Where do I begin?

Als een klein wit bolletje lag de kitten opgekruld in een van de uiterste hoekjes van de den. Het feit dat haar flank rustig op en neer bewoog toonde aan dat er nog leven in het kleine beestje zat. Maar haar opgezette vacht toonde aan dat ze het koud had. Hoewel het Groenblad was konden de nachten soms erg fris zijn. En als kitten was het moeilijk om je eigen warmte te creëren, vooral als je maar twee maanden oud bent. Maar als je geen andere keus hebt, moet het maar zo.
Langzaam tilde het poesje haar kopje op, knipperde slaperig met haar ogen. Haar mondje ging open, werd groter; ze gaapte. Eenmaal klaar met gapen kwam ze overeind, schudde haar geheel witte vacht uit. Met haar pootjes uit elkaar staand keek ze om zich heen. Haar blik bleef hangen bij een paar andere katten. Het was overduidelijk wie welke rol speelde. En het maakte des te duidelijker voor de kleine kit welke rol zij niet had. Haar oortjes zakten naar beneden en haar blik dwaalde naar de grond.
Al sloffend baande ze zich een weg naar de uitgang van de Nursery. Naast de uitgang, net buiten de den, ging ze zitten. Ze keek een beetje om zich heen. Maar telkens als ze een kat ontdekte die links van haar stond leek ze verbaasd, of deze nou geluid maakte of niet. Het leek alsof ze ze eerder niet had opgemerkt. Ze zakte door haar voorpoten, ging maar liggen. Ze legde haar kopje op haar voorpoten en liet een oor naar beneden zakken. Het oor zonder functie. Ze staarde voor zich uit, liet haar blik af en toe ergens anders opvallen. Maar voor de rest deed ze niets. Ja, ze verveelde zich. Maar niemand zou ooit de moeite nemen om iets spannends met haar te doen. Het leek wel alsof ze bang waren… Bang om besmet te worden met haar ziekte… Terwijl het niet eens een ziekte was. Het was iets erfelijks.

» Moet eventjes inkomen ;x
» Iedereen welkom ^w^

Haar blik dwaalde af naar boven, haar ogen op de hemel gericht. Ze staarde naar de blaadjes, hoorde hun geritsel maar gedeeltelijk; maar het klonk wel als geritsel. Nou, voor haar. Alles klonk anders in haar oren. Of oor eigenlijk. En hierdoor ontstond de nodige miscommunicatie. Die langzaam veranderde in zwijgen, niemand wou meer met haar praten. Omdat ze nooit normaal antwoord gaf. Ze dachten dat ze dom was, of er de behoefte niet voor voelde om een normaal antwoord te geven. Maar ze wisten niet beter. Als je zelf niet wist hoe het voelde, kon je je er ook niet in inleven. Zo simpel was het.
En haar ogen hielpen ook niet echt. Eerst had iedereen ze wel speciaal gevonden; tof was hun begrip ervoor. Maar al snel werd ze aangezien als een of andere engerd. Men dacht eerst dat haar blauwe oog wat traag was met van kleur veranderen. Maar toen hij na anderhalve maand nog steeds helderblauw was dachten ze dat ze misschien blind was aan dat oog. Maar ze zag alles prima. Er was echter wel wat mis met haar oor… Maar niemand had ooit de moeite genomen om daar ook maar aan te denken. En daarom lag ze hier nu. Alleen, zonder iemand. Best ironisch dat ze ook de naam Lonelykit had gekregen. Hij paste wel bij haar, hoewel ze liever het tegendeel zou bewijzen.

Langzaam tilde ze haar kopje op, haar oren fier naar voren. Haar grote ronde oogjes keken naar de rode poes die ineens voor haar lag. Al snel wendde ze haar blik af, liet haar oren weer naar beneden zakken. Was de poes naar haar toegekomen vanaf haar dove kant? Wie weet had ze wel wat gezegd, en had zij het weer niet meegekregen. Het liefst zou ze willen opstaan, weglopen en de ongemakkelijke situatie zo uit de weg gaan. Toen ze weer aarzelend haar blik richtte op de rode poes voor haar ging er een schok door haar heen. Onthutst knipperde ze met haar ogen die groter waren geworden. Haar oren lagen nog steeds naar achter, maar dat was bijna altijd zo. Ze schoof een beetje onhandig naar achter, wou wat meer ruimte hebben.
Weer liet ze haar blik afdwalen van de kat voor haar. Hij bleef echter al vrij snel hangen op iets. Een andere kat, een kater. Hij kwam ook al vanaf haar dove kant. Ze fronste haar voorhoofd. Wat was er met zijn ogen? Ze leken niet op iets gefocust te zijn, glazig en leeg. Ze had nog nooit iemand met grijswitte ogen gezien, vond het wel apart. Maar hij keek geen van beiden echt aan. Langzaam stond ze op, was kleiner dan hem. Hij zou vast al een Apprentice zijn. Ze keek zijdelings naar de rode poes. Zij vast ook. ‘Zijn jullie allebei Apprentices?’ vroeg ze zachtjes, de stilte verbrekend. ‘Mag ik jullie dan wat vragen, over de trainingen en dat soort dingen?’ Aarzelend keek ze naar de grond, trok met haar witte snorharen. ‘Als jullie het niet willen begrijp ik dat wel hoor.’

» Hopelijk kunnen jullie er wat mee ^w^'
» En ja, Lonelykit weet niet precies hoe blindheid in mekaar zit, sociale achterstand of zo ;p

Haar oren zakten naar onder, ze voelde hoe een figuurlijke brok zich vormde in haar keel. Nee. Nee, nee! Alles behalve dat! Ze had zo haar best gedaan om niets verkeerds te zeggen als alsnog deed ze het fout. Het leek wel alsof ze gemaakt was om dingen fout te doen. ‘Bedoel je blind als in… Niet kunnen zien blind?’ vroeg ze zachtjes, bijna onverstaanbaar. Ze wou niets verkeerds zeggen. Zij was dan niet blind, en maar gedeeltelijk doof. Maar ze wou er alsnog niets over horen. Alhoewel ze het wel fijn zou vinden als anderen het wisten, zodat ze er rekening mee konden houden. Maar dat zat er niet in.
Ze richtte zich tot de jonge kater. ‘H-Het spijt me,’ miauwde ze, haar stem niet harder dan een zachte fluistering, ‘Ik… Ik wist niet dat…’ Ze zweeg, was bang dat ze het er alleen maar erger mee zou maken. Ze staarde eventjes naar de grond, waarna ze haar voorhoofd fronste. ‘Maar Duststar had toch wel een speciale training voor je kunnen verzinnen?’ merkte ze ineens op, ‘Dat je niets kunt zien betekend niet dat je niets kunt. Want waar een wil is, is toch ook een weg?’ Ze hield haar mondje weer, vond dat ze te brutaal was geweest met haar woorden. Ze moest niet tegen Duststars oordeel ingaan, ze bleef maar een kleine kitten die ook nog eens half doof was. Zij was wel de laatste die tegen zo iemand als een leider in moest gaan.
‘Mijn naam is Lonelykit, en wat is jouw naam?’ Hij klonk vrolijk… Misschien was hij het al gewend? Ze had hem immers als Apprentice gezien, dus hij moest al minstens zes maanden zijn. Misschien had hij dat hele blind-zijn-issue allang verwerkt. Dat vond ze dan wel knap van hem, kon ze een voorbeeld aan nemen. Zij moest dat hele ik-ben-half-doof ding ook nog verwerken. En zij was maar half… Hij helemaal. Ze voelde zich stom, een aanstelster. Ze had het recht niet om zich zo te gedragen, hij had veel meer problemen dan zij. En zij bleef zich maar afzonderen. Ze overdreef gewoon.