[Levens Halen] Poging twee

Hij zou liegen als de kater zei dat hij het niet een beetje spannend vond, maar aan de andere kant was de spanning gezond, had hij een goede patrouille en leuke katten mee dus kon hij er ook wel weer mee leven. Vandaar ook dat hij zich even goed losschudde in de ochtend, en vervolgens zich herinnerde hoe hij in een andere situatie snel zijn kruiden naar binnen zou moeten schrokken in de hoop niet teveel van de smaak mee te krijgen. Dit zou natuurlijk mislukken, hoewel het echt al zijn vijfde keer was om deze kruiden te eten. De smaak wende nooit en deed hem nog steeds een vies gezicht trekken. Na dit proberen weg te spoelen met water - wat niet aan te raden was aangezien het de smaak alleen maar verspreidde - zou hij rondkijken zoals nu om te zien wie van zijn groepje er al was. Het enige verschil was dat het Tall was die ging dromen vandaag, en die dus geen kruiden op mocht hebben. En het feit dat hij de eerste was en dus nog niemand zag. Het was zeer vroeg dus ze hadden nog een paar minuten, maar dan wilde hij ook wel weg.

- Levenshalensquad (:
- Oh btw, Kip heeft van mij ~~vanwege amazing ceremonie skills die ik niet heb~~ toestemming om met 2 accounts in dit topic te posten aangezien Aster al mee zou gaan en ik toen super snugger Wolf Tall's apprentice heb gemaakt (A)"

De grijze kater kon het niet helpen om deze dag te vergelijken met een die hij eerder had meegemaakt. Hij had immers Innerstar geholpen met haar levens aan te nemen, vele moons geleden. Starclan.. hij werd oud. Maar nu mocht hij mee om zijn vriend te steunen met zijn eigen reis en de kater had alle vertrouwen dat de ander een geweldig leider zou worden. Hij hielt van Tall alsof hij een broer was, zou zijn leven voor hem geven. Hoe kon hij ook anders dan hem steunen? Ergens merkte hij nu al de verschillen terwijl hij de planten klaarlegde voor de patrouille die mee ging, het waren veel meer katten dan toen hij was gegaan. Toen was het enkel hem en Innerghost geweest. Hoewel hij kon best kon inzien waarom er zo veel andere meegingen, kon hij het niet laten er een pijn door te voelen. Het was bijna alsof hij niet vertrouwd werd, alsof hij niet goed genoeg was… alsof hij niet meer zo belangrijk was in het leven van zijn partner in crime. Dit was een dag waar ze al over hadden gesproken als apprentices. Tallstar met zijn deputy Aceheart… Veel was er veranderd sinds toen. Met een diepe zucht legde hij de rest van de kruiden weg en at die van hemzelf op, al deerde de smaak hem weinig. Ace stond bekend zelfs de oudste prooi met smaak naar binnen te kunnen werken. Eenmaal zijn gezonde ontbijt te hebben weggewerkt liep hij naar de grote tabby toe en duwde schaamteloos zijn kop tegen die van de ander in een ruwe, maar liefdevolle schaapknuffel. “Klaar om leader te worden, Tallrock?” een speelse maar kleine lach speelde rond zijn snuit, terwijl hij dicht tegen de ander aan bleef “Geen zorgen bud, het stelt niks voor” hij likte over de wang van de ander op de vaderlijke manier die hem eigen was. “Doe wel de groeten als je m’n kits ziet okey? Je bent immers hun oom. Plus een is naar je vernoemd dus dat ben je hem wel schuldig”

Smokebreath had verrast gekeken toen hij mee mocht met het levens halen van Tallstar. Ergens had hij verwacht dat de kater hem absoluut niet mee wilde hebben uit angst dat hijzelf zijn keel zou doorsnijden bij het levens halen. Ergens zou hij zich gevleid moeten voelen. Maar zo voelde hij zich niet toen hij met zijn nagels door de reiskruiden aan het roeren was. Op het moment toen hij zelf medicine cat was en dit uitdeelde was het nog wel grappig. Maar nu voelde hij zich minder geamuseerd. Met een vieze blik likte hij de kruiden op en slikte hij zich door. Dit zou wel Starclan's straf zijn voor het sadistisch plezier halen uit de het voeren van dit gore spul aan andere katten. Vervolgens stond de kater op en liep hij naar Tallshadow, zijn ogen nog wat slaperig. "Ik ben klaar voor vertrek," bromde hij, op een afstandje van Acefray en Tallshadow zittend. Liet die twee maar kwebbelen.

Het was eindelijk zover! Silverwolf had heel de nacht amper een oog dicht gedaan. Best grappig, aangezien zij slechts een lid was van Tall's "escorte" richting de Moonstones, niet degene die geëscorteerd werd. Een zucht verliet haar bekje, proberende om haar hartslag wat te doen vertragen. Wat heel veel, eigenlijk. Ze stond al een tijdje buiten de krijgers den te wachten, hopende dat Tallshadow of een andere attenderende snel zou opdagen. Zodra ze de bekende bruine vacht zag, sprong ze overeind en schoot ze naar hem toe. Pas toen ze bijna bij hem was, vertraagde ze haar passen wat en probeerde ze wat serieuzer de kater te begroeten. "Goeiemorgend!" miauwde, tot haar eigen grote ergernis nog steeds veel te overenthousiast. Toen Acefray en Smokebreath ook in haar zichtveld kwamen, begroette ze hen eveneens met een vriendelijke knik. Het feit dat ze Smokebreath redelijk op de zenuwen had gewerkt enkele dagen terug, negerende. Of toch proberende, want haar lichaamshouding toonde toch enige spanning aan. Geen slechte spanning natuurlijk, gewone. Of wat je gewoon kon noemen. Oh jeetje! Doe normaal! Silverwolf keek de rest met een kleine glimlach aan, klaar om te vertrekken.

Astershred
Een eer was het zeker, maar waar ze het aan de te danken had, wist de poes niet precies. Astershred was recentelijk pas warrior geworden en had nog niet een helden daad verricht waarmee ze boven de rest uitstak. Toch, ze wist heus wel dat ze een uitstekende leerling was geweest, maar niet meer dan haar vriendin Briarthorn, die helaas niet mee was. Hoe dan ook hoorde je haar niet klagen, met een geheven kop en een glimlach op haar snuit bewoog ze zich in de ochtendgloren naar het groepje katten dat zich verzameld hadden bij de Medicine cat's den. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze naar de twee knuffelende katers. Right. "Goedemorgen, wat een gezelligheid," sprak ze geamuseerd waarna ze met afschuw de kruiden op likte en naast Silverwolf ging zitten, met wie ze ongeveer tegelijk warrior was geworden.

Wolfpaw
Natuurlijk vond ze Tallshadow nog altijd wel een loser, immers had hij eerst geweigerd haar pluisjes mentor te vervangen waanner ze het hem had gevraagd. De laatste ceremonie moest hij echte van gedachtes zijn veranderd, logisch gezien Snakesong leek te zijn verdwenen, en had hij haar als zijn eigen leerling aangewezen. Dit betekende nu ook dat ze mee mocht zijn levens te halen, wat ze stiekem toch wel heel erg vet vond. Niet iedereen kon zeggen dat hij of zij getraind werd door iemand met het achtervoegsel -star, laat staan dat ze hadden gezien hoe hij dat achtervoegsel had gekregen. Wolfpaw had echter teveel eergeviek om dat kinderlijke enthousiasme niet te laten zien, dus had ze expres wat langer gewacht met komen in de hoop een soort nonchalante 'air te wekken. Ze was niet te laat, dat ging te ver, maar gewoon net... Ietsje later. Eenmaal bij het gezelschap ging ze zitten en sloeg haar staart over haar poten, stiekem toch wel een enthousiaste blik in haar amber kleurige ogen. "Morgen," Sprak ze, alvorens te kijken naar de kruiden die voor haar neus waren neergelegd. "Dat ziet er vies uit, ik kan ook wel zonder," Ja hallo, ze was toch geen koe.

Zijn loneliness duurde niet lang, en het leek zelfs wel of hij een memo gemist had zo kwam iedereen plots tegelijk. Het begon met Ace, gelukkig, want die begreep hem zonder dat Tall iets hoefde te zeggen. Zin in praten had hij namelijk weinig, zijn maag zat in de knoop zo zenuwachtig was hij. Niet eens voor het levens halen, meer voor de weg erheen en de katten die hij in Starclan misschien tegen zou komen. Zou zijn moeder hem überhaupt wel willen zien? Hij was niet precies de onverschrokken leider geworden die ze misschien had gewenst.
Met deze gedachte in zijn achterhoofd grinnikte hij even iets rustiger dan anders om Ace, en knikte oprecht toen die hem vertelde wel de groeten te doen. "Ik zal ze niet vertellen dat je bent aangekomen," Mauwde hij plagend, terwijl hij de ander een duw gaf en zichzelf wat herpakte.

Ondertussen waren ook Smokebreath en Silverwolf aangekomen en groette Tall hen met een zwaai met zijn staart. Ze waren een grappig duo, aangezien de een permanent grumpy, en de andere permanent enthousiast keek. Bovenop die grumpiness van Smoke was nu bovendien nog een heuse slaperige blik die Tall met een schouderduw aan Ace duidelijk maakte en net als vroeger een 'bang' gezicht trok. Ze mochten wel oppassen met Smoke vanochtend. Al beloofde dat wel goed te komen aangezien ook Aster in een prima humeur leek toen ze aan kwam lopen. Achter haar volgde kort later zijn eigen apprentice, waardoor de kater het niet late kon met zijn ogen te rollen. Sommigen zouden als eerste zijn, maar bij haar moest hij maar gewoon blij zijn dat ze op tijd was. Over de kruiden was hij echter niet zo soepel, zodra de poes meldde dat ze die niet hoefde keek hij haar streng, maar met een glimlach aan. "Geen kruiden, geen reis," Mauwde hij simpel, haar de keus gevende.

Hierna sprong hij op en strekte zijn rug, dit leek op de groep die hij nodig had. "Let's go?" Mauwde hij, checkend of iedereen nu wel zijn kruiden at, voor hij een stap in de richting zette. Hoe eerder ze onderweg waren hoe groter de kans dat Starclan misschien nog niet eens wakker was en dus zijn reis ditmaal niet kon verpesten.

Note: Als er nog appjes van Aster, Silver, Smoke of Ace meewillen mogen deze later gewoon aansluiten (:

Finchpaw was nog steeds mild verrast dat Astershred tot zijn mentor was benoemd. De poes had samen met hem tijd door gebracht in de nursery als kittens en ze was samen met hem apprentice geworden. Zij had echter het geluk gehad om op vroege leeftijd tot warrior benoemd te worden en hij niet. Dit kwam natuurlijk door zijn evenwichtsprobleem. Gelukkig werd hij er bij geholpen. Nu was echter geen dag om hier over in te zitten, want hij mocht mee met Tallshadow om zijn negen levens op te halen. Zoals van hem verwacht werd at hij braaf die smerige kruiden op, waarbij hij ook een zichtbaar vies gezicht trok. Vervolgens keek hij van kat naar kat, "Goedemorgen," sprak hij dan ook. hij sloot zich aan bij Smokebreath en de twee poezen, Astershred en Silverwolf en schaamde zich dat hij er niet bij had gezeten als warrior, maar als apprentice. Toch hield hij zijn kopje hoog en liet hij niks blijken van zijn schaamte. Smokebreath was hier de enige die afwist van zijn probleem. Finchpaw wachtte tot Acefray en Tallshadow klaar waren met knuffelen om zo te kunnen vertrekken richting de Highstones.

Onderwerp: Re: [Levens Halen] Poging twee