Hummingbird

Met een snelle beweging van zijn voorpoten en door zijn achterpoten stevig op de grond te planten, wist Venompaw zijn tegenstander onderuit te halen. Met een niet al te zachte klap kwam de kin van zijn tegenstander op de grond terecht en Venompaw moest een grijns onderdrukken toen hij een geïrriteerde uitdrukking op het gelaat van de tom zag verschijnen. Dat is wat je krijgt door zo arrogant te doen, loser dacht hij tevreden zijnde. Hij wist dat het hier om een Clanmate ging en dat hij hier waarschijnlijk niet al te veel voldoening uit mocht halen, maar hij vond het prettig om iemand om zijn plaats te wijzen als diegene eerst een grote bek tegen hem had opgezet. Gelukkig voor zijn tegenstander werd op dat moment het gevecht stopgezet. Toen hij overeind kwam, zag Venompaw dat de tom lichtelijk wankelde en duidelijk evenwichtsproblemen had. Daar zou hij de rest van de dag wel een beetje hoofdpijn aan overhouden, maar daar had Venompaw geen medelijden mee. Tenminste niet nadat hij die beet in zijn oor had gekregen, waar trouwens nog steeds bloed uit druppelde. Venompaw kreeg de complimenten van de mentor van de tom en mocht vervolgens vertrekken. ShadowClan was gelukkig niet vies van een beetje heftiger vechten en Venompaw had het leuk gevonden dat deze mentor hun niet onderbroken had tijdens het vechten, hoewel hij zijn lichtelijk gescheurde oor nu wel moest gaan uitleggen aan zijn deputy. Hij hoopte maar dat de warrior die het gevecht had toegestaan geen straf zou krijgen, maar hij dacht van niet. Ze hadden er immers beiden mee ingestemd en hoewel Venompaw het net nog leuk vond dat de tom zo hard gevallen was, was het nu ook weer niet zo dat hij zijn Clanmate haatte. Hij vond het alleen ontzettend leuk om anderen op hun plek te zetten, vooral als ze hem eerst uitgedaagd hadden. Leeftijd wilde niet altijd iets zeggen, zo zag je maar weer. Met nog steeds die domme grijns op zijn gezicht geplakt, rende Venompaw in de richting van het einde van zijn territorium. Hij had helemaal nog geen zin om langs de medicine cats den te gaan en wilde eerst nog de grenzen marken. Nu hij daar toch in de buurt was, kon hij daar net zo goed even passeren. De grijns verdween van zijn gezicht toen hij een WindClanner aan de andere kant van de border zag. Zijn rug kromde zich een beetje en zijn tanden ontblootten zich al lichtelijk. “Oké, tot daar is ver genoeg,” spuugde hij naar de WindClanner. “We hoeven geen vieze hazenvreters dichterbij onze grens, dankjewel.”