Home is where the Heart Belongs. (Evergreen)|| Gesloten

Natuurlijk waren ze niet geheel ongeschonden uit het gevecht met Bloodclan gekomen. Maar Oceanbreeze was allan blij om weer terug te zijn in het territorium met haar lange vlakten. Haar blauwe ogen glinsterden helder en tevreden, het was een mooie dag en hoewel er voldoende zorgen door haar kop heen schoten, genoot ze van de bekende velden en prooi. Daarbij probeerde ze de Clan zo snel mogelijk weer op de poot te krijgen. Een van de zorgen die telkens weer terug in haar kop rondspookten was toch wel het gesprek met Crowcall ergens aan het einde van de terugreis. Haar blauwe ogen kneep ze bedachtzaam samen terwijl ze de bekende rode vacht van de tante van haar eerste nest kittens opzocht. Evergreen. Haar passen waren rustig en zelfverzekerd terwijl ze de ander opzocht in de Warriorden, het was een levendige boel, iedere Warrior en Apprentice had voldoende taken om zijn of haar poten aan vuil te maken. Het water had wel wat schade gedaan aan het kamp, al wist ze wel zeker dat Riverclan, Thunderclan en Shadowclan minstens net zoveel schade hadden geleden.

"Evergreen, kom je?" Mauwde ze zacht, zodat enkel de rossige kattin het kon horen. Haar blauwe ogen gleden naar de bekende groene kijkers van de voormalige Leader. Hoe volwassen Oceanbreeze zich ook gedroeg, ze bleef een relatief jonge Leader die er het beste van probeerde te maken. Ze kon altijd wel wat advies van de oudere Warriors gebruiken. Immers hadden ze dingen meegemaakt waar zijzelf misschien nog nooit van had gehoord. Al waren deze ervaringen waarschijnlijk nog nieuw. Er waren vast wel vaker rampen geweest, maar of dat dezelfde soort en op dezelfde schaal als deze waren was nog maar de vraag.

Het zonnetje scheen op haar gestreepte grijzige vacht en verwarmde haar gespannen spieren, waardoor de jongere kattin ze even rolde. Het zou haar goed doen een stuk te rennen en even haar zorgen naast zich neer te leggen. Ze was sterk maar ergens trok ze ook de grens. Haar oortje wiebelde even waarna ze zich omdraaide en stil de oudere Warrior wenkte. Ze miste Neverland en ook Tigergaze zag ze niet zo vaak meer. Het was lastig maar ze kon het wel, ze deed het. Ze was trots op haar Clan, haar kittens, haar Warriors en Apprentices. Silverdew was net Warrior geworden en ze kon niet trotser zijn op de kattin die ze had opgenomen als dochter in haar nest toen ze zelf een Young Warrior was geweest.

Haar poten droegen haar richting de uitgang van het kamp en verder het territorium in zonder wat te zeggen. Ze wou niet dat de andere Warriors zich er mee zouden bemoeien en later wel met Bronzemask over hetzelfde onderwerp spreken. Haar vacht glansde, maar dat deed niet onder aan haar vermoeidheid. Ze zag er gezond uit, in ieder geval voor wat ze de afgelopen Moons had meegemaakt. Windclan was honger wel gewend, ze hadden een moeilijk territorium. Minder rijk aan prooi dan Riverclan bijvoorbeeld. Een zucht verliet haar borstkas, waarna ze stilhield aan de voet van de Outlook Rock en een uiterst vermoeide blik op Evergreen wierp. "We moeten praten," Mauwde ze zacht en serieus. Maar toch ook op een warme toon.

Wat een opluchting was het om weer thuis te zijn. Evergreen bleef even stilstaan en sloot haar ogen terwijl ze de vertrouwde geuren in zich opnam. Overal lag nog een vieze laag BloodClanlucht overheen, door de lange tijd dat zij de territoria bezet hadden, maar onder die groezelige deken lagen de geuren van de heide en de hazen. In het kamp leek alles alweer redelijk zijn gangetje te gaan. Er was veel veranderd, maar men werkte eraan om alles weer terug naar zijn vertrouwde staat te krijgen. Ze opende haar ogen en keek omhoog naar de lege blauwe lucht. Hier hoefden ze niet meer elke twee tellen op te kijken om de rondcirkelende roofvogels in de lucht in de gaten te houden. Had Neverland maar mee naar huis kunnen komen... Ze keek opzij toen ze haar naam hoorde en knikte even, waarna ze achter Oceanbreeze aanliep. Een tijdlang liepen ze zwijgend door het gras en bij de Outlook Rock hielden ze halt. Evergreen keek even naar de rots, terugdenkend aan alles wat hier was gebeurd. Tawnylights dood, Lionroars vermeende verraad. Hier was het gebeurd, maar er waren geen sporen meer van te zien, die waren allang door de tijd uitgewist. "We moeten praten", zei Oceanbreeze. Evergreen keek haar aan en zuchtte even. "Waarover?" vroeg ze. Ze was niet langer WindClans leider, ze had weinig meer te zeggen. Natuurlijk zou ze haar opvolger zo goed helpen als ze kon, maar ze wist niet zeker of ze er de aangewezen persoon voor was.

Hoezeer de opluchting er ook was voor Oceanbreeze. De terugkomst in Windclan zorgde ook voor extra zorgen, extra problemen die ze niet kon negeren. Problemen waarbij ze advies nodig had van de vorige Leader van Windclan. In het kamp leek alles langzamerhand op orde te komen en dus was het tijd de andere zaken ook op orde te brengen. Haar blauwe ogen stonden kalm en vriendelijk terwijl ze de rosse ex-Leader aansprak. Hoe dan ook, dat betekende niet dat ze zich geen zorgen maakte. Het was goed om in het territorium rond te kunnen lopen en hoewel er ook onbekende geuren waren, waren de meeste bekend en deden het water in haar mond lopen. "Waarover?" Vroeg de oranje kattin, waardoor Oceanbreeze haar oortje even wiebelde en met haar staart sloeg. "De Warriorcode," Mauwde ze vermoeid waarna ze de Outlook Rock op stapte, en de andere kattin wenkte waarna ze op de rots zittende over het territorium uit staarde. "Crowcall heeft iets gezegd wat me bezorgd maakt over de Clan en de Warriorcode." Mauwde ze zacht.

De warrior code. Evergreen vroeg zich af waar dit heen ging, terwijl ze achter Oceanbreeze aan de Outlook Rock beklom. Vanaf boven was het uitzicht adembenemend, maar tegelijkertijd bracht de plek nare herinneringen naar boven. Ze had zo veel woede gevoeld, zo veel haat, en later bleek het allemaal onterecht te zijn. Of in ieder geval gericht op de verkeerde kat. Ze keek opzij naar Oceanbreeze en fronste even. Crowcall? De oud-apprentice van Lionroar? Evergreen dacht aan de zwarte poes en ging in haar hoofd na wat ze van haar wist. Ze was een half-clanner die haar moeder op jonge leeftijd had verloren. Ze had een aantal verschillende mentoren gehad en was vrij laat warrior geworden. Call, dat achtervoegsel had zij haar nog gegeven toentertijd. Het was meer een associatie geweest dat een keuze die ze echt uit kon leggen, maar het was in ieder geval niet geweest omdat ze zo'n uitgesproken persoonlijkheid was geweest, want ze was toen juist eerder stil en onopvallend. Maar blijkbaar was daar iets veranderd. Vragend keek Evergreen haar opvolgster aan. Wat kon Crowcall gezegd hebben dat ervoor had gezorgd dat Oceanbreeze de behoefte voelde om het met haar te delen?

Oceanbreeze begon over de Warriorcode en ze kon de wieltjes in het hoofd van Evergreen bijna horen draaien zodra ze die woorden over haar lippen perste. Het enige aanblik dat haar rustig hield was het feit dat ze over het vertrouwde territorium heen kon kijken en de toekomst ee beter uit zag dan het onbekende. Evergreen keek met een frons opzij zodra ze haar over Crowcall hoorde spreken. Iedereen wist dat de zwarte kattin een halfclanner was en niet een om problematiek te startten. Dat was ook wat Oceanbreeze had gedacht, maar nu was ze er niet zo zeker meer van. Natuurlijk was ze geen dictator maar uiteindelijk was haar woord de wet, zeker als het om het volgen van de Warrior Code ging. Vragend keek de rosse kattin haar aan, waarop de grijzige Leader de nagels uit haar klauwen duwde, en in de grond kneedde. "Crowcall heeft mij meerdere malen verzocht de vier Clans bijeen te voegen. Opdat ze haar broertjes op kan zien groeien en er geev gevechtten zullen zijn." Mauwde ze, waarna ze haar blauwe ogen naar de lucht liet schietten. "Ze is pissig op mij, omdat ik weiger de Warrior Code aan de kant te leggen. Ik kan er niks aan doen dat ze een Halfclanner is en de helft van haar familie mist. Uiteindelijk heb ik een ultimatum gesteld. Of ze is trouw aan Windclan of ze zal Rogue moeten worden." Mauwde de Leader zichtbaar aangedaan.

De clans bijeenvoegen. Die suggestie had Evergreen wel vaker gehoord de afgelopen manen. De gedachte was zelfs door haar eigen kop geschoten, moest ze toegeven. Het zou natuurlijk nooit werken, dat had ze zelf ook wel bedacht, maar ergens was het idee verleidelijk geweest. Misschien omdat het op een bepaalde manier haar fout ongedaan zou maken, en bij StarClan, wat verlangde ze daarnaar. Lionroar zou niet meer tussen zijn nieuwe clan en zijn familie in de oude hoeven kiezen. Maar blijkbaar was Crowcall een van die weinige katten die er niet alleen eventjes aan dacht, maar het actief propageerde en zelfs naar haar leidster was gestapt met het idee. Zulke voortvarendheid had Evergreen ergens niet van de teruggetrokken halfclanner verwacht. Ze dacht even na en woog haar woorden zorgvuldig. Het was een ingewikkelde kwestie, dit, en zij was niet langer de aangewezen persoon om zich hiermee bezig te houden, dat moest Oceanbreeze begrijpen. Ze keek naar de grond, haar woorden wegend, en begon na een tijdje in stilte te hebben nagedacht te praten. "Ik ben niet voor niets gestopt, Oceanbreeze, ik kan geen goede uitspraak doen over dit soort zaken. Het is... te ingewikkeld geworden, ik ben zelf te veel verwikkeld geraakt in deze hele brij. Maar als je mijn mening wilt horen... Ik kan het haar niet kwalijk nemen dat ze geen complete loyaliteit naar WindClan voelt. Het is ook deels mijn schuld. Ik heb haar mentor verbannen. En dan is het natuurlijk haar afkomst..." Ze zuchtte, keek naar Oceanbreeze en vroeg zich af hoe eerlijk ze met haar moest zijn. Ze zou nooit tegen haar opvolgster liegen, maar of ze al haar gedachten met haar wilde delen? Kon ze aan Oceanbreeze kwijt dat ze zelf ook bijna had verlangd naar een schijnbaar simpele oplossing als het samenvoegen van de clans? Omdat het misschien haar schuld wat zou kunnen verzachten, en omdat ze de gedachte dat Lionroar nogmaals van zijn familie werd gescheiden niet kon verdragen? Na een korte aarzeling sprak ze verder. "Je hebt gelijk, Oceanbreeze, we kunnen de warrior code niet opzij schuiven." Ondanks dat die code nooit de katten heeft beschermd die het moest beschermen. Tawnylight, Lionroar. Wat had StarClan voor hen gedaan? Wat had de warrior code voor hen gedaan? Maar de warrior code was de enige leidraad die ze hadden, het enige spoortje van stabiliteit. Wat moesten ze zonder? Wat wáren ze zonder? "WindClan zal WindClan blijven. En ik moet heel eerlijk zeggen: ik kan het begrijpen als Crowcall daar geen deel meer van uit wil maken na alles wat er is gebeurd. Maar ze kan niet een beetje WindClanner zijn. Het is alles of niets."

Crowcall was vast niet alleen in de wens alle Clans bijeen te voegen. Hoeveel Halfclankits waren er geboren in de Moons dat de vier Clans samen waren gevoegd, en hoeveek zouden er nog volgen? Oceanbreeze wist dat ondanks alles, Windclan niet kon veranderen. Iedereen wist dat de jonge Leader nooit een gevecht zou aangaan als het ook anders kon. Daarbij waren zover ze zelf wist alle Leaders eroo uit om in vrede samen te leven. Echter waren het vaak een of twee katten per Clan die de vrede moesten verstoren en waarover de akkefietjes gingen. Evergreen dacht zichtbaar na over haar woorden en hoewel de rosse kattin hier niet veel mee te maken had. Wist Oceanbreeze ook dat ze veel ervaring had en de Clan door en door kende. Ondanks de fouten die ze had gemaakt, elke Leader zou fouten maken. Het was enkel een kwestie van tijd, geen van hen was perfect. De rosse kattin keek naar de grond, voordat ze dan eindelijk sprak. "Ik ben niet voor niets gestopt, Oceanbreeze, ik kan geen goede uitspraak doen over dit soort zaken. Het is... te ingewikkeld geworden, ik ben zelf te veel verwikkeld geraakt in deze hele brij. Maar als je mijn mening wilt horen... Ik kan het haar niet kwalijk nemen dat ze geen complete loyaliteit naar WindClan voelt. Het is ook deels mijn schuld. Ik heb haar mentor verbannen. En dan is het natuurlijk haar afkomst..." Mauwde de oudere kattin waarna ze zuchtte. Ook Oceanbreeze ademde diep in, haar blauwe ogen kalm en berekenend. Ze snapte wat Evergeen bedoelse en waar ze op doelde. "In de Warriorcode staat duidelijk dat buitenclanse vriendschappen oké zijn, zolang iemand zodra het er op aan komt er voor zijn of haar clan is." Mauwde ze bedenkelijk. "Als er meer katten zoals Crowcall met een poot in meerdere Clans lopen, kan dat problemen veroorzaken voor de bescherming en gezondheid van de hele Clan." Mauwde ze zacht. Als een Warrior twijfelde om een indringer aan te vallen, konden er doden vallen. Na een korte aarzeling sprak Evergreen verder. "Je hebt gelijk, Oceanbreeze, we kunnen de warrior code niet opzij schuiven," Ergens wist Oceanbreeze wel dat ze alles behalve tevreden was over de voortgang van zaken, immers waren haar kittens opgegroeid met alle vier de Clans in de Cave. Dit betekende dat de andere Clans net zo belangrijk voor ze konden zijn als WindClan. Toch wist ze ook sat samenvoegen niet de oplossing zou zijn en kon ze enkel hopen dat de vrede zou blijven voortbestaan. "Windclan zal Windclan blijven. En ik moet eerlijk zeggen: ik kan begrijpen als Crowcall daar geen deel meer van uit wil maken na alles wat er is gebeurd. Maar ze kan niet een beetje Windclanner zijn. Het is alles of niets." Verklaarde de vroegere Leader. Oceanbreeze knikte waarna ze haar ogen even sloot. "Het enige wat ik hoop is dat de vrede tussen de vier Clans voorlopig blijft voortbestaan. Veel kits en Apprentices zijn met de andere Clans zij an zij opgegroeid. Dit betekend dat het wennen is om nu met een kleinere groep verder te leven. Om nog maar te bedenken dat er waarschijnlijk wel wat zullen zijn die later Halfclanners voort zullen brengen. Dat alles heb kan spanningen veroorzaken." Mauwde ze zichtbaar vermoeid.