My sins need holy water.

Vine wist zijn emoties altijd goed te onderdrukken en zo ook nu. Als hij het adembenemende zicht voor hem al mooi had gevonden, dan liet hij dit niet merken in zijn blik. De oppervlakte van het water werd weerspiegeld met de sterren die aan de hemel stonden; lichte flitsende puntjes aan de hemel die zich met een flink aantal verspreidden over de donkere achtergrond. Samen met de maan zorgde het ervoor dat het een aangenaam licht verspreidde dat rustgevend was, maar ook een zekere angst kon inboezemen wanneer het op de juiste manier gebruikt werd. Het was een stille nacht; insecten en vogels hadden besloten om te zwijgen en terwijl Vine daar zo lag, had hij voor even het gevoel alsof hij alleen op de wereld was. Hij kon zich nog vaag herinneren dat hij als kitten zijnde vaak naar de sterren had gestaard die zich voor hem uitgestrekt hadden in de hemel, nog beter te zien door het feit dat ze zo hoog zaten dat ze de sterren bijna konden aanraken als ze dat wilden. Of zo leek het dan toch. Natuurlijk wist hij dat de realiteit anders lag, maar als kitten had hij graag geloof dat hij minstens één ster kon aanraken. Maar toen moest zijn moeder hem zo nodig meenemen naar het lager gelegen landschap en had ze haar avontuurlijke leven ingeruild voor een simpel leven waarbij ze ook nog eens afhankelijk was van vreemde wezens. Vine kon het maar amper begrijpen en hoe meer hij er nu, nu hij ouder was, over nadacht, hoe geërgerder het hem maakte. En plotseling dook er een waanzinnig idee op. Een idee waar zelfs hij even van schrok, ook al was die reactie nauwelijks waarneembaar op zijn emotieloze gezicht. Hij wilde zijn eigen moeder een lesje leren. Omdat ze hem een avontuurlijk leven in de bergen ontnomen had, omdat zijn karakter anders geworden was omdat zijn moeder hem gedwongen had tot een leven waar hij helemaal niet voor wilde kiezen. Natuurlijk was de gemakkelijkste optie om terug te keren naar de bergen; hij was ouder nu en de kans dat hij de bergen zou vinden, was vrij groot. Maar aan de andere kant had hij hier en daar bepaalde zaken over de BloodClan opgepikt en had dat zijn interesse getrokken. Nóg meer dan teruggaan naar de bergen. Een zachte zucht verliet zijn lippen en hij liet zijn kop weer zakken op zijn poten, zijn ogen sluitend en genietend van de absolute stilte die nog steeds om hem heen heerste.