Hallelujah.

<sub>Net toen Coyotepaw apprentice was geworden, was ze vastbesloten geweest elk gebied in de mountains te verkennen. En nu ze in een nieuw gebied waren -of oud, voor de oudjes dan- kon Coyotepaw weer helemaal opnieuw beginnen. Hoera. Nee, Coyote vond het eigenlijk wel leuk, want zo kon ze weer nieuwe dingen ontdekken en op avontuur! En zou het nooit saai worden. Dus, nu was het tijd voor die gekke Highlands. Ze had gedacht dat de Riverclanterritory vooral uit water zou bestaan -waarom zouden ze anders Riverclan heten?-, maar dat viel vies tegen. Oké, je had kennelijk een waterval, een rivier en een stroompje ofzo. Maar dat was niks vergeleken met de verwachtingen van de jonge apprentice. Nou ja, boeien. Coyotepaw stond nu op een kleine helling waardoor ze een beetje het gebied kon overzien. Ze tuurde de verte in, op zoek naar een prooi, of andere kat. Hmm, niks. Co zuchtte, en liep van de helling af. Een bekende geur dreef haar neus binnen, en gelijk was ze alert. Possumpaw. Zou hij haar al opgemerkt hebben? Ze volgde zijn geur, en toen ze haar vriend ook zag trok ze een sprintje. "Possumpaaaw!" riep ze al rennend naar hem.

- Possumpaw eerst! c:</sub>

Possumpaw wist niet echt wat hij op de highlands deed, waarom ze uberhaupt een highlands hadden was hem een raadsel. Ze waren toch geen windclan? Al die prooibeesten met vacht vond hij maar niks. Ze waren mager en de vacht deed zijn keel kriebelen. Nee, vis was veel beter. De kater, verdwaald in gedachten, stond stil. Wat was het hier ontiegelijk groot. Hij voelde zich klein en nietig, en daar hield hij niet van, nee, zeker niet. de wind die om hem heen draaide bracht een vleugje van iets mee. Hij had moeite met onderscheiden wat het was, maar rook dat het een riverclan kat was. In een ruk draaide hij zijn kop op, en zag een stipje. Een steeds groter wordend stipje, nee, een kat. "Possumpaaaw!" Coyotepaw! Hij herkende haar nu meteen, en in zijn dolle enthousiasme stormde hij ook op haar af.
"Cooooooo!" Riep hij terug, niet denkend aan, hmm, afremmen?

_{Aha! Possum begon ook met rennen en zo renden ze allebei op volle vaart op elkaar af. Een van hen zou moeten afremmen, niet dat Co dat zou doen. Echter, toen ze wel heel erg dicht bij elkaar kwamen, en de botsing ook dichterbij kwam, remde Coyo zo abrupt, dat ze voorover op haar bek viel. Heel veel pijn deed het niet, dus Coyote keek weer omhoog naar Possumpaw en grijnsde breed. "Lang niet gesproken!" ging ze al liggend op de grond verder. "Hoe gaat ie, Po?" vroeg ze vervolgens, waarna ze zichzelf weer overeind hees. Ze leek net een hondje, met haar kwispelende staart. Veel te vrolijk dus.}

Even dacht Possum dat hij op haar zou knallen, en bam, al z'n tanden er uit. Voordat dat gebeurde kwam Coyote echter met een klap tot stilstand, de klap van het contact tussen haar kop en de grond. Toen hij dit zag was hij zo afgeleid, dat hij over zijn eigen poten buitelde en struikelde. De kater kon het niet laten om een beetje te grinniken, het was gewoon te grappig. "Niet nu al je botten breken, je hebt ze nog nodig als warrior!" Grapte hij. Alles leek echter goed te gaan met zijn vriendin, die vrolijk over de grond leek te rollen, kwispelend. Soms vroeg de kater zich af of Co gemaakt was steen, onverwoestbaar. "Lang niet gesproken!" Possumpaw ging rechtop zitten, een beetje stof aan zijn poten klevend. "Hoe gaat ie, Po?" Zijn snuit trok in een geamuseerde lach. "Co en Po, de olijke tweeling," Begon hij, bijna zingend. "Nou, als je het echt wil weten..." Geheimzinnig boog hij zich voorover naar de jongere poes. "Ik heb een missie."

_{Ook Possum ging neer en Coyo keek vrolijk naar een van haar beste vrienden. Och, wat was ze toch gezegend met zulke leuke vrienden! Coyote lachte hard toen ze de opmerking van de kater voor haar hoorde. "Tsssk, denk je dat ik zooo breekbaar ben?" zei ze al grinnikend. Vervolgens vroeg ze aan Possum hoe het met hem ging, maar voor hij antwoordde moest hij persé een opmerking maken over Co & Po, de olijke tweeling. Co grijnsde. "We zijn toch ook twins? Van andere ouders weliswaar maar verder.." miauwde ze als antwoord. Hehe, ze had gehoopt dat Possum haar twin was. Maar beste vrienden was ook goed hoor, lekker veel avonturen en kattenkwaad uithalen! "Nou, als je het echt wil weten... ik heb een missie." miauwde de zilveren kater vervolgens geheimzinnig, waarna Co's blauwe ogen een nieuwsgierige glans kregen. "Wat voor missie?" vroeg ze direct.}

Nee, breekbaar was de poes zeker niet. Possum wou wedden dat hij haar in de gorge kon gooien en dat ze er kwispelend uit zou treden. Niet dat dit ooit een plan was, hij was erg gesteld op haar. "We zijn toch ook twins? Van andere ouders weliswaar maar verder.." Andere ouders, tjah, dat kon je wel zeggen. Hoe de kater zijn ouders had gesmeekt om een ander nestje als kit, maar ze waren er nooit mee in zee gegaan. Toen hij klein was kon hij nog wel eens jaloers worden op kittens met vele sibling, maar nu had hij vrienden die bijna net zo hecht voelde als familie. "Wat voor missie?" Zo was Co, altijd direct en nieuwsgierig. Om nog een zweem van de geheimzinnigheid te bewaren zweeg hij even, keek om zich heen, en begon toen. "Je hebt verhalen gehoord over shadowclan, toch? Dat ze Crowfood zouden eten?" Hij kon zich herinneren dat het hem als kit was verteld, maar hij had geen idee of het waar was. "Begrijp me niet verkeerd, vis zal altijd het lekkerst zijn, maar..." Er kwam een glans in zijn ogen. "Ben je niet een beetje nieuwsgierig?" Possumpaw wist dat het een apart verlangen was, maar hij moest het gewoon weten. Was het te eten? Zou het goed gaan? Misschien waren shadowclanners wel zo goed ertegen bestand dat ze nooit ziek werden van carrion. Bovendien, als hij het lekker vond, hoefde hij nooit meer te jagen! Een probleem: Hij kende geen shadowclanner.

Goed, Possumpaw was dan misschien niet de beste handelsman, want hij zag het gezicht van Co al betrekken. Oh oh.  "Crowfood... eten?" Vroeg de jongere pos dan ook ontzet. Haar hele houding was geschokt, oh starclan, hoe ging hij zich hier uit redden? Even bet de kater op zijn lip, en dacht na. Mousedung, dan begon hij maar gewoon met praten! "Niet per se eten!" Begon hij, iets minder luchtig dan hij had gehoopt. "Maar, eh, eerst gewoon zien. Ruiken." Hij grijnsde schaapachtig. "Ik ben nieuwsgierig, snap je..." Hij had niet te veel vrienden buiten de clan. Hij wist dat dat ook niet helemaal de bedoeling was, maar daardoor was hij zowel bang als nieuwsgierig naar de andere clans. Hij wist dan zowel Coyote als Thistle graag er op uit trokken, misschien kon ze hem een keertje voorstellen! "Hey, Co?" Besloot hij toen maar te vragen, "Heb jij vrienden in andere clans?" Het zou hem niks verbazen. Het was totaal geen verwijt, daar was zijn toon te nieuwsgierig voor.

_{"Niet per se eten!" begon haar bestie, wat Co een beetje paniekerig vond klinken. Hmmm ja hoor. Niet eten wel ruiken? Coyotepaw was nog steeds niet heeeelemaal overtuigd, maar hé, het was haar beste vriend. Hij zou ook alles voor haar doen. Hoopte ze dan. "Hmmmm oké dan. Waar denk je het te vinden?" vroeg ze dus, nog steeds niet erg enthousiast. Maar voor ze antwoord kreeg op haar vraag vroeg Possumpaw uit het niets, beetje random dus, of ze vrienden uit andere Clans had. Nouja, mama Butter had haar altijd gezegd zo min mogelijk contact te maken met de andere Clans in de Cavern destijds. Ze had niet echt vrienden uit andere Clans. Thistle wel, dat wist ze van hem. "Eehhhh... nee?" miauwde Coy dus ook. Dit was wel de waarheid, want ze beschouwde degenen die ze kende nog niet echt als vrienden ofzo. Eerder als kennissen of irritante kwallen. "Maar nog even over h et crowfood, gaan we naar Shadowclanterritory? Om het te zien en ruiken?" Regels breken was haar ding, bovendien konden ze altijd aan Thistlepaw vragen of hij kon helpen. Thistle had Serpentpaw daar, dus dat zou toch easy peasy zijn right?}