The world is burning

Dit was het gebied van een oude clan, een clan die er was geweest voordat hij geboren was. Nu was het niet meer dan een doodse wereld. Ondanks het vreselijke weer van de afgelopen twaalf moons, was er niets in het gehele territorium dat zo verbrand eruit zag als dit. Cobra voelde zich hier thuis, alles was zwart en grijs, net zoals hijzelf. Zijn groene halsband was het enige wat hier zou kunnen opvallen. De zwarte kater sprong over een verbranden boom heen en tikte tegen een tak, die van ellende uit elkaar viel. Met nieuwsgierigheid keek hij naar het as dat naar beneden dwarrelde en moest er van niezen. Zijn groene ogen focuste zich op alles wat verbrand was hier, en dat was veel. Hij keek op, toen hij ritselende bladeren hoorde. Nu kon hij eindelijk eens goed gebruik maken van zijn zwarte vacht. Het was windstil, dus hoefde hij zich geen zorgen te maken over de windrichting waarin hij zat. Snel verborg hij zich onder een dode boom, diep in de schaduwen. Eens zien wie dit dode gebied durfde te betreden.

[+Snowynight]

Het bleek een witte kattin te zijn. Een mooie witte kattin, zo dacht Cobra bij zichzelf. Hij bleef stil in de schaduwen zitten, het zag er naar uit dat de kattin niets door bleek te hebben. Ze had de geur van Shadowclan rond zich, een clankat dus, een monster. De zwarte kater snoof zachtjes, ademde daarbij wat as in en nieste. En daar ging z'n surprise. Snel schoot hij uit zijn verstop plek en liep in de richting van de kattin. Er hing een zware sfeer om haar heen, alsof ze het leven zo goed als op gegeven had. "Moordenaar," siste hij in haar richting. Zijn gifgroene ogen leken te branden met een groen vlammetje, terwijl hij om haar heen liep en voor d'r ging staan, hopend dat ze zou stoppen, zodat hij haar niet om ver hoefde te gooien. "Wat moet je hier?" bromde hij daarna.

Dit was.. makkelijk, tè makkelijk. De kattin reageerde bijna niet op hem, niet op zn postuur, niet op de Bloodclan geur die als een zware balsem rond hem hing. Dit was een kattin die hier gekomen was omdat ze het leven niet aan kon, of zo kwam ze tenminste op hem over. En hij was hier om haar een handje te helpen. Toch twijfelde Cobra, hij was opgevoed om katten aan te vallen, te overmachtige en daarna te vermoorden, maar hij had het gevoel dat als hij deze kattin zou aanvallen ze zich gewoon zou overgeven. Dat ging tegen zijn principes in. Maar aan de andere kant, het was wel weer een clankat minder en misschien was dat dan wel weer goed. Hij gromde diep en stak zijn klauw in de lucht. hij sloeg zijn nagels uit en sloeg de witte kattin in d'r gezicht. Eens zien hoe ze daar op zou reageren.

Hij kreeg reactie, dus dat was al iets. De klap die hij had uitgedeeld had tenminste iets goeds gedaan. Hij snoof nog een keertje, kijkend naar wat de witte kattin zou gaan doen. Ze had d'r klauwen uitgeslagen, maar daar bleef het dan ook wel bij. Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren als hij haar nog een slag zou geven. Maar aan de andere kant, had hij nog wel een ander leuk plannetje. "Moordenaar," siste hij nog een keer naar haar. Haar reactie toen hij haar de eerste keer zo had aangesproken was hem opgevallen. Ze was niet zeker van zichzelf, alsof ze rondliep met geheimen die ze aan niemand had verteld. De zwarte kater maakte zichzelf groot en ging voor haar staan, misschien iets te dichtbij voor als ze besloot om aan te vallen, maar dat risico nam hij dan maar. "Moordenaar," siste hij in haar oor.

Oké, misschien was dit niet de manier om dit aan te pakken. Toch wilde hij dit niet een saai eentonig gevechtje zou gaan worden. Maar het zag er naar uit dat hij geen weerwoord, geen aanval, niets terug ging krijgen. De zwarte kater zuchtte zachtjes. "Jullie clankatten zijn nog zieliger dan de geruchten doen vertellen," mompelde hij, terwijl hij een stap achteruit zetten en zijn nagels in de grond stak. Hij had zo goed houvast, voor als ze besloot alsnog aan te vallen. "Shadowclan hoort toch de meest gevreesde clan te zijn? Niet zo gevreesd als wij natuurlijk, maar in wreedheid zouden jullie het nog het beste doen bij de Elite," zei hij daarna. "Waarom kom ik dan jou tegen, een zwak scharminkel, dat niet eens zichzelf kan verdedigen." Hij was kwaad op zichzelf. Kwaad dat hij de kattin niet gewoon van kant kon maken, kwaad dat hij zijn woede niet op haar kon uiteten. Waarom kon ze niet gewoon terug vechten!?

Cobra begon lichtelijk gefrustreerd te raken. En begon zichzelf af te vragen hoe erg hij met de nek zou worden aangekeken als hij een kat zou vermoorden als deze zich niet zou verdedigen. Ergens had hij het idee dat Shark het minder erg zou vinden dan dat Claw het zou hebben gevonden, maar zijn vader was daar misschien ook wel iets strenger in zijn geweest. Maar aan de andere kant had Claw genoeg katten vermoord in Thunderclan die geen kans hadden om zichzelf te verdedigen. De zwarte kater schudde zijn kop. Het moest dan maar. "Vecht dan tenminste alsof je nog iets verliezen hebt," gromde hij naar de witte kattin. Hij spande zijn achterpoten en zetten zich af, waarna hij met uitgestrekte klauwen op de kattin afdook.

Cobra was verbaast over hoe mager de kattin was toen hij haar omver duwde. Door haar pluizige vacht had hij het op het eerste gezicht niet gezien, waardoor het nu als een extra verrassing kwam. De kattin was niets meer dan een kleine pluizige zak met botten, dat verklaarde ook waarom ze bijna geen poging deed om terug te vechten. Toch deed ze een vermoeide poging om overeind te komen, maar Cobra hield haar met een stevige klauw tegen de grond aan gedrukt. "Het is jammer dat ik me tot dit niveau heb moeten verlagen, maar aan de andere kant is een clankat minder altijd goed voor ons," bromde hij, meer tegen zichzelf dan tegen de witte kattin. "Als de rest van Shadowclan zo zwak is, zullen we geen problemen hebben met de clans omver te werpen," sneerde hij daarna in haar oor, voordat hij zijn snuit in haar pluizige nek duwde en z'n kaken rondom haar nek zetten. Het was een stevige, scherpe beet, dat zou genoeg moeten zijn.

Vragen schoten door hem heen. Dit gevecht, als je het al zo had kunnen noemen, had hem niet de satisfaction gegeven waarna hij opzoek was geweest. Dit was gewoon een kattin die hij uit haar leiden had verlost. Cobra vervloekte zichzelf. Hij had een gevecht gezocht, geen verlossing. Hij liet de kattin los, nadat hij merkte dat ze d'r laatste adem had uitgeblazen. Dit was nog eens saai geweest. Hij wist niet eens zeker of hij dit zou gaan melden bij Shark, waarschijnlijk zou hij toch alleen maar op z'n kop krijgen ervoor. Maar aan de andere kant, hij had wel de clans verzwakt. Of juist sterker gemaakt. Zijn kop spinde, hij wist het voor nu eventjes niet meer. Snel gooide hij wat aarde en as over de kattin heen, voordat hij besloot dat hij genoeg tijd had besteed in dit dode land. Snel maakte hij dat hij er vandoor was, terug naar Bloodclan, terug naar waar hij thuis hoorde.

[Cobra is out c:]

Hij wist dat het op het moment niet het meest verstandige was om alleen op pad te gaan, toch had hij besloten om het wel te doen. Dit omdat hij deze keer buiten het Shadowclangebied ging, namelijk naar de plek waar vroeger Skyclan had gewoond. Vaak kwam hij niet buiten het gebied van Shadowclan, maar deze keer had hij besloten om even wat rust voor hemzelf te nemen en dat het liefst buiten Shadowclan territorium. Echter al snel nadat hij het gebied betreden had rook hij de geur van een andere Shadowclanner, gemengd met een andere geur, dat van bloed. Het leek erop dat er van rust weer niks ging gebeuren of hij nu in Shadowclan territorium was of niet. Op zijn hoede volgde hij de geur, die hem uiteindelijk naar een plek bracht waar hij een witte vacht zag liggen, bedekt met bloed. Nu dat hij dichterbij was, merkte hij dat er ook een andere geur hing, namelijk dat van Bloodclan. Het deed zijn haren recht overeind staan en zijn nagels klapten uit reflex uit. Hoe durfden ze nog een Shadowclanner te vermoorden? Hij wist dat hij zichzelf moest kalmeren en hij forceerde zijn vacht dan ook om plat te gaan liggen, terwijl hij stappen dichter naar het lichaam toezette. Hij merkte op nu dat hij dichterbij was, dat het het lichaam van Snowynight was en een nieuwe golf van woede ging door hem heen. De bloodclanner was al weg, dat merkte hij aan hoe oud de geur was, maar dat maakte zijn woede er niet minder om. Hij wist dat de volgende bloodclanner die hij tegen zou komen niet zomaar weg zou komen, ongeacht wie het was. Hij drukte kort zijn neusje in de vacht van de poes, voor hij zijn kaken om haar nekvel klemde en haar optilde. Voor de tweede keer in korte tijd zou hij een tocht terug naar het kamp maken met een dode clangenoot tussen zijn kaken geklemd.