I feel like I'm drowning

Kleine, donkere voetjes schuifelde voorzichtig tussen de met dennennaalden bedekte grond. Hoge bomen wierpen lange schaduwen over haar gestalte terwijl ze timide vooruit liep. De BloodClan dreiging was inmiddels flink gezakt maar Harespirit was te bang geweest om ver van het kamp vandaan te gaan. Simpelweg omdat ze bang was een bloodclanner tegen te komen. Vandaag echter had ze de knoop doorgehakt en zichzelf naar de tallpines gesleept. Een gebied die groot was en tevens een grens aanmaakte tussen de twoleg place en de rand van het territorium. Hoewel ze nu eindelijk aangekomen was wilde ze het nog steeds rustig aan doen. Zodra ze iets zag wat een bedreiging zou vormen was ze weg. En snel ook, zoals haar naam al deed vermoeden. Ze kon rennen als de beste en was zo wendbaar als een haas. Af en toe grapte ze dat ze beter in de windclan terecht kon dan in thunderclan. Aan de rand van het bos bleef ze staan en keek ze uit over de open plek die voor haar lag. No way in hell dat ze daar heen ging. Voor nu was ze tevreden met hier staan, veilig in haar eigen territorium.. fantaserend over van alles en nog wat in haar hoofd.

Harespirit keek de opening over, naar de zonnestralen die door de boomtoppen heen schenen en de open plek in een licht lieten baden. Naar de insecten die rond vlogen. Luisterend naar de vogels die om haar heen floten. Zonder dat ze het echt door had begon haar gedachten af te dwalen en zakte ze weg in een dromerige toestand waar ze zich niet helemaal van bewust werd. Ze zakte neer in een zittende houding en liet haar gedachten te vrije loop gaan. Ze droomde over een bos ver hier vandaan. Eentje die nog niemand ontdekt had en waar de grond bezaaid leek met sterren. Al snel nam haar fantasie een beetje creatieve vrijheid en dag droomde ze over dingen die natuurlijk nooit zouden kunnen bestaan. Ze was zo diep in gedachten dat ze de kat niet opmerkte die achter haar uit de bosjes geschuifeld kwam. Toen iets tegen haar opbotste schrok ze dus ook zo erg dat ze van schrik een eindje omhoog sprong. Toen haar poten weer neer kwamen op de bosgrond rende ze een eindje de open plek om en keerde ze zich met een dikke vacht en ontbloten nagels om. Nu rook ze haar en zag ze haar en kwamen alle gebeurtenissen van de bloodclan weer boven drijven. Ze voelde tranen van angst achter haar ogen prikken en had het gevoel alsof ze enorm stom was. Ze was al 25 manen en was zojuist beslopen door een rogue.. wat was ze dom! "Blijf bij me uit de buurt!" Riep ze uit. Haar stem sloeg over. "Wie ben je? Je hoort hier niet! Ga weg!" van alles gooide ze er uit terwijl ze paniekerig naar de grijs witte poes keek. Ze wilde weg rennen maar was te bang om dat ook daadwerkelijk te doen. Het laatste greintje zelfvertrouwen in haar snelle poten was zojuist weggevaagd en nu stond ze als een standbeeld aan de grond genageld.

(ja dat .. dat heb ik nog niet bedacht eigenlijk lol)