Queen

Hij was naast de warriors den zijn vacht schoon aan het maken. Nadat hij door het hoge, natte gras gerend had om een rogue neer te halen, was het weer vies en nat geworden. En natuurlijk hielp de kou dus niet mee. Vandaar dat hij dan even een stop had gezet op zijn dag. Hij had genoeg katten bang gemaakt. Het had hem bijna verveeld. Dus vandaar dat hij dan ook zo nonchalant mogelijk deed. Alsof de oude Flameleap er altijd wel was. Alsof hij zijn eigen ziel niet had platgebrand en vervolgens weer opgebouwd in een mislukt hoopje as. Dat was wat hij was. Een mislukkeling. Hij had iedereen gefaald. Maar het voelde zo goed. Om zijn zin eindelijk te geven. De rug naar StarClan keren, naar iedere wanhopige kat die dacht dat een stelletje doden lijken hun de toekomst konden lezen. Kon ‘Starclan’ dit ook zien aankomen? Was dat de reden waarom ze iedereen van hem afgepakt hadden? Het was nu hem en dat ‘paradijs’. Zelfs voor hem klonk het dom. Hoe kon hij vechten tegen iets dat niet bestond?

Zijn groene ogen sloten weer terwijl hij zijn tong over zijn achterpoot liet glijden. Er was geen bloed meer te herkennen aan zijn vacht. Het was niet dat hij meedogenloos katten pestte... Hij deed het gewoon wat meer pijnlijker. Hij had nog niet de kans gekregen iemand van het leven te beroven. Maar ooit zou iemand het zover krijgen. Ooit zouden ze voor hem een bericht aan Starclan geven.

+ Russetflow

Russetflow liep door de bossen. Het woud was donker, hoewel de hemel licht was. Hoe dit kon? Zij noemde het het dichte woud. Bomen kriskras door elkaar, eeuwig groene naalden die naar elkaar reikten en elkaar overlapten. Licht drong er zich doorheen, maar eer het de bodem bereikte was het verdwenen. Schaduwen bestonden daar niet. Je was het zelf. Een met je donkerste deel. Een gure wind streek onder haar poten wanneer ze ze allemaal van de grond tilde. Het was het rennen, zigzaggen en precies de weg weten waar ze zo van hield. Rennen door het woud was als rennen door al je geheimen. De gure wind sneed deze open en legde alles bloot. Het was deze wind waarvan de andere Clan zeiden dat ze harten koud maakten. Hij mocht wat meer waaien van haar.

Vermoeid, maar niet uitgeput kwam ze weer naar het camp. Vanavond zou ze niet eten. Russet was een betere vechter dan jager en moest het soms zonder prooi doen. Ze vond het niet erg. Ten eerste was het een gewoonte geworden, ten tweede hield het haar slank en in model. Dat had ze nodig. Dat wou ze. Mooi zijn. Ze was het ook, daarvan was ze overtuigd. Haar houding was dan ook fier. Fier en sierlijk, met de kop geheven en de borst vooruit, maar toch hadden haar heupen een soort van swoeng. Terwijl ze daar zo het camp binnen trad en haar ademhaling onder controle probeerde te krijgen moest ze halt houden. Met een geërgerde blik keek ze neer op Flameleap. De kater die niets nuttig leek te doen. Ach, dat kon je van haar ook zeggen. "Je staat in mijn weg!", snauwde ze. Haar stem was warm, vurig en had een gemiddelde toonhoogte. Het paste perfect bij haar gouden looks.

De rode kater was nu bezig met zijn staart totdat hij ruw werd verstoren door een bekende rode vacht. Zijn eerste gedachte was, Swiftclaw? Maar toen hij opkeek en in de koude blauwe ogen van Russetflow keek was hij gelijk zichzelf mentaal aan het straffen. ’Get it together, dude.’ Kwam er dan in hem op. Maar hij trok zich er niks van aan. Het enige wat hem de aandacht trok, was wat de poes tegen hem zei. "Je staat in mijn weg!" Werd er naar hem gesnauwd. Zo, die had lef. Als ze alleen waren had hij haar wel laten zien wie werkelijk in de weg zat. Maar nu waren ze in het kamp vol met Shadowclanners. Hij was slimmer dan dat. De rode kater schraapte zijn keel geduldig voor hij weer terug naar de poes keek. “Eigenlijk,” begon hij plotseling. Terwijl hij recht zat. “Zit ik in je weg.” Maar hij wist heus wel wat de kattin bedoelde. Hij wou haar gewoon het genot niet geven. Ze was geen leider van hem, ze was gewoon een clangenoot. Ze stond lager dan hem.
”Dus misschien kan je het wat aardiger proberen, schat.” Hij zwiepte met zijn staart voordat hij met een trotse grijns op keek. Alsof hij volop afwachtte op haar ‘aardigere’ opmerking.

De rode kattin tilde haar kop ietsje in de lucht terwijl hij terug reageerde. Wat een bruut. Je kaatste haar woorden niet zomaar terug. ”Dus misschien kan je het wat aardiger proberen, schat”, bij die laatste zin zag hij er te trots uit. De oren, de zwiep met zijn staart en zijn zelfverzekerde gelaat. Russetflow deed moeite om niet dat vuil van zijn gezicht te schrapen. Ze wierp hem geen blik toen ze dan maar besloot om over zijn rug te stappen. Haar achterpoot ketste tegen zijn lichaam. Oeps. Dat anderen dit zagen kon haar niet veel schelen. Dat bewees nog maar eens dat er niet met haar gesold moest worden. Hij was net zo veel waard als een vossenstront. Met een kitten kon ze hem niet vergelijken want die hadden nog een toekomst. Dit miserabel hoopje was mager, kon niet eens deftig vechten als je keek naar hoe hij er altijd toegetakeld uitzag en hij had geen toekomst met zijn gedachten altijd op Swift gericht. Ze was nu bij Starclan punt uit. Later zal je haar nog wel zien en lief mogen hebben, dat ze er nu niet meer is maakt toch niet zoveel uit. Daarbij geloofde ze niet in liefde. Het was een leugen. Een truc, daar zou ze nooit inlopen.

Hij begon haar matig te irriteren. Hoewel hij zich duidelijk inhield om haar iets aan te doen, dat kon ze horen in de tred en de zware ademhaling, ging zij dat niet doen. Hij bleef haar maar achtervolgen. Hij kon vast haar parfum van dennenappels en stervende roosjes ruiken. Gelukkig stond de wind haar kant niet op. Zijn adem horen was al erg genoeg. “Waar ga je naartoe, Russet?” Oh? Hij kon zoet zijn? Russetflow draaide zich om, op een manier waarop ze haar naam eer deed. Nu stonden ze neus aan neus. Ze liet een glimlachje over haar lippen rollen. "Naar mijn nest. Wil je er bij?" Haar stem was niet zoet, het was mierzoet. Haar rode staart streek onder zijn kin terwijl ze zich galant omdraaide en weer de weg naar de den vervolgde. Ze kon goed inspelen op katten. Hij had vroeger een crush op haar gehad en daar maakte ze nu gebruik van. Zak.

Ze trad de den binnen. Tilde haar pootjes op om over een paar nesten te stappen. Het was avond. Geen nacht en ze was niet moe. Toch had ze het voorgesteld en nu zat ze eraan vast. Russetflow vervolgde haar pas heupwiegend. Ze sliep in de tweede soort van cirkel, waar de warriors sliepen en helemaal achteraan. Ze hield van uitslapen. Voor haar het nest van haar witte zus. Ze blikte niet achterom en stapte in haar knus mosnest. Het was een ongewoon nest. Er zaten zwarte veren in, in alle soorten en maten en nog andere zwarte materialen. Zo was de buitenkant het meeste doornen en verbrande stukken die ze nog had gevonden. De dieprode kattin draaide een paar keer rond, ging liggen en legde een poot over haar nest heen. Ze keek onder haar wimpers naar Flame. "Oh nee, mijn nest is in vuur en vlam schatje." Haar blauwe blik ging naar het nest voor haar. "Als je het koud wilt hebben, moet je bij mijn zus zijn en laat ik je zeggen... bij haar is mijn tanden tegen je strot." Mooie manier om te zeggen dat hij van haar zus moest afblijven. Een verbloemde reden om ervoor te zorgen dat haar zus niet mocht liefhebben. Wat was ze slim.

Ze vouwde haar pootje naast haar op. Haar lange nagels liet ze in en uit hun hulzen schieten. Gefascineerd bleef ze ernaar kijken. De lengte, de snelheid, de kracht, de schoonheid. Ze... Haar kop schoot omhoog bij het horen van de laatste zin. De nagels waren naar buiten en boorden zich in het mosbed. Arm ding, het had haar niets aangedaan. Tja... dat kreeg je als je haar irriteerde. De ander was de dupe of de een hing aan haar nagel, met een lege ziel. Want dat deden haar ogen. Giftig vuur spuwen. Vuur dat je haar weg schroeide, vlees deed rotten, spieren, botten en uiteindelijk de ziel weg brandde. Ze zei voor een paar tellen niets. Toen: "Dank." Een klein kort woord. Het was een waarschuwing. Nog een spottend woord en hij ging eraan. "Hoe zit het?", spuugde ze met een iets zoetere stem. Russet spreidde haar achterpoten wat naar achter zodat er meer plaats vrijkwam voor hem om te liggen. Kssssst!

Een grijns kroop over haar lippen. Als een spin die haar vlieg in haar web spon. Ze had hem waar ze hem hebben wilde. Zijn korte haren rechtovereind liet haar weten dat hij zich ongemakkelijk voelde. Russetflow rekte zich helemaal uit, legde een poot over hem heen en haar staart. Zijzelf vond er niets aan, het irriteerde haar niet noch voelde het fijn. Ze schepte enkel plezier uit zijn ongemakkelijkheid en irritaties. Kom vliegje kom! Russetflow gaapte, rekte zich wat beter uit, draaide half op haar rug, met haar dieprode buik naar boven en sloot haar blauwe ogen. Hij was gesponnen in haar zoete web van irritaties en hij kon niet weg. Obey me. Flameleap had toegegeven aan zijn eigen irritaties en aan haar. Haar doel van de dag was weer eens bereikt aah.

Gewend om vroeg te gaan slapen en lang uit te slapen dommelde Russet al snel in. Het had te maken met haar schoonheidsslaap. Wie veel sliep was fit. Wie fit was, was mooi of kon sneller afvallen. In haar geval beide. De poes had haar ogen gesloten, maar keek achter haar oogleden naar de kleurspektakel. Pas toen de slaap over haar viel werd het donker. Haar ademhaling vertraagde en werd rustiger.

time skip .

Ze gaapte een rij witte tanden bloot en rekte zich volop uit. Ze had verwacht dat hij weg zou gesneakt zijn. Naar buiten of zijn eigen nest, maar hij lag er nog. Of hij wakker was, wist ze niet omdat ze rug aan rug lagen. Gelukkig niet verstrengeld bah! Hij was en bleef een zak en haar doel was bereikt, maar vandaag had ze weer een ander. De rode poes draaide zich om en rekte zich nogmaals uit. Haar poten duwden tegen de rug van de kater. "Al even wakker neem ik aan," miauwde ze met een slaperige stem.

“Raak me niet aan,” wat een mooie begroeting. Russetflow humde zachtjes, gaapte nog een keer en draaide zich op haar buik zodat haar ogen wakker konden worden met het zicht van het plafond van de den. Heh? Ze dacht even een lek te zien zitten. Boven haar bed nog wel, maar het waren de zwarte stippen die over haar gezichtsveld dansten. Niet dat ze een lek zou herstellen, maar boven haar bed was een stapje te ver. Ze knipperde de slaap uit haar ogen, draaide zich weer om en legde een poot over de rode kater heen. Ze duwde zichzelf half recht en bracht haar mond naar zijn oor. "Rrrrrrr." Hahahah.

Ze lachte met een duivelse lach, kon zij daar wat aan doen? Nee niet echt, ze was geboren met die lach en ze vond hem heel goed bij haar passen. "Oh Flameleap." Ze maakte een tutututut geluid terwijl ze opstond. Haar slaperige stem was naar de achtergrond gedreven want door haar heldere humor was ze iets wakkerder. Russetflow hees zich overeind, klom uit haar nest en ging ernaast zich wassen. Toen ze haar poot voor een tweede keer over haar gezicht liet gaan keek ze hem aan. Haar blauwe ogen verduisterde een paar tinten. "Tegen de wet Flameleap." Ze schudde haar kop. Het was er giftig uitgekomen, maar dat deerde haar niet echt. "Tegen de wet...", gromde ze er achteraan, zichzelf verder wassend. Ze moesten gaan jagen of hij moest het gaan halen, maar zij ging haar poten daar echt niet vermoeid voor maken.

Ze trok haar lip een beetje op, wat haar een uitdrukking gaf alsof ze iets wou uitspuwen. Russetflow neeg haar kop een beetje en gaf een oorwiebel naar Flame. Kom hier griezelkop. "As you wish." Ze stond op en liep heupwiegend naar buiten. Onderweg liet ze haar lange staart langs zijn gezicht strijken. Eenmaal uit de den sloot ze haar ogen om te genieten van de aangename lentezon. Ze zette haar halflange vacht op en kroop naar voren om zich uit te rekken. Een gaap rolde over haar lippen. Russetflow trippelde naar de prooihoop. Het was mager en aangevreten. Hmn ze had geen zin om te jagen, maar duty calls. Zelf nam ze er een klein muis uit. Flame kon het diepste rattenhol in.

De dieprode kattin had het diertje in een paar minuten verslonden. Ze stond nu aan de ingang haar snorharen te likken. "Kom je nog?", riep ze naar binnen. Het kamp begon toch wakker te worden, dus fluisteren was niet meer nodig.