Failure is not an option

Tallpines had ze altijd een aparte plek geworden en het wende eigenlijk ook niet echt. De bomen stonden allemaal in rechte rijtjes en er was weinig beschutting om je te kunnen verbergen. Toch was hier prooi te vinden, dus had ze besloten hier weer een keer naartoe te gaan. Soms moest je nou eenmaal naar een plek gaan waar je niet vaak kwam. Ze bleef echter wel zo laag mogelijk bij de grond, want ze voelde zich alsof ze hier volledig in het zicht was. Ze wist dan ook dat de kans op tweebenen hier groter was, maar als ze goed genoeg oplette had ze daar geen last van. De geur van prooi kwam haar neus binnen en niet veel verderop zag ze een mus zitten. Ze wist echter dat ze met een vogel voorzichtig moest zijn, want eens deze opvlogen zou het te laat zijn om ze te vangen. Ze sloop dichter naar de vogel toe, echter had het diertje haar al door en begon het op te fladderen. Ze zette zich nog snel tegen de grond af en probeerde haar nagels in de vleugels te slaan, maar de vogel was al buiten haar bereik. Licht gefrustreerd landde ze weer op de grond, waarschijnlijk zou ze hier in de buurt nu geen prooi meer vinden.

[Redpetal]

Redpetal zat laag bij de grond. Haar rosse vacht stond recht omhoog - van schrik en ongemak. Ze had het gevoel alsof elk moment een tweebeen vanachter een boom kon springen; of erger nog, een monster. Waarom ze hier dan was? Tsja, moeilijk te zeggen. Ergens genoot ze van het maar al te bekende gevoel van angst; het was een emotie die de laatste manen maar al te vaak verdrongen was door verdriet. Ze voelde zich weer jong en misschien niet zo zeer zorgeloos, maar wel naïever, vrolijker, optimistischer - voor zover ze ooit echt optimistisch geweest was, natuurlijk. Redpetal was altijd de angstige kattin geweest. Plots hoorde ze gefladder, niet ver van haar vandaan; ze schoot bijna een staartlengte de lucht in van het schrikken. Ze kalmeerde echter iets toen ze zag dat het Winterbird was die er niet in geslaagd was om de prooi te vangen. De jonge kattin glimlachte lichtjes, proberend om haar hart dat klopte in haar keel te kalmeren. Ze liep op de iets oudere poes af. Winterbird was Branchtrove's mentor geweest, toen hij nog Branchpaw was en zij nog Redpaw. Ze hadden enkele trainingen samen gedaan toen haar mentor geen tijd had; die trainingen waren gevuld met gelach en onnozelheden die ze met iemand anders nooit had gedurfd. Oh, hoe waren de tijden toch verandert - ze zou zeer veel opgeven om terug die vrolijke kattin te kunnen zijn die ze met hem geweest was. Maar het was nutteloos om te hopen op iets dat nooit zou zijn, zo slim was de poes wel. "Hallo, Winterbird.", begroette ze de kattin zachtjes, een halve glimlach op haar snuitje omdat dat nu eenmaal beleefd was.

Ze was blijkbaar niet de enige kat hier, want al snel hoorde ze een stem, Redpetal. De poes had waarschijnlijk gezien dat ze niet in staat was geweest om de vogel te vangen en ergens vond ze het nu alleen maar erger. Ze had de rode poes tenslotte een aantal trainingen gegeven samen met Branchthrove. Sindsdien was er echter veel gebeurd en was de kater niet meer in de clan. "Hallo, Redpetal." Begroette ze de poes zo rustig mogelijk, ook bij haar was een kleine glimlach te zien. Het was een tijd geleden dat ze de poes gesproken had en zoveel gebeurd dat ze even niet goed wist waarover te beginnen. Misschien dan toch maar beginnen over haar gefaalde poging tot jagen. "Het lijkt erop dat vogels me vandaag iets te snel af zijn." Zei ze dan toch maar. Ze wist niet of de poes haar überhaupt had gezien, maar nu had ze in ieder geval iets waarmee ze kon beginnen. Ze was hier nooit echt goed in geweest om een gesprek te starten. Ook al viel het mee als ze trainingen gaf, want dan had ze een duidelijk doel. Dit was echter nu niet het geval.

De opmerking van de oudere kattin maakte de glimlach op haar snuitje iets gemeender. Redpetal was haar ook gewoon dankbaar dat ze niet begon over alles wat er de afgelopen manen gebeurd was, want ze was het beu om er steeds weer over te praten, om zo te blijven vastzitten in het verleden - het was gedaan, en nu kon niemand er toch nog iets aan veranderen. "Volgende keer lukt het vast.", mauwde ze, met haar altijd zachte stem maar zonder de stotter die erin zat toen ze jonger was. Al het drama had haar uiteindelijk toch sterker gemaakt; of misschien was ze sowieso sterker geworden als ze ouder werd, ook al had ze een compleet gelukkig leven kunnen leiden. Niemand zou het ooit weten. De rosse kattin wou niet vragen hoe het ging met Winterbird, want voor je het wist draaiden ze vraag dan terug en ze had geen zin om te moeten liegen en nog minder zin om uitleg te moeten geven. Daarom knikte ze slechts wat zachtjes, als om te tonen dat ze niet afgedwaald was met haar gedachten maar ook niet echt wist wat te zeggen. Haar gouden blik gleed over de omgeving terwijl de stilte langer duurde en naar haar mening ook steeds ongemakkelijker werd. In gesprekken voeren was ze nooit bijzonder goed geweest.

Dat hoopte ze zelf ook en het zou ook vast wel lukken, echter was dat deze keer niet zo geweest, volgende keer beter inderdaad. "Gaat vast wel beter de volgende keer." Bevestigde ze dan ook. Ze hield haar aandacht dan ook nog lichtjes op de omgeving gericht, misschien zou er namelijk nog een prooi komen, maar focuste zich al snel weer op Redpetal, bedenkend wat te zeggen. Er was tenslotte al een korte stilte gevallen en ze kon moeilijk verder gaan op de vogel die ze niet had kunnen vangen, dus besloot ze maar over te gaan op een random onderwerp. "Ik voel me hier altijd zo open." Zei ze, ze doelde daarbij op hoe de Tallpines geen beschutting leken te bieden. "Elke keer ben ik wel bang om een tweebeen tegen te komen." Of een hond, maar dat zei ze er maar niet bij, want die wilde ze eigenlijk helemaal niet tegenkomen.

Redpetal knikte begrijpend. Haar gouden ogen scanden de omgeving en ze maakte zich iets kleiner, alsof dat ervoor zorgde dat ze minder snel gezien zou worden. "Ja, ik ook..", mompelde ze, niet echt wetend wat ze moest zeggen. Ergens ging ze misschien juist naar hier omdat het hier zo open was; alsof ze haar angsten onder ogen wou zien en er sterker van zou worden. Het hele drama had haar getoond hoe zwak ze was, hoeveel ze steunde op andere katten - en hoe alles dan in elkaar zakte als haar steunpilaar besloot haar te verraden. Nog steeds miste ze een stuk van haar hart dat ze nooit meer terug zou krijgen; en het vertrouwen in haar zussen zou waarschijnlijk ook nooit meer hetzelfde zijn, ook al bevond Snowdance zich dan nu in Starclan. De kleine kattin slikte even en keek toen terug naar Winterbird. "Laten we anders teruggaan.", mauwde ze, haar stem kleintjes. Haar staart zwaaide wat ongemakkelijk heen en weer. Even had ze weten vergeten hoe open en bloot ze hier eigenlijk stonden - maar als ze haar aandacht er zo op vestigden, zag je weer die angstige kitten die ze zo lang geweest was, ook al leek ze er soms uitgegroeid te zijn. Redpetal was nog steeds geen moedige poes; ze wist het beter te verbergen, ze was volwassener geworden, sterker misschien ook - maar moedig zou ze waarschijnlijk nooit zijn.

Had ze wat verkeerd gezegd, want het leek erop dat door haar woorden Redpetal zich niet echt op haar gemak voelde. Zelf vond ze dit ook niet de meest prettige plek, maar toch trok iets haar aan, waardoor ze hier toch weer kwam. Er was tenslotte nu ook een plek in het territorium waar ze zich nog ongemakkelijker voelde, maar daar begon ze dan ook maar niet over, omdat Redpetal zich al ongemakkelijk voelde. "Misschien is dat een beter idee of we gaan een stukje lopen, dan kan het gevoel ook verdwijnen." Stelde ze voor aan de poes.

Redpetal knikte snel, haar gouden ogen over de omgeving glijdend. Ze wachtte niet op Winterbird om in actie te schieten maar begon zelf te wandelen naar een meer beschut gebied. "Ik krijg echt de kriebels van zo open en bloot te staan..", mauwde ze zachtjes, de andere poes een halve glimlach aanbiedend. Ze probeerde met humor de aandacht af te leiden van haar lafheid, haar angst, en de lichte paniek in haar goudgekleurde ogen. Het werd alleen maar erger als ze erop bleef focussen - zo slim was ze ondertussen wel geworden. Ze was vergeten hoe angst voor dingen die eigenlijk niet zo eng waren ook alweer voelde. Het was lang geleden; de voorbije manen had ze veel verdriet gekend, maar eigenlijk veel minder angst. ergens voelde het bijna goed, bekend, alsof al het drama nooit gebeurd was.

Het was inderdaad een beter idee om naar een meer beschutte plek te gaan, dan zouden ze in ieder geval niet meer zo open staan. Ze volgde de andere poes dan ook toen deze vrijwel meteen na haar antwoord in de richting van een beschutte plek liep. "Het is ook niet een van mijn favoriete plekken om te komen, maar er is in ieder geval wel prooi te vinden als je je best doet." Ze kende ook geen kat die hier graag kwam. Waarschijnlijk was de kans dat je hier een moedige kittypet tegenkwam zelfs aanwezig, maar ze zou er niet aan moeten denken om een van die katten tegen te komen. Ze waren het vaak niet waard om weg te jagen, puur omdat ze er toch wel snel genoeg vandoor gingen.

Redpetal was meteen wat meer op haar gemak toen er weer struiken om hen heen begonnen te verschijnen. Pfoeh. Ze keek opzij naar de oudere kattin en glimlachte instemmend, al was de angst nog niet volledig verdwenen uit haar gouden ogen. Haar hart ging nog steeds te keer - maar langzaamaan kalmeerde het toch lichtjes. "Zolang de tweebenen maar wegblijven.", antwoordde de queen zachtjes, bijna alsof ze bang was dat de tweebenen haar zouden horen en ineens van achter het hoekje op zouden komen duiken. Dan zou ze waarschijnlijk sterven van een hartaanval voor de tweebeen haar ooit een haar zou krenken.

Dat was iets waar ze het zeker mee eens was. Tweebenen konden beter wegblijven. Ze hoopte ook niet dat ze nog snel een tegen zou komen. "Ze zouden beter wegblijven uit ons territorium." Zei ze dan ook. Ze hadden al genoeg gedaan in de tijd dat ze weg waren geweest naar de bergen, te veel eigenlijk. De Blooming woods, voelden gewoon niet als thuis en daar hadden de tweebenen voor gezorgd. Ze wist ook niet hoe ze zich had gevoeld bij een verbrand bos, maar alles beter dan een plek wat gemaakt was door tweebenen. Ook al had Nightpool haar wel een paar mooie kanten van de plek laten zien, toch voelde ze zich daar niet volledig op haar gemak.

De rosse poes knikte instemmend maar wist niet wat ze daar verder nog aan toe moest voegen. Het was inderdaad zo dat die stomme tweebenen beter weg zouden blijven uit hun gebied - het was immers van hen, niet van de tweebenen. Waar zouden ze naartoe moeten als ze hier niet meer zouden kunnen zijn? Die vraag hadden ze zich enkele manen lang moeten afvragen. In de bergen, dat was toch niks voor hen geweest; en daarbij, daar waren al katten die die plek geclaimd hadden. Ze hadden verder kunnen gaan, maar wat hadden ze dan gevonden? Een nieuw gebied, zo mooi en perfect als dit? Met een rivier voor riverclan, een grote weide voor windclan, een mooi bos voor thunderclan? Met een plek om Starclan te kunnen bereiken en een plek om met alle vier de clans de meeting te houden elke maan? Het leek zo onwaarschijnlijk dat er nog zo'n perfecte plaats zou kunnen bestaan. "Ik ben blij dat we terug thuis zijn.", mauwde Redpetal uiteindelijk ook na een lange stilte. Want dit was thuis, en geen enkele andere plek zou dat voor haar ooit kunnen zijn. Ook al brandde het bos af en maakten de tweebenen er een tweebeenplaats van.

Een lange stilte viel, maar echt onprettig vond ze het niet. Het zorgde ervoor dat ze rustig haar focus kon houden op de omgeving tot de rosse poes weer wat zou zeggen. Wat kwam was iets dat ze misschien had kunnen verwachten na hoe het gesprek liep. Ze was zelf ook wel blij om weer terug te zijn in dit territorium, ondanks wat er allemaal gebeurd was hier bleef dit toch hun thuis. "Ik ben ook blij om terug te zijn, de bergen waren gewoon niet zoals hier." Dat was zeker waar. De bergen waren gewoon heel anders geweest en niet zoals hier, dus ondanks alles dat de tweebenen eraan hadden gedaan zou ze het absoluut verkiezen boven de bergen.

Redpetal knikte instemmend, haar blik zijwaarts gericht op de oudere poes. "Ik ben ook blij dat mijn kittens nu dit gebied ook zien. Zij waren de bergen zo gewend, ook al waren ze hier geboren.." Het moest raar zijn om terug te zijn in dit gebied als je je dit gebied niet echt herinnerde. Avidpaw en Cedartree waren überhaupt nooit eerder in het camp geweest voor ze terugkwamen; ze waren geboren op de sunningrocks, na de brand in hun camp. Het voelde zo onnatuurlijk. Generaties voor hen, keer op keer geboren en getogen in dit gebied - en zij waren de generatie die die traditie brak. Wat hadden ze toch verkeerd gedaan, dat Starclan zo'n drastische maatregelen had moeten nemen? Ze zou het waarschijnlijk nooit weten.

Dat was zeker waar. Het was goed voor de katten die het gebied nog nooit gezien hadden om het nu te zien te krijgen. De bergen waren tenslotte een heel ander gebied geweest dan dit en een heleboel waren daar opgegroeid en wisten nauwelijks wat af van het Thunderclanterritorium. Het was dan ook aan hen om hun dat te gaan leren. "We moeten ze dit territorium bekend maken." Zei ze dan ook, terwijl ze kort haar blik rond liet gaan. [b]"Ik ben blij dat als ik ooit kittens krijg dat het hier zal zijn."{/b] Dat was tenslotte iets wat haar nog niet gebeurd was. Ze had nog geen partner gevonden en daarmee ook nog nooit kittens gehad.