Old stories.

De training was weer geslaagd. Met een tevreden blik keek Venompaw naar de twee muizen die hij had weten te vangen. Het zou niet lang duren voordat hij aan zijn vechttechnieken kon beginnen oefenen en om eerlijk te zijn, kon hij niet wachten. Hij wilde het moment dat hij werd aangevallen door een BloodClanner en zichzelf niet kon verdedigen niet opnieuw meemaken. Hoewel hij instinctief wel wat rake klappen had weten te verkopen, was het al snel vrij duidelijk gebleken dat hij niet opgewassen was tegen de veel oudere she-cat. En dus had hij hulpeloos moeten roepen om de hulp van zijn Clanmates, die gelukkig ook gekomen was. Maar dat moment wilde hij dus nooit meer meemaken, want hij wilde niet als zwak bestempeld worden. Hij wist dat hij behoorlijk arrogant kon zijn en hij wilde zijn denmates niet een reden geven om hem uit te lachen door deze arrogantie tegen hem te gebruiken omdat hij een moment van zwakte had gehad. En dus wilde hij zo veel mogelijk kennis opdoen. En hij wist dat dat niet alleen kon door jacht- en vechttechnieken bij te schroeven, maar ook door verhalen op te doeken van katten die veel ouder dan hem waren en hem dan ook veel meer konden vertellen over hoe het leven vroeger was. Misschien kon hij daar wel iets van gebruiken waardoor het verleden zich niet zou herhalen. BloodClan mocht nooit meer aan de macht komen, zo veel was wel duidelijk. En daar wilde hij maar al te graag voor zorgen, maar dan moest hij wel een goede achtergrondkennis hebben. En waar kon hij daarvoor beter zijn dan bij de elders? Een beetje zenuwachtig liep Venompaw in de richting van de elders den. Ze stonden er immers om bekend dat ze een slecht humeur hadden, een kort lontje en dat ze alleen hun verhalen wilden vertellen aan kittens en apprentices zo weinig mogelijk in hun buurt wilden hebben, behalve dan om teken te verwijderen. En dat was precies wat Venompaw als reden voor zijn bezoek zou gebruiken. De eerste kat die hij in zicht kreeg toen hij de elders den binnenliep, was een kat met een rookgrijze vacht. Hij haalde diep adem. Dit moest hij dus zo rustig mogelijk aanpakken. “Hé,” zei hij met een glimlach tegen de elder. “Kan ik je misschien ergens mee van dienst zijn? Heb je nog gewrichten die gemasseerd moeten worden of teken die verwijderd moeten worden?”

De tom draaide zich om en Venompaw voelde zich ijskoud worden toen hij Smokebreath herkende, een zeer gerespecteerd senior warrior. Hij had zich vergist. En niet zo’n beetje ook. Toen Smokebreath tegen hem begon te praten, vouwde hij zijn oren in zijn nek. Hij wist voor één keer in zijn leven even niet meer wat hij moest zeggen en durfde te wedden dat hij ergens een kuchje hoorde dat onderdrukt gelach moest zijn. Hij durfde echter niet zijn blik door de den te laten glijden om te zien wie dat het was. Hij wist dat wie dat het kuchje ook had laten varen dat diegene het lang niet zo erg vond als Smokebreath zelf en het hoogstwaarschijnlijk voor Venompaw zou opnemen mocht de senior warrior tegen hem uitvallen, maar dat wilde de apprentice juist niet. Hij had een vreselijke fout gemaakt en hij wilde het graag goedmaken. “Eh… ik eh…” Hij keek naar zijn poten, maar besloot daarna om dapper zijn fouten onder ogen te komen. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij een fout maakte en als hij voor elke fout die hij maakte begon te stotteren en angstig weg begon te trekken, dan zou hij nooit een sterke warrior worden. En dus zorgde hij er met moeite voor dat zijn oren niet meer plat in zijn nek lagen, deed zijn kopje omhoog en keek Smokebreath zo goed en kwaad aan als dat kon. “Het spijt me, Smokebreath,” sprak hij oprecht. “Ik had niet gezien dat jij het was. Ik heb me behoorlijk vergist.” Hij neeg zijn kopje weer laag, maar deze keer was dat uit respect. Hij wilde de norse senior warrior immers geen reden geven om nog een keertje boos te worden. “Kan ik het op de één of andere manier goedmaken?” Weer hoorde hij dat kuchje, maar deze keer besteedde hij er geen aandacht aan. Alles was beter dan Smokebreath die kwaad op hem was.

Venompaw had tussen nu en zijn kittentijd nog niet veel akelige momenten beleefd, maar een senior warrior voor een elder verwarren, terwijl het ook nog eens Smokebreath was die hij verward had voor een elder, was toch wel echt eng. En dan ook nog eens die blik waarmee Smokebreath hem bekeek: alsof hij Venompaw elk moment met één grote poot tegen de grond zou kunnen slaan. Het maakte het natuurlijk allemaal nog een tikkeltje erger dat er elders waren die het allemaal gezien en gehoord hadden en hun best deden om het niet uit te proesten van het lachen terwijl Venompaw op zijn dak kreeg. Maar Smokebreath gaf aan dat het hem vergeven zou zijn als hij hier kwam doen wat hij wilde doen en Venompaw wist niet hoe snel hij zijn kopje op moest richten en zich naar de eerste de beste elder in zijn buurt te begeven. Het was een oude she-cat die hem met een grijns aan het bekijken was en zich al op haar buik rolde, maar een norse grom niet kon onderdrukken toen Smokebreath Venompaw’s aandacht weer opeiste. Ze gaf aan dat zij als eerste aan de beurt was als hij zijn taak volbracht had en Venompaw beloofde haar dit. “Ja, Smokebreath,” zei hij beleefd en snel ging hij naar buiten. Niet de eerste de beste poel, maar fatsoenlijk water. Got it. Hij verzamelde het mos in de nursery en rende toen zijn territorium binnen. Naar the Little Creek was het niet lang en dus zou hij binnen no time terug zijn. Hij liet het mos goed nat worden, vouwde het op in een net bundeltje en liep, met het water al half druipend uit het mos, weer terug het kamp binnen. Hij ging naast Smokebeath staan en liet toen het bundeltje mos voorzichtig op de grond zakken. “Ik heb het water uit the Little Creek gebruikt,” zei hij tegen de senior warrior. “En ik heb een beschaduwd plekje opgezocht. Normaal gezien zou het koel genoeg moeten zijn.” Hij neeg zijn kop en snel ging hij weer naar de she-cat die hij als eerste had willen helpen. Die gromde tevreden, rolde zich nu op haar zij en liet Venompaw zijn werk doen terwijl ze hem zo nu en dan aanwijzingen gaf. Terwijl hij met zijn taak bezig was, wierp Venompaw een stiekeme blik in de richting van Smokebreath. Had hij zijn taak goed gedaan?