Fool's Gold

Venompaw gaf snel een knikje en maakte zich toen los van de groep katten waar hij mee op jacht was. Er werd hem nog nageroepen dat hij moest blijven staan en dat iemand anders wel met hem mee zou gaan, maar daar trok hij zich weinig van aan. Hij zou het wel horen als hij terug in het kamp kwam. Waarom zou hij meegaan met die losers als hij zelf duidelijk liet merken dat hij het prima alleen af kon? Bovendien zou hij binnenkort een mentor krijgen en zou hij niet meer door verschillende katten getraind worden. Hoewel het fijn was om ervaring van verschillende katten op te doen, zou hij het toch wel fijn vinden als hij één iemand kreeg waar hij heel misschien wel of niet een band mee op kon bouwen. Hij schudde zijn kopje om zijn gedachten vrij te maken en rende door het woud. Na een poosje rennen, merkte hij dat hij bij Fourtrees uitkwam. En precies op het goede moment, zo te zien. Een grijns speelde om zijn lippen toen hij zag dat een ekster recht in het gezicht van een WindClanwarrior scheet. Toen hij ook nog eens een geluid hoorde dat erop kon duiden dat de ekster moest lachen, hield hij het zelf ook niet meer en schalde zijn harde lach niet veel later over de open plek. Even waren de zorgen dat BloodClanners hun hier konden storen verdwenen en met een grijns keek hij naar de WindClanner nadat hij gestopt was met lachen. “Zo kun je nog eens spreken van een kaksituatie.” Hij deed een stap naar voren. “Ah, echt shitzooi, ja.” Hij vond zichzelf blijkbaar behoorlijk grappig, want hij proestte het opnieuw uit. “Maar ik moet wel zeggen dat de kleur prachtig blendt met de rest van de kleuren in je vacht. En het past ook echt bij je Clan: een groot stuk vossenstront.” Nu kwam hij echt niet meer bij en moest hij zijn klauwen in de grond drukken om te voorkomen dat hij om zou vallen van het lachen.

De WindClanwarrior gaf aan wat velen al tegen hem zeiden: dat hij een grote bek had. En dan waren dat niet de warriors in zijn eigen Clan die dat zeiden, maar meestal warriors van een andere Clan. Tja. Kon hij eraan doen dat hij zo was? En ze zocht de situatie zelf ook op, vond hij. Dan had ze maar uit moeten kijken waar ze liep. Hij had sowieso wel een andere reden gezocht om haar belachelijk te maken omdat ze nu eenmaal niet van ShadowClan was, maar goed. Hij kon altijd net doen alsof hij onschuldig was, niet dan? “Had je iets anders verwacht dan?” Hij hield zijn kopje vragend scheef; de oprechtheid achter zijn vraag was duidelijk. “Ik dacht dat het zo duidelijk als iets was dat de Clans hun gewoontes zouden hervatten zodra ze weer terug op eigen gebied waren. Als ik de verhalen zo hoor van voor we op reis vertrokken, waren we beter gewoon nooit gegaan.” Hij was in de bergen geboren en het gedeelte dat ze daar waren gebleven, had hij niet echt meegekregen omdat hij pas zaken begon te snappen toen ze weer terug vertrokken. Toen hij volledig kon praten en voor zichzelf kon denken en zijn eigen meningen kon ontwikkelen, waren ze alweer veilig terug thuis. Hij grinnikte toen ze een vrij zielige poging deed om ShadowClan door het slijk te halen. “Dat is bij jullie anders wel het geval,” lachte hij. “Als alle katten zo onoplettend zijn zoals jou en zich laten onder schijten, heb ik ook geen hoop meer voor jullie, hoor.” Haar opmerkingen naar zijn Clan toe deden hem eigenlijk niets. Hij was het gewend dat ze een weerwoord hadden en ergens was dat goed om te zien; dat bewees dat de rivaliteit tussen de Clans nog steeds heersten en dat was precies wat hij wilde zien. De glimlach verdween opeens van zijn gezicht en in plaats daarvan verscheen een nadenkende frons. “Waren de Clans op de reis echt hecht genoeg met elkaar om even te twijfelen dat de rivaliteit bij terugkomst niet meer zou heersen, dan?” Hij probeerde zo ongeïnteresseerd mogelijk te lijken, maar zijn ogen keken haar ietwat nieuwsgierig aan.