{Thistlepaw} Fish 'nd hares

“Go, go, go to the garden,” zong hij terwijl hij door zijn territorium rende, wat op zich nogal een prestatie was als je je bedacht dat hij verre van een WindClanner was en dat snelheid en uithoudingsvermogen niet echt zijn ding waren. Oké, nee, hij kon het wel, maar het probleem was dat hij er dikwijls gewoon niet veel zín in had. “Eat, eat, eat a big, big fish.” Wacht. Wat hadden die nesten en vissen nu weer gemeen? Hm. Oh ja, in sommige tuinen hadden visvijvers gezeten! Dat dus. Hm. Nu wist hij wel niet meer wat hij verder wilde zingen, maar dat maakte ook niet zo veel meer uit. Hij had zijn bestemming bereikt. En hoe! Zingend en ondertussen rare sprongen makend die op danspasjes moesten lijken. Tja, als het als warrior niet zou lukken, kon hij nog altijd proberen om zijn vijanden op een andere wijs te brengen door zo mooi te zingen en zo gestroomlijnd te dansen. Hij wist zeker dat Tallshadow het ook wel stoer zou vinden! Butterstar daarentegen… Hm, nee, deze keer mocht hij geen negatieve sfeer over zich heen laten komen door aan zijn dictator van een leider te denken. Nu moest hij vrolijk zijn en… Zijn blik ging naar een apprentice die achter een vlinder joeg. Ze bevond zich gevaarlijk in de buurt van the Gorge die de border van WindClan en RiverClan verbond. Gelukkig hield ze nog op tijd in en Thistlepaw keek met een grijns toe hoe de vlinder over de open plek naar hem kwam gevlogen. Hij maakte zich klaar voor de sprong, zette zich af en… miste volledig zijn doel. Om het nog erger te maken, verloor hij bijna zijn evenwicht en stortte zo bijna in the Gorge. Hij wist zijn evenwicht nog maar net te hervinden en blies zijn adem uit. “Wat een bitch is die vlinder, zeg!” klaagde hij luid tegen de WindClanner. “En door hier ook zo over te vliegen. Alsof hij het er nog eens extra in wil wrijven dat wij dat nooit gaan kunnen. Tsk.”

In plaats van het met hem eens te zijn en luid te vloeken op de vlinder besloot ze om hem op zijn dak te geven voor iets onbenulligs als bijna in the gorge storten. “Nou zeg,” zei hij beteuterd, “ik dacht dat je het juist lief van me zou vinden dat ik me zo zou uitsloven om die vlinder alsnog te vangen. Is dit het bedankje dat ik krijg?” Maar ergens, als hij logisch nadacht – wat hij wel kon, maar gewoon niet vaak deed – dan kon hij haar reactie wel begrijpen. Hij zou zelf ook zowat een hartverzakking hebben gekregen als hij de WindClanapprentice bijna in de gorge zou hebben zien storten, ook al kende hij haar nauwelijks. Er waren op de reis te veel katten geweest om veel namen echt te kunnen onthouden en diegenen waar hij mee had gesproken, hadden enkel een indruk op hem gemaakt waardoor hij alleen hun namen had onthouden. En dan één in het bijzonder. Hij dacht niet dat hij de knappe ShadowClanapprentice ooit nog zou vergeten, zeker niet na die laatste ontmoeting in Fourtrees. Maar goed, hij dwaalde af. “Geen zorgen,” zei hij tegen de WindClanapprentice. “Ik ben toch nog hier? Er is niets aan me te zien.” En hij wilde een rondje voor haar draaien, maar vergat dat hij nog steeds aan de rand zat en opnieuw gleden zijn poten weer bijna weg. “Stoute gorge!” riep hij toen hij bekomen was van zijn eerste schok. “Ik dacht dat we vrienden waren! Ik dacht dat we aan dezelfde kant stonden! Maar het is duidelijk dat hier onze wegen zullen scheiden.” En vervolgens keerde hij the gorge – en de WindClanner – op een dramatische manier de rug toe. Thistlepaw-style!

Pfft, wat waren ze toch ondankbaar. De WindClanapprentice en de gorge allebei. De één wilde hem niet eens bedanken omdat hij zich zo had uitgesloofd voor die vlinder van haar en de ander leek er juist alles aan te doen om hem naar beneden te laten donderen en te verdrinken. Hij zou eigenlijk niet willen weten wat er zou gebeuren als hij zijn grip daadwerkelijk zou verliezen. Waarschijnlijk was hij dan direct dood en had hij niet eens tijd om over iets na te denken. En om nu al de katten in StarClan te gaan terroriseren, was voor hem net ietsje te vroeg. Toch stelde hij het zichzelf kort even voor hoe het moest zijn als hij alle voormalige leaders van alle Clans kwam irriteren en hij kon het niet laten om even te grinniken. Ja, dat zou wel grappig zijn. Misschien zouden ze dan hun helende krachten gebruiken die wat ze ook gebruikten bij de leaders en hem terug naar zijn Clan sturen omdat ze geen land met hem te bezeilen konden. Maar hij zou zijn theorie maar niet gaan testen, want hij had het idee dat ze hem toch wel daar zouden houden. Niemand kon immers zonder zijn geweldige aanwezigheid, wel dan? Behalve de harteloze chick aan de andere kant van de gorge dan. “De meeste she-cats vinden het juist leuk als ik bij hun ben, hoor,” riep hij naar haar. Hij had zich inmiddels weer omgedraaid, maar deze keer hield hij zorgvuldig zijn afstand van de rand van de gorge. Hij had zijn lesje geleerd. Voor nu dan. “Maar ja, je staat helemaal aan de andere kant van dit open gat. Je zou eens dichterbij moeten komen. Als je me van dichtbij hebt gezien, zal je wel een andere mening hebben en dan zal je niet meer weg willen. Wie weet wil je dan zelfs naar RiverClan emigreren.” Hij lachte om zijn eigen humor en wachtte haar reactie af. Waarschijnlijk gepikeerd, zoals alle she-cats als hij quasi-arrogant deed.

“Een dame?” kaatste hij al lachend terug. “Al wat ik zie, is een kitten.” Hij grinnikte en een brede grijns was te zien om zijn lippen. Het was duidelijk dat hij het allemaal maar zag als één grote grap. Als ze daar gepikeerd over ging doen, was ze écht geen chille chick om mee om te gaan. Maar goed. Uit haar reacties kon hij afleiden dat ze zijn humor wel kon begrijpen. Het was alleen iets moeilijker af te leiden of ze zijn humor ook kon waarderen, maar daar zat hij niet al te veel mee in. Het gebeurde hem wel vaker dat ze zijn humor niet konden waarderen. Als hij voor elke kat een potje moest gaan janken die niet kon lachen met zijn grappen, dan zou hij een tweede rivier kunnen creëren. Wauw, dat was eigenlijk best deprimerend als je daar dieper op in zou gaan. Gelukkig had hij geen tijd om zich met dit onderwerp bezig te houden, want ze ging algauw weer verder met haar commentaar. Hij mocht haar eigenlijk wel. “Vooroordelen, vooroordelen overal,” klaagde hij. “Heb je ze ooit eens geprobeerd? Nee, je hebt ze alleen maar geroken en puur op basis van een geur kun je iets niet beoordelen. Ik bedoel maar, ik heb tijdens de reis konijnen ook een kans gegeven. En die waren verrekte lekker moet ik zeggen.” Ze vangen was alleen heel iets anders. Hij had bewonderend toegekeken hoe de WindClanners op konijn joegen alsof het de makkelijkste prooi was die ze konden vangen. En misschien was dat voor hun ook wel zo, maar Thistlepaw zou het niet kunnen. Hij had het uiteraard wel een paar keer geprobeerd, maar het was hem alsnog niet gelukt. “Net zoals dat zwemmen. Iedereen heeft altijd maar afkeer van zwemmen omdat hun pels dan nat wordt, maar hebben ze er ooit aan gedacht om zo vrij als een vis door het water te bewegen? Bovendien heb je tijdens een gevecht echt een grote voorsprong, hoor. Zie je al die achterlijke rogues en BloodClanners al in de rivier achter je aan springen? Ik dacht het niet. Een RiverClanner zijn heeft zo zijn voordelen, hoor. Ik zou je zelfs het één en ander kunnen leren.” Hij grijnsde haar vriendelijk toe terwijl hij wachtte op antwoord.