Thunder may shake the ground [Tallshadow]

Faith

"sheeps and lambs
becoming lions"

De kleine witte kattin stapte rustig de grote vlakte op, daar in de verte zag ze vier grote eiken staan. De plek waar haar moeder samen met de andere Leaders elke Moon belangrijke mededelingen zou doen. Deze Gatherings had de slanke witte kattin nog zeer weinig meegemaakt. Immers was ze een kitten geweest toen ze door de rampen hun thuis hadden verlaten. Oceanbreeze had echter altijd vol liefde over Windclan gesproken, het was dan ook een feit dat de rustige, vredelievende dochter van Neverland en Oceanbreeze er geen moment aan twijfelde om in de voetstappen van haar moeder te treden. Al was ze zeker geen kattin voor een hoge rang, net zoals haar vader was ze daar te rustig voor; liet ze haar mening te snel beïnvloeden door andere katten. Haar moeder was haar voorbeeld omdat de kattin zonder dat het haar veel moeite leek te kostten, de Clan draaiende hield. Faithleap schudde haar slanke kopje even waarna ze met een kleine glimlach naar de eiken stormde. Zich even niet bewust zijnde van de omgeving, het was hier vredig. Met het kleine briesje dat haar halflange witte vacht iets deed wapperen, met de zachte ondergrond onder haar pootjes en de geuren van Greenleaf in de lucht. Dit was haar leven, dit was waarvoor ze een Warrior was. De kattin stopte haar lange passen waarna ze nieuwsgierig en testend haar nagels in de bast van een boom iets afgelegen zette, dat wou ze de grote eiken niet aan doen. Als andere Clankatten konden klimmen, zou zij dat ook kunnen? Faithleap was zo in gedachten verzonken dat ze pas zeer laat door had dat een Shadowclanner ter tonele verscheen. Een bekende Shadowclanner, met een zachte geschrokken sis draaide ze zich om waardoor ze klem stond tussen de grote boze wolf -die niet boos was- en de boom.

lili # #

credit to kenz.

Waarom liep zijn leven nou altijd zo? Het ene moment deed je rustig mindvolle yoga en het andere dook er een kat op die je nog niet kende en dus het waard was om mee te spreken. Eigenlijk was dat al een foute omschrijving, aangezien elke kat ongeacht bekendheid het waar was om mee te spreken. Vandaar dat ook deze witte, superschattige als Tall er een woord aan moest toevoegen, poes een gesprek met hem zou krijgen. Het was dan ook niet zijn bedoeling om te veroorzaken wat hij veroorzaakte, namelijk een geschrokken witte poes die in een boom had willen klimmen maar zich nu klemgezet voelde.
"Heb je al eens eerder geklommen?" Sterke eerste start, een half judgend klinkende zin tegen een kleine poes die duidelijk niet gediend was van zijn aanwezigheid. Maar het was al wel bekend dat Tall geen medaille verdiende voor zijn sociale skills, eerder een klap van Inner, als die er nog was geweest.

Faith

"sheeps and lambs
becoming lions"

Het ene moment was Faithleap nieuwsgierig geweest naar de kunsten van een andere Clan om vervolgens opgeschrokken te worden door een kater van een andere Clan en niet zomaar een kater, maar de Shadowclan Leader die naar horen zeggen een enkel steekje los had zitten, misschien wel meer dan een enkel steekje. Haar moeder was echter bevriend met de betreffende kater en Shadowclan's Medicine Cat als ze de naam van haar jongere broer moest geloven. "Heb je al eens eerder geklommen?" Vroeg de kater die haar had klemgezet, de veel grotere kater. Faithleap was nooit echt de dapperste geweest, dat viel nu dan ook wel te zien. Ze drukte een oortje ongemakkelijk in haar nek waarna ze haar zachte witte kopje schudde. "Nee," Mauwde ze zachtjes, waarna ze haar lichaam iets probeerde te ontspannen."Hoezo?" Mauwde ze, de ander hiermee toestemming gevende om een gesprek te startten, misschien als hij lang genoeg sprak; zou ze het zonder een boze wolf er van af brengen. Shadowclanners waren haar te groot...

lili # #

credit to kenz.

De kleine poes leek ondanks zijn poging niet zo angstaanjagend over te komen toch flink geschrokken te zijn. Tall zonk dus wat door zijn knieën om wat kleiner te lijken, en hield zijn hoofd schuin terwijl hij keek of het effect had. Ondertussen beantwoordde de poes zijn vraag met een nee, om vervolgens een wedervraag te stellen die relatief logisch was. De kater haalde echter zijn schouders op. "Gewoon," Mauwde hij, zijn stem wat hoger proberende te krijgen. Normaal roffelde het echt en had hij een diepe zware stem. Haha niet dus. Dat wilde hij wel graag, net zoals zijn vader, of zoals de oude leider van Riverclan Stormstar, maar voor hem was dat niet weggelegd. Hij had ook niet per se een hoge stem, maar gewoon een heel oprecht aardig klinkende. Alleen wanneer hij zich echt boos maakte kon hij donderen, waar hij dan zelf later ook van bedacht dat het eng klonk. In dit soort situaties kwam het hem echter prima uit. "Vroeg ik me af," Voegde hij nog aan zijn eerder antwoord toe, voor hij besloot dat gehurkt staan vermoeiend was en er dus maar gewoon bij ging liggen.

Onderwerp: Re: Thunder may shake the ground [Tallshadow]