Life goes on

Winterbird begon al wat meer weer gewend te raken aan het terug zijn in het oude territorium. Na het gevecht met Bloodclan wist ze dat vooral Thunderclan moest oppassen voor wat de bloodclanners zouden doen. Het was tenslotte Firedance, haar zus, geweest die Claw had vermoord en ze wist dat Bloodclan het daar niet bij zou laten zitten. Toch hoopte ze dat ze nog even zouden wachten en voorlopig nog niet zouden komen. Echter kon ze daar niet zeker van zijn. Toch wist ze dat ze zich er niet door moest laten leiden en ze was dan ook nu gewoon op pad gegaan om te kijken of ze iets zou kunnen vangen voor de clan. Het leven ging namelijk gewoon door en tijd om bij andere dingen die mogelijk zouden kunnen gebeuren stil te staan was er niet. De geur van muis viel haar op en ze zakte vrijwel meteen in een sluiphouding, waarna ze het spoor volgde. Niet veel later zag ze het muisje zitten en ze spande haar spieren samen om de sprong te maken. Zodra ze zich tegen de grond afzette, leek het muisje haar op te merken, maar het was al te laat. Ze maakte het diertje snel af en keek toen om zich heen om een plek te vinden waar ze het voor nu zou kunnen begraven.

[Jaytail]

Bij een stem, draaide ze zich weg van het muisje om naar de kater te kijken die haar net waarschijnlijk de muis had zien vangen. "Dankje," Zei ze, niet goed begrijpend waarom Jaytail naar haar aan het grijnzen was, maar misschien kwam het door de vangst die ze net had gemaakt. "Het dier had me gelukkig niet door." Voegde ze er aantoe. Jagen was ze niet echt slecht in, dus vaak miste ze haar prooi niet, maar toch waren complimenten altijd prettig. Toch deed dit haar er wel aan denken dat ze gelukkig genoeg prooi hadden op het moment, wat anders zou zijn als Leafbare er was, maar die tijd van het jaar was het nu niet. "Wat deed jij hier?" Besloot ze de kater te vragen, daar was ze tenslotte nog niet achter.

Het was zeker waar wat de kater zei. Er waren genoeg katten die een vangst konden verpesten, toch had ze zelf geluk gehad deze keer. Zijn antwoord op haar vraag zorgde voor een zachte glimlach. Het was tenslotte altijd fijner om met meer dan je eentje te jagen. "Dan is het maar goed dat je mij tegenkwam." Anders had hij mogelijk het hele bos af moeten zoeken voor hij een partner had gevonden om mee te jagen. "Heb je een voorkeur voor een richting waar we uit kunnen gaan?" Besloot ze aan hem te vragen. Ze zou de eerste prooi die ze vonden aan hem overlaten, als ze er een vonden tenminste, want daar zouden ze geluk mee moeten hebben.

Geduldig wachtte ze op het antwoord van de kater. Het maakte haar niet echt uit welke kant ze uit zouden gaan en de oudere kater had er natuurlijk al meer ervaring mee. Naar het beekje gaan klonk voor haar niet als een slecht idee. Daar was tenslotte vaak de meeste prooi te vinden. "Klinkt als een goede plek om naartoe te gaan." Zei ze dan ook. Het water trok tenslotte veel prooi aan, ongeacht hoe laat het was en voornamelijk in Greenleaf wanneer het zo warm was. Dan was het voor katten ook een verkoeling om er te komen, ook al zouden ze er nu zijn om te gaan jagen. "Na u." Zei ze terwijl ze met haar staart de richting van het beekje uit wees. Ze zou de kater eerst laten gaan.

Het was eigenlijk niet eens bewust geweest dat ze de kater 'u' had genoemd, maar blijkbaar wilde hij er ook liever niet mee aangesproken worden. Ze kon het ergens wel begrijpen, want zelf zou ze dat ook niet willen als ze ouder was. Ze volgde hem op hetzelfde rustige tempo en knikte kort, ook al had ze geen idee of de kater het zag. "Zo oud ben je nog niet." Zei ze dan ook, meteen de 'u' droppend. Ze wist dat er veel oudere katten waren, ook al moest ze er zelf absoluut niet aan denken om een elder te worden, ook al was het nog ver weg, hopelijk. Ze had nog niet eens een partner gehad en of het zou komen had ze geen idee van. Het zou vanzelf wel komen als ze een kater leuk vond toch? Dat hoopte ze tenminste.