eh -shadow, had al zijn groep voor zijn negen levens uitgekozen. Ergens vond Chickenpaw het oneerlijk dat hij niet mee mocht gaan. Sterker nog, zijn vacht tintelde van de jaloezie. Maar hij hield het tegen en wachtte netjes af tot de ceremonie gesloten werd voor hij zich weer omdraaide en bijna door de hyperactiviteit tegen een warrior aanbotste, hij verontschuldigde zichzelf. Nou, waar was Russetfur?

Bij haar vraag keek de kater al meteen moeilijk. Oh great, welk zwak excuus zou ze nu krijgen? "Ehm, vandaag wordt hem niet vanwege morgen," ze rolde kort met haar ogen, de respect die ze zou moeten tonen was duidelijk ver te zoeken. Gelukkig bood hij haar een alternatief aan. "Maar je mag van mij als je wil prima mee op patrouille of met een ander groepje apprentices? Zolang je maar vroeg terug bent om op tijd je nest in te gaan," ze zwiepte nog steeds wat geërgerd met haar staart, maar knikte dan uiteindelijk schoorvoetend. "Oké dan," ze keek het kamp rond op zoek naar wat andere apprentices. "Mag ik dan wat oudere apprentices mee nemen om te gaan jagen of trainen bij de Burnt sycamore?" sprak ze met haar ogen nog steeds op de verzamelde katten in het kamp gericht. Ze had eigenlijk weinig tot vrijwel geen vrienden, maar dat zou ze niet snel toegeven. Bovendien, ze had niemands goedkeuring nodig.

Acorndust had de reactie van de apprentice gezien, maar besloot om er niet op in te gaan. Hij voelde zelf tenslotte ook een haat jegens de bloodclan kat die het had gedaan, het was dus niet iets waar hij over zou mogen oordelen. Hij was echter wel tevreden met het antwoord dat de apprentice aan hem gaf over dat hij er klaar voor was. "Mooi," Zei hij dan ook. Hij wachtte in eerste instantie met reageren op de opmerking tegen Bloodclan, tot hem de vraag werd gesteld. Dat was tenslotte wat hij zelf het liefste wilde doen, maar hij wist dat het niet verstandig was om iets te doen zolang Tallshadow zijn naam en levens nog niet had gehaald. "Voor nu is het beste dat we kunnen doen de grenzen in de gaten houden voor meer bloodclanners. Verder is het eerst verstandig om te wachten tot Tallshadow zijn naam en levens heeft gedaan voor we aan wraak gaan denken." Dat was het meest logische antwoord. Dat nam niet weg dat elke Bloodclanner die hij aan de grens zou zien niet makkelijk weg zou komen.