How does this taste?

Qua territorium was nog redelijk veel hetzelfde gebleven, behalve dan het feit dat alles er tien keer beter bij lag dan voor ze vertrokken. Een sterke geur van Twolegs verspreidde zich als een ziekte door hun territorium en het kostte de WindClanners flink wat moeite om hun eigen geuren weer te verspreiden, maar blijkbaar bleek niet alles verkeerd te zijn wat de Twolegs tot nu toe gedaan hadden. Smokepaw was op een gedeelte aangekomen waar hoge planten het zicht ontnamen op wat er voor hem lag. Een vreemde geur die hij niet kende, verspreidde zich door de lucht en hij herkende de maïsvelden die hij op de reis ook al zo vaak tegen was gekomen. Maar nu wilde hij iets nieuws proberen, iets waarvan hij niet zeker was of het ging lukken. Hij wilde graag zo’n maïskolf openmaken en er eens van proeven. En dus was hij bezig met één van die maïskolven uit zo’n plant te jagen. Er viel er uiteindelijk eentje op de grond en met moeite wist Smokepaw deze open te krabben. Hij trok met zijn neus omdat er verschillende geuren tegelijkertijd aan hingen: Twolegs, kraaien en andere geuren die hij niet kon en wilde thuisbrengen. Hij krabde zorgvuldig het gele omhulsel van de kolf af en boog zich naar voren. Hij likte het gele spul op en kauwde. Hm. Niet slecht. Een vreemde smaak misschien, maar zeker niet verkeerd. Hij vroeg zich af wat de Twolegs hiermee wilden bereiken; het was inmiddels wel duidelijk dat de voor Smokepaw vreemde wezens dit veroorzaakt hadden. En hij wist niet of hij daar blij mee moest zijn of niet. Zou het standhouden in de winter? Want in dat geval hadden ze een voedselbron voor als ze geen prooi zouden vinden. Hij wilde zich net weer naar voren buigen om nog wat meer van de kolf te krabben toen hij plotseling een geluid hoorde. De alertheid na heel het gedoe met de reis en BloodClan zat er nog flink in, dus Smokepaw schoot zijn kop omhoog en keek gealarmeerd om zich heen. Dankzij de mengeling van geuren wist hij niet goed de geur eruit te pikken die hem naderde en dus kon hij enkel zwijgzaam wachten op wie daar voor hem zou verschijnen.

Smokepaw’s vacht ging weer liggen toen hij Rabbitfoot de hoek om zag komen, een al iets oudere WindClanwarrior. Ze moest ongeveer bijna vier seizoenen ouder zijn dan hem, al durfde hij dat niet met zekerheid te zeggen. In elk geval zou het nu niet meer lang mogen duren eer dat hij samen met haar in één den zou slapen. Hij was blij dat dat moment bijna daar was. Hij wist dat het uitgesteld was geweest door zijn ziekte en andere omstandigheden, maar hij kon je vertellen dat warrior worden op een latere leeftijd niet erg aangenaam was, zeker niet als alle apprentices waarmee je je tijd had gespendeerd als jonge apprentice zijnde allang in de warriors den sliepen. Hij glimlachte voorzichtig toen ze hem vroeg of het hem smaakte en hij haalde zijn schouders op. “Het smaakt v-vreemd,” stotterde hij. “Maar het is niet e-echt vies of zo. De binnenkant i-is zachter dan je zou d-denken.” Was hij hier nu serieus bezig over hoe maïs smaakte terwijl er zo veel andere, dringendere onderwerpen waren om het over te hebben? Hij keek weer wat verlegen naar de maïskolf. Zou het stom zijn als hij haar aanbood om te proeven? Het leek er niet echt op dat ze geïnteresseerd was in hoe het smaakte en hij wilde niet stommer overkomen dan hij nu al leek. Het was algemeen bekend dat je beter geen dingen kon eten waarvan je niet wist wat het was en hij, als oudere apprentice zijnde, zou dit toch wel echt moeten weten. Maar zijn nieuwsgierigheid had de overhand genomen en een oudere warrior had dit gezien en hij had geen idee wat hij daarvan moest vinden. En dus deed hij wat hem op het moment het meest logische leek: hij haalde uit met zijn poot en schopte de maïskolf ver weg. “Het is hier g-groot, hè? Lijkt me best e-eng om in te v-verdwalen.”

Smokepaw keek verrast op toen Rabbitfoot hem prees. Ze zei het misschien niet met zo veel woorden, maar ze gaf basically aan dat ze het oké van hem vond dat hij het geproefd had omdat hij nu een beeld voor de anderen had weten te vormen hoe dit smaakte, ook al was het praktisch gezien Twolegsfood. In elk geval wisten ze nu zeker dat als een kitten het per ongeluk zou eten met zijn ouders tijdens een uitstapje door het territorium dat hij er in elk geval niet aan kon sterven. Dan zou Smokepaw nu al wel de effecten hebben gemerkt en hij voelde zich prima. Hij kon zelfs zeggen dat hij wel de voorkeur zou geven aan dit eten als er echt niks anders op zou zetten, maar het zou hem een klein beetje te ver gaan als hij dit letterlijk hardop tegen Rabbitfoot zou zeggen. Ze prees hem nu misschien wel voor zijn vindingrijkheid, maar hij dacht niet dat ze dat ging appreciëren. “Misschien kan O-Oceanstar of B-Bronzemask wel iets organiseren waardoor w-we het beter leren kennen,” sprak hij bedenkelijk. Toen ze over de nieuwe generatie begon, kon hij het niet laten om even zijn schouders te laten hangen. “Ik ben w-wel de laatste kat die bij de n-nieuwe generatie hoort.” Hij kon het niet helpen dat het een tikkeltje klagelijk klonk. Maar ja, wat wilde je ook? Hij was bijna drie seizoenen oud en hij was nog altijd een apprentice. “Ik had eigenlijk allang een w-warrior moeten zijn, maar ik b-ben ziek geworden en ernstig g-gewond geraakt tijdens het gevecht t-tegen de BloodClan,” verduidelijkte hij. “Normaal gezien h-had ik mijn naam allang moeten k-krijgen. Als Oceanstar me n-natuurlijk nog waardig a-acht als warrior. Het is nu niet b-bepaald bevorderlijk voor het imago van de C-Clan om iemand te benoemen d-die en het voor elkaar heeft g-gekregen om ziek te w-worden en ook nog e-eens bijna bezweek t-tijdens het gevecht tegen B-BloodClan.” Dat laatste was voornamelijk geweest juist omdat hij ziek was geweest tijdens de reis, maar Smokepaw zag een paar mooie kansen om zichzelf af te straffen en dus deed hij dat ook. En dat op een genadeloze manier.