Still haven't found what I'm looking for

De laatste keer dat ze een kat van een andere Clan alleen nog maar had gezien was bij het gevecht. Daarna had ze er niet eens meer aan gedacht om naar andere clans op zoek te gaan. In dat oogpunt was ze het eens met Butterstar, ze moesten bij hun eigen clan blijven en niet teveel omgaan met andere clanners. Dat was ook de reden dat ze het niet zo miste, waarom zou ze? Ze was eerder blij dat ze weg waren, samen met de meeste katten die geen goede keuzes hadden gemaakt. Zoals kittens nemen midden in een reis. Hoe slecht kon je je keuzes maken? Kijk als je al drachtig was van kittens toen je vertrok, oké, not your fault. Drachtig geworden tijdens de reis? Dat was niet zo slim. En dan nog alle halfclanners negerend, het was een ramp geweest voor alle clans. Ze was daarom ook wel blij geweest dat Butter poot bij stuk hield want ze wist niet of ze er wel zo blij om was geweest als ze een leider zoals Tallshadow had gehad. Dan wist ze niet zeker of ze gewoon had gevraagd om naar een andere Clan te gaan omdat de leider een idioot was waar ze niet onder wilde leven. Van alles wat ze gezien had en sommige geruchten… was het een zeer losse leider. En ze hoefde geen dictator, maar wel gewoon een leider die zich aan de regels hield en een poot neer kon zetten op iets en beslissingen durfde te maken. Ze zuchtte even, terwijl haar blik langs de fourtrees gingen. Waarom ze hierheen was gekomen? Geen idee, maar iets in haar had daar nu al spijt van.

Tag: @Smokepaw,

Ɓσ

Het was meer dan eens een welkome afleiding dat de wind met de haren van zijn vacht speelde en dat hij zijn gedachten even kon verzetten. Hij had een heel gedeelte in de bergen gemist omdat hij ziek op de grond had gelegen, hopend dat hij zou overleven en steeds wegkwijnend door de pijn die constant door zijn lichaam leek te trekken. Net als een hoop andere katten had hij ook stilletjes zitten ijlen, hoewel er ook bij waren die het gewoon uitgeschreeuwd hadden van de pijn. Natuurlijk was dat iets geweest wat hij ook wilde doen, maar hij was daar te timide voor geweest. Het had niet zozeer te maken met het feit dat hij niet zwak wilde lijken; zijn karakter was daar gewoon echt niet naar. Hij had zijn pijn duidelijk laten merken door steeds krampachtig met zijn poten te trekken en steeds waren daar weer de medicine cats die hem gesust hadden, die hadden gezegd dat het zo wel over zou zijn. Aangezien hij dat ze ook tegen stervende katten had horen fluisteren, had dat hem ontzettend veel angst ingeboezemd. Maar hij had het tegen alle verwachtingen in overleefd, gelukkig nog voordat ze de lange trek terug naar het woud zouden maken. Hij had mee kunnen vechten tegen de BloodClan, zij het niet met volle kracht. Hij had gewoon erg geluk gehad met zijn bouw en het feit dat de BloodClanners hem onderschat hadden. Hoewel hij een flinke kras had opgelopen die hem wel wat ellende had bezorgd, had hij ook zijn deel gedaan en daar was hij achteraf gezien blij mee. Maar nu werd het tijd dat hij zijn taken zou hervatten en dat hij binnenkort als warrior door het leven zou gaan. De leeftijd had hij allang, maar door de ziekte was het behoorlijk uitgelopen. Smokepaw merkte pas dat hij de Fourtrees naderde toen hij de vier grote eiken in de verte op zag doemen en even twijfelde hij. Maar iemand had zijn blik al gevangen en hij kon zich nu moeilijk omdraaien. Zou de RiverClanner hem herkennen, de ijlende, timide WindClanner? Een beetje verlegen zijnde hield hij de blik van de RiverClanwarrior vast en haalde diep adem. “Ehm, h-hallo,” zei hij verlegen zijnde tegen de RiverClanner. Ze was mooi, maar niet zo mooi als Routpaw. Hij schrok van zijn eigen gedachten en beet op de zijkanten van zijn wangen om zijn aandacht erbij te houden. “S-Sorry als ik je s-stoor.” Verlegen keek hij naar zijn poten, want hij wist niet meer wat hij moest zeggen.