Watch history repeat. [Final assessment]

Shark had enkel kort gehumd toen Jackdaw aangaf dat hij zijn final assesment wilde doen. Als hij één positief ding kon benoemen aan het feit dat Claw voor de ogen van zijn zoons ten onder was gegaan, dan was het dat zelfs de bloeddorst van Jackdaw nu was aangewakkerd. Het was maar wat duidelijk dat de gitzwarte young one wraak wilde nemen voor wat er gebeurd was en officieel member wilde worden. Tot nu toe hadden zowel Claw als Shark dat achterwege gelaten omdat Jackdaw zichzelf nog altijd niet bewezen had. Shark had er zelfs even voor gevreesd dat Jackdaw zijn final assesment niet eens zou doen voor hij de leeftijd van een oudere member bereikte, maar nu was het dan toch zo ver. En Shark stond in de bosjes aan de overkant te kijken hoe zijn young one het deed. De kittypet die uitgedaagd werd, was geen mager scharminkel zoals de meeste kittypets die uitgedaagd werden. Nee, dit was een dikke kittypet die nog redelijk weerstand gaf ook. Alleen wist Jackdaw hem snel tegen de grond te krijgen dankzij de trucs die hij van Shark had geleerd en… Shark trok kort met zijn oortje toen hij zag dat Jackdaw niet doorbeet. Had hij spijt? Hij vernauwde zijn ogen en zijn klauwen schoten onbewust uit zijn hulzen bij het vooruitzicht Jackdaw zijn final assesment te moeten zien afkappen omdat de tom het toch niet in zich had. Hij dacht aan zijn eigen dochter en een grom verliet zijn keel. Als Shallow het kon, waarom zou Jackdaw het niet kunnen? En alsof de tom dat zichzelf ook leek te beseffen, hervatte hij zijn gevecht weer en maakte de kittypet, die strompelend van hem weggekropen was, met één haal van zijn klauw af. Hij deed de halsband om zijn nek en Shark gaf een tevreden knikje terwijl hij tevoorschijn kwam. “Goed gedaan, Jackdaw,” sprak hij. “Je zal de volgende ceremonie als member benoemd worden en je zal je eerste hondentand ontvangen.” Hij besloot om niet op het feit in te gaan dat Jackdaw even gestopt was. Voorlopig dan. In plaats daarvan wilde hij het op een iets lichtere noot wagen. Nou ja, lichtere… Dit was meer Jackdaw’s categorie dan die van Shark en als hij eerlijk was, haalde hij hier echt geen voldoening uit. Jackdaw daarentegen… Hij voelde zijn vacht ongemakkelijk prikkelen en kapte zijn gedachten af. Hij wilde er voor de rest van zijn leven dan ook niet meer mee bezig zijn. “Oh ja, speel met mijn dochter haar gevoelens en jij bent de volgende die zo op de grond ligt te kruipen en te smeken. Ik heb beloofd dat ik voor je zal zorgen, maar er zijn grenzen.” Zijn stem klonk misschien niet erg serieus, maar de blik in zijn ogen vertelde iets anders. Hij had heus wel gezien hoe Jackdaw niet al te subtiel zijn staart om haar heen geslagen had waar heel de Elite het kon zien en dat de twee closer waren geworden. En als de zwarte tom ook maar iets van zijn eigen karakter weghad, wilde hij hem ver uit de buurt van Shallow houden.

Jackdaw gaf aan dat hij erop zou letten en dat was voor Shark meer dan genoeg om het onderwerp af te kappen. Hij hield er niet van om over relaties te spreken en zeker niet als het zijn eigen dochter aanging. Hij had duidelijk gemaakt aan Jackdaw dat hij het serieus zou nemen als ze niet goed behandeld zou worden en de tom had dit overduidelijk begrepen. Het was nog niet omdat hij de zoon van Claw was en omdat hij aan zijn beste vriend had beloofd dat hij voor zijn kittens zou zorgen, dat hij zomaar zou accepteren dat zijn dochter zou lijden onder de poten van de tom. Hij dacht niet dat Jackdaw een gewelddadig type was, maar hij ging natuurlijk een rouwperiode door en hij wist dankzij zijn eigen ervaring hoe gemakkelijk het was om je in een relatie te storten tijdens je kwetsbaarste periode. En hoe gemakkelijk het daarna was om die kat de rug toe te keren. Het was dan ook vooral dankzij zijn eigen ervaring en karakter dat hij zowel Shallow als Jackdaw wilde beschermen, al kwam dat natuurlijk niet zo over bij Jackdaw. Wellicht kwam hij bij de zwarte tom over als een vader die zijn dochter te veel wilde beschermen. Hij hoopte maar dat de twee katten wisten wat ze deden. Ook al was Shallow nu bijna even oud als Chawl en was ze dus volwassen, toch kon Shark niet anders dan de vrolijke, onbezorgde kitten te zien die een aantal moons geleden in het kamp had rondgelopen. Hoe sentimenteel het ook klonk, voor hem zou ze altijd zijn kleine meisje blijven en om te zien dat ze zo snel opgroeide, bezorgde hem lichtelijk de kriebels. Hij schudde zijn kopje toen Jackdaw aangaf dat Shark niet meer voor hem hoefde te zorgen. “Ik ben ook een vader, Jackdaw,” sprak hij. “Ik zal me altijd bekommeren om mijn kittens, zo ook de kroost van mijn beste vriend. Ik zal je niet constant volgen en in de gaten houden, maar je moet weten dat je bij me terechtkunt als je ergens mee zit.” Hij dacht wel dat dit een iets aannemelijker onderwerp was dan het welzijn van de relatie tussen Jackdaw en zijn dochter. “Ik zal je met alles proberen te helpen. Je bent niet alleen de zoon van mijn beste vriend, maar je was tot net ook nog mijn young one. Het is niet meer dan logisch dan dat ik me om je bekommer.” En om het moment minder sentimenteel over te laten komen, grijnsde hij vervolgens breed naar Jackdaw, ook al voelde hij daar totaal niet de behoefte voor als hij eerlijk was. Nee, de krop in zijn keel had zich weer naar voren gedrongen en Shark moest zijn uiterste best doen om te voorkomen dat hij zich weer in zou laten pakken door zijn eigen drang om zijn emoties te tonen.

Het werd hem echt niet gemakkelijk gemaakt. Niet alleen had hij zojuist een paar sentimentele woorden gesproken waardoor hij het huilen nader voelde dan het lachen, maar ook zag hij de tranen verschijnen in de ogen van Jackdaw, ook al probeerde hij die weg te knipperen voor hem. Net zoals Shark hield de kater er wellicht niet van om zijn gevoelens te tonen, al zeker niet in de buurt van zijn nieuwe leader. Waar bleven ze toch de onzin vandaan halen dat het beter was om alles weg te lachen? Niet dat hij het ooit hardop zou toegeven, maar hij vond dat een huilbui soms meer kon opluchten dan dat hij alles opkropte. Hij had na de dood van Claw zijn tranen redelijk vaak laten gaan als hij in zijn eentje was of als de regen ervoor zorgden dat de katten in zijn Elite het verschil niet konden zien en het had hem altijd goed gedaan, ook al zou hij dat nooit toegeven. Er was bovendien nog een verschil tussen iemand in de Elite die huilde en de leader zelf. Zelfs van Thora zou het meer geaccepteerd worden dan dat het bij Shark werd gedaan. Shark werd als de steunpilaar gezien die de Elite terug moest opbouwen en overeind moest houden; ze zouden het niet mogelijk achten dat hij soms huilde. Ze vergaten dat hij aan het einde van de rit ook maar een simpele kat met emoties was en hoewel hij dat dikwijls fijn vond, frustreerde hem dat soms ook wel. En zo werd duidelijk voor zijn neus bewezen dat Jackdaw, al deed hij nog zo stoer, ook maar gewoon een kat met emoties was. Maar dat was logisch; hij had zijn vader net verloren. “Maar niemand heeft gezegd dat jij zoals Chawl moet zijn,” antwoordde hij kalm. “Dat is een verwachting die jij voor jezelf oplegt. Als een kroost geboren wordt, is het niet meer dan normaal dat als er meerdere kittens zijn ze niet allemaal hetzelfde karakter hebben. Sommigen plakken daar een “goed” of “fout” op, maar aan het einde van de rit is iedereen uniek zoals hij is. Natuurlijk heb je in het ene nest nu net iets meer dwazen dan in het andere nest, maar daar valt ook weinig aan te doen.” Hij grijnsde naar Jackdaw. “Niet dat ik je een dwaas vind of dat ik het over jou had, verre van zelfs. Ik ben trots op wat je in die korte periode hebt bereikt, ook al ben ik niet goed in dat te uiten. Voor mij zijn Chawl en jij altijd al gelijk geweest, de één heeft niet meer de voorkeur dan de andere. Ik had alleen gedacht dat jij dat ook zo aangevoeld zou hebben, dus het spijt me als je dat anders aangevoeld hebt."