Only look at me

Door zich zorgen te maken en het slenteren had de witte kater zijn vacht aardig verwaarloosd. Nu de katten weer terug waren in hun oude kamp kon hij eindelijk de tijd pakken om de haarbal op zijn rug wat netter te maken. Zijn groene ogen gleden over de geknoopte witte vacht en hij voelde een lichte tegenzin. Zijn vacht was zijn trots en liefde, maar het was een heel karwei het bij te houden. Met een norse blik haalde hij toch maar zijn tong over de witte haren heen. Night moest echt zijn best doen wilde hij er door heen komen en zijn nek begon ook al pijn te doen van het omkijken. God wat saai. Maar hoe sneller hij er van af was hoe sneller hij kon gaan jagen of gezelschap kon opzoeken. Voordat de hele Journey was begonnen had hij nooit zo veel met groepen gehad, hij was liever op zichzelf maar had wel altijd gevoeld dat hij andere blij wilde maken. Niet door speciale dingen te doen of de held uit te hangen. Maar puur om wie hij was. Laatste tijd was de kat meer geopend naar andere en dit had hem gelukkig gemaakt. Nog steeds had hij zijn alleen tijd nodig omdat hij bij andere al snel een masker op zette. Niet dat hij verdrietig was of heel erg rouwde, nee, het was meer dat hij zichzelf soms boven andere zette en als je samen met je vrienden was kon dat natuurlijk niet. Iedereen was namelijk gelijk. De witte kater gniffelde terwijl hij een grote knoop uit zijn vacht trok. Snel likte hij er over heen om het glad te strijken. "Jee, kon ik niet geboren worden met een korte vacht?" Miauwde hij klagelijk.

Zijn vacht begon langzaam weer zijn oude vorm terug te krijgen en de kater glimlachte terwijl hij voor de laatste keer zijn tong er over heen raspte. . “Dus jij bent degene die een spoor van witte vacht achterlaat.” Met een lichte schok keek hij om, maakte zich groot en legde zijn pluizige staart naast hem neer. "Ach, mijn vacht gaat waar het heen wilt." Night keek de kattin die hij herkende als Briarlight met een schuin lachje aan. "Maar lieve schat," Miauwde hij kalm. "Jij zelf hebt ook een witte vacht, wie zegt dat het de mijne zijn?" Er kwam een fonkeling in zijn ogen te staan. Wat hield hij er van om een entertainer te zijn, iemand om andere te vermaken. De grote witte kater cirkelde om haar heen en tikte met zijn staart de hare aan. "Natuurlijk weet ik wat je gaat zeggen, mijn vacht is langer en dikker. En dat geef ik je toe, jou vacht, mijn lieve Briar, is kort en zacht." Night ging weer voor haar zitten en tikte met zijn staart op de grond, waardoor er lange haren op de grond kwamen te liggen. "Maar, jouw vacht is net zo mooi als ieder ander, en de kleur wit." Hij liep naar haar oor toe en glimlachte. "Is de mooiste kleur van allemaal." Miauwde hij zacht terwijl hij weer naar zijn plek terug liep en neer plofte.

De kattin mocht wel eerlijk toegeven dat bij het zien van de kater’s reactie, ze het wel amuserend vond. Briarlight bleef hem aankijken met diezelfde speelse blik voordat Nightpool haar een antwoord gaf. “Ach, mijn vacht gaat waar het heen wilt." De Thunderclanner wou net wat zeggen over dat dat geen excuus was. Maar de witte kater voegde al snel wat toe met een schuine glimlach. "Maar lieve schat. Jij zelf hebt ook een witte vacht, wie zegt dat het de mijne zijn?" Vroeg hij redelijk kalm. Ze grinnikte even, totdat haar blik snel veranderde in verwarring toen ze opeens de kater om haar een cirkelde en haar staart met de zijne aantikte. Dat zorgde voor een automatische reactie dat haar pluizige staart zich gelijk terugtrekte door de plotseling aanraking. "Natuurlijk weet ik wat je gaat zeggen, mijn vacht is langer en dikker. En dat geef ik je toe, jou vacht, mijn lieve Briar, is kort en zacht." Hij was klaar met rondjes lopen en zat neer voor haar. Waardoor wat haar op de grond viel. "Maar, jouw vacht is net zo mooi als ieder ander, en de kleur wit." Ze bewoog even met haar oren toen hij wat dichtbij leunde om zijn zin af te maken. "Is de mooiste kleur van allemaal." Ze kende Nightpool niet echt, maar wel goed genoeg om dit te verwachten. Al moest ze wel toegeven dat zijn atmosfeer een intrigerende sfeer bracht. Wat haar juist niewsgierig maakte. “Een witte vacht wordt sneller vies.” Zei ze terug in een zachte toon. Alsof ze besloten had om aan dit spelletje mee te doen. “En toch, Nightpool, jouw vacht blijft mij maar steeds verassen.” Maakte ze af terwijl ze haar neus tegen de zijne drukte voordat ze op stond. “Durf je de uitdaging aan om met me te jagen? Of hoe lang had het geduurd om jouw vacht schoon te krijgen? Twee, drie uur?” Briarlight keek hem aan met haar goudgele ogen. Een uitdagende blik zeker aanwezig.

Hij was erg tevreden over de kleine toespraak die hij zojuist gegeven had, het was zijn ding om woorden zorgvuldig uit te kiezen en zo een reactie te veroorzaken bij een ander. Daarom verscheen er ook een glimlach op zijn snoet toen de kattin er tegen in ging, dit was wat hij wilde. Een reactie en een goede ook. “En toch, Nightpool, jouw vacht blijft mij maar steeds verassen.” Hij lachte zachtjes en snorde kort toen ze haar neus tegen de zijne drukte. Niks was zo mooi als een dans tussen twee katten via een gesprek. Gesprekken konden niet zomaar gezegd worden er moest iets in zitten, iets van jezelf. Vaak werd hij zweverig genoemd omdat hij dit zo benadrukte, maar het maakte wie hij was en katten leken zijn gezelschap fijn te vinden. “Durf je de uitdaging aan om met me te jagen? Of hoe lang had het geduurd om jouw vacht schoon te krijgen? Twee, drie uur?" De warrior stond nu zelf ook op en beantwoorde haar uitdagende blik met zijn groene ogen. "Briarlight, ik durf alles. Zelfs met een wilde roos zoals jij." Miauwde hij terwijl de kater zich omdraaide. "Niet veel tijd, mijn vacht is mooi van zichzelf." Beantwoorde hij haar laatste vraag op een plagerige toon voordat hij de den uit schoot. Wachtende totdat zij zou volgen.

Ze kon wel toegeven dat Nightpool aangename gezelschap was. Vooral omdat de witte kater wel tegen een grapje aan kon. Ondanks dat ze nooit echt vaak met hem om ging, maar waarschijnlijk zou dat veranderen nu ze wist dat hij wel tolerabel was. "Briarlight, ik durf alles. Zelfs met een wilde roos zoals jij." Ze glimlachte bij het complimentje, haar nek lichtelijk gebogen om het te verbergen. Was het überhaupt een compliment? Dat wist ze zelf niet, maar de lichte bloos op haar gezicht gaf al duidelijk aan dat de bijnaam niet slecht vond. Waarschijlijk omdat haar moeder haar altijd een roos had genoemd. Haar gouden ogen keken weer vooruit. "Niet veel tijd, mijn vacht is mooi van zichzelf." Gaf hij aan. Dat kon ze toegeven, maar dat zou te ijdel klinken aangezien zij dezelfde vachtkleur deelden. ”Laten we gaan.” De kattin zwiepte weer met haar staart voordat ze weer richting de ingang liep. Jagen zou haar wel weer afleiden van wat er allemaal gebeurd was. Het gevecht, Zealspark, en zelfs haar zus had een paar kittens. Ze hield een mentale herinnering vast om Blacktear een keer te bezoeken. Het was ook zo lang geleden dat ze contact hadden. Vooral na de scheiding van hun ouders. Zou ze het haar nog steeds kwalijk nemen?

Hij trippelde opgewonden het kamp uit met Briar achter zich aan. Het was een tijd geleden sinds hij was gaan jagen samen met een clan genoot. Het was normaal iets wat hij alleen deed, maar zo kon hij een goed gesprek aanknopen met de witte poes. Veel katten hadden in deze tijd een gesprekspartner nodig, na alle nare dingen die waren gebeurd had zelfs Nightpool soms behoefte aan een gesprekspartner. "Hoe voel jij je bij alle dingen die zijn gebeurt?" Miauwde hij haar kant op terwijl de kater zijn pas in hield zodat ze naast elkaar zouden lopen. Normaal knoopte hij geen gesprekken aan met een zwaar onderwerp, maar het was ook wel eens goed om andere meningen te horen. Nightpool hield veel van zich zelf en zette zichzelf overal op nummer 1, maar de witte prins wist ook dat je heel makkelijk je zelf kon verliezen als je geen aandacht schonk aan andere katten en hun gedachtes.