New memories

Redpetal zat in een boom. Dat was geen alledaags zicht - zo veel was duidelijk. Branchtrove had haar ooit nog leren klimmen. Dat leek alweer en heel leven geleden - en in zekere zin was het dat ook. Haar kittens bestonden toen nog niet; er was nog geen sprake van, ze durfde er nog niet van dromen. Nooit had de poes gedacht dat ze moeder zou willen zijn, en nu ze het was kon ze er niet genoeg van krijgen. Wat ook de reden was dat ze zich nu als queen had aangeboden, voltijds, om te helpen met het opvoeden van de andere kittens. Omdat dat iets was wat ze graag deed en wat ze blijkbaar ook kon - en omdat het haar gedachten afleidde van al het drama en al de pijn die ze nog steeds zou voelen. Maar nu had ze even een momentje voor zichzelf genomen, in dit bos dat er nog niet was toen ze de plek verlieten. Hier waren geen nare herinneringen, geen geesten die door haar gedachten spookten. Het was ergens wel fijn. Hier zou ze nieuwe herinneringen maken, goede herinneringen die een glimlach op haar snuitje brachten. En de eerste had ze al voor zichzelf gemaakt; ze zou haar angsten overkomen en in een boom klimmen. Stap één was gedaan - ze zat erin, tussen de roze bloesems. Eruit was een hele andere zaak, maar daar zou ze nu nog even niet aan denken. Nu genoot ze van de rust, de stilte en het uitzicht.  

@Cedarpaw

Redpetal was niet aan het opletten. Ze zat in de boom, met haar blik voor zich uit staren, ergens in het niets. Ze keek, maar ze zag eigenlijk niet. ze dacht na; over alles. Alles tegelijk en niets op hetzelfde moment. Ze was vredig nu, rustig. Niets aan deze plaats liet haar denken aan vroeger, aan gelukkigere tijden of aan tijden vol pijn. Het was leeg, onbeschreven, een nieuw hoofdstuk. De rosse kattin schrok op toen ze een bekende stem om haar hoorde roepen. Ze keek anar beneden met haar gouden ogen en zag Cedartree daar staan. Ze was zo trots op hem. Hij was net warrior geworden; ze herinnerde zich nog hoe hij als kleine Cedarkit aan haar buik had gelegen, meer dan een jaar geleden nu. Hij was in dit gebied geboren maar had veel tijd in de bergen doorgebracht. Ze vroeg zich af of deze plek zo als thuis zou voelen voor hem als het voor haar deed. In de bergen was nooit hetzelfde geweest - het was altijd vreemd, onbekend gebied geweest. Bunnykit was daar nooit geweest; en hier had zij nog geleefd. hadden ze nooit op die journey vertrokken, had haar oudste dochter nog geleefd. Of misschien ook niet. Misschien was het altijd deel van Starclan's plan geweest, dat zij zou sterven. Ze zou het waarschijnlijk nooit weten; en het had geen nut om er nu over te piekeren. "Hierboven, Cedartree!", mauwde ze, bewust zijn volledige naam gebruikend. Haar toon werd getint door trots als ze hem zij; zoals het was geweest toen hij net Cedarpaw geworden was. Ze was zo trots op hem, en op zijn zus, maar soms was het moeilijk om te geloven dat ze al zo volwassen geworden waren. Ze zag hen soms nog iets te veel als die kleine kittens die toen aan haar buik lagen, hulpeloos en compleet afhankelijk van haar.