Stop it please.

Het was een antwoord dat hij wel verwacht had, maar liever had hij de rede gehoord in plaats van de oorzaak. Icesong leek niet gemakkelijk met de vraag die hij had gesteld, maar de kater vond dat het nou eenmaal een keer gezegd moest worden. Doen alsof werkte niet bij hem. Ook zijn oren gingen wat naar achteren en hij knikte zachtjes. Even dacht Nightpool na, zou het voor altijd zo zijn dan? Zijn oren gingen weer in zijn normale positie terug en zijn ogen schoten naar Icesong. "We zijn gewoon slecht gestart." Miauwde hij. Dat was het! Hun start was nou niet bepaald vriendelijk en daarna waren alle misverstanden en ongemakkelijke situaties gebeurt. De witte kater nam een stap naar achter en boog lichtjes in haar richting. "Beginnen we toch gewoon opnieuw?" De kater knipoogde naar haar en vervolgde. "Hallo madame, ik ben Nightpool en hoe mag ik u nomen?" Miauwde de witte prins op zijn gewoonlijke toon. Nu hij zich had overgegeven aan de situatie, voelde het al een stuk natuurlijker. Ze konden het wel.

De reactie was alles behalve wat hij verwacht had. De poes brak in lachen uit en van schrik wist Nightpool niet wat voor houding hij zichzelf moest geven. Had hij haar überhaupt ooit zien lacahen? Met een kop vol verbazing keek hij haar aan. De woorden die ze zei waren lastig te verstaan omdat het door het lachen heen werd gezegd. Zelf begon de witte kater ook zachtjes te gniffelen. Toen ze klaar was met praten ging ook bij hem het gniffelen over in lachen. "Je lacht me niet uit toch?" Miauwde Night grinnikend. Oké hij was dan misschien niet een doorsnee kat dus hij begreep de reactie van haar wel en hij vond het dan ook zeer amuserend. "Icesong. U heeft een mooie naam." Vervolgde hij toen op een zeer kakkerige toontje. Het was een absurde situatie, maar erg vond hij het niet. Als het aan hem la(ch)g, mocht de kattin wel vaker in de lach schieten.

Hij deed waarschijnlijk iets goeds want de kattin bleef lachen. Ze hikte door het praten heen en probeerde zichzelf een houding te geven. Iets wat hij op de een of andere manier erg aandoenlijk vond.  "Dank u meneer Lightpool, dat was het toch?" Met een serieuze snoet schudde hij zijn kop, waarbij er enkele witte haren naar beneden dwarrelden. "Nee nee, dat is mijn broer. Ik heet Nightpool. Nacht enzo." De kater grinnikte en liep langs haar heen. Het was gezellig en eindelijk een keertje niet ongemakkelijk. Zelf had hij het gevoel dat hij door de muur heen was geglipt die ze altijd om haarzelf heen had staan. Al was het maar voor korte duur. De twee hadden nog altijd warriortaken en ook al was het gesprek aangenaam, Nightpool hield er niet van om zijn taken rond te laten slingeren. Er was nog geen prooi gevangen helaas. "Maar, beste Icesong. Ik moest maar weer eens gaan. De clankat uit hangen enzo." Miauwde hij terwijl hij langzaam terug begon te lopen. "Jij leidt me te veel af met je snoetje." Vervolgde de witte kater en hij keek met een kleine glimlach over zijn schouder terug naar Icesong. "Tot ziens."