Should I enter?

Hij had er een paar dagen over getwijfeld. Zijn verstand zei hem om het niet te doen, maar de opwinding die hij voelde bij het idee kon hij nauwelijks negeren. Hij had alleen niemand waar hij het mee kon delen; de meeste apprentices leken het geen goed idee te vinden en hij wist dat als hij het aan de warriors zou voorstellen dat ze enkel hun kopje zouden schudden en hem zouden vertellen dat hij zich met serieuzere zaken bezig moest houden. En hij wilde niet dat er ook maar katten waren die dachten dat hij zijn taken niet serieus nam. Hij was van plan om de beste ShadowClanwarrior te worden. Hell, hij had zelfs al plannen om later deputy of leader te worden. Niet dat hij Acorndust of Tallshadow van de troon wilde stoten, helemaal niet, maar hij had ambitieuze plannen en hij wilde het ver schoppen. Hij wilde laten zien dat hij weldegelijk in staat was de leiding op zich te nemen. Hij wilde aantonen dat hij binnen de verwachte tijd een warrior kon worden en dat hij een apprentice kon opleiden. Nee, dat hij meerdere apprentices kon opleiden om hun zo goed mogelijk te maken, om hun samen met hem aan de top te brengen. Om hun zijn taken te laten opvolgen als hij er niet meer zou zijn, wat hopelijk nog een lange tijd zou duren. Om zijn kittens, als hij later een partner zou krijgen, genoeg te vertellen te hebben om hun ontzag voor hem en hun Clan op te doen wekken zodat ze later ook goed hun best gingen doen. Ja, hij had veel plannen en hij was ver naar de toekomst gericht, maar soms kon hij het niet laten dat hij zich ergens nog wel een kleine kitten voelde die gewoon op avontuur wilde gaan. En nu er zich een grot midden in hun territorium leek te bevinden die een uitnodigend gebaar leek te maken naar alle nieuwsgierige katten die ook maar in de buurt liepen, kon hij zichzelf nauwelijks inhouden. En dus stond hij te wiebelen op zijn poten terwijl hij nog steeds overwoog om naar binnen te gaan, al dan niet alleen. Of zou hij zich omkeren en dit plan achterwege te laten? Maar hij wist dat hij toch niemand ging vinden die zijn plan mee wilde uitvoeren; niemand wilde gevaar lopen. Hij zuchtte en onbewust deed hij één stap naar voren, dichter naar de grot toe.

Venompaw was zo in gedachten verzeild geraakt dat hij zijn Clanmate niet had horen aankomen. Totaal niet. Zijn staart werd dik en zijn pels kwam overeind toen hij iemand zacht naast zich hoorde fluisteren. Toen dwong hij zichzelf om weer kalm te worden en zijn snel kloppende hart te kalmeren. Al zeker toen hij ontdekte dat de boosdoener Sunvoice was, een she-cat die warrior was geworden toen hij op het punt stond om apprentice te worden. Hij had nog niet veel met elkaar gesproken, maar dat kwam vooral omdat hun leeftijden zo breed uit elkaar liepen en omdat hij simpelweg met andere dingen bezig was geweest dan socialiseren met de warriors. Natuurlijk greep hij elke kans aan om iemand beter te leren kennen, zeker als dat iemand in zijn eigen Clan was. Maar als kitten zijnde mocht hij toen ze terug kwamen van de reis van zijn moeder niet al te veel uit de nursery gaan en dus had hij pas echt kans gekregen om zijn Clanmates echt goed te leren kennen toen hij een apprentice was. En aangezien ze met velen waren, was het een onmogelijk opgave om iedereen al goed te kennen. Hij gaf een knikje naar Sunvoice toen tot hem doordrong wat ze gevraagd had aan hem. “En verleidelijk ook om naar binnen te gaan,” zei hij, aangevend dat de gedachte op was gekomen in zijn kopje. “Ik zou alleen waarschijnlijk ontzettend op mijn kop krijgen als ik ze alleen zou gaan verkennen.” Hij keek haar met een zijdelingse blik aan, afwachtend of ze de hint had begrepen. Alleen zou hij natuurlijk nooit mogen gaan, maar zij was een warrior. Het zou toch niet erg zijn als zij mee zou gaan, wel dan? “Of we zouden ook gewoon een blik naar binnen kunnen werpen.” Oké, misschien maakte hij nu wel iets te duidelijk wat zijn plannen waren, maar hij vermoedde dat ze het zo ook wel had begrepen. En hij vroeg zich ook af of enkel door de ingang naar binnen kijken zijn nieuwsgierigheid zou stillen. Hij dacht van niet.

Ach, what the hell ook eigenlijk. Wat nou als ze hem zouden betrappen en hem straf zouden geven? Het was niet alsof hij nooit straf kreeg of zo. Hij was juist dé troublemaker van zijn Clan. Nee, hij stond echt bekend als een probleemmaker en die grot binnengaan was juist wat ze van hem zouden verwachten. En als een warrior dan ook nog eens aanbood om mee te gaan, zoals Sunvoice in dit geval aanbood, hadden ze weinig om op terug te vallen. Ze zouden Sunvoice misschien ook wel kunnen straffen, maar ze had zelf aangeboden om mee te gaan en als Venompaw iets verder keek dan zijn arrogante houding zou hij het juist wel fijn vinden als ze mee zou gaan. Dan was hij in elk geval niet alleen als er iets zou gebeuren. Bovendien had het toch ook wel iets spannends, zo’n grot waarvan niemand wist waar het heen zou leiden. En dus was de keuze al snel gemaakt. Hij hoopte alleen dat ze niet vast zouden komen te zitten, want dan was het natuurlijk een kwestie van wachten tot iemand hun zou gaan missen en hun zou gaan zoeken. Maar ja, het territorium was groot en niemand zou natuurlijk denken dat ze die grot zomaar binnen waren gegaan. Het was de spanning en de onwetendheid die hem het meeste aantrok en dus gaf hij snel een knikje naar Sunvoice. “Natuurlijk vertrouw ik je,” zei hij grijnzend. “Laten we gaan. Het lijkt me leuk om nog eens iets spannends mee te maken.” Allemaal leuk en wel dat ze uit die bergen waren, maar Venompaw had graag het territorium daar wat beter verkend en dat was niet gegaan omdat hij toen nog maar een kitten was en zijn moeder hem niet eens buiten de grot had laten gaan. “Maar ik kan aan jouw reactie dus afleiden dat jij ook nog niet de grot bent ingegaan?” Als ze dat wel had gedaan, dan had ze nu waarschijnlijk niet voorgesteld om mee te gaan. Want dan had ze of al geweten waar hij heenliep of misschien de angst opgelopen om niet meer te gaan. “Waar wachten we dan nog op?” Hij grijnsde. “Laten we op avontuur gaan, Sunvoice!” Zijn hart begon sneller te kloppen toen hij een paar stappen vooruitzette, maar hij negeerde het. Wat kon er immers gebeuren, right?